PB I-2/4117/IN-10/US Łask/06/J - Rzetelny dowód księgowy.

Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 27.03.2006 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łasku Nr US-I-412/5/2006 z dnia 16.03.2006 r., zmienia ww. postanowienie.

W dniu 12.01.2006 r. zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łasku z wnioskiem o dokonanie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego.

Z treści wniosku wynika, że nabył Pan wraz z małżonką aktem notarialnym spółdzielcze prawo do lokalu w Tomaszowie Mazowieckim przy ulicy Smugowej 6a od firmy "M". Na tę okoliczność została wystawiona faktura VAT, która została zaksięgowana na koncie "Środki trwałe w budowie". Nie sporządzono jeszcze protokołu przekazania lokalu do użytkowania. Zgodnie z § 3 umowy sprzedaży aktu notarialnego powyższe spółdzielcze prawo do lokalu nabyliście Państwo do wspólności ustawowej i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Fakturę VAT za eksploatację lokalu, opłaty CO, wywóz nieczystości i abonament za wodomierz główny Spółdzielnia Mieszkaniowa w Tomaszowie Mazowieckim wystawiła zgodnie z aktem notarialnym na obojga małżonków jako właścicieli lokalu i tym samym członków spółdzielni. Wobec powyższego wątpliwości Pana powstały w kwestii, czy tak udokumentowane wydatki na eksploatację lokalu, CO, wywóz nieczystości i abonament za wodomierz główny stanowią koszt uzyskania przychodów.

Organ podatkowy pierwszej instancji postanowieniem z dnia 16.03.2006 r. Nr US-I-412/5/2006 nie podzielił poglądu wyrażonego w złożonym przez Pana wniosku stwierdzając, iż opłaty za użytkowanie lokalu nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, gdyż "faktura VAT wystawiona na małżonków, którzy są właścicielami nieruchomości nie stanowi wystarczającego dowodu księgowego" w świetle rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26.08.2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Na powyższe postanowienie w dniu 27.03.2006 r. złożył Pan zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, zarzucając naruszenie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz podkreślając, że rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26.08.2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów w Pana przypadku nie ma zastosowania, gdyż prowadzi Pan księgi handlowe.

Po przeanalizowaniu przedłożonych dokumentów oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznaje za nieprawidłowe stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego zawarte w przywołanym powyżej postanowieniu.

Na podstawie art. 24 ust. 1 oraz art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, którzy zgodnie z obowiązującymi ich zasadami rachunkowości sporządzają sprawozdanie finansowe, są obowiązani prawidłowo prowadzić księgi, zgodnie z odrębnymi przepisami, tj. ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.), w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy.

W świetle art. 21 i 22 ustawy o rachunkowości dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej oraz powinny zawierać co najmniej:

- określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,

- określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,

- opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,

- datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,

- podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,

- stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Stosownie do art. 21 ust. 1a ustawy o rachunkowości można zaniechać zamieszczenia na dowodzie danych, o których mowa w ust. 1 pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych.

Dodatkowo należy wskazać na treść orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12.06.2003 r. sygn. I SA/Łd 332/02, w którym sąd stwierdził, iż "dokumenty potwierdzające dokonanie konkretnej transakcji, niespełniające wszystkich wymagań określonych w art. 21 ustawy o rachunkowości, nie mogą być automatycznie pominięte jako dowody świadczące o poniesionych kosztach. Dotyczy to w szczególności sytuacji, gdy uchybienia formalne są niewielkie np.: brak jest elementów, które mogą być uzupełnione, a fakt dokonania transakcji nie budzi wątpliwości i może być potwierdzony przez kontrahenta".

Przedmiotowa faktura dotycząca bieżącej eksploatacji lokalu użytkowego - zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej - zawiera wszystkie niezbędne elementy określone ustawą o rachunkowości, tym samym spełnia wymogi dowodu księgowego i stanowi dowód potwierdzający dokonanie operacji gospodarczej.

Niemniej jednak opłaty wynikające z tej faktury, dotyczące kosztów bieżącej eksploatacji zakupionego, ale jeszcze nie oddanego do użytkowania lokalu, nie mogą bezpośrednio stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) koszty uzyskania przychodów uznaje się wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, innych niż nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów. Przepis art. 22 ust. 8 tejże ustawy stanowi bowiem, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast w myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 oraz art. 22g ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, za którą uważa się w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 za cenę nabycia środków trwałych uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W świetle powyższych przepisów opłaty wyszczególnione na przedmiotowej fakturze VAT nie mogą bezpośrednio stanowić kosztu uzyskania przychodu w miesiącu jej otrzymania. Opłaty wynikające z tej faktury dotyczą bowiem kosztów bieżącej eksploatacji zakupionego, ale jeszcze nie oddanego do użytkowania lokalu. Wobec powyższego opłaty wynikające z tej faktury, jak również z kolejnych faktur dotyczących okresu do dnia przekazania lokalu do użytkowania, stanowią część ceny nabycia lokalu.

Kosztami uzyskania przychodów - zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej - będą natomiast odpisy amortyzacyjne, dokonywane po przekazaniu lokalu do użytkowania i liczone od ustalonej wartości początkowej lokalu.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza jak w sentencji niniejszej decyzji.