ITPP2/443-510/11/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. z 2005 r. Dz. U. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2011 r. (data wpływu 7 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym w dniach 1 i 13 lipca 2011 r. (daty wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od rat leasingowych - jest prawidłowe.

W dniu 7 kwietnia 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniach 1 i 13 lipca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od rat leasingowych.

W przedmiotowym wniosku i jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka, która jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług zawarła we wrześniu 2010 r. trzyletnią umowę leasingu samochodu ciężarowego Volkswagen Touareg o ładowności 698 kg., Typ 7P. Samochód został wyprodukowany w innym kraju UE. Przedmiotowy pojazd nie posiada krajowego świadectwa homologacji i nie jest możliwe jego uzyskanie.

Dla tego typu pojazdu jest wydawane świadectwo zgodności WE. Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) NR 385/2009, zastępującym załącznik nr IX do dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, producent lub importer pojazdów kategorii M, N, O jest zobowiązany wydać świadectwo zgodności WE - wg wzoru określonego w rozporządzeniu - do każdego pojazdu, na którego typ wydano świadectwo homologacji przez właściwy organ państwa członkowskiego UE. Według świadectwa zgodności, pojazd spełnia kategorię typu N1.

Ze świadectwa zgodności dla tego typu pojazdu wynika, iż samochód może być dopuszczony do ruchu w krajach uznających ważność tego świadectwa, bez dodatkowych badań technicznych. Samochód uzyskał zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym, rodzaj pojazdu: samochód ciężarowy.

Spółka wykorzystuje pojazd wyłącznie do działalności opodatkowanej. Na podstawie podpisanej umowy leasingowej i otrzymywanych faktur za czynsz leasingowy odlicza w całości podatek naliczony. Faktura za pierwszy czynsz leasingowy została odliczona w rozliczeniu za miesiąc listopad 2010 r. Spółka kontynuuje w 2011 r. odliczanie podatku naliczonego od rat leasingowych, gdyż w dniu 26 stycznia 2011 r. dokonała rejestracji umowy leasingu we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym. Od chwili zawarcia umowy leasingowej nie dokonano zmian parametrów technicznych, w wyniku których pojazd przestałby spełniać warunki określone w ww. świadectwie zgodności.

W związku z powyższym zadano pytanie sprowadzające się do kwestii:

Czy Spółka ma prawo do odliczania podatku z tytułu zawartej umowy leasingowej pojazdu ciężarowego, przez cały okres trwania umowy, od wszystkich rat leasingowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo do odliczania podatku od towarów i usług z tytułu zawartej umowy leasingowej pojazdu ciężarowego, przez cały okres trwania umowy, od wszystkich rat leasingowych posiadając jedynie świadectwo zgodności WE wydawane dla tego typu pojazdów. Brak homologacji krajowej, zdaniem Spółki, wynikający z obiektywnej niemożności jej uzyskania (wyciąg ze świadectwa homologacji typu dostaje się przy odbiorze samochodu u dealera krajowego, a samochód nabyty przez Spółkę został sprowadzony z Niemiec), nie skutkuje uznaniem leasingowanego samochodu za samochód osobowy lub inny określony w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r.) oraz art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Przedmiotowy samochód uzyskał również pozytywne badania techniczne dla rodzaju samochodu ciężarowego. Fakt zarejestrowania umowy leasingowej we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym w styczniu 2011 r. pozwala Spółce na kontynuację dotychczasowych odliczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

Do dnia 31 grudnia 2010 r., zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy, które na podstawie art. 1 pkt 11 lit. b) ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), zostały uchylone.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. zasady odliczenia podatku związanego z nabyciem oraz użytkowaniem samochodów osobowych i pojazdów samochodowych regulują odpowiednio zapisy art. 3 i art. 6 ustawy nowelizującej.

Zgodnie z art. 3 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

W myśl postanowień ust. 1 ww. artykułu, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei ust. 2 tegoż artykułu stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

W myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r., przepisu art. 3 ust. 6 oraz art. 5 nie stosuje się do pojazdów samochodowych będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, w stosunku do których przysługiwało podatnikowi, na dzień poprzedzający dzień wejścia w życie niniejszej ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z takiej umowy i do których nie miał zastosowania art. 86 ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 ma zastosowanie:

Należy podkreślić, że wskazane wyżej regulacje zostały wydane przez ustawodawcę krajowego w związku z uzyskaniem przez Polskę, na podstawie decyzji Rady UE (decyzja nr 2010/581/UE z dnia 27 września 2010 r., opublikowana w Dz. Urz. UE L Nr 256, s. 24), zgody na czasowe stosowanie pewnych odstępstw od reguł wspólnotowych, dotyczących prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Ustawodawca polski umożliwił podatnikom użytkującym samochody na podstawie umowy leasingu, które zgodnie z regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług obowiązującymi do dnia 31 grudnia 2010 r. spełniały warunki uprawniające do pełnego odliczenia kwoty podatku naliczonego - na zasadzie kontynuacji praw nabytych - na dokonywanie pełnego odliczenia podatku naliczonego od płatności wynikających z zawartej umowy, przy spełnieniu warunków, o których mowa w ww. przepisie. W tym miejscu wskazać należy, że dotyczy to sytuacji, gdy samochód był rzeczywiście użytkowany przez podatnika do działalności gospodarczej w okresie przed zmianą przepisów oraz podatnik w 2010 r. był w posiadaniu pierwszej faktury dającej prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego od płatności wynikającej z zawartej umowy leasingu.

