ITPP3/443-260/14/AT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2014 r. (data wpływu 21 maja 2014 r.), uzupełnionym w dniu 16 lipca 2014 r. (data wpływu 17 lipca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku z świadczonymi usługami wynajmu lokalu użytkowego oraz braku obowiązku dokumentowania tych usług fakturą i wykazywania ich w deklaracji dla celów VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 17 lipca 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku z świadczonymi usługami wynajmu lokalu użytkowego oraz braku obowiązku dokumentowania tych usług fakturą i wykazywania ich w deklaracji dla celów VAT.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem posesji z dwiema córkami w proporcjach: córka małoletnia..., córka pełnoletnia... oraz Wnioskodawca.... Wnioskodawca (wdowa) ma dwoje dzieci: pełnoletnią oraz niepełnoletnią córkę. Prowadzi działalność gospodarczą pod firmą..., jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, opodatkowany jest podatkiem dochodowym według skali podatkowej, działalność gospodarczą prowadzi od... r.

Oprócz przychodów z działalności Wnioskodawca uzyskuje również przychody z tytułu najmu lokalu, który w żaden sposób nie jest związany z prowadzonym przedsiębiorstwem (nie jest środkiem trwałym). Najem ten związany jest z lokalem użytkowym wchodzącym w skład tak zwanego majątku prywatnego, opodatkowany jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych według skali podatkowej. Łączny dochód z najmu to kwota... zł miesięcznie.

Wnioskodawca dolicza (wyłącznie z ostrożności wynikającej z różnych interpretacji organów podatkowych) przychody do obrotu osiąganego w ramach działalności prowadzonego przedsiębiorstwa i nie wystawia faktur VAT. W deklaracji VAT-7 ujmuje wartość czynszu opodatkowanego według stawki 23%.

Podczas wizyty w... w... poinformowano Wnioskodawcę, że wynajmując swój prywatny lokal niezwiązany z działalnością gospodarczą nie działa jako podatnik VAT i nie ma obowiązku wystawienia faktur, a wystarczający będzie zwykły rachunek i niepotrzebnie w deklaracji VAT-7 wykazuje przychody z czynszu lokalu prywatnego. Konsultując powyższy stan faktyczny ze stanem prawnym z obsługującym firmę doradcą podatkowym, Wnioskodawca uzyskał informację, że zwolnienie, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, dotyczy tylko wynajmu nieruchomości na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Różność stanowisk w powyższej sprawie spowodowała konieczność uzyskania jednoznacznego stanowiska w zakresie opodatkowania, bądź zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynszu z najmu lokalu prywatnego na cele użytkowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, korzystam ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem tej usługi i nie muszę, zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT, składać we właściwym urzędzie skarbowym deklaracji podatkowej za okresy miesięczne.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajmując swój prywatny lokal, który w żaden sposób nie jest związany z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą, nie działa w tym zakresie jako przedsiębiorca-podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem kwoty uzyskane przez Niego z tytułu czynszu najmu lokalu prywatnego nie zwiększają kwot obrotu osiągniętego przez Wnioskodawcę w ramach działalności przedsiębiorstwa i nie ma On obowiązku wystawienia z tego tytułu faktur i uwzględniania kwot czynszu w deklaracji VAT-7.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2 tego artykułu).

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy trudno nie uznać Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług, w związku z opisanym we wniosku wynajmem lokalu użytkowego. Przede wszystkim wskazać należy na zorganizowany i ciągły charakter takiej czynności, z tytułu której uzyskiwany jest miesięczny dochód. Innymi słowy, Wnioskodawca wykorzystuje lokal użytkowy w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Ponadto usługa taka wyczerpuje znamiona wskazane w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji świadcząc wskazaną usługę Wnioskodawca podejmuje się prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Jednocześnie o charakterze w jakim wykorzystywany jest lokal - w przedmiotowej sprawie - na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług nie przesądza to, że nie jest on środkiem trwałym. Również bez znaczenia jest fakt, że - jak wskazano - przedmiotem wynajmu jest lokal prywatny.

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 31 grudnia 2013 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Według regulacji art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Oznacza to, że ze zwolnienia mogą korzystać czynności wynajmu nieruchomości spełniające kumulatywnie opisane tym przepisem warunki, tj. przedmiotem wynajmu jest nieruchomość o charakterze mieszkalnym, wynajem wykonywany jest na własny rachunek i wyłącznie w celach mieszkaniowych. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków uniemożliwia skorzystanie ze zwolnienia w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Zasady fakturowania obowiązujące na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2014 r. regulują przepisy Działu XI "Dokumentacja" Rozdział 1 "Faktury".

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 - art. 106b ust. 2 ustawy.

W złożonym wniosku poinformowano, że przedmiotem wynajmu będzie lokal użytkowy. Tym samym czynność ta wyłączona jest ze wskazanego zwolnienia od podatku, albowiem zwolnieniem tym nie jest objęty wynajem nieruchomości (tu: lokalu) na cele użytkowe. Niespełniony został więc jeden z kumulatywnych warunków zwolnienia. W konsekwencji podlega ona wykazaniu w stosownej deklaracji dla celów VAT (tu: deklaracja VAT-7), a otrzymana z tego tytułu zapłata wlicza się do podstawy opodatkowania (art. 29a ust. 1 w zw. z art. 99 ust. 1 ustawy). Wnioskodawca na tę okoliczność zobowiązany jest wystawić fakturę VAT ze stawką 23%, gdyż nie zachodzą okoliczności wskazane w art. 106b ust. 2 ustawy.

Reasumując, nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu czynszu najmu lokalu prywatnego (tu: użytkowego) nie zwiększają kwot obrotu osiągniętego przez Wnioskodawcę w ramach działalności przedsiębiorstwa i nie ma obowiązku wystawienia z tego tytułu faktur i uwzględnienia kwot czynszu w deklaracji VAT-7. Nie sposób podzielić także stanowiska Wnioskodawcy, że nie działa w tym zakresie jako podatnik. W konsekwencji nie może korzystać ze zwolnienia od podatku i jest zobowiązany w tym zakresie do wystawienia faktury ze stawką 23%, dokumentującej wynajem oraz do wykazania czynności wynajmu w deklaracji VAT-7, natomiast otrzymana w związku z tym zapłata wlicza się do podstawy opodatkowania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.