NGi-063/321/2007

Jak dotychczas między Polską a Chinami oraz Wietnamem nie zostały podpisane umowy międzynarodowe w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, które regulowałyby zasady podlegania zabezpieczeniu społecznemu pracowników delegowanych. Dlatego zastosowanie tu mają ustawodawstwa krajowe Polski oraz odpowiednio Chin i Wietnamu.

Według przepisów polskich, czyli ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. DzU z 2007 r. nr 11, poz. 74 ze zm.) obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym podlegają osoby, które na obszarze Polski są pracownikami (art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy). Zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych pracowników dokonuje płatnik składek, czyli pracodawca.

Z kolei pracodawcą w myśl przepisów kodeksu pracy, jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne związany jest z podleganiem tym ubezpieczeniom.

Oznacza to, że aby istniały podstawy do objęcia ubezpieczeniami społecznymi, wykonywanie pracy powinno wynikać ze stosunku pracy lub innej umowy rodzącej obowiązek ubezpieczeń społecznych. W sytuacji, gdy osoby oddelegowane z Chin lub Wietnamu do wykonywania pracy w Polsce będą pozostawać w stosunku pracy jedynie ze swoim chińskim lub wietnamskim pracodawcą i przez niego będą wynagradzane, to nie będą podlegać polskim ubezpieczeniom społecznym.

Gdyby natomiast między obywatelami Chin czy Wietnamu a polskim podmiotem zostały podpisane umowy o pracę (lub np. umowy-zlecenia), osoby te podlegałyby obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym na ogólnych zasadach przewidzianych dla pracowników (zleceniobiorców).