ITPP2/443-962a/10/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2010 r. (data wpływu 16 września 2010 r.), uzupełnionym w dniu 27 października 2010 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegających na dokonaniu określonej wielkości zakupu towarów - jest prawidłowe.

W dniu 16 września 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 27 października 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegających na dokonaniu określonej wielkości zakupu towarów.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka jest firmą handlową oferującą produkty z branży informatycznej i biurowej oraz związane z nimi materiały eksploatacyjne. Jej klientami są podmioty gospodarcze, osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej, jak i instytucje. Sprzedając tym ostatnim, Spółka uczestniczy w przetargach publicznych. Towary kupuje u kilku dostawców, którzy nabywają je od producentów lub dystrybutorów krajowych i zagranicznych. Największą ilościowo grupą towarów, którymi handluje Spółka, są towary produkowane przez światowy koncern. Koncern, jak i jego polska spółka córka, nie są stronami transakcji handlowych związanych ze Spółką, gdyż towary nabywane są od sieci dystrybutorów tej firmy w Polsce. W ramach transakcji istnieją różne struktury rozliczeń, które mogą przynieść dla Spółki określone profity. Część z nich jest związana z dokonywaniem zakupów. Przed rozpoczęciem danego kwartału Spółka ustala z producentem następujący mechanizm rozliczeń:

Umowa zawarta pomiędzy Spółką a koncernem nie określa celu na jaki mają być wykorzystane otrzymane środki, a wyłącznie za co mają być otrzymane, tj. za dokonanie zakupów towarów na określonym poziomie, bez wykonywania żadnych dodatkowych czynności. Spółka wydaje przedmiotowe środki w zależności od swoich potrzeb. Spółka rozważa możliwość dokonywania zakupów towarów, które odsprzeda ze stratą. Wie, że na tym zarobi, gdyż strata będzie o wiele niższa niż Jej zysk z tytułu profitów uzyskanych od koncernu, wyliczonych od wyższego pułapu zakupu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane przez Spółkę pieniądze od koncernu za dokonywanie zakupów towarów od dystrybutorów, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z jakiegokolwiek tytułu.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane pieniądze nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Według Spółki, nie jest to dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ani świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ww. ustawy. Stwierdziła, że skoro opodatkowane są sprzedaże towarów do Spółki (Jej zakupy), to nie może to być jednocześnie opodatkowane jako świadczenie usług. Spółka podniosła, że wyraźnie wynika to z art. 8 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym świadczeniem usług jest wszystko to, co nie jest dostawą towarów do Spółki, która nie może jednocześnie kupując towary świadczyć usługi dla koncernu. Potwierdza to wyrok NSA z dnia 6 lutego 2007 r. syg. akt I FSK 94/06, oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 stycznia 2009 r. Zdaniem Spółki, środki pieniężne nie stanowią ani dotacji, ani subwencji w rozumieniu art. 29 ust. 1 powołanej ustawy, gdyż opodatkowane są dotacje związane ze sprzedażą, a nie z zakupem. W rozpatrywanym przypadku Spółka nie otrzymuje pieniędzy jako swoistego podwyższenia ceny (sprzedaży), lecz za określony wolumen zakupów. Świadczenie to nie mieści się w dyspozycji wyżej wskazanego przepisu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści przepisu art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

Uwzględniając powołane wyżej przepisy należy wskazać, iż każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu, mieści się w definicji usługi. Pojęcie usługi, według ustawy o podatku od towarów i usług, jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w klasyfikacjach, o których mowa w art. 8 ust. 3 powołanej ustawy.

Artykuł 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L . 347 z późn. zm.) wskazuje, że "świadczenie usług" oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Z powyższych przepisów wynika, że świadczenie usługi to transakcja gospodarcza, a stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Do uznania danej czynności za usługę konieczne jest więc istnienie odbiorcy wykonywanego świadczenia (beneficjenta czynności) i występowanie związku między czynnością a otrzymywanym wynagrodzeniem, będącym świadczeniem wzajemnym. Usługą będzie tylko takie świadczenie, na które ukierunkowana jest płatność i w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia.

