PD-01.3120.8.8.2012.GK - Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości gruntów będących w posiadaniu przedsiębiorcy, wpisanych w ewidencji gruntów jako tereny rekreacyjno-wypoczynkowe, gdy nie są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej oraz stawka podatku od nieruchomości gruntów ograniczonych w wykorzystywaniu ich na potrzeby działalności gospodarczej wynikających z uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 30 sierpnia 2012 r. złożonego przez (...) w Warszawie i uzupełnionego w dniu 10 października 2012 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy polegające na tym, że

Pismem z dnia 24 sierpnia 2012 r. (doręczonym w dniu 30 sierpnia 2012 r.) (...) z siedzibą w Warszawie złożyła wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca przedstawił stan faktyczny wedle którego, jest współwłaścicielem m.in. nieruchomości składającej się z działek nr (...) oraz (...) obr. (...) jedn. ewid. (...) w Krakowie, dla której Sąd Rejonowy dla Krakowa - Podgórza w Krakowie Wydział IV Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) oraz nieruchomości składającej się z działek ewid. Nr (...), (...) obr. (...) jedn. ewid. (...) w Krakowie, dla której Sąd Rejonowy dla Krakowa - Podgórza w Krakowie Wydział IV Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...). Przedmiotowe nieruchomości położone są na terenie, na którym obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "Park Aleksandry" uchwalony uchwałą Rady Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008 r. nr LVII/733/08. Ze względu na to że wchodzi ona w skład parku jest ona intensywnie zadrzewiona i zakrzewiona. Ponadto analiza treści przedmiotowej uchwały wskazuje na to, że nieruchomości położone są na obszarze oznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolem 7ZP - teren zieleni urządzonej.

Zgodnie z § 2 ust. 2 planu miejscowego w granicach terenów wyznaczonych w ust. 1 poza podstawowym przeznaczeniem dopuszcza się:

W myśl § 24 ust. 4 planu miejscowego na terenie 7ZP obowiązują ponadto zakazy:

Należy więc stwierdzić, że nieruchomość Wnioskodawcy została przeznaczona pod tereny zieleni urządzonej, o podstawowym o przeznaczeniu pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej z elementami wyposażenia parku - parku potoku Bieżanowskiego. Uchwalenie planu miejscowego pozbawiło spółką (...) możliwości prowadzenia działalności gospodarczej planowanej przez spółkę, zgodnej ze wskazanym w Krajowym Rejestrze Sądowym PKD. Obecnie przedmiotowa nieruchomość stanowi część ogólnodostępnego parku, który jest wykorzystywany przez mieszkańców jako miejsce rekreacji, spaceru i wypoczynku.

Przedmiotowe nieruchomości stanowią teren niezagospodarowany, pozbawiony odpowiedniej infrastruktury technicznej.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisów poprzez odpowiedź na pytanie:

Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w przedmiotowej sprawie, zgodnie z którym art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, a w myśl art. 4 ust. 1 pkt 1 podstawę opodatkowania dla gruntów stanowi ich powierzchnia. Art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy stanowi natomiast, że zwalnia się od podatku od nieruchomości grunty stanowiące nieużytki, użytki ekologiczne, grunty zadrzewione i zakrzewione, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.

W świetle wskazanych przepisów należy stwierdzić, że ustawa o podatkach i opłatach lokalnych w oparciu o art. 7 ust. 1 pkt 10 dopuszcza zwolnienie od podatku od nieruchomości m.in. grunty zadrzewione i zakrzewione jeżeli nie są one zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. Zdaniem wnioskodawcy niewątpliwie spełniona została pierwsza z powyższych przesłanek. Działki wchodzące w skład omawianej nieruchomości stanowią bowiem grunty zadrzewione i zakrzewione.

Ponadto spełniona jest także druga z przesłanek dotycząca braku zajęcia nieruchomości na cele prowadzenia działalności gospodarczej. Należy bowiem stwierdzić, że jeżeli z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, o charakterze trwałym i obiektywnym, nie jest możliwie prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej nieruchomości, zasadne jest zastosowanie wskazanego powyżej zwolnienia podatkowego. W przeciwnym wypadku pomimo tego, że dana nieruchomość nie jest zdatna do prowadzenia działalności gospodarczej, właściciel byłby zobowiązany do zapłaty podatku i to przy zastosowaniu wyższej stawki.

