PD.01.GK.31100/7/2010 - Niepodleganie przez szpitalne budynki lub ich części wykorzystywane na cele administracyjne, gospodarcze i socjalne opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości przewidzianym dla budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych.

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 24 czerwca 2010 r. złożonego przez (...) w Krakowie o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy polegające na tym, że, użytkowane przez szpital budynki lub ich części wykorzystywane na cele administracyjne, gospodarcze i socjalne (np. dyrekcja szpitala, służby pracownicze, rozliczanie kontraktów z NFZ, księgowość, zaopatrzenie, dział techniczny, zamówień publicznych i aparatury medycznej) podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości z uwzględnieniem stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613) dla budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, w świetle przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W dniu 24 czerwca 2010 r. do organu podatkowego wpłynął wniosek (...) w Krakowie o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613).

Wnioskodawca przedstawił stan faktyczny, według którego Szpital jako samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej udziela świadczeń zdrowotnych w użytkowanych budynkach. Część pomieszczeń szpitalnych wykorzystywana jest na cele administracyjne, gospodarcze i socjalne tj. np. pomieszczenia zajęte przez dyrekcję szpitala, służby pracownicze, rozliczanie kontraktów z NFZ, księgowość, zaopatrzenie, dział techniczny, zamówień publicznych i aparatury medycznej, które jak twierdzi Wnioskodawca zgodnie z odrębnymi przepisami są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.

We wniosku wskazano ponadto, że funkcjonowanie szpitali jest bardzo szczegółowo uregulowane przepisami prawa, z których wynika, jakie warunki muszą spełniać budynki (w tym: pomieszczenia, ich wyposażenie) niezbędne do prowadzenia statutowej działalności w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych.

Wnioskodawca przedstawia stan prawny według którego ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613) w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d wprowadziła preferencyjną stawkę podatku od nieruchomości od budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych. Pojęcie świadczeń zdrowotnych zostało zdefiniowane w art. 5 pkt 40 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.), zgodnie z którym świadczenia zdrowotne to działania służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowie oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich udzielania.

Szpital stoi na stanowisku, że przepisy umożliwiające opodatkowanie podatkiem od nieruchomości w przypadku budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych preferencyjną stawką dotyczą pomieszczeń faktycznie zajętych na udzielane świadczeń zdrowotnych, z tym że tzw. "pomocnicze" budynki lub pomieszczenia są ściśle związane z udzielaniem tych świadczeń. Od tzw. budynków i pomieszczeń pomocniczych, w których jak przyznaje Wnioskodawca nie są faktycznie wykonywane świadczenia zdrowotne, ale jest prowadzona działalność ściśle związana z udzielaniem takich świadczeń, powinna być stosowana ta sama stawka jak do budynków, w których te świadczenia faktycznie są wykonywane.

Pomieszczenia te służą obsłudze prawidłowego wykonywania świadczeń zdrowotnych. Nie jest bowiem możliwe świadczenie typowych usług zdrowotnych bez zapewnienia pewnych standardów w zakresie miejsc do leżenia, łóżek, pacjentów należy zarejestrować, przyjąć do szpitala, zgromadzić informację o historii choroby, zagwarantować posiłki, zapewnić ogrzewanie, ogrzać i posprzątać pomieszczenia, zamontować aparaturę medyczną, podłączyć tlen, zagwarantować dostawę i nadzór energii elektrycznej, wodociągowej i kanalizacyjnej, urządzeń łączności, alarmowych, sygnalizacyjnych, tlenowych, sprężonego powietrza, urządzeń transportu wewnętrznego, a także zadbać o wyposażenie, transport leków, płynów infuzyjnych itd. Obowiązek zapewnienia tego typu świadczeń dodatkowych w stosunku do stricte zdrowotnych wynika także z kontraktów podpisanych np. z NFZ.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych rada gminy, w drodze uchwały określa wysokość stawek podatku od nieruchomości z tym, że wysokość stawki od budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych nie może przekroczyć rocznie 3,46 zł od 1 m² powierzchni użytkowej. Ustawodawca wprowadził wspomnianą stawkę podatku od nieruchomości obok stawki przewidzianej dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych). Różnica w obu rozwiązaniach sprowadza się do użytych w tych przepisach sformułowaniach "związanych" i "zajętych" na prowadzenie działalności gospodarczej. Pojęcie "związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej" należy rozumieć szeroko, tzn. wystarczy, że budynki lub ich części znajdują się w posiadaniu przedsiębiorców, a należy uznać, iż są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Natomiast sformułowanie "zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej" należy rozumieć ściśle i w przypadku preferencyjnej stawki od budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych objęte nią będą jedynie te budynki lub ich części, które służą tak określonej działalności gospodarczej.

