L.dz. S.C.VII.C.5311/4112/92 - (bez tytułu).

Wydział rewizji nadzwyczajnych cywilnych Ministerstwa Sprawiedliwości w piśmie z dnia 20 kwietnia 1993 r. L. dz. S/C.VII C 5311/4112/92 prezentuje niżej przedstawiony pogląd w zakresie charakteru podpisu na wekslu i jego ocenie w postępowaniu sądowym:

Stwierdzono brak podstaw do złożenia rewizji nadzwyczajnej od prawomocnego postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 1992 r. sygn. V Cz 598/92 i poprzedzającego je postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy z dnia 27 lutego 1992 r. sygn. II Ns 279/91, odmawiającego wydania nakazu zapłaty.

Dołączony do pozwu banku weksel z dnia 2 kwietnia 1991 r. wypełniony na kwotę 450.000.000 zł nie jest opatrzony czytelnym podpisem, lecz jedynie parafką, która uniemożliwia zidentyfikowane nawet inicjałów imienia i nazwiska wystawcy, nie zawiera bowiem w sobie żadnych liter lub znaków je przypominających. Nadto do pozwu nie został dołączony oryginał a nawet kopia jakiegokolwiek dokumentu z podpisem pozwanego. Okoliczności te w pełni uzasadniały powzięcie przez sąd wątpliwości co do osoby wystawcy weksla, a w związku z tym, że prowadzenie w postępowaniu nakazowym postępowania dowodowego jest niedopuszczalne, uzasadniały także odmowę wydania nakazu zapłaty. W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do przyjęcia, że postanowienie sądu odmawiające wydanie takiego nakazu narusza prawo i to w stopniu rażącym (art. 417 § 1 k.p.c.).

Przede wszystkim jednak wymaga podkreślenia, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, dla oceny zasadności podstaw rewizji nadzwyczajnej miarodajny jest nie stan istniejący w chwili wydania zaskarżonego orzeczenia, ale stan w chwili rozpoznawania tego środka zaskarżenia. Według przyjętej w kodeksie postępowania cywilnego konstrukcji, rewizja nadzwyczajna oparta została nie tylko na zasadzie legalności, lecz również na zasadzie celowości. Celowość ta oznacza konieczność badania podstaw rewizji nadzwyczajnej w całokształcie okoliczności sprawy, z uwzględnieniem okresu i stanu prawnego po wydaniu orzeczenia. Podnieść przy tym należy, że w orzeczeniach swych Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż uwzględnieniu rewizji nadzwyczajnej sprzeciwia się okoliczność, że pożądany skutek prawny strona lub uczestnik postępowania cywilnego może osiągnąć w drodze innych środków prawnych.

Biorąc pod uwagę przytoczony wyżej pogląd oraz okoliczności sprawy, w szczególności zaś fakt, że zgodnie z art. 490 k.p.c. bank może dochodzić swych roszczeń w zwykłym postępowaniu, skorzystanie w przedmiotowej sprawie z nadzwyczajnego środka prawnego jest - niezależnie od tego, iż kwestionowane w podaniu orzeczenia sądów obydwu instancji nie naruszają rażąco prawa - także niecelowe.

Z powyższych względów podanie banku nie mogło być uwzględnione.