PB/OPD/415-43/05/PD - Możliwość indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej przy amortyzacji budynku.

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wejherowie po rozpatrzeniu wniosku z dnia 13 października 2005 r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie zastosowania odpisów amortyzacyjnych od części budynku wykorzystywanego do celów prowadzonej działalności gospodarczej

że stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca w r. 1998 nabył jednorodzinny dom mieszkalny za kwotę 150.000,00 zł. W latach 2004-2005 Podatnik dokonał rozbudowy przedmiotowego budynku o część usługową. Wartość nakładów związanych z rozbudową Podatnik określił na kwotę 75 366,00 zł. Po zakończeniu rozbudowy Podatnik zamierza tą część budynku (usługową) wykorzystywać na cele prowadzonej działalności gospodarczej, wprowadzić do ewidencji środków trwałych w wartości równej poniesionym nakładom na rozbudowę budynku.

Zdaniem podatnika, poniesione nakłady inwestycyjne związane były z rozbudową używanego budynku mieszkalnego zatem przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych pomieszczeń wykorzystywanych na cele prowadzonej działalności gospodarczej może zastosować indywidualne stawki amortyzacyjne, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy zastosowaniu 10% stawki amortyzacyjnej.

W uzupełnieniu wniosku Podatnik wskazuje, że nabyty w r. 1998 budynek mieszkalny służył zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych i nie był nigdy wykorzystywany jako środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej. W wyniku rozbudowy budynku mieszkalnego o część usługową, w dniu 2 sierpnia 2005 r. nastąpił odbiór i Podatniczka uzyskała zgodę na użytkowanie tej części.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 Nr 14 poz. 176 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, za środki trwałe uważa się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22f ust. 1 podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b

Zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

W myśl art. 22g ust. 3 ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do ust. 4 ww. przywołanego przepisu, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Artykuł 22h ust. 1 ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się:

W razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany.

Podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego r. podatkowego.

Podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego r. podatkowego.

W przypadku podwyższenia stawek amortyzacyjnych, podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników określonych w ust. 2, należy dla poszczególnych środków trwałych stosować jeden wybrany współczynnik, przez który mnoży się stawkę amortyzacyjną właściwą dla danego środka trwałego, przyjętą z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

W myśl art. 22j. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Z przywołanych przepisów prawa podatkowego wynika, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się od wartości środków trwałych, którą ustala się zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Indywidualne stawki amortyzacyjne (określone w art. 22j ustawy) dotyczą środków trwałych o obniżonej wartości użytkowej (środków trwałych używanych) oraz środków trwałych, na które podatnik poniósł znaczne nakłady inwestycyjne o charakterze ulepszeniowym przed ich przyjęciem do używania (środki trwałe ulepszone) oraz inwestycji w obcych środkach trwałych.

Budynki i budowle uznawane są za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez okres 60 miesięcy.

Ustawodawca uznaje zatem za używane tylko takie środki trwałe, które były wykorzystywane przed ich nabyciem przez podatnika przez dany czas. Wykorzystywanie środka trwałego przez dany czas musi mieć miejsce przed jego nabyciem przez podatnika. Nie ma zatem możliwości ustalenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych, które będąc własnością podatnika były używane przed ich wprowadzeniem do ewidencji przez określony czas przez samego podatnika. Nie ma również możliwości ustalenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych, które zostały wytworzone przez samego podatnika.

Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, że nabycia budynku mieszkalnego dokonano w r. 1998. Budynek ten nigdy nie był wykorzystywany przez Podatniczkę w prowadzonej działalności gospodarczej jako środek trwały. Nakłady inwestycyjne na wytworzenie części usługowej poniesiono w r. 2004-2005. Odbiór tej części budynku nastąpił w r. 2005. Zatem nie można uznać, że środek trwały o który zapytuje Wnioskodawca spełnia warunki określone w art. 22j ust 1 pkt 3 ustawy. W związku z powyższym, w przedstawionej sytuacji brak jest możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.