PBD/4218-005-5/06 - Amortyzacja środka trwałego

Pytanie podatnika - dotyczy interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnośnie amortyzacji środka trwałego

Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie, działając na podstawie art. 14b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. Nr 8 z 2005 r., poz. 60 ze zm.). po rozpatrzeniu zażalenia na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ełku z dnia 14.06.2006 r., znak US.III/423-2c/06, w sprawie interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnośnie amortyzacji środka trwałego,

odmawia zmiany przedmiotowego postanowienia.

Zaskarżonym postanowieniem organ I instancji udzielił pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w przedmiocie amortyzacji środka trwałego. Dokonując rozstrzygnięcia, Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał stanowisko Strony, zawarte we wniosku, za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu organ podatkowy, powołując się na przepisy art. 16a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. Nr 54 z 2000 r., poz. 654 ze zm.), stwierdził, iż łącznik, stanowiący część budynku mieszkalno-usfugowo-hotelowego, oddany do użytku na podstawie decyzji zezwalających na użytkowanie poszczególnych części budynku, jako kompletny i zdatny do użytku, spełnia warunki do zakwalifikowania go do środków trwałych i dokonywania odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia tego środka.

W złożonym zażaleniu Spółka zarzuciła postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego naruszenie przepisów art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Strona stwierdziła, iż organ podatkowy zasadnie dokonał analizy poszczególnych kryteriów zaliczenia składnika majątku do środków trwałych (własność, kompletność, okres używania, wykorzystywanie w działalności gospodarczej), jednak całkowicie pominął definicję budynku, jako środka trwałego, w kontekście tych kryteriów.

Dokonując wykładni gramatycznej przepisów regulujących problematykę środków trwałych, w szczególności pojęcie budynku jako środka trwałego, podatnik przywołał definicję, zawartą w Klasyfikacji środków trwałych, zgodnie z którą, budynki są obiektami budowlanymi, trwale związanymi z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach. Natomiast samodzielnymi środkami trwałymi są budynki posadowione na stałym fundamencie, wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi. Kontynuując wywód, podatnik dodał, iż środek trwały kompletny - to środek nie mający braków, całkowity, zarówno w aspekcie fizycznym, jak i prawnym.

W opinii Strony, brzmienie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w powiązaniu z definicją budynku (KST) jest precyzyjne: część budynku - w przedmiotowej sprawie - łącznik, nie może być środkiem trwałym. Powyższe stanowi właściwą wykładnię w/w przepisu.

Biorąc pod uwagę przytoczone zarzuty, Strona wniosła o uchylenie i zmianę zaskarżonego postanowienia.

Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie, rozpatrując przedmiotowe zażalenie stwierdza co następuje.

Zgodnie z przedstawionym przez Stronę stanem faktycznym, H. Sp. z o.o. w 1996 r. zakupiła używany budynek niemieszkalny, położony w E. przy ul......, na działce geodezyjnej nr 347/9. Budynek ten nie odpowiadał w pełni przedmiotowi prowadzonej przez Spółkę działalności i nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych podmiotu. Spółka podjęła natomiast działania zmierzające do adaptacji przedmiotowego budynku na swoje potrzeby i wystąpiła do Prezydenta Miasta Ełk o wydanie warunków zagospodarowania terenu. Decyzją z dnia 07.07.1997 r. Prezydent Miasta Ełk ustalił warunki zabudowy i zagospodarowania terenu "dla inwestycji polegającej na rozbudowie i przebudowie budynków przy ul...... w E. z przeznaczeniem na budynek mieszkalno-usługowo-hotelowy Spółce z o.o. H. (...)". Po przedłożeniu projektu budowlanego, Spółka otrzymała w 1997 r. decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w Ełku, zatwierdzającą projekt budowlany i zezwalającą na budowę przedmiotowego budynku mieszkalno-usługowo-hotelowego oraz przyłączy. Cykl inwestycyjny prowadzony był etapami i trwał do 2005 r. włącznie.

W 1999 r. zakończono pierwszy etap budowy tzw łącznika i otrzymano decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w Ełku z dnia 10.09.1998 r., Nr OA-7356/61/98, zezwalającą na użytkowanie w/w łącznika. W związku z powyższym, Spółka wprowadziła do ewidencji środków trwałych wartość tego etapu budowy pod nazwą "budynek", a następnie od stycznia 2000 r. rozpoczęła dokonywanie odpisów amortyzacyjnych metodą liniową wg stawki 2,5%, przewidzianą dla budynków niemieszkalnych (KST-10).

W 2005 r. zakończono budowę kolejnych etapów budynku i decyzjami z lutego i marca 2005 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ełku zezwolił na użytkowanie części mieszkalnej i usługowej w przedmiotowym budynku.

Kluczową kwestią w rozpatrywanej sprawie jest ustalenie, czy sporny łącznik - część hotelowa budynku usługowo-hotelowo-mieszkalnego - usytuowany przy ul...... w E. i oddany do użytkowania w 1999 r., stanowi środek trwały podlegający amortyzacji od stycznia 2000 r., w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ustawy, środkami trwałymi są m.in. budynki, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy.

