PB I-1/4117/IN-3/US-Zgierz/05/MD - Wydatki na zakup okularów korekcyjnych i soczewek kontaktowych - wyłączenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów

Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po rozpatrzeniu Pana zażalenia z dnia 13 czerwca 2005 r. (wpływ do Izby Skarbowej - 20 czerwca 2005 r.) na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zgierzu z dnia 2 czerwca 2005 r. Nr I-1/415/7/05 - odmawia uchylenia ww. postanowienia.

Pismem z dnia 20 kwietnia 2005 r. zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zgierzu z wnioskiem o dokonanie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego.

We wniosku stwierdza Pan, że wykonuje pracę agenta ubezpieczeniowego, która polega na odwiedzaniu klientów, wypisywaniu polis i innych druków oraz korzystaniu z komputera. Ze względu na dużą wadę wzroku niezbędne do wykonywania tej pracy są korygujące wzrok okulary lub soczewki kontaktowe. W związku z powyższym wnosi Pan pytanie, czy może zaliczyć w koszty prowadzonej działalności gospodarczej zakup okularów korekcyjnych i soczewek kontaktowych korygujących wadę wzroku - Jednocześnie uważa Pan, iż bez okularów czy soczewek nie mógłby wykonywać pracy: prowadzić pojazdu, pisać i korzystać z komputera. Ponieważ ich zakup jest niezbędny do prowadzenia działalności uważa Pan, iż może wliczyć go w koszty.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Zgierzu w postanowieniu z dnia 2 czerwca 2005 r. Nr I-1/415/7/05 nie podzielił wyrażonego przez Pana poglądu.

Postanowienie to doręczono Panu w dniu 6 czerwca 2005 r. Na powyższe postanowienie w dniu 13 czerwca 2005 r. złożył Pan zażalenie, w którym nie podziela stanowiska Naczelnika Urzędu Skarbowego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po przeanalizowaniu przedłożonych dokumentów oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego, uznaje za prawidłowe stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zgierzu zawarte w zaskarżonym powyżej postanowieniu.

Zauważa się, że w świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Zwrot "w celu", zawarty w powołanym wyżej przepisie, oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Pojęcie "kosztów uzyskania przychodów" zawarte w art. 22 ust. 1 powołanej ustawy oparte jest bowiem na klauzuli generalnej, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Jak zauważał wielokrotnie Naczelny Sąd Administracyjny, gramatyczna wykładnia tego przepisu prowadzi do oczywistego wniosku, że podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod tym jednakże warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. A zatem o zaliczeniu wydatków do kosztów uzyskania przychodów decydują dwie przesłanki: bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Reasumując, koszty uzyskania przychodów związane są z cele ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów. Cel ten musi być jednak widoczny, a poniesione wydatki powinny go bezpośrednio realizować lub co najmniej zakładać go jako realny. Aby podatnik mógł dany wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów winien wykazać bezpośredni związek tego wydatku nie tylko z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, ale także, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Z tego też względu nie mogą być uznane za koszty prowadzenia działalności wydatki, które ponosi każda osoba fizyczna i to niezależnie od tego, czy prowadzi określoną działalność gospodarczą, czy też nie.

Z Pana wniosku z dnia 20 kwietnia 2005 r. wynika, iż zakup okularów i soczewek korygujących jest Panu niezbędny do prowadzenia pojazdu, pisania i korzystania z komputera, a zatem do prowadzenia działalności gospodarczej. Ponadto w zażaleniu jakie złożył Pan na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zgierzu zauważa Pan, że noszenie okularów umożliwia wykonywanie wielu czynności, których nie można wykonywać bez okularów. Większość czynności życia codziennego może Pan - jak sam pisze - wykonywać bez okularów. Jednakże prowadzenie działalności gospodarczej jest bez okularów niemożliwe.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, wydatek na zakup okularów korekcyjnych i soczewek kontaktowych jest przykładem wydatków osobistych nie związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jest to typowy wydatek konsumpcyjny, który powinien być pokrywany z Pana dochodu po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji brak podstaw do uznania ww. wydatku za koszt uzyskania przychodów, ponieważ brak jest związku pomiędzy poniesieniem tego wydatku, a uzyskaniem przychodu z prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza, jak w sentencji.