Zasadność rozróżnienia tych pojęć oraz ich wykładnia została potwierdzona między innymi następującymi orzeczeniami Naczelnego Sądu Administracyjnego: wyrok z 29 czerwca 2010 r., sygn. akt II FSK 373/09.; wyrok z 16 grudnia 2009 r. sygn. akt II FSK 667/09; wyrok z 3 kwietnia 2008 r. sygn. akt II FSK 118/07.

Świadczeniami zdrowotnymi zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89 z późn. zm.) są działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania, w szczególności związane z badaniem i poradą lekarską; leczeniem; badaniem i terapią psychologiczną; rehabilitacją leczniczą; opieką nad kobietą ciężarną i jej płodem, porodem, połogiem oraz nad noworodkiem; opieką nad zdrowym dzieckiem; badaniem diagnostycznym, w tym z analityką medyczną; pielęgnacją chorych; pielęgnacją niepełnosprawnych i opieką nad nimi; opieką paliatywno-hospicyjną; orzekaniem i opiniowaniem o stanie zdrowia; zapobieganiem powstawaniu urazów i chorób poprzez działania profilaktyczne oraz szczepienia ochronne; czynnościami technicznymi z zakresu protetyki i ortodoncji; czynnościami z zakresu zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze. Natomiast art. 5 pkt 40 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, za takie nakazuje rozumieć działania służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowie oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich udzielania. Z przedstawionych definicji wynika, że świadczenia zdrowotne są działaniami medycznymi. Nie mają takiego charakteru inne działania związane chociażby z wyżywieniem czy obsługą administracyjną lub techniczną. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2010 r. sygn. akt II FSK 373/09 stwierdzono, że określając zakres pojęcia "świadczenia zdrowotne" zasadne jest dokonanie wykładni systemowej wewnętrznej, uwzględniając unormowania ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, określającej obowiązki szpitali. Efektem takiej wykładni jest stwierdzenie, że świadczenia zdrowotne są jednym z rodzajów świadczeń zapewnianych pacjentom podczas pobytu w szpitalu. Świadczenia zdrowotne są w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej wymienione obok innych świadczeń mających na celu np. zapewnienie pomieszczenia i wyżywienia, co dodatkowo potwierdza odrębność tych rodzajów świadczeń.

Ze względu na powyższe nie są zasadne argumenty Wnioskodawcy, że skoro budynki czy pomieszczenia "pomocnicze" są ściśle związane z udzielanie świadczeń zdrowotnych, a wymogi w tym zakresie są warunkiem między innymi zawarcia kontraktów z NFZ to powinny być one opodatkowane z uwzględnieniem preferencyjnej stawki przewidzianej dla budynków lub ich części zajętych na prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych.

W kontekście funkcjonującej w prawie podatkowym ogólnej zasady nakazującej zawężająco interpretować wszelkie uregulowania przyznające podatnikom określone preferencje, rozszerzająca wykładnia art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach opłatach lokalnych zaprezentowana we wniosku nie może być uznana za prawidłową.

W związku z powyższym organ podatkowy stoi na stanowisku, że opodatkowaniu stawką przewidzianą w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach opłatach lokalnych, podlegają budynki lub ich części faktycznie zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych. Nie spełniają tego warunku użytkowane przez szpital budynki lub ich części wykorzystywane na cele administracyjne, gospodarcze i socjalne (np. dyrekcja szpitala, służby pracownicze, rozliczanie kontraktów z NFZ, księgowość, zaopatrzenie, dział techniczny, zamówień publicznych i aparatury medycznej).

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.