NB-BPN-I-022-1/02 - Interpretacja art. 71 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Prawo bankowe.

W związku ze zgłaszanymi przez niektóre banki wątpliwościami, w jaki sposób należy traktować banki krajowe w kontekście art. 71 ust. 3 pkt 2 prawa bankowego, przedstawiam następujące stanowisko. Zgodnie z tym artykułem limitów koncentracji wierzytelności nie stosuje się, jeżeli stroną zobowiązaną wobec banku jest bank mający siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub Organiazcji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, z wyłączeniem państw, które restrukturyzują lub restrukturyzowały swoje zadłużenie zagraniczne w ciągu ostatnich pięciu lat.

Pierwszy sprecyzowany w przywołanym przepisie przypadek wyłączenia spod limitów koncentracji wierzytelności dotyczy wyłącznie banków zagranicznych. Ustawodawca w sposób wyraźny przewidział, że warunkiem zastosowania tego wyjątku jest to, żeby stroną zobowiązaną wobec banku był bank mający siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Odnosząc się do drugiego z przypadków wyłączenia spod limitów koncentracji wierzytelności, należy zwrócić uwagę na podmiotowo szerszy zakres jego zastosowania. W tym przypadku bowiem stroną zobowiązaną wobec banku powinien być bank mający siedzibę w państwie należącym do Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju. Wynika z tego, że zakres podmiotowy tego wyłączenia obejmuje zarówno banki krajowe, jak i banki zagraniczne.

Z powyższego w konsekwencji wynika, że banki krajowe, w sposób nie budzący wątpliwości, zostały przez ustawodawcę ujęte w dyspozycji omawianego przepisu. Tym samym co do zasady ustawodawca w odniesieniu do tych banków pozwala na skorzystanie z możliwości wyłączenia spod limitów koncentracji wierzytelności.

W omówionych powyżej wyjątkach od zasady koncentracji wierzytelności należy w każdym z tych przypadków mieć na uwadze zapis, którego skutkiem może być wyeliminowanie możliwości zastosowania tych wyjątków. W każdym bowiem z tych przypadków ustawodawca wykluczył taką możliwość w odniesieniu do państw, które restrukturyzują lub restrukturyzowały swoje zadłużenie zagraniczne w ciągu ostatnich pięciu lat. Wynika z tego, że każdy przypadek powinien być rozpatrywany indywidualnie w kontekście tego zapisu, co zawsze wymaga odpowiedzi na pytanie, czy państwa, w których ma siedzibę bank będący stroną zobowiązaną w rozumieniu art. 71 ust. 3 pkt 2 prawa bankowego, w ciągu ostatnich pięciu lat (licząc od dnia sprawozdawczego) restrukturyzowały lub restrukturyzują swoje zadłużenie zagraniczne. Na dzień dzisiejszy w odniesieniu do Polski, z uwagi na termin redukcji naszych zagranicznych zobowiązań, omawiane rozwiązanie nie będzie miało zastosowania. Z uwagi na fakt, że redukcja długu zagranicznego nastąpiła w dwóch etapach, na mocy porozumień zawartych z Klubem Paryskim dn. 21.04.1991 r. oraz z Klubem Londyńskim dn. 14.09.1994 r., w odniesieniu do banków krajowych stosuje się wyłączenie spod limitów koncentracji wierzytelności.