Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na reprezentację i reklamę

Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów - z upoważnienia ministra - na interpelację nr 3331 w sprawie obowiązywania art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie Pana Posła Michała Jacha, przesłane przy piśmie z dnia 22 czerwca 2006 r., w sprawie obowiązywania art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przedstawiam poniżej wyjaśnienia w interesującej Pana Posła kwestii.

Jak wynika z wystąpienia Pana Posła, sprawa dotyczy rozwiązań podatkowych odnoszących się do unormowań dotyczących możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na reprezentację i reklamę. W ocenie Pana Posła obowiązujące przepisy i zawarty w nich limit wydatków zaliczanych do kosztów podatkowych może stanowić naruszenie art. 22 Konstytucji przez ograniczenie prowadzenia działalności gospodarczej w wyniku ograniczenia prawa podatników do swobodnego decydowania o tym, w jaki sposób chcą reklamować swoje towary i usługi.

Odnosząc się do przedstawionego problemu, pragnę zauważyć, iż w ocenie Ministra Finansów przepisy podatkowe regulujące kwestie kwalifikacji kosztów reprezentacji i reklamy do kosztów uzyskania przychodów, nie naruszają art. 22 Konstytucji. Nie ograniczają one bowiem praw podatników do decydowania, w jaki sposób powinni reklamować swoje towary i usługi, a tym samym nie wprowadzają ograniczeń w prowadzeniu działalności gospodarczej. Przepisy ustaw o podatku dochodowym regulujące kwestie reklamy nie są skierowane do właścicieli nośników reklamy, lecz do podatników reklamujących swoje produkty w różnych formach. Zastosowane przez ustawodawcę szczególne rozwiązania w stosunku do reklamy prowadzonej w publiczny sposób są uzasadnione m.in. z tego względu, że reklama prowadzona publicznie ma miejsce wówczas, gdy jest skierowana i dostępna potencjalnie dla wszystkich odbiorców, posiada więc anonimowy, powszechny i nieprywatny charakter. Ma zatem na celu dotarcie do jak największej liczby ewentualnych klientów. Ustawy podatkowe nie stanowią również formy dyskryminacji gospodarczej, ponieważ dotyczą wszystkich podatników, nie dokonują różnicowania pod względem podmiotowym, lecz regulują wyłącznie kwestie możliwości zaliczania wydatków ponoszonych na reklamę do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy podatkowe nie wskazują, w jaki sposób należy reklamować swoje towary i usługi, a przez to nie ograniczają prawa przedsiębiorców do swobodnego decydowania o tym, w jaki sposób chcą reklamować swoje towary i usługi. Przepisy te określają jedynie skutki podatkowe związane z podejmowanymi przez podatników decyzjami. Pragnę przy tym zwrócić uwagę, iż wszelka działalność reklamowa nosząca cechy reklamy publicznej umożliwia podatnikom zaliczenie do kosztów podatkowych całości poniesionych w tym celu wydatków i to zarówno wówczas, gdy reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu, jak też w inny publiczny sposób. Stanowisko takie było już wielokrotnie prezentowane przez Ministra Finansów m.in. w piśmie z dnia 14 grudnia 2005 r., Nr PB3/GM-060-34/05/BM6-15330 oraz z dnia 5 stycznia 2005 r., Nr PB3/BM6-17155/GM-060-34/04.

Ponadto uprzejmie informuję, iż projekty nowelizacji ustaw o podatku dochodowym, przyjęte przez Radę Ministrów w dniu 6 czerwca 2006 r. i skierowane do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, likwidują podział reklamy na publiczną i niepubliczną i związany z tym limit wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji wejścia w życie takiego rozwiązania wszelkie wydatki ponoszone na reklamę podatnika będą mogły być zaliczane do kosztów podatkowych, jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów.