ITPP2/4440-9/14/AW

W związku ze skargą z dnia 21 lipca 2014 r. (data wpływu 28 lipca 2014 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 8 kwietnia 2014 r. nr ITPP2/443-48/14/AW dotyczącą podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu dostawy działek gruntu, doręczoną w dniu 15 kwietnia 2014 r. (data potwierdzenia odbioru), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów, w trybie art. 54 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) w zw. z § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), uwzględniając skargę w całości, zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 8 kwietnia 2014 r. nr ITPP2/443-48/14/AW, uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów, wydał - na wniosek złożony w dniu 17 stycznia 2014 r., uzupełniony w dniu 28 marca 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu dostawy działek gruntu - indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 8 kwietnia 2014 r. nr ITPP2/443-48/14/AW.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Nie prowadził Pan i nie prowadzi obecnie działalności gospodarczej, jest pracownikiem zatrudnionym na umowę o pracę. Nie był i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 5 grudnia 1997 r., na podstawie umowy o dział spadku i zniesieniu współwłasności, nabył nieodpłatnie nieruchomość w postaci gruntów rolnych o powierzchni 7,8700 ha z posadowionymi na nich: domem mieszkalnym, stodołą i budynkiem gospodarczym w miejscowości N. Wymienione składniki majątkowe nabył Pan jako osoba prywatna, z przeznaczeniem do działalności rolniczej, która jest prowadzona na ww. gruntach do dzisiaj. W 2012 r. dokonano - na Pana wniosek - podziału części gruntu rolniczego. Na skutek podziału wydzielono 17 działek z drogami dojazdowymi do nich. Trzy działki przeznaczył Pan do sprzedaży i w dniu 19 czerwca 2013 r. Wójt Gminy - na Pana wniosek - wydał dla nich "warunki zabudowy pod budowę domów mieszkalnych jednorodzinnych". Wszystkie działki, w tym te "z wydanymi warunkami zabudowy", w dalszym ciągu są uprawiane jako grunty rolne. Na pozostałe 14 działek nie występował Pan o "warunki zabudowy", jak również nie są prowadzone żadne działania prowadzące do ich sprzedaży. Sprzedaż gruntów jest podyktowana potrzebą życiową, a podział na 17 działek wynika z tego, że uzyskanie "warunków zabudowy" dla 3 działek wymuszało podział całej nieruchomości z oznaczeniem dojazdu do tych działek. Do powyższych działek nie są doprowadzone żadne media, ani też nie jest wykonana droga. Drogi uwidocznione są tylko na planie.

Decyzja o sprzedaży działek wiąże się z potrzebami finansowymi rodziny, a w szczególności z potrzebami mieszkaniowymi. Uzyskane ze sprzedaży środki finansowe nie będą służyć żadnej działalności gospodarczej, a zostaną spożytkowane na potrzeby rodziny, gdyż nie jest Pan w stanie - z powodu pogorszonego stanu zdrowia - prowadzić uprawy rolniczej na całym gruncie, a ma na utrzymaniu dwoje studiujących dzieci. Przedmiotowy grunt nie był przez Pana wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nie był również udostępniany innym osobom na podstawie najmu, dzierżawy, czy na cele działalności gospodarczej. Ponadto nie dokonywał Pan wcześniej sprzedaży gruntów. Jedyne poniesione nakłady to podział gruntu. Nie miało miejsca: uzbrajanie terenu, ogradzanie, zamieszczanie ogłoszeń sprzedaży itp.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż 3 działek rolnych (z wydanymi decyzjami o warunkach zabudowy), uzyskanymi z podziału gruntu rolnego wchodzącego w skład gospodarstwa rolnego, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w uzupełnieniu wniosku, z tytułu sprzedaży 3 działek nie będzie obowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie do ust. 2 powołanego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Analiza powyższych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym jest zatem wykluczenie z grona podatników osób fizycznych w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W przedmiocie opodatkowania sprzedaży działek służących do działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych (C-180/10) i (C-181/10). Udzielając odpowiedzi na postawione w tym temacie pytania prejudycjalne Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Trybunał wyjaśnił, że inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym - podkreślił Trybunał.

