ITPP2/443-618/14/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2014 r. (data wpływu 12 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia od opodatkowania "odszkodowania" należnego od najemcy - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia od opodatkowania "odszkodowania" należnego od najemcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej: "Wnioskodawca") jest właścicielem i Wynajmującym lokal handlowy w Galerii Handlowej w miejscowości J., na podstawie umowy najmu lokalu handlowego z dnia 19 grudnia 2007 r. (zwanej dalej Umową), zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Najemcą. Na podstawie Umowy, Wnioskodawca oddał Najemcy do wyłącznego używania wyodrębnioną funkcjonalnie część Centrum Handlowego znajdującą się na poziomie + 2, składającą się z lokalu handlowego wraz z powierzchniami i pomieszczeniami przynależnymi. Najemca zaś, na podstawie Umowy, zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy czynszu, opłat eksploatacyjnych oraz miesięcznej opłaty promocyjnej. Czynsz najmu składa się z czynszu minimalnego, który jest zależny od wynajmowanej powierzchni oraz czynszu obrotowego, zależnego od czynszu minimalnego i rocznych przychodów, jakie osiąga Najemca. Umowa została zawarta na okres 10 lat. W dniu 17 stycznia 2014 r. Wnioskodawca, po wielomiesięcznych negocjacjach prowadzonych z Najemcą, na skutek decyzji Najemcy o braku zamiaru kontynuowania działalności w pomieszczeniach w dotychczasowej formie, zawarł z Najemcą Aneks nr 5 do Umowy (zwany dalej "Aneksem"), na podstawie którego, na wniosek Najemcy, Strony dokonają zmniejszenia powierzchni wynajmowanych pomieszczeń w następujący sposób: z obecnej łącznej powierzchni wynajmowanych pomieszczeń, tj. 1.913,49 m² zostaną wydzielone dwa odrębne pomieszczenia: jedno o powierzchni ok. 864,83 m², a drugie o powierzchni ok. 1.048, 66 m². Pierwsze z wydzielonych w ten sposób pomieszczeń o powierzchni ok. 864,83 m² zostanie wyłączone z przedmiotu najmu Umowy, co oznacza, że przedmiotem najmu wynajmowanym przez Najemcę od Wnioskodawcy na podstawie Umowy będzie lokal mniejszy niż do tej pory, albowiem będzie miał ok. 1.048,66 m². Natomiast Najemca w żaden sposób nie będzie już korzystał z pomieszczenia wyłączonego z Przedmiotu Najmu, nie będzie miał do niego żadnych praw.

Mając na względzie powyższe okoliczności, to jest zarówno fakt, że dokonane zostanie zmniejszenie powierzchni najmowanych pomieszczeń, jak i zmianę standardu działalności prowadzonej w przedmiocie najmu z formatu delikatesów na format supermarketu, Najemca zobowiązał się wobec Wynajmującego płacić na wskazany przez niego rachunek bankowy zryczałtowane odszkodowanie, celem pokrycia szkody, jaką Wnioskodawca ponosi w związku ze zmniejszeniem powierzchni wynajmowanych pomieszczeń w trakcie trwania stosunku najmu i w konsekwencji nieprowadzenia przez Najemcę działalności gospodarczej (tekst jedn.: supermarketu delikatesowego) w pomieszczeniach o powierzchni 1.913,49 m² przez okres 10 lat.

Strony uzgodniły, że parametrem służącym ustaleniu wysokości odszkodowania będzie powierzchnia "nowego lokalu", to jest lokalu powstałego wskutek wydzielenia powierzchni wyłączonej z najmu, zgodnie z Aneksem. Odszkodowanie ustalone zostało na kwotę 6,93 euro netto, liczone za każdy metr powierzchni "nowego lokalu" od momentu jego wydzielenia i ponownego otwarcia działalności przez Najemcę na powierzchni określonej w Aneksie do dnia 30 czerwca 2015 r., z tym jednak zastrzeżeniem, że jeśli Wnioskodawca wynajmie "nowy lokal" w całości lub w części nowemu najemcy, wówczas w okresie obowiązywania tej nowej umowy najmu z nowym najemcą, począwszy od pierwszego dnia okresu, za który wystawiono nowemu najemcy pierwszą fakturę VAT za czynsz, wysokość odszkodowania obliczana będzie jako różnica pomiędzy stawką za 1 m² stanowiącą ekwiwalent w PLN stawki 6,93 euro i jednostkową stawką czynszu płatną przez nowego najemcę powierzchni wydzielonej z pomieszczeń.

