ITPP3/443-730/14/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania 0% stawki podatku dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, w sytuacji nieposiadania przez dostarczającego dokumentu przewozowego (CMR) - jest prawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania 0% stawki podatku dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, w sytuacji nieposiadania przez dostarczającego dokumentu przewozowego (CMR).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe).

Sp. z o.o. (dalej jako "Spółka") dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT) dla odbiorców z krajów Unii Europejskiej, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy. Spółka dokumentuje dostawy towarów w ramach WDT:

W toku swojej działalności Spółka napotyka jednak na trudności z pozyskiwaniem dokumentów przewozowych (CMR). Najczęściej dotyczy to sytuacji, gdy transport organizuje państwo członkowskie - nabywca towaru. Zatem występują sytuacje, w których Spółka dokumentuje dokonaną dostawę wewnątrzwspólnotową w oparciu o ww. listę dokumentów, ale nie posiada dokumentu CMR. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym jako podatnik VAT UE.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy posiadanie specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, kopii faktur, odrębnego dokumentu od kontrahenta potwierdzającego odbiór towarów na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, będącego oświadczeniem tegoż nabywcy, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów został przez niego odebrany w miejscu docelowego przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego, jak również dowodu zapłaty za towar spełnia wymogi art. 42 ustawy o VAT i tym samym uprawnia Spółkę do zastosowania stawki 0% dla WDT.

Zdaniem Spółki, posiadanie specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, kopii faktur, odrębnego dokumentu od kontrahenta potwierdzającego odbiór towarów z powołaniem się w treści na numer faktury, datę sprzedaży i wartość faktury, jak również dowodu zapłaty za towar spełnia wymogi art. 42 ustawy o VAT i tym samym uprawnia Spółkę do zastosowania stawki 0% dla WDT.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, Spółka ma prawo do stosowania 0% stawki podatku od towarów i usług w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów pod warunkiem, że przed złożeniem deklaracji VAT-7 za dany okres rozliczeniowy posiada dowody, z których wynika, że towar został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa powyżej są: dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi), specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Zgodnie natomiast z art. 42 ust. 11 ustawy VAT, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3 - nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotową, w szczególności: korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie; dokumenty dotyczące ubezpieczenia; dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania; dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Powyższe przepisy oznaczają, że podatnik ma prawo do zastosowania stawki 0% dla WDT pod warunkiem, że przed złożeniem deklaracji VAT-7 za dany okres rozliczeniowy posiada dowody wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT.

Jednakże jeżeli dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT nie potwierdzają jednoznacznie, że towar został faktycznie przetransportowany na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, możliwe jest posiłkowanie się innymi dokumentami, które potwierdzą, że dostawa wewnątrzwspólnotową miała miejsce.

Zatem jeżeli podatnik nie posiada wszystkich dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 3 ustawy VAT lub dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie, że towar został faktycznie przetransportowany na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, to powinny one zostać uzupełnione zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT innymi dokumentami.

Kluczowe znaczenie dla określenia katalogu dokumentów uprawniających do stosowania stawki 0% ma w uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. (sygn. akt I FPS 1/10) w której NSA stwierdził, że: "(...) przy uwzględnieniu kompleksowej wykładni art. 42 ust. 1, 3 i 11 u.p.tu., na którą składają się wykładnie: gramatyczna, systemowa oraz prowspólnotowa, na przedstawione do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne należy odpowiedzieć, że w świetle art. 42 ust, 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju".

Zatem NSA wyraźnie w powołanej uchwale wyartykułował jako zasadę konieczność wykazania, potwierdzenia, że towar był wywieziony z Polski i dostarczony kontrahentowi, natomiast nie przywiązywał rygorystycznie wagi do uzyskania przez podatnika wszystkich dowodów, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy VAT. Dla zastosowania 0% stawki VAT dla WDT istotne jest zatem wykazanie, że do wywozu i dostarczenia towaru za granicą doszło, a nie to, czy podatnik posiada dokument CMR czy go nie posiada. Takie stanowisko zajął też WSA w Warszawie w wyroku z dnia 21 stycznia 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 1227/10) oraz WSA w Łodzi z dnia 4 stycznia 2011 r. (sygn. akt I SA/Łd 1287/10). Potwierdza to również orzeczenie WSA w Warszawie z dnia 27 września 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 1210/07), z którym w dalszej kolejności zgodził się NSA w orzeczeniu z dnia 5 lutego 2009 r. (sygn. akt I FSK 1882/07). Sąd w nim wskazuje, że w zależności od okoliczności faktycznych dostawca towaru ma niejako do dyspozycji dwa sposoby udowodnienia, że dokonał dostawy towarów opodatkowanej stawką 0%. Tam gdzie to możliwe, dostawca powinien dążyć do zebrania dowodów potwierdzających przyjęcie towarów przez nabywcę w innym państwie członkowskim, czyli posiadać dokumenty obowiązkowe. (...) Jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w celu skorzystania ze stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Istotne jest również stanowisko organów podatkowych dotyczące udokumentowania WDT. Spółka wskazała dodatkowo, że w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 15 listopada 2013 r. (nr IBPP4/443-399/13/LG) można przeczytać: "(...) za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w kwestii opodatkowania stawką 0% wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w przypadku posiadania tylko niektórych dowodów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy uzupełnionych dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o ile łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących, przed miotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju".