Istotne jest, czy w celu dokonania sprzedaży gruntu podejmuje Pan aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), gdyż jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. A zatem, brak jest przesłanek pozwalających uznać Pana za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Aby uznać sprzedaż za opodatkowaną nie wystarczy stwierdzić, że nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

W przedmiotowej sprawie uznać zatem należy, że dokonując sprzedaży działek nie będzie Pan działał w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, że:

Sprzedaż przez Pana 3 działek stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności, ponieważ jest konieczna dla zabezpieczenia finansowego rodziny, a ze środków uzyskanych ze sprzedaży nie będzie finansowana żadna działalność gospodarcza. Zbycie tych działek będzie stanowiło działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania. Tym samym, zbywając 3 działki stanowiące majątek prywatny, korzysta Pan z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a w konsekwencji, transakcja zbycia nieruchomości gruntowych nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów, w wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 8 kwietnia 2014 r. nr ITPP2/443-48/14/AW uznał Pana stanowisko za nieprawidłowe.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem zawartym w wydanej interpretacji, złożył Pan wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w którym wniósł o zmianę wydanej interpretacji indywidualnej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w odpowiedzi z dnia 24 czerwca 2014 r. nr ITPP2/443W-29/14/AJ na ww. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, stwierdził brak podstaw do zmiany wydanej indywidualnej interpretacji.

W dniu 24 lipca 2014 r. (data nadania w placówce pocztowej) złożył Pan, za pośrednictwem tutejszego organu, skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej oraz zwrot kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wydanej interpretacji indywidualnej Pełnomocnik zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. " art. 15 § 1 i 2 " ustawy o podatku od towarów i usług, poprzez ich niewłaściwą wykładnię polegającą na uznaniu, że Pana czynności stanowić będą wykonywanie działalności gospodarczej, a w konsekwencji będzie Pan działał jako podatnik podatku VAT i przewidywana transakcja zbycia działek z majątku prywatnego będzie opodatkowana tym podatkiem, podczas gdy prawidłowym jest uznanie, że przedmiotowa transakcja stanowić będzie rozporządzenie majątkiem prywatnym i jako taka nie będzie podlegać pod zakres opodatkowania podatkiem VAT.

W uzasadnieniu skargi, po przedstawieniu dotychczasowego przebiegu postępowania, Pełnomocnik powołał treść art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług i stwierdził, że określony w ustawie zakres opodatkowania wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Podkreśla się w doktrynie, że działalność taka musi cechować się stałością oraz zorganizowanym charakterem. Od działalności gospodarczej odróżnić natomiast należy normalne korzystanie z prawa własności przez podmiot, któremu ono przysługuje. W szczególności na wykonywanie prawa własności składa się ius disponendi, czyli uprawnienie do zbycia przedmiotu prawa własności. Jak podkreśla TSUE w wyrokach C-180/10 i C-181/10, nie może być uznana za działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu transakcja będąca jedynie realizacją uprawnień właścicielskich co do rzeczy, tak dalece, jak działania podmiotu nie wykraczają poza normalne korzystanie z tych uprawnień przyjmując charakter zbliżony do działalności gospodarczej, w szczególności działalności handlowej.

W przedmiotowym przypadku zmierzał Pan do zbycia własnej nieruchomości, do czego został zmuszony przez osobistą sytuację materialną. Dla zaspokojenia materialnych potrzeb wystarczające jest zbycie części będącej jego własnością nieruchomości, w związku z czym podjął Pan decyzję o wyodrębnieniu jej fragmentu i podziału na działki budowlane, co miało umożliwić ich zbycie. Decyzję taką należy uznać za naturalną oraz w pełni uzasadnioną celem transakcji oraz realiami rynkowym, w których nabywca, w normalnych okolicznościach oczekuje od zbywcy uregulowania przed zbyciem formalności prawnych w zakresie należytego wyodrębnienia działki budowlanej, która ma być przedmiotem transakcji. Należy podzielić w tym zakresie argumentację Trybunału, że samo wyodrębnienie działek nie może w żaden sposób przesądzać o gospodarczym charakterze przedsięwzięcia. To samo ma się również do dążenia zbywcy do maksymalizacji ceny transakcji, co również jest uprawnieniem właściciela, a nie cechuje wyłącznie działalności handlowej, co słusznie podkreśla Trybunał.

