PB3-979/8213-159/WK/05 - Opodatkowanie wynagrodzeń.

W związku z pismem (...) w sprawie interpretacji art. 16 ust. 1 pkt 57 oraz pkt 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (updop) przedstawiam stanowisko Ministerstwa Finansów w tej kwestii:

Z obowiązującego od 1 stycznia 2005 r. brzmienia przepisów art. 16 ust. 1 pkt 57 oraz pkt 57a updop wyraźnie wynika, że kosztami podatkowymi są dopiero wynagrodzenia (składki) zapłacone. Oznacza to, że należności te mogą być zaliczone do kosztów miesiąca, w którym zostały wypłacone bądź postawione do dyspozycji. Bez znaczenia jest zatem miesiąc, którego one dotyczą. Warunkiem niewystarczającym do uznania ich za koszt podatkowy jest zatem samo ich zarachowanie.

Wobec wyraźnego określenia, w wyżej wymienionym przepisie, daty zaliczania do kosztów podatkowych wynagrodzeń, którą jest dzień wypłaty bądź postawienia do dyspozycji, nie można w takim przypadku, co sugeruje się w piśmie, zastosować postanowień art. 15 ust. 4 updop, dających możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów danego roku podatkowego kosztów zarachowanych, mimo że jeszcze nie zostały poniesione. Taka interpretacja możliwa była w odniesieniu do wynagrodzeń za 2004 r., kiedy nie było tak wyraźnego i jednoznacznego określenia daty zaliczania pracowniczych wynagrodzeń do kosztów podatkowych. Nie może natomiast być stosowana do wynagrodzeń należnych za 2005 r.

Przyjęcie założenia sugerowanego przez podatników, że przy interpretacji znowelizowanych przepisów art. 16 ust. 1 pkt 57 oraz pkt 57a updop nie można posługiwać się tylko wykładnią gramatyczną, jest nieuzasadnione. Zgodnie bowiem z ogólnie przyjętymi zasadami wykładnia gramatyczna jest metodą podstawową, a pozostałe metody powinny być stosowane w sytuacji, gdy wykładnia językowa prowadzi do wątpliwości interpretacyjnych. Stanowisko takie prezentuje również judykatura. "W procesie wykładni pierwszeństwo mają dyrektywy językowe. Oznacza to, że odwoływanie się do innych reguł wykładni dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy wykładnia językowa nie daje jednoznacznego wyniku, tzn. gdy z językowego punktu widzenia możliwe jest co najmniej dwojakie rozumienie tekstu prawnego" (wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004 r., sygn. akt V KK 337/03). Możliwość stosowania innych metod wykładni niż gramatyczna jest więc dopuszczalna jedynie w przypadku, gdy dany przepis jest niejednoznacznie sformułowany. Wynik zastosowania podstawowej metody wykładni, który nie jest zgodny z oczekiwaniami podmiotu dokonującego interpretacji, nie może w żadnym względzie stanowić przesłanki do stosowania innych metod wykładni prawa.