ITPP2/443-610a/10/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2010 r. (data wpływu 21 czerwca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 13 września 2010 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia czynności polegających na budowie kadłuba statku wykonanych na rzecz niemieckiego kontrahenta oraz stawki podatku obowiązującej dla tych czynności - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 czerwca 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 13 września 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia czynności polegających na budowie kadłuba statku wykonanych na rzecz niemieckiego kontrahenta oraz stawki podatku obowiązującej dla tych czynności.

W przedmiotowym wniosku, oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 6 listopada 2007 r. Spółka zawarła umowę (kontrakt budowlany) z firmą niemiecką (osobą prawną prawa niemieckiego - spółką z ograniczoną odpowiedzialnością) na budowę kadłuba statku z materiałów powierzonych, których właścicielem przez cały okres trwania umowy był zleceniodawca. W trakcie wykonywania prac wynikających z umowy, z uwagi na dochodzące informacje o zbliżającej się upadłości zleceniodawcy, w 2008 r. Spółka wystawiła faktury zaliczkowe, które nie zostały opłacone. W związku z powyższym złożyła wniosek do banku, zgodnie z umową o poręczenie banku z dnia 3 marca 2008 r. (zawartej pomiędzy bankiem a zleceniodawcą), o wypłatę odszkodowania z tytułu braku zapłaty od kupującego. Zawarcie umowy o poręczenie zostało potwierdzone pismem z dnia 12 marca 2008 r. skierowanym do Spółki przez bank.

W dniu 11 lipca 2008 r. Spółka otrzymała wypłatę odszkodowania z tytułu braku zapłaty za fakturę z dnia 2 czerwca 2008 r. oraz za fakturę z dnia 19 czerwca 2008 r. Wypłatę odszkodowania z tytułu braku zapłaty za fakturę wystawioną 11 lipca 2008 r. Spółka otrzymała w dniu 1 września 2008 r. Wypłacone odszkodowania niemalże w całości pokryły przysługujące Spółce gwarancje bankowe zapłaty za wykonywaną usługę. Wstrzymano wykonywanie prac do czasu ustanowienia nowych gwarancji. Działania Spółki były sprzeczne z umową, jednak biorąc pod uwagę dochodzące informacje o stanie finansowym kontrahenta niemieckiego, Spółka nie chciała podejmować ryzyka dalszego wykonywania usługi w sytuacji, gdy istniało bardzo duże ryzyko niewypłacalności zleceniodawcy.

Po wstrzymaniu prac zleceniodawca, nie dając dalszych gwarancji zapłaty, zażądał wypłaty szeregu odszkodowań, począwszy od odszkodowania będącego gwarancją wykonawstwa. Z postanowień umowy wynikało, że wszelkie zapłaty dokonywane przez kupującego przed zdaniem kadłuba będą miały charakter zaliczek dla konstruktora i jeżeli kontrakt zostanie rozwiązany z winy konstruktora (Spółki), wówczas konstruktor zwróci kupującemu pełną wartość już zapłaconych zaliczek.

Spółka spodziewała się, że po otrzymaniu odszkodowania wynikającego z gwarancji wykonawstwa, zleceniodawca zażąda zwrotu kwoty, którą bank wypłacił Spółce z tytułu niezapłaconych faktur.

Po licznych rozmowach i ustępstwach, w styczniu 2010 r. zawarto ugodę dotyczącą warunków rozwiązania umowy, której przedmiotem było wykonanie kadłuba. Z ugody tej wynikało m.in., że Spółka i zleceniodawca odstąpią od wszelkich roszczeń wobec siebie. Spółka zobowiązuje się do wpłaty kwoty 180 tys. euro, zleceniodawca doprowadzi do wykreślenia wszelkich obciążeń ustanowionych na stali dostarczonej na budowę statku, zaś po zwolnieniu zabezpieczeń przeniesie własność stali i elementów stalowych na rzecz Spółki.

W marcu 2010 r. zostały zrealizowane wszystkie postanowienia ugody. Przedstawiciele firmy niemieckiej, w piśmie z dnia 17 maja 2010 r. potwierdzili, że wraz z wykonaniem ugody wygasła umowa na budowę kadłuba.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Spółka przedstawiając swoje stanowisko wskazała, iż zapłata z banku, którą otrzymała w 2008 r., jest wypłaconym odszkodowaniem, które nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług, jako czynność niewymieniona w art. 5 ust. 1 ustawy, twierdząc jednocześnie, iż czynność ta jest zwolniona od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, a obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania zapłaty.

