ITPP3/443-141/10/JK - Możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wynikającą z faktur otrzymanych pocztą elektroniczną, bez stosowania podpisu elektronicznego lub systemu wymiany danych elektronicznych (EDI).

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2010 r. (data wpływu 6 września 2010 r.) uzupełnionym i zmienionym pismem z dnia 9 listopada 2010 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczące podatku od towarów i usług w zakresie możliwości obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z faktur otrzymanych pocztą elektroniczną bez stosowania podpisu elektronicznego lub systemu wymiany danych elektronicznych (EDI) - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 września 2010 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie możliwości obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z faktur otrzymanych pocztą elektroniczną bez stosowania podpisu elektronicznego lub systemu wymiany danych elektronicznych (EDI).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką akcyjną z siedzibą oraz miejscem zarządu na terenie kraju podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku CIT. Spółka zamierza przyjmować od swoich kontrahentów (krajowych i zagranicznych) faktury VAT -niebędące fakturami elektronicznymi z podpisem elektronicznym - drogą elektroniczną. Faktury będą następnie przez obie strony transakcji (Wnioskodawcę i kontrahenta) drukowane i przechowywane w formie papierowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, iż w świetle art. 86 ust. 1, ust. 2 w zw. z art. 88 ust. 1 w zw. z art. 106 ust. 1 i ust. 10 ustawy o VAT, Wnioskodawca ma prawo do odliczania podatku VAT na podstawie faktur przesłanych drogą elektroniczną bez zastosowania bezpiecznego podpisu elektronicznego lub systemu EDI.

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Zainteresowanego, w świetle art. 86 ust. 1 i ust. 2 w zw. z art. 88 ust. 1 w zw. z art. 106 ust. 1 i ust. 10 ustawy o VAT, Spółka ma prawo do odliczania podatku VAT na podstawie faktur przesłanych drogą elektroniczną.

Zainteresowany wskazuje, iż zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem art. 106 ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16 ustawy o VAT. Przepis art. 106 ust. 10 ustawy o VAT stanowi, iż minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji może określić, w drodze rozporządzenia, sposób i warunki wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej. Jak stanowi § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z 14 lipca 2005 r. faktury wystawiane w formie elektronicznej przesyła się, w tym udostępnia, w tej formie odbiorcy oraz przechowuje się w tej formie przy zastosowaniu elektronicznych urządzeń do przetwarzania (łącznie z cyfrową kompresją) i przechowywania danych, z wykorzystaniem technik teletransmisji przewodowej, radiowej, technologii optycznych lub innych elektromagnetycznych środków. Ponadto, przepis § 4 wymienionego rozporządzenia stanowi, iż faktury mogą być wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej, pod warunkiem że autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści będą zagwarantowane bezpiecznym podpisem elektronicznym lub poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI).

Spółka wskazuje ponadto, że art. 88 ustawy o VAT wprowadza katalog towarów i usług przy nabywaniu których podatnik nie stosuje obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego (ust. 1) oraz wymienia sytuacje, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego (ust. 3a). Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy o VAT obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96 ustawy o VAT, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20 ustawy o VAT. W świetle art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT. Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem art. 86 ust. 3-7 ustawy o VAT suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika: z tytułu nabycia towarów i usług, potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego, od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe przepisy nie wprowadzają obowiązku wystawiania przez podatników VAT faktur jedynie w formie papierowej, natomiast przepisy - wydanego na podstawie art. 106 ust. 10 ustawy o VAT - rozporządzenia Ministra Finansów z 14 lipca 2005 r. obejmuje swoją regulacją sporządzanie i przesyłanie faktur w formie elektronicznej, które następnie są przechowywane przez obie strony transakcji w tej samej formie. Wnioskodawca uważa, iż wskazane rozporządzenie nie odnosi się natomiast do otrzymywania faktur drogą elektroniczną np. w formacie PDF, fax, a następnie do ich drukowania i przechowywania w formie papierowej przez obie strony transakcji. Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie przedstawionym we Wniosku, Wnioskodawca ma prawo do odliczania podatku VAT na podstawie faktur przesłanych drogą elektroniczną bez zastosowania bezpiecznego podpisu elektronicznego lub systemu EDI.