Nadto na podstawie § 4 ust. 3 Aneksu Wnioskodawca oświadczył, że poza przedmiotowym odszkodowaniem, nie będzie żądał od Najemcy zapłaty żadnych innych kwot z tytułu zmniejszenia powierzchni pomieszczeń, nawet w przypadku poniesienia wyższej straty. Skoro zaś czynsz Najmu jest zmienny (gdyż czynsz obrotowy wpływający na ostateczną wysokość czynszu najmu zależny był od osiągniętych przez "Wnioskodawcę" zysków) to na tym etapie Wnioskodawca nie jest w stanie określić jak wysokość odszkodowania będzie kształtowała się w relacji do wysokości aktualnego czynszu najmu. Do faktycznego zmniejszenia powierzchni jeszcze nie doszło, postanowienia Aneksu są na etapie realizacji (przygotowania dokumentacji budowlanej do podziału pomieszczeń), stąd Wnioskodawca we wniosku wskazuje zdarzenie jako przyszłe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

* Czy odszkodowanie należne Wynajmującemu z tytułu wcześniejszego, niż wskazano w umowie zawartej na czas oznaczony, rozwiązania całości lub części umowy z Najemcą, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

* Czy odszkodowanie należne Wnioskodawcy, o jakim mowa w opisanym powyżej stanie faktycznym, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, biorąc pod uwagę fakt, że przedmiotowe odszkodowanie ma na celu jedynie naprawienie, i to prawdopodobnie w części, szkody poniesionej przez Wnioskodawcę wskutek zmiany zawartej z Najemcą umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie należne od Najemcy, na podstawie zawartego Aneksu do umowy najmu, nie podlega opodatkowaniu VAT.

Zważyć przede wszystkim należy, że przedmiotowe odszkodowanie stanowi rekompensatę szkody, jaką poniesie Wnioskodawca z tytułu pomniejszenia powierzchni najmowanej. Nadto również zmiana prowadzonej działalności gospodarczej z formy delikatesów na formę supermarketu spożywczego jest zmianą samą w sobie niekorzystną dla Wnioskodawcy, przynoszącą szkody, które zrekompensowane mają być właśnie przedmiotowym odszkodowaniem.

