ITPP2/4512-210/15/AJ - Brak obowiązku zapłaty podatku z tytułu dostawy niezabudowanej nieruchomości gruntowej w zamian za odszkodowanie.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2015 r. (data wpływu 23 lutego 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku zapłaty podatku z tytułu dostawy niezabudowanej nieruchomości gruntowej w zamian za odszkodowanie - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku zapłaty podatku z tytułu dostawy niezabudowanej nieruchomości gruntowej w zamian za odszkodowanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W maju 1997 r. wspólnie z mężem kupiła Pani 10,69 ha gruntu od Agencji Rolnej. W tym czasie nie była Pani podatnikiem podatku od towarów i usług. Grunt został zakupiony bez podatku i nie przysługiwało prawo do odliczenia. W 1998 r. rozpoczęła Pani prowadzenie działalności gospodarczej - biuro nieruchomości.

W 1999 r. na zakupionej ziemi rozpoczęła Pani wspólnie z mężem budowę domu, która została zakończona w 2003 r. W 2000 r. część nieruchomości została podzielona i rozpoczęto sprzedaż gruntu, początkowo jako działki rolne, a kiedy w 2005 r. uchwalony został plan zagospodarowania przestrzennego dla tego terenu, jako działki budowlane. Od każdej sprzedanej działki był odprowadzony podatek od towarów i usług.

W marcu 2013 r. została Pani poinformowana, że na wniosek Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad wszczęte zostało postępowanie o wydanie decyzji na realizację inwestycji pn. "...". Następne pismo otrzymała Pani 3 czerwca 2013 r. W październiku 2013 r. postanowieniem nadano rygor natychmiastowy w sprawie wydania nieruchomości. Jak do tej pory nikt się pytał o chęć oddania nieruchomości. Tylko pismem z dnia 21 listopada 2013 r. zawiadomiono Panią o wszczęciu postępowania w sprawie odszkodowania za grunty. Jednocześnie pismem z dnia 4 kwietnia 2014 r. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad poinformowała o konieczności wystawienia faktury VAT. W tym roku miała Pani wybrane zwolnienie z tego podatku. W marcu 2014 r. otrzymała Pani dwie decyzje na dwie działki gruntu, które zostały przewłaszczone na rzecz Obwodnicy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy powinna Pani zapłacić podatek od towarów i usług od działek, które przeszły na własność Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.

Zdaniem Wnioskodawcy, w tym wypadku podatek od towarów i usług nie obowiązuje, ponieważ nie chciał sprzedać działek gruntu, tylko je zabrano. W związku z tym, Pani zdaniem, nie powinna również ponosić kosztów w postaci podatku od towarów i usług Zgodnie z decyzją z dnia 6 maja 2014 r., jest to udział w drodze. Natomiast działka, która stanowi pas zieleni, zgodnie z "planem" nie jest przeznaczona pod zabudowę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Przepis powyższy określa szczególny przypadek dostawy towarów, który ma na celu wskazanie, że dostawą towarów jest nawet tak nietypowa sytuacja, jak władcze działanie organu lub samego przepisu prawa, w którym towar (także wbrew woli) zmienia właściciela za odszkodowaniem. Własność towaru nie jest tu najistotniejszą cechą opisanego przypadku, lecz nierówna pozycja stron takiej specyficznej dostawy, w której jedna niejako "zmuszona" jest poddać się określonym nakazom płynącym z organu lub z mocy prawa.

Zatem, jeśli przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel następuje za odszkodowaniem, to wówczas stanowi ono odpłatną dostawę towarów i ze względu na przedmiot czynność taka jest objęta opodatkowaniem. W tym przypadku odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną, objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Zaznaczyć należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Zatem dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie, dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa, prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości.

Zgodnie z art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194 z późn. zm.), wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

W myśl art. 11d ust. 5 ww. ustawy, wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wysyłają zawiadomienie o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wnioskodawcy, właścicielom lub użytkownikom wieczystym nieruchomości objętych wnioskiem o wydanie tej decyzji na adres wskazany w katastrze nieruchomości, a w przypadku, o którym mowa w art. 11a ust. 2, wojewodom, na których obszarze właściwości znajduje się część nieruchomości objętej wnioskiem o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, oraz zawiadamiają pozostałe strony w drodze obwieszczeń, odpowiednio w urzędzie wojewódzkim lub starostwie powiatowym, a także w urzędach gmin właściwych ze względu na przebieg drogi, na stronach internetowych tych gmin i w prasie lokalnej. Doręczenie zawiadomienia na adres wskazany w katastrze nieruchomości jest skuteczne.