Wobec powyższego zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie pomimo tego, iż nieruchomość jest w posiadaniu podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, to nie powinna ona być uznana za nieruchomość zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej. W sprawie zachodzi bowiem stan, w którym dana nieruchomość nie jest i nie może być wykorzystywana do prowadzenia tej działalności. Nie jest to przy tym stan zależny jedynie od właściciela, lecz ma on charakter powszechny i obiektywny.

Ponadto obecnie nieruchomość składająca się z działek nr (...) oraz (...) obr. (...) jedn. ewid. (...) w Krakowie jest nieruchomością niezagospodarowana, pozbawioną jakiejkolwiek infrastruktury technicznej koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej.

Równocześnie ze względu na postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie jest możliwie doprowadzenie nieruchomości do stanu technicznego, który umożliwiałby prowadzenie działalności gospodarczej na przedmiotowym terenie.

Z tego Wnioskodawca wywodzi, że w przypadku wyłączenia przez postanowienia planu miejscowego możliwości prowadzenia działalności gospodarczej na nieruchomości przez jej właściciela, zachodzą w sprawie przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Pismem z dnia 8 października 2012 r. (doręczonym w dniu 10 października 2012 r.) wnioskodawca sprecyzował stan faktyczny podając, iż grunty wskazane we wniosku są zakwalifikowane w ewidencji gruntów i budynków jako tereny rekreacyjno - wypoczynkowe (symbol Bz).

Jednocześnie Wnioskodawca pomimo brzmienia art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, stwierdził, iż z art. 194 § 3 O.p. wynika możliwość przeprowadzenia dowodu przeciwko dokumentom urzędowym (tekst jedn.: danym z ewidencji gruntów i budynków). Jeżeli nieruchomość jest faktycznie zadrzewiona i zakrzewiona, a także jest wyłączona spod zabudowy na podstawie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 9teren oznaczony symbolem 7ZP-teren zieleni urządzonej), to dla celu obliczenia i zapłaty podatku od nieruchomości zasadne jest odstąpienie od formalnego przeznaczenia przedmiotowego gruntu w ewidencji gruntów i budynków. W takim bowiem przypadku w pierwszej kolejności należy brać pod uwagę faktyczne możliwości wykorzystywania przedmiotowego gruntu przez właściciela wynikające z obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wynikające z uwarunkowań istniejących na tereni nieruchomości.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm. - dalej: u.p.o.l.) zwolnione od podatku od nieruchomości są grunty stanowiące nieużytki, użytki ekologiczne, grunty zadrzewione i zakrzewione, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. W zakresie pojęcia "grunty zadrzewione i zakrzewione" zgodnie z art. 1a ust. 3 pkt 5 u.p.o.l. należy je rozumieć zgodnie z klasyfikacją zawartą w ewidencji gruntów i budynków. Przepis ten koresponduje z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.) zgodnie z którym, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny (L. Etel, Komentarz do art. 1a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, SIP LEX) nie ulega wątpliwości, że "grunty na potrzeby opodatkowania należy klasyfikować w oparciu o dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków."

Pogląd ten znajduje także całkowitą akceptację w orzecznictwie sądów administracyjnych. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 22 lutego 2011 r. sygn. akt III SA/Po 762/10 (LEX nr 1087657) stwierdził, że "aktualne dane z ewidencji mają charakter bezwzględnie wiążący dla organu podatkowego, wobec czego w postępowaniu podatkowym nie ma on uprawnień do dokonywania własnych ustaleń faktycznych co do istnienia, wielkości czy klasyfikacji nieruchomości ujawnionych w ewidencji. Wszelkie zmiany w tym zakresie winny być zatem dokonywane wyłącznie w ramach odrębnego postępowania administracyjnego prowadzonego przez organy właściwe w kwestii prowadzenia ewidencji gruntów i budynków."

Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 stycznia 2010 r. sygn. akt II FSK 1243/08 (LEX nr 558871) gdzie stwierdził, iż "organy podatkowe nie mogą dokonywać samodzielnych ustaleń co do wielkości gruntu. Od tej reguły, potwierdzonej treścią art. 21 ust. 1 ustawy dnia z 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, nie zostały przewidziane żadne wyjątki, a zatem organy ustalające wysokość zobowiązań podatkowych nie są uprawnione do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku niż dane wskazane w ewidencji gruntów."

Z informacji przedstawionych w stanie faktycznym, w szczególności uzupełnionych przez Wnioskodawcę pismem z dnia 8 października 2012 r. (doręczone w dniu 10 października 2012 r.), wynika, iż grunty o którym mowa we wniosku sklasyfikowane zostały w ewidencji gruntów i budynków jako tereny rekreacyjno - wypoczynkowe (symbol Bz). Mając na uwadze powyższe nie można uznać, że grunty, o którym mowa we wniosku są gruntami zadrzewionymi i zakrzewionymi w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i podlegają ewentualnemu zwolnieniu od podatku na mocy art. 7 ust. 1 pkt 10 tej ustawy.

W tym miejscu należy podkreślić, że faktycznie zgodnie z art. 194 § 3 Ordynacji podatkowej możliwe jest przeprowadzenie dowodu przeciwko dokumentowi urzędowemu, jednak nie dotyczy to klasyfikacji konkretnej nieruchomości wynikającej z ewidencji gruntów i budynków. Pogląd ten wyrażony został w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 955/09, w którym Sad uznał, że "w świetle art. 21 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne, organy podatkowe ustalając wysokość zobowiązań w podatku od nieruchomości nie są uprawnione do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku niż dane wskazane w ewidencji gruntów. Z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. Nr 30, poz. 163 z późn. zm.) wynika zasada, że ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym rejestrem, w którym uwidacznia się stosowne informacje dotyczące poszczególnych nieruchomości, a wypis z takiego rejestru jest urzędowym dokumentem. Zgodnie zaś z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej, dokumenty urzędowe sporządzone w określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone, a zatem organ podatkowy nie miał w niniejszej sprawie podstaw do pomijania tych danych w postępowaniu podatkowym. Sąd podziela utrwalony w orzecznictwie pogląd, iż dane zawarte w ewidencji mają walor dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 194 Ordynacji podatkowej, a podważenie tych zapisów bądź też ich zmiana może nastąpić w postępowania prowadzonym przed właściwymi w tej sprawie organami administracji. W postępowaniu podatkowym przeprowadzenie tego rodzaju postępowania nie jest możliwe. (podkreśl. organu) Przy tym przepis art. 21 ust. 1 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne nie wymaga dalszej wykładni stanowiąc wprost o tym, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę wymiaru podatku i dane te są wiążące dla organu podatkowego (por. np. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 kwietnia 2008 r. sygn. akt II FSK 372/07 LEX nr 490966, wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 października 2004 r., sygn. akt III SA 3016/03, LEX nr 171496, por. wyrok NSA w Katowicach z 15 listopada 1994 r. o sygn. SA/Ka 2592/05 M.Podat. 1995/6/179)."

Podobnie wypowiedział się w tej kwestii Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Gl 700/10 (LEX nr 653594), gdzie Sąd podkreślił, "iż kwestionowanie danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków - co do których nie zgadza się podatnik - należy do podatnika. Stanowisko takie zgodne jest z linią orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego, z której jednoznacznie wynika, iż to podatnik powinien doprowadzić do zgodności zapisów w ewidencji gruntów i budynków z rzeczywistym stanem dotyczącym posiadanych przez siebie nieruchomości, o ile takie różnice zachodzą. Taki obowiązek nie spoczywa na organach podatkowych, które są związane danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków. (Patrz np. wyrok NSA z dnia 8 maja 2002 r. sygn. akt III SA 2466/01, w: System Informacji Prawnej LEX Nr 77806, dalej LEX)."

