ITPP2/4512-357/15/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2015 r. (data wpływu 30 marca 2015 r.), uzupełnionym w dniu 24 czerwca 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania czynności zbycia składników majątkowych i niemajątkowych przedsiębiorstwa - jest prawidłowe.

W dniu 30 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania czynności zbycia składników majątkowych i niemajątkowych przedsiębiorstwa.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie usług wynajmu sprzętu budowlanego i świadczenia usług leśnych (w niewielkim zakresie) oraz handlu detalicznego paliwami (działalność podstawowa). Jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność w zakresie handlu paliwami prowadzi Pan w dwóch stacjach paliwowych. W najbliższej przyszłości zamierza dokonać sprzedaży części swojej działalności, tj. dwóch stacji paliwowych. Przedmiotem sprzedaży zostałyby objęte:

- budynki dwóch stacji wraz z utwardzonymi placami, oświetleniem, kanalizacją ogrodzeniem;

- przyrządy i wyposażenie budynków stacji: regały, meble, witryny;

- maszyny i urządzenia stacji: klimatyzatory, dystrybutor auto gazu, 7 szt. dystrybutorów paliwa, 2 szt. zbiorników paliwa;

- pracownicy zostaną przejęci przez nabywcę.

Sprzedażą nie zostaną objęte:

- 2 szt. zbiorników paliwa - są przedmiotem umowy leasingu i zostaną wydzierżawione przyszłemu nabywcy;

- 4 szt. dystrybutorów paliwa - są przedmiotem umowy leasingu i zostaną wydzierżawione przyszłemu nabywcy;

- kasy i drukarki rejestrujące - ze względów prawnych nie mogą przejść na nabywcę;

- zobowiązania.

Działalność handlu paliwami (stacji paliw) jest wyodrębniona organizacyjnie pod względem majątkowym (odrębny zespół składników materialnych służących wyłącznie działalności handlu paliwami) oraz pod względem niematerialnym (odrębnie zatrudnieni pracownicy, zezwolenia). Sprzedaż ewidencjonowana jest na dwóch rodzajach kont księgowych. Przychody ze sprzedaży stacji paliw widoczne są na koncie 731 (sprzedaż towarów) oraz 703 (sprzedaż usług). W związku z powyższym możliwe jest rozdzielenie wielkości sprzedaży z różnych rodzajów działalności przedsiębiorstwa. Koszty ewidencjonowane są na kontach zespołu 4 bez widocznego podziału na koszty związane z różnego rodzaju działalnością. Możliwe jest jednak wyselekcjonowanie ich po indywidualnych zapisach na ww. kontach lub rozdzielenie na kontach analitycznych. Ponadto nieruchomości i ruchomości związane ze sprzedażą paliwa (stacje paliw) są wydzielone zarówno pod względem geodezyjnym, pod względem funkcjonalności użytkowania oraz wyodrębnione są w ewidencji środków trwałych. Na dzień planowanego zbycia będą istniały zobowiązania związane z tą działalnością, natomiast w założeniu nie będą wchodziły w skład tej części przedsiębiorstwa, która będzie przedmiotem zbycia. Przedmiotem sprzedaży będą również towary handlowe znajdujące się na terenie stacji, tj. paliwa i te, które sprzedawane są w budynku stacji paliw (alkohol, słodycze itp., artykuły spożywcze, przemysłowe i motoryzacyjne).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zbycie dwóch stacji paliw w przedstawionym co do przedmiotu zbycia stanie przyszłym, podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie części przedsiębiorstwa w postaci dwóch stacji paliw, jako zespołu składników majątkowych i niemajątkowych mogących stanowić odrębne przedsiębiorstwo realizujące zadania w zakresie handlu detalicznego paliwami u nabywcy, nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy, w związku z definicją określoną w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Stanowiąc regulację art. 19 Dyrektywy prawodawca unijny nie zdefiniował w niej pojęcia prawnego "całości lub części majątku". Dlatego niezbędnym jest wskazanie na jego rozumienie przez TSUE. W wyroku C-497/01 w sprawie Zita Modes przeciwko Administration de Ienregistrement Trybunał zwrócił uwagę, że niezgodne z przepisami Dyrektywy jest wprowadzanie przez państwo członkowskie jakichkolwiek ograniczeń innych niż te, o których mowa w Dyrektywie. Podkreślił także, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz w zależności od konkretnego przypadku - składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Zawarte w art. 6 pkt 1 wyłączenia od opodatkowania VAT czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części z założenia powinno odpowiadać wspólnotowej koncepcji "przekazania całości lub części majątku", o której mowa w art. 19 Dyrektywy. Analiza regulacji art. 2 pkt 27a ustawy prowadzi do wniosku, że ustawodawca nie stworzył autonomicznej definicji legalnej zorganizowanej części przedsiębiorstwa na potrzeby VAT, lecz posłużył się definicjami przyjętymi na gruncie podatków dochodowych. Zawarta w ustawie definicja legalnej, zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie odpowiada pojęciu "przekazania całości lub części majątku" wyłożonemu przez Trybunał w sprawie C-497/01. Polski ustawodawca definiuje zorganizowaną część przedsiębiorstwa jako zespół składników materialnych i niematerialnych, gdy tymczasem Trybunał główny nacisk stawia na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając nawet zbycie samych składników rzeczowych. Tym samym w myśl orzeczenia Trybunału składniki niematerialne nie stanowią konstytutywnego elementu uznania części majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w każdym przypadku. Tym bardziej nie mogą być elementem zorganizowanej części przedsiębiorstwa zobowiązania. W tym zakresie Trybunał uznał bowiem, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Z tego punktu widzenia istotne jest to, aby na bazie nabytego majątku nabywca mógł kontynuować dotychczasową działalność zbywcy. Natomiast w wyroku z dnia 1 listopada 2011 r. w sprawie C-444/10 TSUE stwierdził, że art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy VAT (obecnie art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE) należy interpretować w ten sposób, że przeniesienie własności zapasu towarów oraz wyposażenia sklepu z jednoczesnym oddaniem nabywcy w dzierżawę lokalu handlowego na podstawie umowy, stanowi przekazanie całości lub części aktywów w rozumieniu tego przepisu, pod warunkiem, że przekazane aktywa są wystarczające do prowadzenia przez nabywcę w sposób trwały samodzielnej działalności gospodarczej. Mając na względzie przedstawioną argumentację, zbycie części majątku przedsiębiorstwa w sytuacji jak przedstawiono w opisie zdarzenia przyszłego, w tym brak przejęcia zobowiązań i oddanie w dzierżawę części majątku nabywcy, skutkować będzie brakiem podlegania transakcji przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, stosownie do art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że składniki materialne i niematerialne mające być przedmiotem zbycia będą wyodrębnione w istniejącym przedsiębiorstwie pod względem organizacyjnym, funkcjonalnym i finansowym, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.