Na podstawie art. 11f ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zatwierdza się podział nieruchomości.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 tej ustawy, linie rozgraniczające teren ustalone decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanowią linie podziału nieruchomości.

Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanowi podstawę do dokonania wpisów w księdze wieczystej i w katastrze nieruchomości (art. 12 ust. 3 powoływanej ustawy).

W świetle art. 12 ust. 4 ww. ustawy, nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

* z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej (art. 12 ust. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 12 ust. 4f, odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe.

Według art. 18 ust. 1 cyt. ustawy, wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania.

Z powołanych przepisów wynika zatem, że istotą wywłaszczenia jest pozbawienie lub ograniczenie m.in. prawa własności nieruchomości. Dokonuje się tego za odszkodowaniem wypłaconym na rzecz osoby (podmiotu) wywłaszczanego, co poprzedza wydanie aktu prawnego w randze decyzji. Nieruchomość objęta taką procedurą staje się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje organ administracji publicznej, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji. Z tak określonych zapisów ustawowych wynika jasno, że podmiotem podejmującym cały katalog czynności prawnych jest organ administracji. Nie wymaga się tu współdziałania, czy jakiejkolwiek innej inicjatywy ze strony podmiotu wywłaszczanego.

Zgodnie z art. 11i ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nieuregulowanych w niniejszej ustawie stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, z wyjątkiem art. 28 ust. 2.

W sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nie stosuje się przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 11i ust. 2 ww. ustawy).

Z powyższego wynika, że do postępowań dotyczących postępowań w zakresie inwestycji drogowych odpowiednie zastosowanie mają przepisy prawa budowlanego. Odpowiednie stosowanie prawa budowlanego w procedurze uzyskiwania decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej należy rozumieć jako konieczność stosowania tych przepisów dopiero w sytuacji, gdy analizowana ustawa specjalna nie wprowadza żadnych modyfikacji w zakresie objętym regulacją ustawy - Prawo budowlane.

Ponadto w przypadku wydawania decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej zostały w całości wyłączone przepisy określone w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz wydanych do niej aktów wykonawczych. W szczególności oznacza to, że ustalenie lokalizacji inwestycji drogowej w ramach zezwolenia na realizację inwestycji drogowej może nastąpić niezależnie od tego, czy na terenie jej przebiegu obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz niezależnie od treści postanowień takiego planu.

Na powyższe wskazywały wielokrotnie w swych orzeczeniach krajowe sądy administracyjne. Między innymi w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 marca 2012 r. sygn. akt II OSK 208/12, Sąd stwierdził między innymi, że "W obowiązującym porządku prawnym budowa drogi możliwa jest na podstawie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak i na podstawie przepisów o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Jeżeli jednak inwestor występuje z wnioskiem o wydanie zezwolenia w trybie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, to organy właściwe w sprawie wydawania zezwoleń na realizację inwestycji drogowej nie dokonują oceny zamierzenia inwestycyjnego przez pryzmat przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w tym nie ustalają, czy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan i nie badają zgodności planowanej inwestycji drogowej z ustaleniami obowiązującego na danym terenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wprawdzie decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej może dotyczyć drogi przewidzianej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, lecz w takim przypadku inwestor musi załączyć do wniosku całą dokumentację planistyczno-projektową przewidzianą przepisami specustawy drogowej, gdyż nie może w tym względzie odwołać się do ustaleń planu miejscowego."

Natomiast w postanowieniu z dnia 16 listopada 2010 r. sygn. akt II OSK 122/10 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał między innymi, że: "Stwierdzić trzeba, iż decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi składa się z kilku części, z jednej strony ustala lokalizację przedmiotowej drogi, co jest rozstrzygnięciem z zakresu zagospodarowania przestrzennego (...). Zatem decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi jest przede wszystkim decyzją z zakresu zagospodarowania przestrzennego i to wyznacza przedmiot sprawy, ponieważ pozostałe rozstrzygnięcia zawarte i wynikające z takiej decyzji są jedynie konsekwencją określenia przeznaczenia nieruchomości pod drogę."

