PB I-3/4117/IN-46/US/2006/FM - Zwrot kosztów poniesionych z tytułu używania własnego pojazdu do celów służbowych w podatku dochodowym od osób fizycznych

Pytanie podatnika

Dotyczy zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania własnego pojazdu do celów służbowych.

Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 13.06.2006 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Łódź - Śródmieście Nr US I - 2/413/20/06/AA wydane w dniu 02.06.2006 r., odmawia zmiany w/w postanowienia.

Ze zgromadzonej w rozpatrywanej sprawie dokumentacji podatkowej wynika, iż w dniu 17.03.2005 r. wystąpił Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego Łódź - Śródmieście z prośbą o dokonanie interpretacji dotyczącej zakresu i sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z akt sprawy wynika, iż jest Pan pracownikiem II Urzędu Celnego w Łodzi. Na mocy zawartej umowy cywilnoprawnej, otrzymuje Pan zwrot kosztów poniesionych z tytułu używania własnego pojazdu do celów służbowych. Pracodawca działając na podstawie Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25.03.2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271) zwraca Panu koszty przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr. Od ustalonej w ten sposób kwoty kosztów, pracodawca pobiera zaliczki na podatek dochodowy, nie zaliczając poniesionych przez Pana wydatków, związanych z używaniem samochodu dla potrzeb pracodawcy, do kosztów uzyskania przychodu.

Zdaniem Pana, przychód z tytułu ryczałtu samochodowego stanowi opodatkowany przychód, ale ponoszone przez Pana wydatki powinny stanowić koszt uzyskania przychodu.

Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź - Śródmieście w wydanym w dniu 02.06.2006 r. postanowieniu Nr US I-2/413/20/06/AA nie podzielił przedstawionego przez Pana we wniosku stanowiska w sprawie.

Nie zgadzając się z powyższym, w dniu 13.06.2006 r. złożył Pan zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, wskazując w nim, iż wydane postanowienie nie dotyczy stanu faktycznego przedstawionego w złożonym wniosku.

Po przeanalizowaniu przedłożonych dokumentów oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza co następuje;

Stosownie do dyspozycji art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia albo uchyla postanowienie wydane przez naczelnika urzędu skarbowego jeżeli uzna, że zażalenie podatnika zasługuje na uwzględnienie.

Jednocześnie, zgodnie z przepisami art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26.07.1991 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone przez pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a i b cytowanej ustawy stanowi natomiast, iż wolne od podatku są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika i podróży osoby nie będącej pracownikiem, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju /.../.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 36 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby wykonywanej działalności w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu.

Analizowana ustawa o podatku dochodowym nie zawiera definicji podróży służbowej. W związku z powyższym, należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) zawierających definicję "podróży służbowej".

Z zapisu art. 77⁵ § 1 K.p. wynika, że podróżą służbową jest wykonywanie, na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy pracownika. Termin i miejsce podróży określone jest w poleceniu wyjazdu służbowego. Polecenie wyjazdu określa także miejsce rozpoczęcia i zakończenia podróży służbowej. Ze względów podatkowo-księgowych, jak i dowodowych delegacja powinna mieć formę polecenia na piśmie. W treści polecenia służbowego znajdują się dane dotyczące: osoby delegowanej, miejsca i terminu rozpoczęcia i zakończenia podróży służbowej, środka transportu oraz miejsca w którym cel wyjazdu służbowego ma być realizowany. Polecenie wyjazdu musi być podpisane przez pracodawcę lub osobę przez niego upoważnioną.

Nie uznaje się zatem za podróż służbową podróży do i w obrębie miejscowości, w której:

- pracownik ma stałe miejsce pracy,

- pracodawca ma siedzibę, jeżeli pracownik w umowie o pracę ma wyznaczone jako miejsce pracy siedzibę firmy.

W związku z tym, dla stwierdzenia faktu nabycia przez pracownika uprawnień do świadczeń przysługujących z tytułu podróży służbowych ważne jest dokładne określenie miejsca wykonywania pracy.

Przy czym pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym bądź pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju lub w inny dostatecznie wyrażony sposób, w którym ma nastąpić dopełnienie świadczenia pracy (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 1985 r., sygn. akt I PR 19/85).

W analizowanej sprawie, w świetle art. 14 ust. 2 pkt 3 oraz art. 1 ust. 7 ustawy z dnia 24.07.1999 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2004 r. Nr 156, poz. 1641) Dyrektor Izby Skarbowej przyznaje, że miejscem Pana pracy jest Izba Celna w Łodzi wraz z podległymi jednostkami organizacyjnymi i właśnie ten przepis właściwy jest do określenia "miejsca pracy" dla funkcjonariuszy celnych.

Odnosząc się do podniesionego w odwołaniu argumentu, iż w postanowieniu Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź - Śródmieście odniósł się do jazd lokalnych, Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, iż fakt ten pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Stwierdzić należy, iż w świetle poczynionej wyżej argumentacji, wyjazdy Pana nie stanowią podróży służbowej, bowiem wykonywane czynności zawierają się w ramach powierzonych obowiązków i uprawnień, a nie wyraźnie określonego od pracodawcy polecenia.

W świetle powołanych powyżej przepisów, kwoty wypłacane Panu z tytułu używania prywatnego samochodu dla celów pracodawcy, stanowią przychód ze stosunku służbowego i zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają opodatkowaniu tym podatkiem i kumulacji z innymi przychodami uzyskanymi przez Pana w roku podatkowym.

Stosownie do art. 22 ustawy podatkowej, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Ponieważ wyjazdy Pana nie są podróżą służbową, nie ma zastosowania, zwolnienie wynikające z przywołanego przez Pana przepisu art. 23 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, wszystkie przychody wynikające ze stosunku służbowego (w tym ryczałt samochodowy) pomniejsza się tylko o zryczałtowane koszty uzyskania przychodu, w wysokości obowiązującej na podstawie art. 22 ust. 2 w/w ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza, jak w sentencji niniejszej decyzji.