ITPP2/443-808/13/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2013 r. (data wpływu 6 sierpnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 16 października 2013 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z przebudową budynku komunalnego oraz sposobu realizacji tego prawa - jest prawidłowe.

W dniu 6 sierpnia 2013 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 16 października 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z przebudową budynku komunalnego oraz sposobu realizacji tego prawa.

W złożonym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT). W latach 2009-2010, w ramach swojej działalności, zrealizowała projekt polegający na przebudowie budynku byłej szkoły (dalej: Budynek lub Inwestycja), w celu adaptacji na mieszkania komunalne oraz świetlicę. Inwestycja została oddana do użytkowania w 2010 r. W zmodernizowanym budynku, poza mieszkaniami komunalnymi, znajduje się świetlica (dalej: Świetlica), która została przekazana do nieodpłatnego użytkowania na rzecz Ośrodka (dalej: O). Świetlica była przez O wynajmowana na różnego rodzaju imprezy okolicznościowe.

Od momentu oddania przebudowanego budynku do użytkowania, jego część, w której znajdują się pomieszczenia Świetlicy, była wykorzystywana w celu realizacji zadań własnych Gminy polegających na działalności kulturalnej. Natomiast pozostała część budynku służy funkcjom mieszkaniowym. Gmina planuje zmianę sposobu wykorzystywania części Budynku, w której znajduje się Świetlica, w ten sposób, że będzie ona wykorzystywana w celu prowadzenia działalności opodatkowanej (w formie dzierżawy pomieszczenia zajmowanego przez Świetlicę na rzecz O lub alternatywnie - wynajmowania na imprezy okolicznościowe, co będzie dokumentowane fakturami wystawianymi na rzecz podmiotów trzecich).

Na podstawie dokumentów takich jak, np. wyrysy sporządzone podczas inwentaryzacji obiektu, Gmina jest w stanie wydzielić powierzchnię Świetlicy. Na tej podstawie możliwe jest wyliczenie współczynnika, który wskazywać będzie procentowy udział powierzchni użytkowej, wykorzystywanej do celów działalności opodatkowanej VAT (i nie zwolnionej), w całej powierzchni budynku. Współczynnik ten Gmina zamierza wyliczyć w następujący sposób: w liczniku współczynnika znajdzie się powierzchnia zajmowana przez Świetlicę, a w mianowniku cała powierzchnia Budynku, z wyłączeniem części wspólnych budynku takich jak, m.in. korytarze, klatki schodowe oraz pomieszczenia piwniczne (czyli części służące do prawidłowego korzystania i funkcjonowania całości budynku). Prace adaptacyjne dotyczyły całego Budynku, w związku z czym Gmina nie jest w stanie bezpośrednio przyporządkować kwot podatku naliczonego związanych z częścią wykorzystywaną na mieszkania oraz częścią przeznaczoną na Świetlicę. Wobec powyższego Gmina uznała, że najbardziej racjonalnym i obiektywnym sposobem wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanych z częścią Budynku, która będzie wykorzystywana do czynności opodatkowanych, jest klucz powierzchniowy ustalony w wyżej opisany sposób.

Budynek stanowi "budowlę" w rozumieniu przepisów ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, zatem może być uznany za nieruchomość na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

Opisana nieruchomość stanowi środek trwały Gminy, a nakłady poniesione na jej wytworzenie przekroczyły 15.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z przyszłym, ewentualnym podjęciem decyzji (i pod warunkiem jej podjęcia) o zmianie sposobu korzystania ze Świetlicy, w ten sposób, że będzie ona wykorzystywana przez Gminę do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w części, w jakiej obiekt ten wykorzystywany będzie przez Gminę do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

2. Czy realizacja prawa do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do wydatków dotyczących Budynku (w części, w jakiej będzie on wykorzystywany przez Gminę do wykonywania czynności opodatkowanych), nastąpi w oparciu o regulacje zawarte w art. 91 ust. 7 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z przyszłym, ewentualnym podjęciem decyzji (i pod warunkiem podjęcia decyzji) o zmianie sposobu korzystania ze Świetlicy, w ten sposób, że będzie ona wykorzystywana przez niego do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku naliczonego w części, w jakiej obiekt ten wykorzystywany będzie przez niego do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

W zakresie pytania 2 Gmina stoi na stanowisku, że realizacja prawa do odliczenia podatku naliczonego, w stosunku do wydatków dotyczących Budynku (w części, w jakiej będzie on wykorzystywany przez Gminę do wykonywania czynności opodatkowanych), nastąpi na podstawie regulacji art. 91 ust. 7 ustawy.

Uzasadniając stanowisko do pytania 1 Gmina stwierdziła, że podstawowym przepisem regulującym kwestię zasad odliczania podatku naliczonego przez czynnych podatników VAT jest art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, którego treść zacytowała. Jej zdaniem, z regulacji tej wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje czynny, zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Wskazała, że przedstawiona powyżej zasada umożliwia odliczenie podatku z tytułu nabyć towarów i usług wykorzystywanych do działalności opodatkowanej (np. do odpłatnego świadczenia usług dzierżawy lub w ramach formy dostawy, jaką jest aport rzeczowy), a wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Gmina podniosła, że zdarzają się sytuacje, w których nabywane przez podatnika towary i usługi są wykorzystywane przez podatnika zarówno do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i do czynności niepodlegających opodatkowaniu. W takim przypadku - zgodnie z treścią z art. 90 ust. 1 ustawy - podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, stosownie do art. 90 ust. 2 ustawy, a jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie konkretnych kwot podatku naliczonego, podatnik może pomniejszyć podatek należny o taką część podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia. Zauważyła, że proporcję tę ustala się na zasadach określonych w art. 90 ust. 3 ustawy. Gmina stwierdziła, że z treści wskazanych powyżej przepisów wynika, że, co do zasady, to na podatniku spoczywa obowiązek ustalenia, w jakiej części podatek naliczony wynikający z nabycia towarów i usług jest związany z czynnościami dającymi prawo do odliczenia. Dopiero w sytuacji, gdy podatnik nie ma realnej możliwości wyodrębnienia właściwych kwot podatku naliczonego, jest on zobowiązany do zastosowania proporcji rocznego obrotu, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy.

Gmina podniosła, że stoi na stanowisku, że w świetle przywołanych regulacji uprawniona jest do zastosowania współczynnika powierzchniowego w celu dokonania prawidłowej alokacji wartości podatku naliczonego związanego z Budynkiem. Współczynnik obliczony zgodnie z zaprezentowaną metodologią stanowi, zdaniem Gminy, racjonalny i w pełni uzasadniony sposób rozdzielenia części podatku naliczonego, która - jako związana z czynnościami opodatkowanymi - podlega odliczeniu, od części podatku, w stosunku do której prawo takie nie przysługuje.

Gmina zauważyła, że o prawidłowości zastosowania klucza powierzchniowego świadczyć może przepis art. 86 ust. 7b, dodany do ustawy z dniem 1 stycznia 2011 r., który reguluje sposób dokonania odliczenia w części, w której nieruchomość będąca własnością podatnika wykorzystywana jest do działalności gospodarczej. Zacytowała treść powyższego przepisu i stwierdziła, że w rzeczywistości usankcjonował on dokonywanie odliczenia podatku od wydatków związanych z nieruchomościami przy zastosowaniu współczynnika powierzchni.

W ocenie Gminy, zachodzą przesłanki do odliczenia podatku naliczonego w oparciu o udział procentowy, w którym Budynek wykorzystywany będzie do celów działalności opodatkowanej (nie zwolnionej z VAT). Wskazała, że tożsame stanowisko zostało przedstawione w interpretacjach indywidualnych, np. z 29 listopada 2012 r. (IPPP1/443-847/12-2/ISZ) i 20 października 2009 r. (IPPP3/443-759/09-4/KG), których fragmenty zacytowała.

W odniesieniu do sposobu odliczenia podatku naliczonego Gmina stwierdziła, że zastosowanie będą miały przepisy art. 91 ust. 7 i ust. 7a ustawy. Po zacytowaniu ich treści stwierdziła, że mając na uwadze regulacje, do których odwołują się ww. przepisy, należy uznać, że zmiana sposobu wykorzystania Budynku (Świetlicy) i przeznaczenie do wykonywania czynności opodatkowanych, np. usług dzierżawy, spowoduje powstanie prawa do odliczenia podatku naliczonego w proporcji, w jakiej nastąpi dalsze wykorzystywanie do celów działalności opodatkowanej w 10-letnim okresie korekty. W konsekwencji, jeżeli zmiana sposobu użytkowania nastąpi w 2013 r., to będzie przysługiwało prawo do odliczenia 70% podatku naliczonego (nastąpi utrata prawa do proporcjonalnego odliczenia podatku za lata 2010, 2011 i 2012).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że związek zakupów z czynnościami opodatkowanymi jest jednym z podstawowych warunków, które musi spełnić podatnik, aby mógł skorzystać z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tj. do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi.

Realizacja prawa do odliczenia podatku została obostrzona ograniczeniami ustawowymi wynikającymi z artykułów 88 i 90 ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz obowiązkami dokonywania korekt podatku naliczonego (art. 91 ustawy).

Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

Przepis art. 90 ust. 1 ustawy stanowi, że w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W myśl ust. 2 powyższego artykułu, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Na podstawie ust. 3 tego artykułu, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Według ust. 4 ww. artykułu, proporcję, o której mowa w ust. 3 określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Analiza wyżej cytowanych przepisów art. 90 prowadzi do stwierdzenia, że na podstawie ust. 1 tego artykułu występuje obowiązek wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

W sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 90 ust. 2 i następne ustawy.

W myśl postanowień art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Zgodnie z brzmieniem ust. 2 ww. artykułu, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy (art. 91 ust. 3 ustawy).

Artykuł 91 ust. 7 ustawy stanowi, że przepisy art. 91 ust. 1-6 stosuje się odpowiednio, w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się to prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

W myśl ust. 7a powyższego artykułu, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

Analiza przywołanych wyżej przepisów art. 91 ustawy jednoznacznie wskazuje, że w przypadku zmiany przeznaczenia m.in. środka trwałego, tj. zarówno w sytuacji, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru i dokonał takiego obniżenia, jak również w sytuacji, gdy nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru, podatnik jest obowiązany dokonać korekty podatku.

Podkreślenia wymaga fakt, że zasada dokonywania częściowej i równomiernej korekty w dłuższym okresie (10 lat dla nieruchomości, 5 lat dla pozostałych składników majątku) stosowana przy nabytych towarach o wartości początkowej przekraczającej 15.000 zł zaliczanych do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podyktowana jest wieloletnim okresem ich użytkowania.

Przez środki trwałe - w świetle art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.) - rozumie się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki.

Ze złożonego wniosku wynika, że Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W latach 2009-2010 dokonała przebudowy budynku byłej szkoły, w celu adaptacji na mieszkania komunalne oraz świetlicę. Inwestycja została oddana do nieodpłatnego użytkowania w 2010 r. Świetlica mieszcząca się w zmodernizowanym budynku została przekazana do użytkowania Miejsko Gminnemu Ośrodkowi Kultury. Aktualnie świetlica jest wykorzystywana przez Gminę do celów realizacji zadań własnych niepodlegających opodatkowaniu VAT (działalność kulturalna), natomiast pozostała część budynku służy funkcjom mieszkaniowym. Gmina planuje zmianę sposobu wykorzystywania części budynku, w której znajduje się świetlica i przeznaczenie jej na cele prowadzenia działalności opodatkowanej (dzierżawy lub najmu). Gmina nie jest w stanie przyporządkować jaka część podatku naliczonego związanego z inwestycją jest związana z częścią budynku obejmującą świetlicę. Jest natomiast w stanie wydzielić powierzchnię świetlicy i wyliczyć współczynnik wskazujący procentowy udział powierzchni wykorzystywanej do celów działalności opodatkowanej w całej powierzchni budynku. Budynek jest budynkiem w rozumieniu przepisów ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, oraz środkiem trwałym Gminy (nakłady poniesione na jego wytworzenie przekroczyły 15.000 zł).

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz wskazanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że w sytuacji gdy Gmina zacznie wykorzystywać pomieszczenie świetlicy do wykonywania czynności opodatkowanych, będzie jej przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony od wydatków poniesionych na modernizację budynku, w części, w jakiej nakłady te będą miały związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 cyt. ustawy.

W sytuacji, gdy nie będzie możliwe wyodrębnienie całości kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, a Gmina - jak wskazała we wniosku - będzie w stanie przyporządkować poniesione wydatki do określonego rodzaju działalności w oparciu o klucz powierzchniowy, przy założeniu, że metoda ta jest miarodajna i obiektywnie odzwierciedla przeznaczenie zakupionych towarów i usług, to w odniesieniu do wydatków związanych z czynnościami opodatkowanymi będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego według tego klucza.

Realizacja prawa do odliczenia tak wyliczonego podatku naliczonego będzie mogła nastąpić - zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 91 ust. 7a ustawy - poprzez dokonanie korekty w wysokości 1/10 nieodliczonego podatku naliczonego za każdy rok, w którym świetlica będzie wykorzystana do czynności opodatkowanych, do upływu 10-letniego okresu korekty.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenia przyszłe, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.