Obowiązujący do dnia 31 grudnia 2010 r. art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług stanowił, iż w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

W myśl ust. 3 powołanego artykułu, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Z ust. 4 tego artykułu wynika, iż przepis ust. 3 nie dotyczy:

Zgodnie z ust. 5 tegoż artykułu, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W okresie od dnia przystąpienia Polski do Unii Europejskiej (1 maja 2004 r.) do dnia 21 sierpnia 2005 r., powołany wyżej przepis art. 86 ust. 7 ustawy brzmiał następująco:

"W przypadku usługobiorców użytkujących samochody, o których mowa w ust. 3 i 5, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodu, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu, nie może jednak przekroczyć kwoty 5.000 zł."

W myśl ust. 3 tego artykułu, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357kg + n x 68kg

gdzie

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

* kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

W ust. 5 ww. artykułu wskazano, że dopuszczalna ładowność pojazdów oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), ograniczenie w prawie do odliczenia dotyczące nabycia samochodów zawarte było w powołanym przez Spółkę art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy, który stanowił: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika".

Stosownie do treści § 10 ust. 1, obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.), usługobiorcom użytkującym samochody osobowe lub inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy.

Zgodnie z ust. 3 cyt. paragrafu, podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Stosownie do § 10 ust. 4 tego rozporządzenia, przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio do samochodów, o których mowa w ust. 3 (...).

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 z późn. zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. UE. L 145 s.1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy Rady (odpowiednio art. 176 obowiązującej Dyrektywy), podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej Dyrektywy. Na gruncie prawa Unii Europejskiej istnieje zatem możliwość stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy Rady formułuje zasadę "standstill" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie tej Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy Rady pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "standstill" ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonanie zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście, uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku. W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

W dniu 29 kwietnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie Komisji (WE) Nr 385/2009 zastępujące załącznik nr IX do dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów ("dyrektywy ramowej"). Ww. Dyrektywa 2007/46/WE ustanawia zharmonizowane ramy dotyczące wymagań technicznych dla wszystkich nowych pojazdów. Zobowiązuje ona producenta pojazdu, jako posiadacza wspólnotowej homologacji typu, do dołączania certyfikatu zgodności do każdego pojazdu wyprodukowanego zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym w sprawie homologacji typu. Certyfikat zgodności stanowi oficjalne oświadczenie złożone nabywcy pojazdu, że konkretny pojazd został wyprodukowany zgodnie z wymogami określonymi w prawodawstwie wspólnotowym w sprawie homologacji typu.

Stosownie do przepisów ww. rozporządzenia Komisji (WE) Nr 385/209, producent lub importer pojazdów kategorii M, N, O jest zobowiązany wydać świadectwo zgodności WE - według nowego wzoru określonego w tym rozporządzeniu - do każdego pojazdu, na którego typ wydano świadectwo homologacji przez właściwy organ państwa członkowskiego UE. Przedłożone do rejestracji tych pojazdów świadectwa zgodności WE są równoważne z wyciągami ze świadectw homologacji, o których mowa w art. 69 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.).

Załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 października 2005 r. w sprawie homologacji typu pojazdów samochodowych i przyczep (Dz. U. z 2005 r. Nr 238, poz. 2010 z późn. zm.), zawiera definicje kategorii i typów pojazdów dla potrzeb homologacji typu pojazdu. W pkt 2 tego załącznika wskazano, iż kategoria N obejmuje pojazdy samochodowe mające co najmniej cztery koła oraz zaprojektowane i wykonana do przewozu ładunków, w tym:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka, która jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zawarła we wrześniu 2010 r. trzyletnią umowę leasingu samochodu ciężarowego Volkswagen Touareg o ładowności 698 kg. Samochód został wyprodukowany w innym kraju UE. Przedmiotowy pojazd nie posiada krajowego świadectwa homologacji i nie jest możliwe jego uzyskanie. Według świadectwa zgodności, pojazd spełnia kategorię typu N1. Spółka wykorzystuje pojazd wyłącznie do działalności opodatkowanej. Na podstawie podpisanej umowy leasingu otrzymuje faktury za czynsz, z których odlicza w całości podatek naliczony. Faktura za pierwszy czynsz została odliczona w rozliczeniu za miesiąc listopad 2010 r. W dniu 26 stycznia 2011 r. Spółka dokonała rejestracji ww. umowy leasingu w urzędzie skarbowym. Od chwili jej zawarcia nie dokonano zmian parametrów technicznych, w wyniku których pojazd przestałby spełniać warunki określone w ww. świadectwie zgodności.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że skoro świadectwo zgodności potwierdza, iż zakupiony pojazd o ładowności 698 kg. "spełnia kategorię typu N1", to w 2010 r. Spółka miała prawo do odliczania podatku naliczonego od rat leasingowych dotyczących przedmiotowego samochodu w pełnej wysokości, o ile nie zachodziły przesłanki wyłączające te prawo, o których mowa w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług. Z uwagi na fakt, iż w pojeździe tym nie dokonywano zmian parametrów technicznych, w wyniku których przestałby spełniać warunki określone w ww. świadectwie zgodności, zawarta umowa leasingu została zarejestrowana w urzędzie skarbowym w styczniu 2011 r., a z treści wniosku nie wynika, by w umowie tej dokonywano jakichś zmian, w 2011 r. Spółka ma prawo do kontynuowania odliczania całej kwoty podatku naliczonego od rat leasingowych, o ile nie zajdą przesłanki wyłączające to prawo, o których mowa w art. 88 ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.