ITPP2/443-88a/11/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2011 r. (data wpływu 21 stycznia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 29 marca 2011 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodu oraz jego wyposażenia dodatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2011 r. złożono wniosek, uzupełniony w dniu 29 marca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodu oraz jego wyposażenia dodatkowego.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (wykonuje między innymi posadzki przemysłowe) i jest podatnikiem VAT czynnym zobowiązanym do składania miesięcznych deklaracji dla podatku od towarów i usług. W dniu 13 grudnia 2010 r. nabył od czynnego podatnika samochód ciężarowy marki BMW X5. Przedmiotowy samochód został w dniu 14 grudnia 2010 r. zarejestrowany, ujęty w ewidencji środków trwałych. Od dnia nabycia jest wykorzystywany przez Pana przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Nabycie samochodu zostało udokumentowane fakturą VAT z dnia 13 grudnia 2010 r., w której została wyszczególniona między innymi wartość netto w wysokości 254.508,00 zł oraz kwota podatku naliczonego w wysokości 55.991,80 zł. Niniejsza faktura została Panu doręczona w dniu 13 grudnia 2010 r. Z posiadanego przez Pana świadectwa homologacji dla przedmiotowego samochodu wynika, że jest to samochód ciężarowy, którego masa całkowita jest niższa od 3,5 tony (wynosi 2.150 kg), a dopuszczalna ładowność wynosi 680 kg. Do dnia złożenia wniosku nie uzyskał Pan zaświadczenia, o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług potwierdzającego spełnienie przez przedmiotowy samochód wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w " art. 86 ust. 2 pkt 1-4" ustawy o podatku od towarów i usług. W dniu 16 grudnia 2010 r. nabył Pan od podatnika czynnego i zamontował dodatkowe wyposażenie do wskazanego powyżej samochodu (t.j. m.in. szyby przyciemniane, dodatkowe felgi aluminiowe, opony, dywaniki), udokumentowane fakturą VAT, na kwotę netto 6.229,55 zł oraz podatek naliczony 1.370,00 zł. Cała należność za samochód oraz wyposażenie dodatkowe została zapłacona sprzedawcy w miesiącu grudniu 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przysługuje Panu prawo odliczenia za miesiąc grudzień 2010 r. podatku naliczonego w kwocie 55.991,00 zł, wynikającego z faktury VAT z dnia 13 grudnia 2010 r., dokumentującej nabycie opisanego powyżej samochodu marki BMW X5 oraz podatku naliczonego w kwocie 1.370,00 zł, udokumentowanego fakturą VAT z dnia 16 grudnia 2010 r., związanego z nabyciem wyposażenia dodatkowego do tego samochodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając za podstawę wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. należy uznać, iż przysługuje prawo odliczenia od podatku należnego za miesiąc grudzień 2010 r. podatku naliczonego w kwocie 55.991,00 zł, wynikającego z faktury VAT z dnia 13 grudnia 2010 r. dokumentującej nabycie przedmiotowego samochodu marki BMW X5 oraz podatku naliczonego w kwocie 1.370,00 zł, udokumentowanego fakturą VAT z dnia 16 grudnia 2010 r., związanego z nabyciem wyposażenia dodatkowego do wyżej wymienionego samochodu. Według Pana, wszelkie ograniczenia wynikające z ustawy o podatku i usług w brzmieniu obowiązującym na dzień 13 grudnia 2010 r., dotyczące samochodów ciężarowych o masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 tony oraz fakt, iż nie posiada Pan dla opisanego samochodu zaświadczenia, o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, pozostają bez znaczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Z uwagi na fakt, iż złożony wniosek dotyczy czynności mającej miejsce w 2010 r., interpretacji dokonano w oparciu o przepisy obowiązujące do 31 grudnia 2010 r.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powołanego przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zgodnie z ust. 2 pkt 1 lit. a) powołanego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 88 ust. 3a ustawy o podatku od towarów i usług, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

Z brzmienia obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r. art. 86 ust. 3 cytowanej ustawy wynikało, że w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Z ust. 4 tego artykułu wynikało, iż przepis ust. 3 nie dotyczy:

Od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. przepis art. 86 ust. 3 stanowił, że w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru:

DŁ = 357 kg + n × 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza liczbę miejsc (siedzeń), łącznie z miejscem dla kierowcy

* kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Z ust. 4 tego artykułu wynikało, iż przepis ust. 3 nie dotyczy:

W ust. 5 ww. artykułu wskazano, że dopuszczalna ładowność pojazdów oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy, t.j. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), ograniczenie w prawie do odliczenia dotyczące nabycia samochodów zawarte było w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy, który stanowił: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika".

W myśl § 10 ust. 3, obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.), podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 347/1 z późn. zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. UE. L 145/1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy Rady (odpowiednio art. 176 obowiązującej Dyrektywy), podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej Dyrektywy.

Na gruncie prawa Unii Europejskiej istnieje zatem możliwość stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy formułuje zasadę "standstill" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy kraj owych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie tej Dyrektywy.

Z uwagi na cel ww. przepisu "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "standstill" ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonanie zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście, uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Z treści złożonego wniosku wynika, że prowadzi Pan - jako czynny podatnik podatku od towarów i usług - działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych. W dniu 13 grudnia 2010 r. nabył Pan samochód marki BMW X5, a w dniu 16 grudnia 2010 r. wyposażenie dodatkowe do niego. Od dnia nabycia samochód jest wykorzystywany przez Pana przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Nabycie samochodu oraz wyposażenia zostały udokumentowane fakturami VAT. Z posiadanego przez Pana świadectwa homologacji dla przedmiotowego samochodu wynika, że jest to samochód ciężarowy, którego masa całkowita jest niższa od 3,5 tony (wynosi 2.150 kg), a dopuszczalna ładowność wynosi 680 kg. Do dnia złożenia wniosku nie uzyskał Pan zaświadczenia, o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług potwierdzającego spełnienie przez przedmiotowy samochód wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w " art. 86 ust. 2 pkt 1-4" ustawy o podatku od towarów i usług. Cała należność za samochód oraz wyposażenie dodatkowe została zapłacona sprzedawcy w miesiącu grudniu 2010 r.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że przysługiwało Panu prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu przedmiotowego samochodu oraz jego wyposażenia, pod warunkiem, że przedmiotowy samochód był wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych i nie zachodziły przesłanki wykluczające to prawo określone w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie informuje się, że kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do napędu samochodów oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usługi prawniczej zostaną rozstrzygnięte odrębnie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.