Zatem kryteriami, jakie muszą być spełnione, aby dany składnik majątku został zaliczony do środków trwałych, są:

- własność lub współwłasność składnika majątkowego,

- kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia składnika majątkowego do użytkowania,

- przewidywany okres użytkowania składnika majątkowego - dłuższy niż rok,

- wykorzystywanie składnika majątkowego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością lub oddanie go do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Zgodnie z definicją, zawartą w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112. poz. 1316 ze zm.), obiektami budowlanymi są konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Natomiast budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów. W przypadku budynków połączonych między sobą (np. domy bliźniacze lub szeregowe), budynek jest budynkiem samodzielnym, jeśli jest oddzielony od innych jednostek ścianą przeciwpożarową od fundamentu po dach. Gdy nie ma ściany przeciwpożarowej, budynki połączone między sobą uważane są za budynki odrębne, jeśli mają własne wejścia, są wyposażone w instalacje i są oddzielnie wykorzystywane.

W wyjaśnieniach, złożonych pismem z dnia 18.07.2006 r., Spółka oświadczyła, iż "część budynku, tzw. łącznik, oddana do użytkowania w 1999 r., zgodnie z opisem technicznym do projektu budowlanego jest zwana.. (...) częścią oficynową 2-kondygnacyjną, łączącą budynek główny z istniejącym budynkiem hotelu na działce przy ul..... Oficyna usytuowana jest wzdłuż północnej granicy działki (...)". W opisie technicznym do projektu mowa jest o zabezpieczeniach przeciwpożarowych. Wynika z niego, że jako ściany przeciwpożarowe zaprojektowano ściany zewnętrzne szczytowe. Ściana między łącznikiem a częścią główną budynku jest ścianą wewnętrzną; posiadając otwory nie może być uznana za ścianę przeciwpożarową. Łącznik posiada wejścia wewnętrzne z istniejącego wcześniej hotelu od ul.... i z części głównej budynku od ul..... W piwnicy łącznika znajduje się restauracja dla gości hotelowych, magazynki, toalety. Na parterze natomiast są pokoje biurowe i sala konferencyjna, wykorzystywana sporadycznie przez klientów zewnętrznych na szkolenia. Z poziomu parteru łącznika są dwa wyjścia zewnętrzne: jedno z sali konferencyjnej na wewnętrzny taras i drugie z korytarza, także na taras, przy czym to drugie wyjście jest traktowane jako wyjście ewakuacyjne. Z wewnętrznego tarasu można zejść schodami na parking hotelowy przy ul. Pułaskiego. Łącznik wyposażony jest we wszystkie instalacje potrzebne do normalnego użytkowania budynku, przy czym stanowią one część instalacji całego budynku. Łącznik nie posiada własnych - odrębnych instalacji.

Decyzją zadnia 06.10.1997 r., Nr OA-7351/136/30/97, Kierownik Urzędu Rejonowego w Ełku udzielił pozwolenia na budowę budynku mieszkalno-usługowo-hotelowego na działce nr ewid. 347/9, położonej w Ełku przy ul....... W niniejszym budynku wyszczególniono część usługowo-handlową. mieszkalną i hotelową (łącznik).

Na wniosek H. Sp. z o.o. w dniu 10.09.1998 r. została wydana decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w Ełku, Nr OA-7356/61/98, którą udzielono pozwolenia na użytkowanie części hotelowej (łącznika) budynku usługowo-hotelowo-mieszkalnego w Ełku przy ul........

Powyższe dane wskazują, że przedmiotowy łącznik, spełnia warunki do uznania go za budynek samodzielny. Mimo, iż nie jest oddzielony od innych jednostek ścianą przeciwpożarową, posiada dwa własne wejścia (w tym jedno traktowane jako wyjście ewakuacyjne) i jest wyposażony w instalacje. Przyjęcie łącznika do użytkowania ok. 6 lat przed oddaniem pozostałych części budynku mieszkalno-usługowo-hotelowego wskazuje, iż od tego momentu był on oddzielnie wykorzystywany.

Zatem, wybudowany przez Spółkę łącznik, oddany do użytku w 1999 r. na podstawie decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w Ełku z dnia 10.09.1998 r, Nr OA-7356/61/98, wydanej w oparciu o art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 89, poz. 414 ze zm.), jako budynek stanowiący własność H. Sp. z o.o., kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania oraz wykorzystywany na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, zasadnie został zaliczony do środków trwałych Spółki i amortyzowany od stycznia 2000 r.

Mając na uwadze powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie orzekł jak w sentencji. Decyzja niniejsza jest ostateczna. Podlega jednak zaskarżeniu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie przy ul. E. Plater 1. Skargę wnosi się w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie, w terminie 30 dni od daty doręczenia niniejszej decyzji.