LK-833-32/MS/06/117 - Opodatkowanie nieruchomości związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej przez osoby fizyczne.

Odpowiadając na pismo z dnia 8 lutego 2006 r., znak: (...), dotyczące interpretacji przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.) - Ministerstwo Finansów wyjaśnia:

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uważa się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest, i nie może być, wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

W myśl art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.) działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Natomiast przedsiębiorcą, zgodnie z art. 4 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Jeżeli osoba fizyczna - prowadząca działalność gospodarczą - nabyła nieruchomość w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, to przedmioty opodatkowania - będące w jej posiadaniu - podlegają opodatkowaniu zgodnie ze stawkami przewidzianymi dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Wchodzą one bowiem w skład przedsiębiorstwa, którym zgodnie z art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jest zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej i obejmujący w szczególności własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości.

W przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą uznanie nieruchomości za element składowy przedsiębiorstwa następuje po stwierdzeniu przez organ podatkowy, że grunty, budynki i budowle służą do realizacji zadań gospodarczych przez prowadzącego przedsiębiorstwo, np.: traktowanie tych przedmiotów opodatkowania jako środków trwałych przedsiębiorstwa czy obciążanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast w przypadku gdy nieruchomość została nabyta przez osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, jednak nie służy ona prowadzeniu przez tę osobę działalności gospodarczej (a zatem nie wchodzi w skład przedsiębiorstwa w rozumieniu kodeksu cywilnego), to grunty i budynki jako niebędące w posiadaniu przedsiębiorcy, podlegają wówczas opodatkowaniu według stawek określonych dla gruntów i budynków pozostałych. Budowle jako przedmioty opodatkowania niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy. W postępowaniu podatkowym, stosownie do art. 180 § 1, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem, a na podstawie art. 181 tej ustawy dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku prawomocnie zakończonego postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Ponadto, zgodnie z art. 187 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy, a zgodnie z art. 191 powołanej ustawy organ podatkowy ocenia na podstawie całego zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona.

Sumując, organ podatkowy powinien w celu dokładnego wymiaru podatku badać zarówno okoliczności związane z nabyciem nieruchomości, jak i sposób ich wykorzystania.

Stosownie do art. 14 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej Minister Finansów sprawuje jedynie ogólny nadzór w sprawach podatkowych, nie jest więc organem właściwym do rozstrzygania konkretnych, jednostkowych spraw.