Także zdaniem cytowanego już wyżej L. Etela (Komentarz do art. 1a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, SIP LEX)"decydujące znaczenie przy opodatkowaniu gruntów mają więc dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków, a nie to, co faktycznie znajduje się na gruncie albo to, czy ten grunt jest wykorzystywany rolniczo. Przykładowo można wskazać, że jeżeli podatnik grunty oznaczone w ewidencji gruntów i budynków jako Tr (tereny różne) użytkuje rolniczo, to nie oznacza, że powinny one być opodatkowane jako użytki rolne. Są to w dalszym ciągu tereny różne (nie są sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne), co przesądza o zasadach ich opodatkowania. Od tych gruntów, chociaż wykorzystywanych rolniczo, nie może być płacony podatek rolny, a podatek od nieruchomości (znacznie wyższy niż rolny)."

Jeżeli zatem zdaniem Wnioskodawcy grunty o których mowa we wniosku powinny być inaczej sklasyfikowane, powinien wystąpić z odpowiednim wnioskiem w celu przeprowadzenia takich zmian. Dopóki w ewidencji gruntów i budynków grunty te nie są oznaczone jako grunty zadrzewione i zakrzewione, stan ten jest wiążący dla organu podatkowego i nie może być zmieniony twierdzeniami Podatnika dotyczącymi rzeczywistym wykorzystywaniem gruntu czy ograniczeniami wynikającymi z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W związku z powyższym, zdaniem organu podatkowego fakt oznaczenia w ewidencji gruntów i budynków nieruchomości Wnioskodawcy wskazanych we wniosku jako tereny rekreacyjno - wypoczynkowe (symbol Bz), przesądza, że nie można ich uznać za grunty zadrzewione i zakrzewione wymienione w art. 7 ust. 1 pkt 10 u.p.o.l. i tym samym nie podlegają one z tego tytułu zwolnieniu od podatku od nieruchomości.

Odnosząc się do drugiego problemu przedstawionego przez Wnioskodawcę w pierwszej kolejności należy podkreślić, że zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. za grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uważa się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 25 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Sz 32/12 (SIP LEX nr 1213711)"o tym, czy nieruchomość podlega opodatkowaniu stawkami podatkowymi w podwyższonej wysokości decyduje sam fakt posiadania jej przez przedsiębiorcę (podkr. organu), a nie sposób, w jaki jest ona wykorzystywana. Obiekt nawet niewykorzystywany faktycznie w danym momencie do prowadzenia działalności gospodarczej uznaje się już za związany z działalnością, bowiem definicja ustawowa nie nawiązuje do przesłanki wykorzystywania nieruchomości na cele związane bezpośrednio z działalnością gospodarczą. Wyjątkiem od uznania, że grunty, budynki czy budowle są związane z działalnością gospodarczą są względy techniczne."

Podobnie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 23 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Lu 599/11 (SIP LEX nr 1218000), który stwierdził, że "sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę skutkuje tym, że budynek, budowla, grunt są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Nawet różnego rodzaju obiekty niewykorzystywane w danym momencie lub wykorzystywane na potrzeby działalność innej niż gospodarcza, należy uznać za związane z działalnością gospodarczą."

Takie samo stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 15 maja 2012 r. sygn. akt I SA/Rz 729/11 (SIP LEX nr 1164616): "Sam fakt posiadania gruntu przez przedsiębiorcę skutkuje tym, że grunt (budynek, budowla) jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej. Do uznania, że nieruchomości są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest konieczne stwierdzenie, iż działalność gospodarcza jest faktycznie na nich prowadzona. Decydujące znaczenia ma zatem fakt posiadania przez podatnika statusu przedsiębiorcy" oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 27 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 169/12 (SIP LEX nr 1130760), który stwierdził, iż "Z samego faktu, że spółka jest przedsiębiorcą (w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 i 4 u.p.o.l. w związku z art. 4 ust. 1 i ust. 2 u.s.d.g.) wynika, w myśl art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., że znajdujące się w jej władaniu grunty, budynki i budowle uważane są za związane z działalnością gospodarczą i w zasadzie - podlegają z tego względu opodatkowaniu wyższymi stawkami podatku, aniżeli stawki stosowane do przedmiotów opodatkowania o innym charakterze."

