PD/4150-20/06/IH - Wartość diet z tytułu podróży służbowych, zakupionej odzieży roboczej i środków w celu utrzymania pojazdu w czystości stanowi koszt uzyskania przychodu

Pytanie podatnika

Czy wartość diet z tytułu odbywania podróży służbowych oraz wartość zakupionej odzieży roboczej i środków w celu utrzymania pojazdu w czystości stanowi koszt uzyskania przychodów.

Postanowienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Brodnicy działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu Pana wniosku z dnia 2006.10.26 (wpływ 2006.11.15), uzupełnionego w dniu 2006.12.01 w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego

uznaje

stanowisko, iż:

- wartość diet z tytułu odbywanych podróży służbowych podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług kierowania pojazdem oraz załadunku i rozładunku towarów stanowi koszt uzyskania przychodu,

- wartość zakupionej odzieży roboczej niezbędnej przy załadunku i rozładunku towarów oraz zakupionych środków czystości niezbędnych do utrzymania pojazdu samochodowego stanowi koszt uzyskania przychodu

za prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 2006.11.15 wpłynął do tutejszego organu podatkowego Pana wniosek o zajęcie stanowiska w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w następującym stanie faktycznym:

Prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług kierowania pojazdem oraz załadunku i rozładunku przewożonych towarów. Dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Wątpliwości Pana dotyczą kwestii, czy wartość diet z tytułu odbywania podróży służbowych oraz wartość zakupionej odzieży roboczej i środków w celu utrzymania pojazdu w czystości stanowi koszt uzyskania przychodów.

Kwalifikacja ponoszonych przez podatnika wydatków jako kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem zasad określonych w art. 22 ust. 1 oraz w oparciu o art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 1 w/w ustawy kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej - jako podstawowa wielkość podatkowa kształtująca wysokość dochodów - są więc stałym elementem konstrukcyjnym podatku dochodowego. Z treści cytowanego powyżej przepisu wynika, iż o możliwości zaliczenia wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów decyduje wystąpienie związku przyczynowo - skutkowego kosztu z uzyskanym przychodem oraz wyłączenia, o których mowa w art. 23 w/w ustawy. Użyty przez ustawodawcę w art. 22 ust. 1 ustawy zwrot "wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodu" oznacza, iż podatnik ma możliwość odliczenia od przychodu wszelkich wydatków pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub mogło mieć wpływ na wielkość uzyskanego przychodu. Jak wynika z brzmienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych decydującym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania jest zaistnienie łącznie następujących przesłanek: celem poniesienia wydatku powinno być osiągnięcie przychodu, wydatek powinien być faktycznie poniesiony i prawidłowo udokumentowany, a także wydatek ten nie może być wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodu w art. 23.

A zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź na funkcjonowanie źródła przychodu. Nie stanowią kosztu uzyskania te wydatki, które obiektywnie nie mogą przyczynić się do osiągnięcia przychodu z danego źródła. Okoliczności te ocenia się indywidualnie u każdego podatnika, biorąc pod uwagę racjonalność poniesionych wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności. W związku z faktem, że związek wydatku z osiągnięciem przychodu jest okolicznością obiektywną, dla oceny jego występowania podatnik musi wykazać bezpośredni związek wydatku z prowadzoną działalnością. Tym samym aby można było zaliczyć wydatki na zakup odzieży roboczej i środków czystości oraz wartość diet z tytułu odbywania podróży służbowych do kosztów uzyskania przychodów muszą one spełniać warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym.

Stosownie do zapisów art. 23 ust. 1 pkt 52 w/w ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającą wysokość diet przysługujących pracownikom, określona w odrębnych przepisach wydawanych przez właściwego ministra. Oznacza to, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tj do wysokości diet przysługującym pracownikom. Z poglądów wyrażanych w wyrokach Sądów Administracyjnych, powołujących się na przepisy Kodeksu Pracy oraz przepisy wykonawcze do Kodeksu, nie można wnioskować, iż przedsiębiorca wykonujący zadania firmy poza obszarem jej siedziby, nie odbywa podróży służbowej. A zatem za podróż służbową osoby prowadzącej działalność gospodarczą należy uznać wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań firmy poza obszarem siedziby firmy.

W świetle przytoczonych powyżej ustaleń faktycznych i prawnych należy stwierdzić, iż stanowisko Pana zawarte w zapytaniu, iż wartość zakupionej odzieży roboczej i środków czystości oraz wartość diet z tytułu odbywania podróży służbowych stanowią koszty uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Wobec powyższego postanowiono orzec jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego w piśmie oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie niniejsze służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Brodnicy w terminie 7 dni od daty jego odbioru.