ITPP2/443-657/08/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2008 r. (data wpływu 25 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyjaśnienia pojęcia "kwota nabycia" oraz wskazania kursu właściwego dla przeliczania kwot nabycia wyrażonych w walutach obcych, w związku ze stosowaniem procedury VAT marża - jest prawidłowe

W dniu 25 lipca 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyjaśnienia pojęcia "kwota nabycia" oraz wskazania kursu właściwego dla przeliczania kwot nabycia wyrażonych w walutach obcych, w związku ze stosowaniem procedury VAT marża.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu motocyklami, quadami i motorowerami używanymi. Pochodzenie tych towarów jest zazwyczaj pochodzeniem wspólnotowym (inne niż Polska państwo członkowskie UE, np. Niemcy).

Na fakturach zakupu znajduje się zapis "nach par 25A differenzbesteurung kann die must nicht ausgewiesen werden", co zgodnie z tłumaczeniem oznacza: "według par. 25A, opodatkowania dyferencyjnego nie można udokumentować/wykazać VAT". Faktury opiewają na kwoty wyrażone w walutach obcych (zasadniczo jest to euro).

Wnioskodawca, w związku z tym, że faktury zakupu wyrażone są w walutach obcych, dokonuje przeliczenia kwot wykazywanych na tych fakturach na złotówki, zasadniczo według kursu średniego NBP ogłoszonego na dzień wystawienia faktury przez podatnika z innego państwa członkowskiego UE.

Po nabyciu ww. towarów Wnioskodawca dokonuje ich sprzedaży z zastosowaniem procedury szczególnej, właściwej dla towarów używanych, tj. na podstawie faktury VAT marża, w której wykazuje całą wartość sprzedaży, a podstawę opodatkowania oblicza na podstawie art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

* Jak należy rozumieć pojęcie "kwota nabycia", o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

* Według jakiego kursu należy przeliczać kwoty wyrażone w walutach obcych, na które opiewają faktury dokumentujące nabycie towarów używanych, takich jak wskazane w stanie faktycznym niniejszego wniosku, tj. dla potrzeb ustalenia "kwoty nabycia", o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

W opinii Wnioskodawcy, pojęcie "kwota nabycia" nie zostało zdefiniowane w przepisach polskiego systemu podatku od towarów i usług. W związku z powyższym, należy w tym miejscu zastosować definicję, o której mowa w art. 312 pkt 2 Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym: "cena nabycia oznacza wszystkie składniki wynagrodzenia (...), uzyskanego lub do uzyskania przez dostawcę od podatnika - pośrednika"

Znajduje to potwierdzenie, zdaniem Wnioskodawcy, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 stycznia 2007 r. (sygn. akt I FSK 411/06). Wyrok ten zapadł co prawda na podstawie stanu prawnego ustalonego VI Dyrektywą (obowiązującą do dnia 31 grudnia 2006 r.), jednakże, w opinii Wnioskodawcy, ww. wyrok zachowuje swoją aktualność, z uwagi na analogiczność rozwiązań Dyrektywy 2006/112/WE z przepisami VI Dyrektywy VAT, potwierdzoną w tabeli zawartej w części B załącznika numer XI do Dyrektywy 2006/112/WE.

W ww. wyroku NSA stwierdził, iż "kwota nabycia, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (...) to nic innego niż cena zakupu określona w art. 26a B pkt 3 VI Dyrektywy (...), a więc wynagrodzenie, które dostawca otrzymał lub ma otrzymać od pośrednika opodatkowanego (...)". W analizowanym wyroku sąd doszedł do przekonania, iż zastosowanie w tym miejscu znajdzie definicja zawarta w przepisach wspólnotowych z uwagi na fakt, iż polskie przepisy milczą w tym przedmiocie.

W zakresie pytania o kurs walutowy, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż należy w tym przypadku stosować par. 37 ust. 1 - 3 rozporządzenia o podatku od towarów i usług, w związku z interpretowanym per analogiam par. 37 ust. 4 tego rozporządzenia.