Z powołanych przepisów ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz powołanego orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że teren objęty decyzją wydaną na podstawie tych przepisów jest gruntem przeznaczonym pod budowę drogi i tak też należy go traktować na gruncie przepisów podatkowych, w tym ustawy o podatku od towarów i usług. W tym przypadku przeznaczenie gruntu nie wynika z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - choć może być z nim zgodne - a celowościowa wykładania przepisu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług prowadzi do wniosku, że skoro odwołuje się on do przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, które w niniejszej sprawie nie mają zastosowania, to dokumentem, z którego wynikać może przeznaczenie danego gruntu jest decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydana na podstawie art. 11d ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. W związku z tym uznać należy, że grunt, o którym mowa we wniosku, jest gruntem przeznaczonym pod zabudowę.

Powyższe potwierdza również treść art. 11d ust. 1 pkt 4 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, z którego wynika, że wniosek o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności określenie zmian w dotychczasowej infrastrukturze zagospodarowania terenu.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 str.1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stawka podatku - zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane - zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o kornych mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do treści art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, niestosuje się do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych.

Z treści wniosku wynika, że posiada Pani od maja 1997 r. działki gruntu, z których dwie zostały wywłaszczone za odszkodowaniem na rzecz Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. W 2003 r. na zakupionej części nieruchomości została zakończona budowa domu. W roku 2000 podzielono część nieruchomości i rozpoczęła Pani ich sprzedaż. Z tytułu sprzedaży każdej z działek odprowadzany był podatek od towarów i usług. Prowadzi Pani działalność gospodarczą - biuro nieruchomości, przy czym aktualnie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treść przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że do dostawy wywłaszczonych działek gruntu - wbrew Pani twierdzeniom - przepisy ustawy o podatku od towarów i usług miały zastosowanie. W związku z tym wystąpiła Pani w charakterze podatnika tego podatku. Za słusznością uznani Pani za podatnika przemawia to, że prowadzi Pani działalność gospodarczą - biuro nieruchomości. Bez znaczenia przy tym jest fakt, że sprzedaż nastąpiła na podstawie władczego działania organów państwa. Dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, jest szczególną formą przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w tym przypadku nieruchomości gruntowych. Skoro ustawa o podatku od towarów i usług traktuje czynność wymienioną w tym przepisie jako dostawę towarów, to oznacza, że wydanie towaru z nakazu organu w zamian za odszkodowanie powoduje, że właściciel wywłaszczanego gruntu, w sytuacji gdy okoliczności towarzyszące wywłaszczeniu pozwalają uznać, że wydanie gruntu następuje w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z uwagi na to, że wywłaszczony grunt przeznaczony jest pod budowę obwodnicy, gdyż jego przeznaczenie nie wynika - jak błędnie Pani wskazała - z zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, lecz z decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej wydanej na podstawie przepisów ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, należy uznać go za grunt przeznaczony pod zabudowę.

W konsekwencji, dostawa ta nie mogła być zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ponieważ zwolnienie, o którym mowa w tym przepisie obejmuje tylko tereny niezabudowane inne niż budowlane.

Do dostawy nie mogło mieć zastosowania również zwolnienie od podatku określone art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ponieważ warunkiem zastosowania tego zwolnienia jest wykorzystywanie towaru wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku, a z treści wniosku wynika, że ze zwolnienia od podatku korzysta Pani dopiero od 2015 r.

Podobnie zastosowania nie miało zwolnienie przewidziane w art. 113 ust. 1 ustawy, ponieważ dostawa dotyczyła terenów budowlanych, do których zwolnienie nie ma zastosowania na podstawie art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy. W konsekwencji, dostawa działek przeznaczonych pod budowę obwodnicy podlegała opodatkowaniu 23% stawką podatku.

Wobec powyższego Pani stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Wobec powyższego załączone do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy, a oceny stanowiska dokonano wyłącznie na podstawie opisu zdarzenia zawartego we wniosku i jego uzupełnieniu.

Ponadto zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Pani, jako współwłaściciel nieruchomości, niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla męża, który chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Końcowo podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej został (zostanie) określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.