W ocenie Spółki, powyższe stanowisko potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 maja 2010 r. o sygn. akt I FSK 1444/09, w którym Sąd wskazał, iż posługiwanie się fakturami sporządzonymi i przekazywanymi w formie elektronicznej znacznie przyspiesza obrót gospodarczy oraz pozwala na pewne oszczędności. Posługiwanie się takimi fakturami, drukowanymi przez strony transakcji na papierze i w tej formie przechowywanymi, nie zmniejsza przy tym bezpieczeństwa obrotu prawnego w porównaniu z sytuacją, w której faktury od samego początku i mają postać papierową i w takiej formie są przekazywane nabywcy. Z kolei uzasadnione jest takie rozumienie przepisów prawnych, zgodnie z którym faktury przechowywane wyłącznie w formie elektronicznej powinny być dodatkowo zabezpieczone w celu zagwarantowania autentyczności ich pochodzenia oraz integralności ich treści. Racjonalne jest bowiem odmienne uregulowanie oraz wprowadzenie dodatkowych wymogów autoryzacyjnych w przypadku faktur stwarzających większe zagrożenia dla pewności i autentyczności obrotu, tzn. faktur nie tylko sporządzonych i przekazywanych, ale również przechowywanych w formie elektronicznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza otrzymywać od swoich kontrahentów faktury drogą elektroniczną bez stosowania podpisu elektronicznego lub systemu wymiany danych elektronicznych (EDI). Faktury będą drukowane i w tej postaci przechowywane. Zatem, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym będą stosowane przepisy rozporządzenia Ministra Finansów dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), dotyczące tradycyjnego (papierowego) sposobu fakturowania. Zaproponowany sposób fakturowania, w ocenie Spółki, nie wypełnia warunków przewidzianych dla faktur elektronicznych, jednakże przesyłane we wskazany sposób faktury będą uprawniały Wnioskodawcę do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartą w tych fakturach.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Na mocy ust. 2 powołanego przepisu kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jak wynika z powyższego, prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom VAT oraz tylko w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają ścisły związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione podmiotowo lub przedmiotowo bądź niepodlegające opodatkowaniu, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o VAT. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu. Wskazać także należy, że podatek naliczony w przypadku nabytych towarów i usług wynika z faktur otrzymywanych przez podatnika. Jednocześnie prawo do odliczenia uzależnione jest od otrzymania przez podatnika faktury zgodnie z wymogami i trybie przewidzianym w przepisach prawa podatkowego.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w § 19 rozporządzenia Ministra Finansów dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), faktury w formie papierowej są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury i faktury korygującej - wyraz "KOPIA". Z powyższego przepisu wynika, iż faktury powinny być wystawiane w formie materialnej w liczbie, co najmniej dwóch egzemplarzy - dwie sztuki tego samego dokumentu, gdzie oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury i faktury korygującej - wyraz "KOPIA". Tak wystawione dokumenty (oryginały i kopie faktur oraz faktur korygujących) w myśl § 21 ust. 1 rozporządzenia podatnicy są obowiązani przechowywać do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Na szczególną uwagę zasługuje ust. 2 wymienionego przepisu, w którym wskazano, że dokumenty o których mowa w ust. 1 przechowuje się w oryginalnej postaci w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie. Zatem, oryginalna postać takiego dokumentu posiada formę papierową i w takiej formie powinna być przekazywana kontrahentom.

Wyjaśnić przy tym należy, iż stanowisko tutejszego organu znajduje potwierdzenie w wykładni językowej wskazanych przepisów, gdyż znaczenie słowa "egzemplarz" ma w języku polskim określone znaczenie. W przepisach regulujących kwestię fakturowania brak jest definicji legalnej wymienionego pojęcia. Zatem, wyjaśnień w tym zakresie należy poszukać w potocznym znaczeniu tego słowa w języku polskim. W "Słowniku języka polskiego" pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1995 r. t. I, s. 486. wskazano, iż pod tym pojęciem należy rozumieć jedną sztukę z grupy jednorodnych przedmiotów; reprezentanta jakiegoś typu, gatunku. Najczęściej należy wskazane pojęcie wiązać: z egzemplarzem wydrukowanej książki przydzielonym bezpłatnie autorowi przez wydawcę; egzemplarzem książki, czasopisma itp. dostarczanym bezpłatnie przez drukarnię lub wydawcę określonym instytucjom; bezpłatnym egzemplarzem książki, czasopisma itp. wysyłanym przez wydawcę w celach dokumentacyjnych lub reklamowych; pierwszym egzemplarzem druku przesyłanym przez drukarnię redakcji w celu ostatecznego sprawdzenia, egzemplarzem bezpłatnym wysyłanym przez wydawcę do prasy w celu uzyskania recenzji. Zatem, w podstawowym znaczeniu omawianego pojęcia "egzemplarze" to przedmioty jednorodne (tzn. jednakowe, s. 784 w wymienionym słowniku) posiadające te same właściwości i pochodzące z tego samego źródła. Dodatkowo najczęściej słowo to w języku polskim związane jest z postacią papierową danego przedmiotu, tj. jej formą drukowaną.

Z powyższego wynika, iż w przypadku faktur wystawianych w postaci papierowej, wszystkie egzemplarze powinny być jednakowe, czyli w przedmiotowej sprawie powinny mieć postać papierową i takiej formie powinny być przekazywane kontrahentom przez wystawców faktur, gdyż taką postać dokumentu jednoznacznie zastrzeżono w przepisach prawa podatkowego w takiej sytuacji. Ponadto, z treści wniosku wynika także, że Spółka nie traktuje wystawienia oryginału i kopii faktury jako, co do zasady, jednej czynności lecz faktycznie są to dwie odrębne czynności, mogące wystąpić w różnym miejscu i czasie, której to procedury także nie przewidziano w obowiązujących regulacjach prawa podatkowego z zakresu fakturowania. Dodatkowo oryginał faktury w postaci papierowej tworzony będzie faktycznie przez odbiorcę faktury, a nie przez jej wystawcę.

Natomiast, szczegółowe zasady przesyłania faktur VAT w formie elektronicznej regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119). Faktury wystawiane w formie elektronicznej przesyła się, w tym udostępnia, w tej formie odbiorcy oraz przechowuje się w tej formie przy zastosowaniu elektronicznych urządzeń do przetwarzania (łącznie z cyfrową kompresją) i przechowywania danych, z wykorzystaniem technik teletransmisji przewodowej, radiowej, technologii optycznych lub innych elektromagnetycznych środków (§ 2 tego rozporządzenia).

W myśl przepisów § 3 ust. 1-3 wymienionego rozporządzenia, faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie elektronicznej, pod warunkiem uprzedniej akceptacji tej formy przez odbiorcę faktury, zwanej dalej "akceptacją". Akceptacja może być wyrażona w formie pisemnej lub w formie elektronicznej. W przypadku akceptacji w formie elektronicznej przepisy § 4 stosuje się odpowiednio. Faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie elektronicznej nie wcześniej niż od dnia następującego po dniu, w którym odbiorca faktury dokonał akceptacji. Stosownie do treści § 4 ww. rozporządzenia, faktury mogą być wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej, pod warunkiem że autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści będą zagwarantowane:

* bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450 z późn. zm.), weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, lub

* poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI) zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych, jeżeli zawarta umowa, dotycząca tej wymiany, przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia faktury i integralność danych.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy, należy stwierdzić, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym zaproponowany sposób fakturowania nie wypełni warunków określonych dla faktur tradycyjnych (papierowych), gdyż Wnioskodawca nie otrzyma od kontrahentów oryginału faktury w formie materialnej. Ponadto, nie zostaną także spełnione wymogi odnoszące się do faktur w formie elektronicznej w zakresie zagwarantowania autentyczności pochodzenia i integralności danych, ponieważ faktura nie będzie przechowywana w tej samej formie w jakiej została przesłana. W obecnym stanie prawnym, do celów rozliczenia podatku VAT, nie jest dopuszczalne przekazywanie (przesyłanie) pocztą elektroniczną faktury, bez opatrzenia jej bezpiecznym podpisem elektronicznym. Zatem, w przypadku tradycyjnego sposobu fakturowania oryginał faktury powinien zostać przesłany od kontrahenta w formie materialnej, natomiast podatnik ma obowiązek przechowywać kopię faktury w tej samej formie.

Tutejszy organ wskazuje, iż przedsiębiorca dążący do zmniejszenia kosztów związanych z fakturowaniem może sygnować wystawiane dokumenty w formie elektronicznej kwalifikowanym podpisem elektronicznym i po uprzedniej akceptacji uzyskanej od odbiorcy takiego dokumentu przesłać ją za pomocą poczty e-mail, przekazać na płycie CD lub innym nośniku danych elektronicznych. Taki system przekazywania dokumentów gwarantujący autentyczność i integralność nie tylko zmniejszy koszty wystawiania faktur po stronie wystawcy lecz również zmniejszy koszty u kontrahentów Spółki, a ponadto będzie zgodny z przepisami regulującymi materię wystawiania faktur. Uzyskanie kwalifikowanego podpisu elektronicznego stanowi relatywnie niski koszt w perspektywie wystawiania znaczącej ilości faktur. Podkreślenia wymaga również, iż stosowanie podpisu elektronicznego przy wystawianiu faktur w formie elektronicznej nie stoi na przeszkodzie do wydrukowania tej faktury na papierze lecz należy mieć na uwadze, iż w tym przypadku właściwą fakturą do celów kontroli i nabycia prawa do obniżenia podatku należnego będzie faktura elektroniczna sygnowana podpisem elektronicznym.

W świetle obowiązujących przepisów, dopuszczalne jest doręczenie faktury kontrahentowi z wykorzystaniem drogi elektronicznej, jednak z zachowaniem wymogów określonych w wymienionym wyżej rozporządzeniu (np. w zakresie wyrażenia akceptacji na otrzymywanie faktur w postaci elektronicznej). Jeżeli zatem, strony transakcji chcą skorzystać z przekazu faktur w formie elektronicznej, obie muszą posiadać urządzenia i oprogramowanie wypełniające przesłanki § 4 rozporządzenia w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur. Tylko bowiem wówczas dojdzie do wprowadzenia faktury do obrotu prawnego, co ma istotne konsekwencje prawne, w szczególności w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego u odbiorcy takiej faktury.

Stanowisko tutejszego organu znajduje potwierdzenie w treści dyrektywy Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. L 189, 22/07/2010 str. 1 - 8). Celem wymienionej dyrektywy, wynikającym z motywów 8 i 11, w zakresie fakturowania elektronicznego, jest pomoc przedsiębiorcom w obniżeniu kosztów i zwiększenie konkurencyjności, poprzez zmianę aktualnych wymogów VAT dotyczących fakturowania elektronicznego po to, by zlikwidować istniejące obciążenia i przeszkody. Faktury papierowe i elektroniczne powinny być traktowane równo. Odnosząc się do kwestii zachowania autentyczności i integralności faktur elektronicznych wskazano, iż określone wymogi można zapewnić za pomocą wykorzystania istniejących technologii, takich jak elektroniczna wymiana danych (EDI) i zaawansowane podpisy elektroniczne. Jednakże stwierdzono również, że z uwagi na fakt, że istnieją również inne technologie, to nie należy wymagać od podatników stosowania żadnej szczególnej technologii fakturowania elektronicznego.