Przedmiotowe odszkodowanie ma więc na celu zrekompensowanie Wnioskodawcy strat, jakie poniesie z w związku ze zmniejszeniem i zmianą charakteru wynajmowanych Najemcy pomieszczeń. Podkreślić należy, że odszkodowanie ograniczone jest czasowo, a w przypadku, gdy Wynajmującemu uda się wynająć powierzchnię osobie trzeciej, przy spełnieniu określonych warunków, zostanie wyłączone. Istotne jest także, że owo odszkodowanie w żaden sposób nie może zostać uznane za ekwiwalent płacony w związku z korzystaniem z określonego pomieszczenia, gdyż najemca po wydzieleniu powierzchni traci prawo do korzystania z tego lokalu, lokal zostaje wyłączony z przedmiotu najmu i wynajmujący może swobodnie tym lokalem dysponować we własnym zakresie.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny sprawy, przedmiotowe odszkodowanie stanowi odszkodowanie w rozumieniu art. 471 Kodeksu cywilnego. Nie można więc uznać, że kwoty te stanowią element wynagrodzenia za spełnione już świadczenia (wówczas, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, podlegałyby opodatkowaniu VAT). Są to bowiem kwoty mające charakter sankcyjny, wyrównania szkody jaką poniósł Wnioskodawca z tytułu dokonanych przez Najemcę czynności. Tego typu odszkodowanie nie jest czynnością wymienioną w art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług a co za tym idzie można domniemać, że czynność ta nie podlega opodatkowaniu VAT. Odszkodowanie, czy kary umowne nie są przecież świadczeniem usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Kwestia opodatkowania odszkodowań wynikających z umów jest kwestią szeroko opisywaną, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie. Analiza stanu faktycznego niniejszej sprawy połączona z analizą orzecznictwa w tym zakresie nakazuje przyjąć, że tego typu odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu. Na szczególną uwagę zasługuje orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 2166/07), w którym Sąd stwierdził, że tego typu odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu. Co prawda, powyższy wyrok dotyczył innego stanu faktycznego, chodziło bowiem o finansującego zawierającego umowy leasingu operacyjnego pojazdów samochodowych oraz umowy leasingu operacyjnego pojazdów samochodowych oraz odszkodowań związanych z rozwiązaniem powyższych umów, ale sama teza i argumenty przemawiające za brakiem podstaw do opodatkowania przedmiotowego odszkodowania wydają się być trafne również do niniejszej sprawy. W uzasadnieniu powyższego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził: "Ze względu na fakt, że zarówno odszkodowania jak i kary umowne nie wiążą się bezpośrednio z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego do takiego zadośćuczynienia, tym samym nie jest możliwe ich opodatkowanie podatkiem VAT". Nadto w tym samym uzasadnieniu WSA w Warszawie podnosi: "Odszkodowanie jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie. Natomiast w świetle regulacji kodeksu cywilnego jest zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty. Z przepisów kodeksu cywilnego (art. 361) wynika, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Mając na uwadze ustawową definicję świadczenia usług nie można zatem uznać, iż zapłata przez kontrahenta na rzecz strony odszkodowania stanowi wynagrodzenie za świadczoną przez nią usługę. Jak wskazano powyżej, przez pojęcie odszkodowania należy bowiem rozumieć rekompensatę, zadośćuczynienie. Istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie. A zatem otrzymanie odszkodowania nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wynika z konieczności niewykonania umowy. Zapłata ta stanowi dla podatnika pewnego rodzaju zadośćuczynienie za utracone zyski, które mógłby uzyskać poprzez dalsze świadczenie usług na rzecz kontrahenta. Nie można także uznać odszkodowania za wynagrodzenie z tytułu jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Ma ono na celu wyłącznie rekompensatę poniesionej lub przyszłej szkody, która niewątpliwie wystąpi. Uznając, że odszkodowanie nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi, należy konsekwentnie stwierdzić, iż podatnik nie realizuje żadnego obrotu. Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy."

Podobne stanowisko zajął również Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego, wydając postanowienie z dnia 3 października 2006 r. w sprawie interpretacji prawa podatkowego (sygn. VI/443-227/06/JD): "A zatem opodatkowaniu podlegają dostawa towarów i świadczenie usług za wynagrodzeniem, które powinno mieć formę przysporzenia (zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta) z tytułu konkretnego świadczenia. W sytuacji kar czy odszkodowań brak jest zachowania symetrii pomiędzy świadczeniem a wynagrodzeniem". W ocenie Wnioskodawcy, taka interpretacja jest słuszna, bowiem wysokość ustalonego odszkodowania nie powoduje zwiększenia aktywów po stronie Wnioskodawcy, a biorąc pod uwagę konstrukcję przepisów Aneksu, może nawet powodować szkodę dla Wnioskodawcy.

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż przedmiotowe odszkodowanie nie było przewidziane w pierwotnej umowie - zostało do niej wprowadzone w drodze Aneksu, dopiero na skutek wielomiesięcznych negocjacji prowadzonych po poinformowaniu Wnioskodawcy przez Najemcę o braku woli kontynuowania umowy najmu na dotychczasowych zasadach (pierwotnie Wnioskodawca domagał się zapłaty znacznie wyżej kwoty odszkodowania) i ma na celu zarówno częściowe pokrycie szkód poniesionych przez wynajmującego jak i zapobieżeniu powstania szkody w większych rozmiarach polegającej na całkowitym zamknięciu sklepu przez Najemcę w pomieszczeniach.