Nie może świadczyć o gospodarczym charakterze przedsięwzięcia uzyskanie przez Pana "warunków zabudowy" dla mającej być przedmiotem transakcji nieruchomości. "Warunki zabudowy" służą określeniu, czy na danym gruncie dopuszczalne jest postawienie zabudowań, jakiego typu zabudowania są na tym terenie dopuszczalne i jakie muszą spełniać warunki. W realiach rynkowych nabywca nieruchomości bezwzględnie wymaga od zbywcy uzyskania warunków zabudowy dla gruntów, na których zamierza po nabyciu wybudowanie jakichkolwiek budowli, co służy zabezpieczeniu jego sytuacji. Niepewność związana z brakiem warunków zabudowy dla konkretnego gruntu w praktyce czyniłaby go niemożliwym do sprzedaży, a co najmniej znacząco wpływałaby na zaniżenie jego ceny. Jest zatem w pełni racjonalnym uzyskanie przez właściciela dążącego do sprzedaży własnej nieruchomości podjęcie działań w zakresie uzyskania warunków zabudowy i nie wiąże się to w żaden sposób z podejmowaniem zorganizowanej i stałej działalności w obrębie handlu nieruchomościami. Stanowisko przeciwne w praktyce oznaczałoby niemożliwość realizacji własnych uprawnień właścicielskich w sposób inny niż poprzez działalność handlową, co jest nie do przyjęcia.

O gospodarczym charakterze przedsięwzięcia nie świadczy również fakt, że przy podziale została przewidziana do wyodrębnienia droga, dająca wszystkim wyodrębnionym działkom dostęp do drogi publicznej. Po pierwsze, art. 93 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustanawia bezwzględny wymóg, aby wyodrębniane działki miały zapewniony dostęp do drogi publicznej. Nie może być mowy o działaniach przemawiających samoistnie za handlową naturą działalności, jeżeli mają one wyłącznie akcesoryjny charakter do czynności zmierzających do normalnego rozporządzenia rzeczą przez właściciela w zakresie wykonywania jego prawa i są przy tym bezwzględnie wymagane przez prawo. Bez zapewnienia dostępu do drogi publicznej nie byłoby możliwe wyodrębnienie tych działek, a zatem nie wykracza to ponad normalne czynności zmierzające do zbycia majątku własnego. Przyjęcie stanowiska przeciwnego stanowiłoby niedopuszczalną ingerencję w sferę uprawnień właścicielskich. Po drugie, w przedmiotowym przypadku nie można do końca mówić o wyznaczeniu dróg, ponieważ o ile przewidziano w podziale grunty pod budowę oraz grunty na drogę, to nie wiadomo na tym etapie, czy kwestia ta rozwiązana zostanie poprzez utworzenie drogi wewnętrznej, ustanowienie służebności drogi koniecznej, oddanie części nieruchomości pod drogę publiczną, czy też może - w przypadku np. nabycia wszystkich działek budowlanych przez jednego nabywcę - rezygnację z wytyczenia drogi.

Zadaniem Pełnomocnika, w świetle powyższego uznać należy, że podjęte przez Pana czynności służą wyłącznie racjonalnej realizacji przez niego przysługującego mu prawa własności. Nie można natomiast wskazać w przedmiotowym stanie faktycznym żadnych okoliczności przemawiających za uznaniem jego działań za działalność gospodarczą - handlową, np. działania marketingowe albo promocyjne, deweloperską, np. uzbrojenie terenu, wykonanie prac gruntowych, budowlanych albo projektów, albo jakąkolwiek inną. Działania Pana nie cechowały się stałością (miały charakter ściśle incydentalny), ani zorganizowaniem - zmierzały do racjonalnego zbycia tego konkretnego fragmentu nieruchomości własnej, a nie realizowania działalności producenta, handlowca, czy usługodawcy i przez to dostarczanie towarów albo świadczenie usług.