Sprowadza się ono do wniosku o konieczności przeliczania kwot wykazywanych w walutach obcych na PLN według kursu średniego NBP, którym będzie - w zależności od okoliczności - kurs z dnia wystawienia faktury (par. 37 ust. 1 w związku z par 37 ust. 4), kurs ostatnio wyliczony i ogłoszony (par. 37 ust. 2 w związku z par. 37 ust. 4), względnie - kurs z dnia powstania obowiązku podatkowego (par. 37 ust. 3 w związku z par. 37 ust. 4).

Istotą obowiązku przeliczania kwoty zawartej na fakturze zakupu nie będzie konieczność wykazywania jakiegokolwiek obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, a jedynie wymóg prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania przy specyficznym obowiązku podatkowym (tzw. wyliczenie marży).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia pomniejszoną o kwotę podatku.

W myśl ust. 10 powołanego artykułu, przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

Stosownie do art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy, przez towary używane rozumie się dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (PCN 7102, 7103, 7106, 7108, 71107112), (7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 27.41.10-30, ex 2741.10-50, ex 27.41.20-30, ex 27.41.20-50, ex 27.41.20-70.00, 27.41.30-30, 27.41.30-50, 27.41.61-00, 27.41.62-00, 36.22.11-30.00, 36.22.11-50.00 i 36.22.12-30.00).

Wynagrodzenie z tytułu sprzedaży najczęściej wyrażone jest w formie ceny. W art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 z późn. zm.) wskazano, że cena jest to wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. W cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru lub usługi podlega obciążeniu podatkiem od towarów oraz podatkiem akcyzowym.

Stosownie do art. 312 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z dnia 11 grudnia 2006 r.):

Kurs, według którego powinny być przeliczane na złote wykazane na fakturze kwoty w walucie obcej, reguluje § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.) - zwane dalej rozporządzeniem.

Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, kwoty wyrażone w walucie obcej wykazywane na fakturze przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień wystawienia faktury, jeżeli faktura jest wystawiana w terminie, w którym podatnik obowiązany jest do jej wystawienia z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

W przypadku gdy na dzień wystawienia faktury bieżący kurs średni waluty obcej nie został wyliczony i ogłoszony, do przeliczenia stosuje się kurs wymiany ostatnio wyliczony i ogłoszony (§ 37 ust. 2 rozporządzenia).

W ust. 3 omawianego paragrafu wskazano, że w przypadku niewystawienia faktury w terminie, w którym podatnik obowiązany jest do jej wystawienia, kwoty wyrażone w walucie obcej przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Powołane wyżej przepisy ust. 1-3, na mocy ust. 4 przedmiotowego paragrafu, stosuje się odpowiednio do przeliczania kwot wykazywanych na fakturze wystawionej przez podatnika podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, jeżeli dokumentują one czynności, które u podatnika stanowią: wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, dostawę towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, lub import usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu pojazdami używanymi (motocykle, quady i motorowerami), nabywanymi na terytorium Unii Europejskiej (np. z Niemiec), które to nabycia dokumentowane są przez zagranicznych kontrahentów fakturami VAT marża. Pojazdy te są następnie zbywane na terytorium kraju również w ramach procedury VAT marża. Wnioskodawca dążąc do obliczenia podstawy opodatkowania wynikającej z tego tytułu, powziął wątpliwość co do rozumienia zwrotu "kwota nabycia", jak również kursu, według którego należy przeliczyć kwoty w wyrażone w walucie obcej.

Mając na uwadze ww. przepisy (wspólnotowe i krajowe), należy potwierdzić stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przez kwotę nabycia należy rozumieć wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które dostawca otrzymał za sprzedany towar. Oznacza to, że kwota nabycia to cena, którą podatnik zapłacił dostawcy towaru. Cena ta nie może zawierać innych elementów, tj. podatków, opłat, jeżeli zostały one poniesione przez nabywcę towaru, ale nie zostały zapłacone dostawcy. Tak ustalona kwota (cena nabycia), jeżeli wyrażona jest w walucie obcej, winna zostać przeliczona, dla potrzeb ustalenia podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy, na walutę polską. Wnioskodawca dokonuje tego przeliczenia na podstawie wyżej cyt. przepisów rozporządzenia wykonawczego. Jednak nie jest w tym zakresie uprawnione powoływanie się wprost na ust. 4 par. 37 cyt. rozporządzenia, lecz należy bezpośrednio stosować przepisy go poprzedzające tj. ust. 1 - 3.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń