ON-1-551-Opr.22/WT/96 - Forma ewidencji dla celów VAT.

W odpowiedzi na pismo z dnia 18.06.1996 r. Nr IS IV-6/041/96 w sprawie interpretacji przepisów ustawy karnej skarbowej i przepisów ustaw podatkowych Ministerstwo Finansów Departament Organizacji i Nadzoru Podatkowego wyjaśnia co następuje:

Ewidencję dla celów VAT, określoną w przepisie art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 8.01.1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), należy traktować jako księgę w rozumieniu art. 116 § 3 uks. Ewidencja ta jest bowiem w istocie, biorąc pod uwagę zakres przedmiotowy, który obejmuje ewidencją sprzedaży poszerzoną o szereg dodatkowych elementów związanych z wymiarem podatku od towarów i usług. Użytego w art. 116 § 3 uks sformułowania "książka ewidencji sprzedaży" nie można zawężać jedynie do urządzeń księgowych wyraźnie w ten sposób w aktach prawnych określonych. Pojęcie to obejmuje również wszelkie urządzenia księgowe, które w zakresie przedmiotowym pełnią funkcję ewidencji sprzedaży, mimo że nie zostały bezpośrednio przez ustawodawcę tak nazwane. Przepis art. 116 § 3 uks celowo operuje sformułowaniami bardzo ogólnymi, co pozwala na dostosowanie go do ciągle zmieniających się instytucji prawa podatkowego. W związku z powyższym nierzetelność prowadzenia ewidencji VAT powinna być traktowana, w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, tak samo jak nierzetelność prowadzenia jakiejkolwiek innej księgi podatkowej.

W stosunku do innych ewidencji i urządzeń księgowych trzeba przyjąć ogólną zasadę, że jeżeli dane w nich zawarte wywierają istotny wpływ na prawidłowe ustalenie wysokości zobowiązania podatkowego należy uznać je za inne urządzenia księgowe prowadzone (w zależności od okoliczności faktycznych) przy księgach handlowych, rachunkowych, księdze przychodów i rozchodów bądź książce ewidencji sprzedaży. W związku z powyższym ewidencję środków trwałych, ewidencję wyposażenia, karty imienne pracowników oraz ewidencję przebiegu pojazdów należy uznać za księgi w rozumieniu art. 116 § 3 uks.

Jednocześnie Ministerstwo Finansów Departament Organizacji i Nadzoru Podatkowego informuje, że osoby, ukarane w trybie dobrowolnego poddania się karze, powinny być zgodnie z art. 198 § 3 uks, traktowane tak samo jak skazani prawomocnymi orzeczeniami karnymi za przestępstwa lub wykroczenia skarbowe. Dlatego też osoby takie nie mogą, aż do chwili zatarcia skazania, otrzymywać zaświadczeń stwierdzających niekaralność za przestępstwa skarbowe.