Należy zaznaczyć, iż dyrektywa Rady 2010/45/UE nadal zachowuje dwa sposoby fakturowania, za pomocą faktur papierowych i faktury elektronicznych. Treść artykułu 217 wyjaśniającego określenie "faktura elektroniczna" wskazuje, iż e-fakturą jest dokument wystawiony i otrzymany w dowolnym formacie elektronicznym. Zatem, w ocenie organu, jest to dokument posiadający wyłącznie postać elektroniczną. Ponadto należy zaznaczyć, że artykuł 219a dyrektywy stanowi, iż, co do zasady, fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub wykonania usług, natomiast odstępstwa zostały określone w niniejszym przepisie. Istotne znaczenie dla obiegu faktur posiada również treść artykułu 233 dyrektywy, który określa, iż autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury, niezależnie od tego, czy wystawiono ją w formie papierowej czy elektronicznej, zapewnia się od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej przechowywania. W stanie prawnym uregulowanym niniejszą dyrektywą, to obowiązkiem podatnika będzie określenie sposobu zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Polska tak jak inne państwa członkowskie powinna ustanowić przepisy niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 31 grudnia 2012 r., aby stosować je od dnia 1 stycznia 2013 r.

Reasumując, stwierdzić należy, że w obecnym stanie prawnym, zaproponowane przez Spółkę rozwiązanie polegające otrzymywaniu przez Spółkę od swoich kontrahentów faktur drogą elektroniczną bez stosowania podpisu elektronicznego lub systemu wymiany danych elektronicznych (EDI), a następnie drukowanie oryginałów faktur i w tej postaci ich przechowywanie nie wypełni wymogów dotyczących stosowania faktur w formie papierowej, a także warunków nałożonych na faktury wystawione i przesyłane w postaci elektronicznej. Normy regulujące wystawianie, przesłanie oraz przechowywanie faktur w formie elektronicznej jak i papierowej określono zgodnie prawem unijnym, z uwzględnieniem specyfiki medium za pośrednictwem, którego faktury są w obrocie. Wskazać należy, iż w obu unormowaniach nie przewidziano możliwości stosowania formy mieszanej, a zaproponowany we wniosku sposób przesyłania i przechowywania faktur nie wypełni warunków obiegu dokumentów dla jednego bądź drugiego sposobu fakturowania. Podkreślić również należy, iż w konsekwencji zastosowania takiego fakturowania przekazana faktura nie będzie dokumentem, który uprawnia Spółkę do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

Ponadto należy stwierdzić, iż powołane w treści złożonego wniosku orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Wskazuje się, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych, gdyż w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych. W związku z powyższym, nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Zatem wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły. Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Zatem trudno jest określić w jakim stopniu sprawy będące przedmiotem autonomicznych rozstrzygnięć sądów, które powołała Spółka, mogą odzwierciedlać sytuację przedstawioną przez nią we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji. Wobec powyższego należy podkreślić, że powołane we wniosku, orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dniu 20 maja 2010 r. o sygn. akt I FSK 1444/09 stanowi rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie o charakterze indywidualnym i tylko do niej się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa. Również należy wyjaśnić, iż z wyroku tego nie należy wyciągać wniosku o ukształtowaniu się określonej linii orzeczniczej, gdyż kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających. Nadto, co wymaga szczególnego podkreślenia, zapadło przed przyjęciem przez Radę Unii Europejskiej dyrektywy 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE. Ponadto, należy także wskazać, iż dotychczasowym orzecznictwie NSA stał na stanowisku, że zasady fakturowania obrotu posiadają ramy ściśle określone przez przepisy prawa podatkowego, a wprowadzenie do obrotu dokumentu innego niż przewidują przepisy prawa nie wywołuje skutku prawnopodatkowego (por. NSA w orzeczeniach z dnia 9 grudnia 2004 r. o sygn. akt FSK 620/04, z dnia 11 marca 2005 r. o sygn. akt FSK 972/04 oraz z dnia 28 lipca 2009 r. o sygn. akt I FSK 333/08).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa - art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.