LK-2275/LP/01/AM - Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości budynków letniskowych.

Odpowiadając na pismo z dnia 6 grudnia 2001r. nr (...) w sprawie opodatkowania podatkiem od nieruchomości budynków letniskowych, Ministerstwo Finansów uprzejmie informuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają m.in. budynki lub ich części. Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych w art. 5 ust. 1 wprowadza różne stawki maksymalne dla budynków mieszkalnych, budynków związanych z działalnością gospodarczą inną niż rolnicza lub leśna, w tym części budynków mieszkalnych zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej oraz budynków pozostałych. Ustawa nie definiuje pojęcia "budynek mieszkalny".

Zgodnie z § 61 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454) ze względu na podstawową funkcję użytkową budynki dzieli się na następujące rodzaje:

- budynki mieszkalne,

- budynki przemysłowe,

- budynki transportu i łączności, handlowo-usługowe,

- zbiorniki, silosy i budynki magazynowe,

- budynki biurowe,

- budynki szpitali i zakładów opieki medycznej,

- budynki oświaty, nauki i kultury oraz budynki sportowe,

- budynki produkcyjne, usługowe i gospodarcze dla rolnictwa,

- inne budynki niemieszkalne.

Biorąc pod uwagę przepis art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086 ze zm.), zgodnie z którym dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę wymiaru podatków i świadczeń, należy stwierdzić, że organ podatkowy nie powinien dokonywać samodzielnej klasyfikacji funkcji budynku, tylko powinien odwołać się do odpowiednich zapisów ewidencji gruntów i budynków.

W przypadku braku takich informacji w ewidencji gruntów i budynków rodzaj budynku powinien zostać określony na podstawie dokumentacji budowlanej, takiej jak m.in. pozwolenie na budowę czy decyzja o dopuszczeniu budynku do użytkowania. Zgodnie bowiem z art. 194 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) dokumenty urzędowe, sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy administracji publicznej, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Natomiast w przypadku braku dokumentacji budowlanej organ podatkowy powinien, zgodnie z art. 197 Ordynacji podatkowej, powołać biegłego w celu wydania opinii.

Jednocześnie należy zauważyć, że budynek mieszkalny nie traci charakteru budynku mieszkalnego w okresie, w którym nie jest zamieszkiwany i nie jest wykorzystywany na inne cele. Powyższy pogląd potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 grudnia 1994 r., SA/Kr 2710/93 stwierdzając, że od budynków mieszkalnych niezamieszkałych i niewykorzystywanych na inne cele niż mieszkalne pobiera się podatek od nieruchomości według stawek ustalonych przez rady gmin, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Ponadto rada gminy może w uchwale, ustalającej szczegółowe stawki podatkowe danego rodzaju budynków, wprowadzić dalsze podziały i zróżnicować stawki podatkowe, jeżeli nie spowoduje to przekroczenia stawki maksymalnej, ustalonej dla poszczególnych rodzajów nieruchomości, w tym przypadku stawki przewidzianej dla budynków mieszkalnych.