Argumentem przemawiającym również za stanowiskiem Wnioskodawcy w niniejszej sprawie jest okoliczność, że żaden z przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług nie określa wprost, że kwota przedmiotowego odszkodowania podlega opodatkowaniu VAT.

Mając powyższe na względzie Wnioskodawca stoi na stanowisku, że biorąc pod uwagę charakter przedmiotowego odszkodowania, w zaistniałym stanie rzeczy, nie podlega ono opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści ust. 2 powyższego artykułu wynika, że czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Według regulacji art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z przywołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyści.

W związku z powyższym, jeżeli zaniechanie pewnych czynności za "odszkodowaniem" przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi - co do której istnieje zgoda stron - takie działanie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług powinno być uznane za usługę. Tak więc, dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

W myśl postanowień art. 471 Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Zgodnie z art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymał. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się przez otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas jej otrzymanie nie będzie miało wpływu na podatek od towarów i usług.

Należy wskazać, że kwestia odszkodowania stanowiącego rekompensatę za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu była przedmiotem analizy Trybunału Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 15 grudnia 1993 r. w sprawie Lubbock Fine Co. przeciwko Commissioners of Customs and Excise (C-63/92). W orzeczeniu tym Trybunał nie uznał za prawidłowe zastosowanie innych zasad opodatkowania VAT dla "wynagrodzenia należnego jednej stronie od drugiej w związku z rezygnacją z najmu" niż dla czynszu opłacanego w ramach umowy najmu nieruchomości. A zatem z rozstrzygnięcia tego wynika, że odszkodowanie stanowiące rekompensatę za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu przez wynajmującego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka wynajmuje lokal handlowy. Na podstawie umowy oddała Najemcy do wyłącznego używania wyodrębnioną funkcjonalnie część centrum handlowego, składającą się z lokalu handlowego wraz z powierzchniami i pomieszczeniami przynależnymi. Najemca zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Spółki czynszu, opłat eksploatacyjnych oraz miesięcznej opłaty promocyjnej. Czynsz składa się z czynszu minimalnego, który jest zależny od wynajmowanej powierzchni oraz czynszu obrotowego, zależnego od czynszu minimalnego i rocznych przychodów, jakie osiąga Najemca. Umowa została zawarta na okres 10 lat. W dniu 17 stycznia 2014 r. Spółka, po wielomiesięcznych negocjacjach prowadzonych z Najemcą, podpisała z nim aneks nr 5 do umowy, na podstawie którego, na wniosek Najemcy, strony dokonają zmniejszenia powierzchni wynajmowanych pomieszczeń w następujący sposób: z obecnej łącznej powierzchni wynajmowanych pomieszczeń, tj. 1.913,49 m² zostaną wydzielone dwa odrębne pomieszczenia: jedno o powierzchni ok. 864,83 m², a drugie o powierzchni ok. 1.048,66 m². Pierwsze z wydzielonych pomieszczeń, o powierzchni ok. 864,83 m², zostanie wyłączone z przedmiotu najmu. Dojdzie do zmniejszenia powierzchni najmowanych pomieszczeń i zmieniony zostanie standard działalności prowadzonej w przedmiocie najmu, z formatu delikatesów na format supermarketu. Najemca zobowiązał się wobec Spółki płacić zryczałtowane odszkodowanie, celem pokrycia szkody, jaką Spółka ponosi w związku ze zmniejszeniem powierzchni wynajmowanych pomieszczeń w trakcie trwania stosunku najmu i w konsekwencji nieprowadzenia przez Najemcę działalności gospodarczej (tekst jedn.: supermarketu delikatesowego) w pomieszczeniach o powierzchni 1.913,49 m² przez okres 10 lat.