Co do zasady zatem sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę gruntów oznacza, że podlegają one opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według najwyższej stawki przewidzianej dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Wyjątek od tej zasady zachodzi w przypadku, gdy przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Jak wyjaśnił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 18 stycznia 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 1160/11 (LEX nr 1109604)"ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie zawiera legalnej definicji pojęcia "względów technicznych". Analiza językowa tego pojęcia wskazuje, że względy techniczne to takie, które mają związek ze złym stanem technicznym nieruchomości, uniemożliwiającym wykorzystanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie względów technicznych nie obejmuje przyczyn natury technologicznej, ekonomicznej czy finansowej (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 22 czerwca 2007 r., sygn. akt II FSK 773/06, LEX nr 339937). Nie jest więc istotny brak środków finansowych, czy też opłacalność prowadzonego przedsięwzięcia gospodarczego. W przypadku gruntów, względy techniczne obejmują również sytuacje chemicznego, radioaktywnego lub bakteriologicznego skażenia gruntów (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 6 czerwca 2006 r., sygn. akt I SA/Gd 481/05, niepublikowany)."

Sąd w cytowanym orzeczeniu stwierdził, że "przez względy techniczne, o których mowa jest w przepisie art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., należy - w odniesieniu do gruntów - rozumieć w szczególności specyficzne warunki geologiczne, uniemożliwiające ich wykorzystanie do prowadzenia działalności gospodarczej do czasu przeprowadzenia kosztownych prac ziemnych, bądź zmiany przeznaczenia gruntów, skażenie chemiczne, radioaktywne lub bakteriologiczne gruntu, które uniemożliwia jego użytkowanie. Natomiast przeszkoda ograniczająca pod względem prawnym korzystanie z części nieruchomości - wskutek obciążenia jej służebnością gruntową - nie stanowi przeszkody w rozumieniu względów technicznych, jakimi ustawodawca posługuje się w przepisie art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l."

Z wyroku wynika ponadto, że aby przedmiot opodatkowania mógł być wyłączony z opodatkowania według najwyższej stawki jak dla przedmiotów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, muszą zaistnieć przyczyny mające charakter techniczny, a nie prawny i ekonomiczny. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca podnosi, że nie jest możliwie prowadzenie działalności gospodarczej na przedmiotowych gruntach w związku z ograniczeniami z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ewentualne ograniczenia z tego tytułu mają zatem ewidentnie nie-techniczny charakter, a są to raczej ograniczenia o charakterze prawnym. Należy zatem uznać, że istnienie takich ograniczeń nie powoduje zaistnienia przesłanki "względów technicznych" w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.

Należy również podkreślić, że aby zaistniały "względy techniczne" brak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć charakter trwały i obiektywny. Pomimo ograniczeń wynikających z uchwalenia miejscowego planu, obiektywnie można na przedmiotowych gruntach prowadzić działalność gospodarczą.

W tym miejscu należy także wskazać, że w przypadku uznania, że grunty o których mowa we wniosku to grunty zadrzewione i zakrzewione w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 10 u.p.o.l., musiałyby być one opodatkowane stawką najwyższa tylko w przypadku faktycznego zajęcia na prowadzenie działalności gospodarczej, co wynika wprost z brzmienia tego przepisu. Należy bowiem rozróżnić pojęcie "zajęcia" i "związania" z prowadzeniem działalności gospodarczej. W przypadku zwolnienia od podatku na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 10 u.p.o.l., zwolnienie to wyłączone jest w sytuacji gdy grunty zadrzewione i zakrzewione są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, tzn. jest na nich faktycznie wykonywana jakaś działalność gospodarcza.

W przypadku, gdy nie są spełnione przesłanki do zwolnienia od podatku na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 10 u.p.o.l. (inne oznaczenie gruntów w ewidencji gruntów i budynków) opodatkowanie gruntów najwyższą stawką jest determinowane samym ich posiadaniem przez przedsiębiorcę (art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.), a możliwość zastosowania niższej stawki może wynikać z zaistnienia przesłanki "względów technicznych", która jak wykazano powyżej w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła.

W związku z powyższym, zdaniem organu podatkowego ograniczenia w prowadzeniu działalności gospodarczej wynikające z uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie mają wpływu na opodatkowanie przedmiotowych gruntów najwyższą stawką przewidzianą dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy zaprezentowane we wniosku w zakresie obu pytań należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.