Podatnicy podejmują różnorodne działania w zakresie intensyfikacji sprzedaży towarów, w efekcie których wypłacane są tzw. premie pieniężne nabywcom. Skutki podatkowe dotyczące wypłacania premii pieniężnych nabywcom uzależnione są od wielu czynników, m.in. od ustalenia, za co faktycznie premie te zostały wypłacone, tzn. czy podatnik otrzymuje je w związku z zachowaniem stanowiącym usługę w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów.

Na podstawie art. 29 ust. 1 powołanej ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z treści wyżej powołanego przepisu wynika, iż w sytuacji gdy podatnik, w związku z konkretną dostawą towarów lub świadczeniem usług, otrzymuje dofinansowanie (dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze), stanowiące dopłatę do ceny towaru lub usługi, dofinansowanie to stanowi obok ceny, uzupełniający element podstawy opodatkowania z tytułu danego świadczenia. Wobec powyższego opodatkowaniu podlegać będzie każda dopłata do konkretnych czynności opodatkowanych, mająca bezpośredni związek z ceną, bez względu na podmiot udzielający wsparcia finansowego, jak i pochodzenie środków tj. publiczne i niepubliczne. Dla uznania otrzymanych środków pieniężnych za element zwiększający obrót istotne jest ustalenie, czy ma ono na celu sfinansowanie lub dofinansowanie konkretnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dofinansowanie nie dające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu tym podatkiem, nie stanowi obrotu w rozumieniu ww. przepisu (nie zwiększa podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług).

Z przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka handluje produktami z branży informatycznej i biurowej oraz związanymi z nimi materiałami eksploatacyjnymi. Jej klientami są podmioty gospodarcze, osoby fizyczne, jak i instytucje. Towary kupuje u kilku dostawców, którzy nabywają je od producentów lub dystrybutorów krajowych i zagranicznych. Największą ilościowo grupą towarów, którymi handluje Spółka, nabywając je od sieci dystrybutorów, są towary produkowane przez światowy koncern. Stroną tych transakcji nie jest koncern, ani też jego polska spółka córka. Przed rozpoczęciem danego kwartału Spółka ustala z koncernem wartość zakupów towarów wyprodukowanych przez producenta, którą winna osiągnąć nabywając je od sieci dystrybutorów w nowym kwartale, aby otrzymać pieniądze od producenta. Po zakończeniu kwartału dystrybutorzy przekazują do producenta informację o wartości zakupów dokonanych przez Spółkę. Jeżeli w kwartale dokona zakupów na ustaloną wartość, otrzymuje znaczącą wartość środków pieniężnych, jeżeli od 80% do 99% ich wartości planowanej-otrzymuje symboliczne kwoty pieniężne, a jeżeli poniżej 80% - nie otrzymuje żadnych kwot pieniężnych. Po upływie danego kwartału producent przelewa środki pieniężne Spółce. Umowa zawarta pomiędzy Spółką a koncernem nie określa celu na jaki mają być wykorzystane otrzymane środki. Spółka wydaje je w zależności od swoich potrzeb. Umowa określa tylko i wyłącznie to za co mają być otrzymane środki (za dokonanie zakupów towarów na określonym poziomie bez wykonywania żadnych innych czynności).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że wypłacane Spółce przez koncern środki pieniężne nie są w żaden sposób związane z uzyskaniem świadczenia wzajemnego, gdyż za takie świadczenie nie można uznać zakupów dokonywanych na odpowiednim poziomie od innego podmiotu (dystrybutora). W konsekwencji otrzymywane przez Spółkę środki pieniężne nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie jakichkolwiek usług na rzecz koncernu. Powyższe dofinansowanie nie ma zawiązku ze sprzedażą dokonywaną przez Spółkę, gdyż jest bezpośrednio związane z Jej zakupami, co oznacza, że nie jest dopłatą do ceny towaru sprzedawanego przez Spółkę. W związku z powyższym otrzymane środki pieniężne nie stanowią dotacji, subwencji lub innej dopłaty o podobnym charakterze, podlegającej opodatkowaniu.

Jednocześnie informuje się, że rozstrzygnięcia kwestii: obowiązków podatkowych wynikających z tytułu otrzymanych środków pieniężnych dokonano w interpretacji indywidualnej o numerze ITPP2/443-962b/10/RS. Natomiast w zakresie możliwości sprzedaży towarów poniżej ceny zakupu wydano postanowienie o numerze ITPP2/443-962c/10/RS.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, natomiast w przypadku zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.