Strony uzgodniły, że parametrem służącym ustaleniu wysokości odszkodowania będzie powierzchnia "nowego lokalu". Odszkodowanie ustalone zostało na kwotę 6,93 euro netto, liczone za każdy metr powierzchni "nowego lokalu" od momentu jego wydzielenia i ponownego otwarcia działalności przez Najemcę na powierzchni określonej w Aneksie do dnia 30 czerwca 2015 r., z tym jednak zastrzeżeniem, że jeśli Wnioskodawca wynajmie "nowy lokal" w całości lub w części nowemu najemcy, wówczas w okresie obowiązywania tej nowej umowy najmu z nowym najemcą, począwszy od pierwszego dnia okresu, za który wystawiono nowemu najemcy pierwszą fakturę VAT za czynsz, wysokość odszkodowania obliczana będzie jako różnica pomiędzy stawką za 1 m² stanowiącą ekwiwalent w PLN stawki 6,93 euro i jednostkową stawką czynszu płatną przez nowego najemcę powierzchni wydzielonej z pomieszczeń. Na podstawie § 4 ust. 3 aneksu Spółka oświadczyła, że poza przedmiotowym odszkodowaniem, nie będzie żądała od Najemcy zapłaty żadnych innych kwot z tytułu zmniejszenia powierzchni pomieszczeń, nawet w przypadku poniesienia wyższej straty. Skoro zaś czynsz najmu jest zmienny to na tym etapie Wnioskodawca nie jest w stanie określić jak wysokość odszkodowania będzie kształtowała się w relacji do wysokości aktualnego czynszu najmu.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa oraz wyroku TSUE C-63/92 prowadzi do wniosku, że w przedmiotowej sprawie środki pieniężne nazwane "odszkodowaniem", które otrzyma Spółka będą ściśle związane z uzyskaniem korzyści przez wypłacającego (najemcę nieruchomości), w postaci uzyskania zgody na zmniejszenie wynajmowanej przez niego powierzchni, czyli tolerowanie przez Spółkę sytuacji, w której przedmiotem najmu będzie mniejsza powierzchnia, a więc z usługą w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, która będzie wykonana przez Spółkę na jego rzecz. Zatem będzie istniał związek pomiędzy wypłatą należności, a świadczeniem wzajemnym. Wobec powyższego należy uznać, że w opisanym zdarzeniu przyszłym - w świetle regulacji zawartych w art. 8 ust. 1 ustawy - wystąpi odpłatne świadczenie usług, a nie czynność, do której przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie znajdą zastosowania.

Należy podkreślić, że fakt, iż strony podjęły decyzję o zmodyfikowaniu dotychczasowej umowy najmu poprzez zawarcie aneksu nr 5 do umowy, na podstawie którego, dokonają zmniejszenia powierzchni wynajmowanych pomieszczeń oraz okoliczność, że zmieni się forma prowadzonej działalności gospodarczej nie oznacza, że automatycznie dochodzi do powstania szkody, która wymaga wypłacenia odszkodowania. W świetle brzmienia art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa zaniechania, z którego szkoda wynikła, a w przedmiotowej sprawie ww. zmiany nie były skutkiem zaniechania najemcy, lecz strony w istocie - w ramach swobody kontraktowej - zmodyfikowały łączący je stosunek prawny, poprzez zawarcie ww. aneksu. Tutejszy organ nie podziela stanowiska Spółki o odszkodowawczym charakterze kwoty, która będzie jej wypłacana, również z uwagi na fakt, że - jak wynika z treści wniosku - najemca nie będzie zobowiązany do zapłaty dodatkowych kwot z tytułu zmniejszenia powierzchni pomieszczeń, nawet w przypadku poniesienia przez Spółkę wyższej straty.

Odnośnie natomiast przywołanego przez Spółkę wyroku WSA w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 2166/07) należy wskazać, że jak słusznie zauważyła - zapadł on na tle innego stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga przy tym, że - uznając rolę i znaczenie orzecznictwa sądowego w zakresie wskazywania kierunków wykładni przepisów materialnego prawa podatkowego - orzeczenia sądu są każdorazowo rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa, którymi na terytorium RP - zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483) - są Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.