ITPP2/443-629/11/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2011 r. (data wpływu 4 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej przy sprzedaży gruntów - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 maja 2011 r. złożono wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej przy sprzedaży gruntów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Uniwersytet jest właścicielem gruntów niezabudowanych, posiadających w ewidencji gruntów status gruntów rolnych. Dla niniejszego terenu gmina nie uchwaliła planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast posiada uchwalone studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, w którym niniejszy teren oznaczony jest jako teren zabudowy mieszkaniowej jedno i wielorodzinnej oraz tereny zabudowy zagrodowej. Dla terenu tego nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Uniwersytet zamierza sprzedać prawo własności ww. gruntu w 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Uniwersytet, będący właścicielem gruntu niezabudowanego, posiadającego zgodnie z ewidencją gruntów status gruntu rolnego, dla którego nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, nie został uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego, ale w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wskazano kierunek zagospodarowania - tereny zabudowy mieszkaniowej jedno i wielorodzinnej oraz teren zabudowy zagrodowej, podlega zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, powołującego treść art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1 pkt 7 i art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, z przepisów tych wynika, iż sprzedaż gruntu, który jest niezabudowany i jednocześnie inny niż budowlany, czy przeznaczony pod zabudowę, podlega zwolnieniu od podatku. W opinii Uniwersytetu, grunt niezabudowany, który w ewidencji gruntów posiada status rolnego, dla którego nie istnieje obowiązujący plan zagospodarowania przestrzennego, ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, mimo zapisów w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wskazujących, iż jest to teren zabudowy jedno i wielorodzinnej oraz zagrodowej, spełnia warunki zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy i podlega zwolnieniu od podatku, gdyż studium "nie przeznacza" gruntów pod zabudowę, jest jedynie dokumentem przygotowawczym do późniejszego uchwalenia przez radę gminy planu zagospodarowania przestrzennego. Jeżeli dla danego terenu nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania, ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, decydujące znaczenie dla opodatkowania mają dane zawarte w ewidencji gruntów. Uniwersytet wskazał, że takie stanowisko wyraził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt I FPS 8/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy ruchome oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1, wprowadzonego do ustawy art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), zmienionego, w zakresie zdania wstępnego, art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od tej reguły ustawodawca ustanowił pewne wyjątki, tzn. przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powyższego przepisu należy wnioskować, że dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane oraz niezabudowane, ale stanowiące tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę, podlegają opodatkowaniu stawką podstawową.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, jednak w przepisach podatkowych brak jest definicji gruntu przeznaczonego pod zabudowę. Wobec powyższego, w celu określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę, należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Ustęp 2 tego artykułu stanowi, że przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

Według art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 tej ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Powyższe przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazują, że o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, istniejącą na dzień zawarcia transakcji. Taką dokumentację stanowi studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, tym bardziej, że przy sporządzaniu planów miejscowych, organy gminy muszą kierować się ustaleniami zawartymi w studium.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu, w ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także:

W myśl art. 21 ust. 1 ww. ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Należy zwrócić uwagę, iż wykładnia przepisów Prawa geodezyjnego i kartograficznego wskazuje, że ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Wobec powyższego, pomimo, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków są podstawą m.in. planowania przestrzennego, nie mogą być wyznacznikiem decydującym o przeznaczeniu gruntu.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Uniwersytet zamierza sprzedać prawo własności gruntów niezabudowanych, posiadających w ewidencji gruntów status rolnych. Dla niniejszego terenu gmina nie uchwaliła planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast posiada uchwalone studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, w którym niniejszy teren oznaczony jest jako teren zabudowy mieszkaniowej jedno i wielorodzinnej oraz tereny zabudowy zagrodowej. Nie została dla niego wydana decyzja o warunkach zabudowy.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że o ile w chwili sprzedaży przedmiotowe grunty będą przeznaczone pod zabudowę, na co mogą wskazywać zapisy zawarte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%. Analiza cytowanych przepisów wskazuje, iż w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, o przeznaczenia danego terenu decyduje zapis w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium, podobnie jak miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, stanowi dokument będący wynikiem kształtowania polityki przestrzennej gminy i co istotne jest wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Skoro zatem uchwalając plan zagospodarowania przestrzennego, gmina musi kierować się ustaleniami studium, oznacza to, że przeznaczenie przedmiotowych gruntów nie może być inne niż wynikające z zapisów studium. Wobec faktu, iż w studium - jak wskazano we wniosku - przedmiotowe grunty stanowią tereny zabudowy mieszkaniowej jedno i wielorodzinnej oraz zabudowy zagrodowej, co wskazuje, iż jest to teren przeznaczony pod zabudowę, ich sprzedaż nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.