ITPP2/443-706/09/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2009 r. (data wpływu 28 sierpnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze szczególnej procedury określonej w art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług przy dokonywaniu wirtualnej sprzedaży przedmiotów w grze komputerowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 sierpnia 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze szczególnej procedury określonej w art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług przy dokonywaniu wirtualnej sprzedaży przedmiotów w grze komputerowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność, której istota polega na handlu wirtualnymi przedmiotami w grze komputerowej. Przedmioty te nabywa od indywidualnych graczy (osób fizycznych), a następnie odsprzedaje je innym graczom, także osobom fizycznym, które używają ich w grze komputerowej. Wszelkie płatności dokonywane są bezgotówkowo poprzez przelewy bankowe. W miesiącu maju 2009 r. przekroczył limit i stał się płatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, stan faktyczny zaprezentowany we wniosku wypełnia przesłanki zawarte w przepisie art. 120 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarowi usług, w związku z powyższym wirtualne przedmioty należy uznać za przedmioty kolekcjonerskie. W konsekwencji, na podstawie art. 120 ust. 5 ustawy, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca, a kwotą nabycia, pomniejszoną o kwotę podatku.

Ponadto ze względu na specyfikę dostaw, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że na podstawie art. 120 ust. 5 ustawy powinienem zwrócić się z prośbą do właściwego naczelnika urzędu skarbowego o pozwolenie na obliczanie marży jako różnicy pomiędzy łączną wartością dostaw, a łączną wartością nabyć wirtualnych przedmiotów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy ruchome jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W przepisie art. 8 ust. 1 ustawy zdefiniowano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W powyższym przepisie przyjęto zatem generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem "usługi" w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z powyższego wynika, że co do zasady opodatkowaniu podlega cała kwota należna od nabywcy. Od zasady tej ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje jednak pewne odstępstwa. Ze specyficznym sposobem ustalania podstawy opodatkowania mamy do czynienia w przypadku szczególnej procedury opodatkowania marży.

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszoną o kwotę podatku.

W myśl art. 120 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez przedmioty kolekcjonerskie rozumie się:

Przez towary używane, zgodnie z ust. 1 pkt 4 powołanego artykułu, rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (PCN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 27.41.10-30, ex 27.41.10-50, ex 27.41.20-30, ex 27.41.20-50, ex 27.41.20-70.00, 27.41.30-30, 27.41.30-50, 27.41.61-00, 27.41.62-00, 36.22.11-30.00, 36.22.11-50.00 i 36.22.12-30.00).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, podatnik podatku od towarów i usług, handluje wirtualnymi przedmiotami w grze komputerowej. Przedmioty te nabywa od indywidualnych graczy (osób fizycznych), a następnie odsprzedaje je innym graczom, także osobom fizycznym, które używają ich w grze komputerowej. Wszelkie płatności dokonywane są bezgotówkowo poprzez przelewy bankowe.

Na gruncie podatku od towarów i usług - z uwagi na zdefiniowanie pojęcia "towar" - znaczenie dla uznania danego przedmiotu za towar mogą mieć wyłącznie przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Z uwagi na akcentowanie ekonomicznych aspektów transakcji, należy uznać, że towarem na gruncie tej ustawy jest każdy przedmiot materialny, mogący być przedmiotem obrotu. Treść wniosku wskazuje, że dobra będące przedmiotem obrotu dokonywanego przez Wnioskodawcę, z uwagi na swój niematerialny charakter, nie spełniają definicji towaru zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy. Byt przedmiotów jedynie w rzeczywistości wirtualnej oznacza, iż do transakcji z ich udziałem nie mają zastosowania żadne przepisy, które odnoszą się do dostawy towarów. Z tego powodu w odniesieniu do okoliczności przedstawionych we wniosku wykluczone jest stosowanie regulacji art. 120 ustawy dotyczących sprzedaży towarów, gdzie podstawą opodatkowania jest marża, w tym przepisów o zawiadamianiu naczelnika urzędu skarbowego o przyjętym sposobie rozliczeń.

W ocenie tut. organu opisane przez Wnioskodawcę świadczenie polegające na sprzedaży wirtualnych przedmiotów w grze komputerowej wypełnia definicję usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i ze względu na jego odpłatny charakter podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Transakcja - wbrew stanowisku Wnioskodawcy - nie jest dostawą towarów, jednakże występuje bezpośredni związek pomiędzy czynnością Wnioskodawcy, a otrzymanym wynagrodzeniem, będącym świadczeniem wzajemnym. Pomiędzy stronami transakcji istnieje stosunek prawny, z którego wynika z jednej strony obowiązek określonego zachowania (wykonywania czynności), z drugiej zaś strony obowiązek wypłaty umówionego wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za ich dokonanie.

Analizując przedstawiony stan faktyczny sprawy oraz całokształt powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, iż czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, jako odpłatne świadczenie usług, winny podlegać regulacjom ustawy przewidzianym dla tych usług, przy czym podstawa opodatkowania powinna zostać określona na podstawie powołanego wcześniej art. 29 ust. 1 ustawy.

Końcowo należy wskazać, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii miejsca świadczenia przedmiotowych usług, bowiem nie sformułowano w tym zakresie stanowiska, jak również nie postawiono pytania. Niniejszej interpretacji udzielono przy założeniu, że miejscem świadczenia i opodatkowania tych usług jest terytorium kraju.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.