Wskazała, iż umowa zawarta w 2007 r. na budowę kadłuba była umową o wykonanie usługi na materiale powierzonym, która nie doszła do skutku, zatem nie rodzi obowiązku do ujęcia jej w rozliczeniu podatku od towarów i usług. Z jej treści wynikało, że przez cały czas trwania umowy właścicielem jest kupujący. Podczas trwania umowy nie przeprowadzono żadnych częściowych ani końcowych odbiorów wykonywanej umowy, a jedynie protokoły zaawansowania prac uprawniające Spółkę do żądania wypłaty zaliczek. Umowa trwała do dnia 28 stycznia 2010 r. Spółka nie otrzymała zapłaty za wykonaną usługę. W 2010 r. strony uzgodniły, że odstępują od wykonania umowy i ją rozwiązują.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze. zm.), opodatkowaniu podlegają:

Przez terytorium kraju, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do dyspozycji przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi odpłatnej dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Wskazać należy, że podatek od towarów i usług jest podatkiem o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostały uznane za wykonane w danym państwie. W tym wypadku określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania. Określenie miejsca świadczenia jest szczególnie istotne w przypadku usług, których świadczenie odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw. Miejsce świadczenia wskazuje jednocześnie państwo, w którym dana czynność winna zostać opodatkowana.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28b ust. 2 ustawy).

W art. 28a ustawy wskazano, iż na potrzeby stosowania rozdziału dotyczącego miejsca świadczenia przy świadczeniu usług:

Na podstawie art. 29 cyt. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia od nabywcy. Obrót zmniejsza się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego, na gruncie którego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a szkodą zaistniałą w jego wyniku musi istnieć związek przyczynowy. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej powołanego przepisu, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda kontraktowa polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Z regulacji art. 106 ust. 1 ustawy wynika, że podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy podatku od towarów i usług czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze (art. 106 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi.

W myśl § 25 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawienia faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Stosownie do ust. 2 powyższego paragrafu, faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Stosownie do dyspozycji przepisu § 25 ust. 4 ww. rozporządzenia, w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz informację, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi, lub odesłanie do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż w dniu 6 listopada 2007 r. Spółka zawarła umowę (kontrakt budowlany) z firmą niemiecką (osobą prawną prawa niemieckiego - spółką z ograniczoną odpowiedzialnością) na budowę kadłuba statku z materiałów powierzonych, których właścicielem przez cały okres trwania umowy był zleceniodawca. W trakcie wykonywania prac, w 2008 r. Spółka wystawiła faktury zaliczkowe, które nie zostały opłacone. W związku z powyższym złożyła wniosek do banku, zgodnie z umową o poręczenie banku z dnia 3 marca 2008 r. (zawartej pomiędzy bankiem a zleceniodawcą), o wypłatę odszkodowania z tytułu braku zapłaty od kupującego. W dniu 11 lipca 2008 r. Spółka otrzymała wypłatę z tytułu braku zapłaty za fakturę z dnia 2 czerwca 2008 r. oraz za fakturę z 19 czerwca 2008 r. a za fakturę wystawioną 11 lipca 2008 r. w dniu 1 września 2008 r. Wypłacone kwoty niemalże w całości pokryły przysługujące Spółce gwarancje bankowe zapłaty za wykonywaną usługę.

Analizując treść wniosku oraz przytoczone powyżej przepisy w pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż wynikająca z umowy specyfika wykonywanych czynności a w szczególności fakt, iż celem świadczenia było wytworzenie towaru (kadłuba) z materiałów powierzonych, przesądza o tym, iż opisane przez Spółkę czynności wypełniają definicję usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. Celem określenia miejsca ich opodatkowania w pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie miejsca ich świadczenia.

W tym kontekście wskazać należy, że z uwagi na fakt, iż firma będąca nabywcą usług świadczonych przez Spółkę spełnia definicję podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, a z treści wniosku nie wynika, aby niemiecki kontrahent miał stałe miejsce prowadzenia działalności w innym kraju niż jego siedziba, miejscem świadczenia i opodatkowania usług, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, będzie terytorium kraju, w którym usługobiorca posiada siedzibę, tj. Niemcy.

Wykonanie tych usług powinno zostać udokumentowane fakturą VAT bez wykazania stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem, przy czym konieczne jest umieszczenie na fakturze numeru, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz informacji, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi, lub odesłanie do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi.

Niezależnie od powyższego należy stwierdzić, że bez względu na użytą przez Spółkę nomenklaturę, otrzymane z banku świadczenie pieniężne jest w rzeczywistości wynagrodzeniem za świadczoną usługę.

Co do zasady obowiązek pokrycia szkody powstaje z uwagi na dokonanie czynności zabronionej (ex delicto) lub w wyniku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania postanowień umowy (ex contracto). Podkreślając, że decydujące znaczenie dla oceny skutków prawnych umów w stosunkach pomiędzy stronami ma ich treść, a nie nazwa, stwierdzić należy, iż w ocenie tut. organu, w opisanym stanie faktycznym otrzymane z banku kwoty pieniężne nie posiadają cech odszkodowania za poniesioną szkodę, gdyż nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania.

