LK-1569/LP/01/MS - Budowla jako przedmiot podatku od nieruchomości.

Odpowiadając na pismo z dnia 3 sierpnia 2001 r. znak: (...) dotyczące podatku od nieruchomości - Ministerstwo Finansów wyjaśnia:

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 9, poz. 31 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza lub leśna. Wyżej wymieniona ustawa nie definiuje jednak pojęcia "budowla". Wyjaśnienia tego pojęcia należy zatem szukać w innych aktach prawnych. Definicję budowli zawiera art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 ze zm.), zgodnie z którym budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, estakady, tunele, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Wyliczenie zawarte w ww. przepisie ma charakter jedynie przykładowy i nie jest wyczerpujące. A zatem, badając czy dany obiekt jest budowlą należy najpierw ustalić, czy nie jest on budynkiem lub obiektem małej architektury. Wszystkie pozostałe obiekty budowlane stanowiące całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami będą budowlami niezależnie od sposobu ich powiązania z gruntem. Tezę tę potwierdza także wyrok NSA z dnia 11 stycznia 1999 r. (sygn. akt II S.A. 1617/98), w którym Sąd orzekł, iż zgodnie z art. 3 pkt l lit. b) i pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1126 ze zm.), za obiekt budowlany - budowlę uważa się, między innymi, "wolno stojące trwale z gruntem związane urządzenia reklamowe". Nie decyduje więc fakt, czy dana budowla ma na przykład fundamenty, ale czy jest trwale związana z gruntem. Ponieważ tablica reklamowa jest konstrukcją przestrzenną i musi być odporna na działanie czynników atmosferycznych, to musi być w odpowiedni technicznie sposób powiązana trwale z gruntem, nawet jeśli nie będzie zagłębiona w ziemi.

Jednocześnie należy zauważyć, że Klasyfikacja Środków Trwałych nie może być podstawą do klasyfikowania określonych obiektów jako budowli w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 217 Konstytucji akt prawny niższej rangi niż ustawa, jakim jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317), nie może stanowić podstawy do interpretacji przepisów innych ustaw, zwłaszcza w zakresie istnienia obowiązku podatkowego. W literaturze przedmiotu wskazuje się, że pojęcia budowli i budynku występujące w KŚT jedynie pomocniczo mogą być wykorzystywane na potrzeby podatku od nieruchomości.

Ministerstwo Finansów informuje, iż zgodnie z art. 14 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) Minister Finansów sprawuje jedynie ogólny nadzór w sprawach podatkowych, nie jest więc organem właściwym do rozstrzygania konkretnej, jednostkowej sprawy.