PD-415/INT/42/ACH/06 - Podwyższenie wartości początkowej środka trwałego.

Działając na podstawie art. 216 § 1, art. 14a § 1, § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Brzegu stanowisko Pani zawarte we wniosku z dnia 30.06.2006 r. w sprawie ustalenia wartości początkowej środka trwałego w związku z poniesionymi wydatkami na jego remont i modernizację uznaje za nieprawidłowe.

W myśl art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), stosownie do swojej właściwości, naczelnik urzędu skarbowego (...) na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie - art. 14a § 4 Ordynacji.

Pismem z dnia 30.06.2006 r. zwróciła się Pani do tutejszego urzędu o interpretację przepisów prawa podatkowego.

Z treści złożonego pisma wynika, iż w 1998 roku zakupiła Pani wolno stojący budynek za kwotę 170.000 zł i wprowadziła go do ewidencji środków trwałych, przyjmując wartość wynikającą z aktu notarialnego. Od momentu zakupu do końca 2005 r. budynek był cały czas remontowany, jednakże nie posiada Pani żadnych faktur dokumentujących poniesione koszty remontu. Remont budynku zakończono z końcem 2005 roku. Obecnie posiada Pani operat szacunkowy, w którym wartość wyremontowanego lokalu określono na kwotę 600.000 zł.

Zapytanie Pani brzmi, czy nie posiadając dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych kosztów remontu, może Pani podnieść wartość środka trwałego na podstawie posiadanego operatu szacunkowego dokonanego przez biegłego.

Pani zdaniem możliwe jest podniesienie wartości środka trwałego w oparciu o posiadany operat szacunkowy, zgodnie z art. 22g ust. 9 i 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Rozpatrując sprawę, należy stwierdzić, co następuje:

Prowadzi Pani działalność gospodarczą opodatkowaną w formie zasad ogólnych.

W świetle art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Z art. 22g ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika natomiast, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia,

2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia,

3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości,

4. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej, z dnia wniesienia wkładu.

W myśl art. 22n ust. 2 wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów są obowiązani do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zawierającej w szczególności wartość początkową.

Wprowadzając środek trwały do ewidencji, bezpośrednio po jego zakupie, jednocześnie określając wartość początkową na podstawie ceny nabycia, o której mowa w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zdecydowała Pani, że zakupiony i wprowadzony do ewidencji środków trwałych w 1998 r. budynek o wartości początkowej 170.000 zł, jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej powołania biegłego do wyceny nieruchomości, w związku z poniesionymi wydatkami na remont, co w konsekwencji wpłynęło na podwyższenie jego wartości, należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w pewnych tylko okolicznościach zezwala ustalić wartość początkową w wysokości określonej przez biegłego. Dotyczy to jednakże tylko ustalenia wartości środka trwałego wytworzonego przez podatnika, co w Pani przypadku nie ma miejsca.

Stosownie bowiem do treści art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika. A zatem, możliwość taka istnieje tylko w "wyjątkowych sytuacjach", a mianowicie np., gdy dany środek trwały został wykonany sposobem gospodarczym lub w zakładzie podatnika i ustalenie kosztów wytworzenia tego środka trwałego nie było możliwe w oparciu o koszty wytworzenia.

Odnosząc się natomiast do ust. 17 art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do użytkowania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Zatem podatnik winien podjąć wszelkie starania mające na celu zebranie dowodów dokumentujących poniesione koszty będące podstawą ustalenia wartości początkowej. Tylko odpisy amortyzacyjne od tak ustalonej wartości początkowej stanowią koszty uzyskania przychodów.

Reasumując: metodę ustalenia wartości początkowej środka trwałego określoną w art. 22g ust. 9 ustawy stosuje się w przypadku braku możliwości ustalenia kosztu wytworzenia danego środka trwałego. Natomiast przepis ten nie ma zastosowania w przypadku nabycia środka trwałego w drodze kupna, jak w Pani przypadku.

W związku z tym, w przedstawionym stanie faktycznym brak podstaw prawnych do podwyższenia wartości środka trwałego poprzez operat szacunkowy dokonany przez biegłego, a także zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów z uwagi na brak dokumentów potwierdzających ich poniesienie.

Wobec powyższego zajęte przez Panią stanowisko w sprawie uznano za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.

Stosownie z art. 14 b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik zastosował się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu. Interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowych właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5 (art. 14b § 2 Ordynacją podatkową).

Od niniejszego postanowienia na podstawie art. 14a § 4 i art. 236 § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa służy prawo złożenia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Brzegu w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia - art. 236 § 2 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Zażalenie, zgodnie z art. 222 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej, powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia.