Nierówne traktowanie podmiotów świadczących usługi reklamowe w prawie podatkowym

Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów - z upoważnienia ministra - na interpelację nr 1432 w sprawie zgodności z konstytucją art. 23 § 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie Pana Posła Artura Zawiszy, przesłane przy piśmie z dnia 7 marca 2006 r., w sprawie nierównego traktowania podmiotów świadczących usługi reklamowe, przedstawiam poniżej wyjaśnienia w interesującej Pana Posła kwestii.

Jak wynika z wystąpienia Pana Posła, sprawa dotyczy rozwiązań podatkowych zawartych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy te zawierają unormowania dotyczące możliwości zaliczania do kosztów podatkowych wydatków na reprezentację i reklamę. W ocenie Pana Posła obowiązujące przepisy i zawarty w nich limit wydatków zaliczanych do kosztów podatkowych niekonstytucyjnie preferują jedną grupę podmiotów, a ograniczają drugą, co może ograniczać prawo przedsiębiorców do swobodnego decydowania o tym, w jaki sposób chcą reklamować swoje towary i usługi.

Odnosząc się do przedstawionego problemu, pragnę zauważyć, iż w ocenie Ministra Finansów przepisy podatkowe regulujące kwestie kwalifikacji kosztów reprezentacji i reklamy do kosztów uzyskania przychodów nie naruszają zasady równości wobec prawa. Nie ograniczają one praw podatników do decydowania, w jaki sposób powinni reklamować swoje towary i usługi.

Przepisy ustaw o podatku dochodowym regulujące kwestie reklamy nie są skierowane do właścicieli nośników reklamy, lecz do podatników reklamujących swoje produkty w różnych formach. Zastosowane przez ustawodawcę szczególne rozwiązania w stosunku do reklamy prowadzonej w publiczny sposób są uzasadnione m.in. z tego względu, że reklama prowadzona publicznie ma miejsce wówczas, gdy jest skierowana i dostępna potencjalnie dla wszystkich odbiorców, posiada więc anonimowy, powszechny i nieprywatny charakter. Ma zatem na celu dotarcie do jak największej liczby ewentualnych klientów.

Ustawy podatkowe nie stanowią również formy dyskryminacji gospodarczej, ponieważ dotyczą wszystkich podatników, nie dokonują różnicowania pod względem podmiotowym, lecz regulują wyłącznie kwestie możliwości zaliczania wydatków ponoszonych na reklamę do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy podatkowe nie wskazują, w jaki sposób należy reklamować swoje towary i usługi, a przez to nie ograniczają prawa przedsiębiorców do swobodnego decydowania o tym, w jaki sposób chcą reklamować swoje towary i usługi. Przepisy te określają jedynie skutki podatkowe związane z podejmowanymi przez podatników decyzjami. Pragnę przy tym zwrócić uwagę, iż wszelka działalność reklamowa nosząca cechy reklamy publicznej umożliwia podatnikom zaliczenie do kosztów podatkowych całości poniesionych w tym celu wydatków, i to zarówno wówczas gdy reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu, jak i w inny publiczny sposób. Stanowisko takie było już wielokrotnie prezentowane przez Ministra Finansów, między innymi w piśmie z dnia 14 grudnia 2005 r. nr PB3/GM-060-34/05/BM6-15330 oraz z dnia 5 stycznia 2005 r. nr PB3/BM6-17155/GM-060-34/04.

Ponadto uprzejmie informuję, iż obecnie w Ministerstwie Finansów trwają prace legislacyjne nad zmianami systemu podatkowego. W trakcie tych prac analizowana jest także możliwość zmiany przepisów wskazanych przez Pana Posła.