Spółka wskazała, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, nie wskazują bezpośrednio na rodzaj dokumentów jakie podatnicy muszą przedstawić w celu skorzystania ze zwolnienia od VAT w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Z orzecznictwa europejskiego wynika, że przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione na podstawie Dyrektywy, w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tychże celów. Oznacza to, że jeżeli fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne, co zostało potwierdzone przez TS UE w wyroku z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-146/05 Albert Collee przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn.

Innymi słowy, posiadane przez Spółkę dokumenty, tj. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku, kopia faktur, odrębny dokument od kontrahenta potwierdzający odbiór towaru z powołaniem się na numer faktury, datę sprzedaży i wartość faktury, jak również dowód zapłaty za towar, które łącznie potwierdzają że doszło do WDT, dają Spółce prawo zastosować stawkę 0%.

Brak dokumentów przewozowych (CMR) przy jednoczesnym posiadaniu wyżej wskazanych dokumentów nie pozbawia Spółki możliwości skorzystania z zastosowania stawki 0%. Spółka opiera swe stanowisko na orzecznictwie sądowym. Wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca. Zatem należy uznać, że podatnik nie musi posiadać dokumentu CMR. Wystarczy, aby inne zgromadzone przez Spółkę dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej "ustawą" - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy rozumie się - co do zasady - terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak wynika z ust. 2 pkt 1 tego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6 ustawy).

Skoro podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym, opodatkowaniu nim w danym państwie (na terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane - na tle przepisów o miejscu świadczenia - za wykonane w tym państwie (na terytorium). Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m.in. w rozdziale 1 (Miejsce świadczenia przy dostawie towarów) działu V ustawy (Miejsce świadczenia).

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle treści art. 146a pkt 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r.), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

Według ust. 3 powołanego artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W świetle art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy. W związku z tym kluczowe jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że dany towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Istotą bowiem powołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe.

Dla zastosowania 0% stawki w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów. W świetle bowiem art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W rozpatrywanej kwestii należy odwołać się do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 2006.347.1 z późn. zm.) - dalej Dyrektywa - zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Z powołanych przepisów Dyrektywy wyprowadzić można wniosek, że zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (ewentualnie stawki 0%) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w tych przepisach Dyrektywy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka (czynny podatnik podatku od towarów i usług, zarejestrowany jako podatnik VAT UE) dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów dla odbiorców z krajów Unii Europejskiej, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy. Spółka dokumentuje takie dostawy: dokumentem przewozowym (CMR); specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku; kopią faktury; dowodem zapłaty za towar; potwierdzeniem przez kontrahenta na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, będącym oświadczeniem tegoż nabywcy, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów został przez niego odebrany w miejscu docelowego przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego. W toku swojej działalności Spółka napotyka jednak na trudności z pozyskiwaniem dokumentów przewozowych (CMR). Najczęściej dotyczy to sytuacji, gdy transport organizuje nabywca towaru z innego państwa członkowskiego. Zatem występują sytuacje, w których Spółka dokumentuje dokonaną dostawę wewnątrzwspólnotową w oparciu o ww. listę dokumentów, ale nie posiada dokumentu CMR.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) oraz treść powołanych przepisów z zakresu podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że jeżeli dokumenty, którymi dysponuje Spółka (tekst jedn.: specyfikacje poszczególnych sztuk ładunku, kopie faktur, odrębne dokumenty od kontrahenta potwierdzające odbiór towarów z powołaniem się w treści na numer faktury, datę sprzedaży i wartość faktury, jak również dowody zapłaty za towar) w związku ze realizowaną sprzedażą wewnątrzwspólnotową, potwierdzają jednoznacznie - jak zadeklarowano we wniosku - faktyczne dostarczenie towaru do nabywców unijnych na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE, mogą być wystarczającą podstawą do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% (art. 42 ust. 3 i 11 ustawy), nawet w sytuacji gdy Spółka nie dysponuje w ogóle dokumentem przewozowym.

Na tle rozpatrywanej kwestii niezbędne jest jednak zastrzeżenie, że to czy posiadane przez Spółkę dokumenty rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ pierwszej instancji, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.