Pełnomocnik podniósł, że przeciwko powyższemu stanowisku nie przemawiają również powoływane przez organ w interpretacji wyroki NSA, tj. wyrok I FSK 1386/12, dotyczący sytuacji, gdzie podmiot dokonujący sprzedaży stosował reklamę oraz w miarę popytu wyodrębniał kolejne działki, wyrok I FSK 890/11, gdzie gospodarczy charakter ustalony został przez sąd na podstawie dużej skali działalności oraz jej powtarzalności. W przedmiotowym przypadku nie występują żadne ze wskazanych elementów: reklama, kontynuowanie działalności, działalność podejmowana na dużą skalę, powtarzalność transakcji, sprzedaż nieruchomości nabytej z myślą o odsprzedaży. Wszystkie natomiast podjęte przez Pana czynności zmierzały wyłącznie do rozporządzenia przedmiotem jego prawa własności i należy traktować je jako związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Zdaniem Pełnomocnika, nie może mieć wpływu na ocenę sytuacji fakt, że sprzedaż planowana była przez Pana od 2012 r., gdyż nie ma żadnych podstaw, aby uznać, że rozporządzanie własnym majątkiem, stanowiące jedynie realizację uprawnień właścicielskich, musi być spontaniczne, nie może być natomiast zaplanowane i przemyślane, ponieważ to świadczy o profesjonalno-handlowym charakterze takiego działania. Po drugie, Trybunał wprost stwierdził, że "okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca". W przedmiotowym wypadku dokonał Pan podziału, gdyż planuje sprzedaż tylko części całej nieruchomości, co tym bardziej nie przemawia za działaniem w ramach działalności gospodarczej. Po trzecie, jak zostało opisane powyżej, konieczność wytyczenia dróg podyktowana została przez bezwzględny wymóg ustawowy, przewidziany przez ustawę o gospodarce nieruchomościami. Jeżeli podział nieruchomości na działki nie przesądza o profesjonalnym charakterze działalności, to również wytyczenie dróg dojazdowych do tych działek w ramach tego podziału nie może być argumentem za profesjonalnym charakterem, w szczególności, że nie wykonał Pan żadnych czynności wykraczających poza jego ustawowy obowiązek, jak np. rozpoczęcie budowy drogi, czy chociaż przygotowanie gruntu do tego celu - jak wskazano na przedmiotowej ziemi wciąż wykonywana jest działalność rolnicza. Po czwarte, fakt uzyskania "warunków zabudowy" należy ocenić analogicznie do wskazanego przez Trybunał wyodrębnienia działek, jest to bowiem czynność zmierzająca do umożliwienia zbycia majątku prywatnego oraz do osiągnięcia wyższej ceny, co Trybunał wprost uznaje za uprawnienie właściciela. Po piąte, cytowany powyżej fragment wyroku świadczy, że Pana działanie, zmierzające do osiągnięcia wyższej ceny, czyli uzyskania korzyści majątkowych, Trybunał wprost określa jako uprawnienie właściciela. Jeżeli dopuszczalne i naturalne jest dążenie właściciela sprzedającego składnik swojego majątku prywatnego do maksymalizacji płynących z transakcji korzyści, to niezrozumiałe jest twierdzenie organu, że świadome działanie zmierzające do osiągnięcia korzyści majątkowych ze sprzedaży przemawia za wykonywaniem działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.), organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy (...).

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, po rozpatrzeniu przedmiotowej skargi z dnia 21 lipca 2014 r., uwzględnia skargę w całości i stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2014 r., uzupełnionym w dniu 28 marca 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu dostawy działek gruntu jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zaznacza się, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, iż w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.