Reasumując, otrzymywanych kwot nie można uznać za odszkodowanie w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego, lecz należy je potraktować jako formę wynagrodzenia za świadczenie usługi wynikającej z umowy. Nie zmienia tego fakt, iż płatnikiem faktur wystawionych przez Spółkę był bank a nie kontrahent niemiecki, bowiem żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, ani aktów wykonawczych do niej nie narzuca podatnikom reguł w tym zakresie, czyniąc neutralnym, z punktu widzenia praw i obowiązków w tym podatku, źródło finansowania należności.

Zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Rozporządzeniem z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 211, poz. 1333), Minister Finansów określił m.in. wzór deklaracji podatkowej dla podatku od towarów i usług (VAT-7), stanowiący załącznik nr 1 do tego rozporządzenia. Z ww. wzoru wynika, iż podatnik dokonujący transakcji poza terytorium kraju jest obowiązany do wykazania ich wartości deklaracji VAT-7. Znajduje to potwierdzenie w załączniku nr 4 do ww. rozporządzenia, stanowiącym objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D), gdzie wskazano, iż w poz. 21 części C "Rozliczenie podatku należnego" wykazuje się dostawę towarów i świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy.

Przepisy prawa podatkowego nie rozstrzygają wprost, w którym miesiącu (kwartale) należy uwzględnić w ewidencji, a w konsekwencji wykazać w deklaracji podatkowej, obrót z tytułu dostaw towarów oraz świadczenia usług poza terytorium kraju. Zasadą jest, że obrót (kwoty należne) wykazywany jest w deklaracji składanej za miesiąc (kwartał), w którym powstaje obowiązek podatkowy.

W związku z powyższym, w przypadku świadczenia usług opodatkowanych poza terytorium kraju, obrót z nich wynikający, należy ująć w rozliczeniu za miesiąc (kwartał), w którym powstałby obowiązek podatkowy, gdyby usługi te świadczone były na terytorium RP.

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6 art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z ust. 4 powołanego artykułu, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

W przypadku usług budowlanych i budowlano-montażowych obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług (art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d) ustawy).

W myśl art. 19 ust. 14 ustawy, przepis ust. 13 pkt 2 lit. d stosuje się również do usług przyjmowanych częściowo, których odbiór jest dokonywany na podstawie protokołów zdawczo-odbiorczych.

Zatem, mając na uwadze istotne okoliczności sprawy oraz powołane przepisy z zakresu podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że Spółka chcąc skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego lub zwrotu nadwyżki podatku naliczonego z tytułu zakupów służących wykonywaniu usług podlegających opodatkowaniu poza terytorium kraju, zobowiązana jest do wykazania obrotu z nich wynikającego, w deklaracji VAT-7 za okres, w którym w przypadku świadczenia tych usług na terytorium kraju, powstałby obowiązek podatkowy. W okolicznościach przedmiotowej sprawy, o ile świadczona przez Spółkę usługa, zgodnie z klasyfikacją PKWiU, stanowiła usługę budowlano-montażową, wartość odpowiadającą częściowemu wykonaniu prac - zgodnie z dyspozycją art. 19 ust. 14 ustawy - należało wykazać w deklaracjach za okresy, w których otrzymano zapłatę, nie później jednak niż 30 dnia, licząc od dnia wykonania usług. Gdyby jednak wskazana klasyfikacja przesądzała o innym charakterze świadczonych usług, obowiązek podatkowy z tytułu ich świadczenia powstałby na zasadach ogólnych, z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wykonania usług.

Reasumując stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, iż firma będąca nabywcą usług świadczonych przez Spółkę spełnia definicję podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, a z treści wniosku nie wynika, aby niemiecki kontrahent miał stałe miejsce prowadzenia działalności w innym kraju niż jego siedziba, miejscem świadczenia i opodatkowania usług, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, będzie terytorium kraju, w którym usługobiorca posiada siedzibę, tj. Niemcy. Wykonanie tych usług powinno zostać udokumentowane fakturą VAT bez wykazania stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem, przy czym konieczne jest umieszczenie na fakturze numeru, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz informacji, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi, lub odesłanie do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi. Spółka chcąc skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego lub zwrotu nadwyżki podatku naliczonego z tytułu zakupów służących wykonywaniu usługi podlegającej opodatkowaniu poza terytorium kraju, zobowiązana jest do wykazania obrotu z nich wynikającego, w deklaracji VAT-7 właściwej dla tego okresu, w którym w przypadku świadczenia tych usług na terytorium kraju, powstałby obowiązek podatkowy.

Końcowo informuje się, iż kwestia dotycząca uznania czynności przeniesienia własności złomu stalowego za wewnątrzwspólnotowe nabycie i sposobu jej rozliczenia, rozstrzygnięta została w interpretacji nr ITPP2/443-610b/10/AK.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.