ITPP2/443-472/11/EB - Określenie stawki podatku VAT obowiązującej dla opłat rocznych wnoszonych w latach 2011-2014 z tytułu użytkowania wieczystego gruntu, ustanowionego w latach 2005-2010 oraz w latach 2011-2013.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 marca 2011 r. (data wpływu 30 marca 2011 r.), uzupełnionym w dniach 14 i 16 czerwca 2011 r. (daty wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej do opłat rocznych wnoszonych w latach 2011-2014, z tytułu użytkowania wieczystego gruntu ustanowionego w okresie od 1 maja 2005 do 31 grudnia 2010 r. oraz w latach 2011-2013 - jest prawidłowe.

W dniu 30 marca 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniach 14 i 16 czerwca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej do opłat rocznych wnoszonych w latach 2011-2013, z tytułu użytkowania wieczystego gruntu ustanowionego w okresie od 1 maja 2005 r. do 31 grudnia 2010 r. oraz w latach 2011-2013.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

W okresie od maja 2005 r. do 31 grudnia 2010 r. jednostka samorządu terytorialnego, na podstawie art. 232 k.c. zawierała umowy o użytkowanie wieczyste gruntów z osobami fizycznymi i prawnymi, a w wykonaniu tych umów oddawała osobom tym grunty, zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w tamtym okresie. Zgodnie z obowiązującą ustawą o podatku od towarów i usług, stosowała stawkę 22% podatku od towarów i usług do pobranej opłaty rocznej. W bieżącym roku Jednostka również zawiera takie umowy, zgodnie z obowiązującym stanem prawnym, stosując stawkę 23% podatku od towarów i usług i zamierza zawierać takie umowy w latach następnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego ustanowionego pomiędzy 1 maja 2004 r. a 31 grudnia 2010 r. są opodatkowane podatkiem od towarów i usług w wysokości 22% a ustanowionego po dniu 1 stycznia 2011 r. będą opodatkowane stawką 23% i stawki te będą miały zawsze zastosowanie do corocznej płatności z tego tytułu, aż do momentu wygaśnięcia stosunku użytkowania wieczystego. Miasto wskazało na uchwałę Składu Siedmiu Sędziów NSA z dnia 8 stycznia 2007 r., (I FPS 1/06), zgodnie z którą opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntu ustanowionego przed 1 maja 2004 r., nie podlegała przepisom ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), ani też nie powinna być powiększona o taki podatek na podstawie przepisów tej ustawy. Podniosło, iż użytkowanie wieczyste jest szczególnym rodzajem prawa rzeczowego, za czym przemawia m.in. fakt umieszczenia przepisów dotyczących użytkowania wieczystego w dziale "Ochrona własności", tytuł II art. 232-243 Kodeksu cywilnego, poza księgą trzecią, dotyczącą zobowiązań, a nawet poza tytułem trzecim "Prawa rzeczowe ograniczone". Wskazało, iż prawo do użytkowania wieczystego - jeśli zostało skutecznie ustanowione - to z momentem ustanowienia go dochodzi do ekonomicznego i prawnego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług), na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Miasto stwierdziło, iż znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, włącznie z możliwością przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak to ma miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela. Wskazało, iż z dniem 1 grudnia 2008 r. polski ustawodawca zdecydował się potwierdzić ww. uchwałę wprowadzając przepis art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług i zaklasyfikował ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu jako "dostawę towarów" a nie jako "świadczenie usług". Zdaniem Miasta, moment oddania nieruchomości w użytkowanie wieczyste za zgodną i wolą stron, stanowi klauzulę dla pozostałych podstawowych obowiązków i praw stron wynikających z charakteru stosunku cywilnoprawnego, ale także dla zobowiązań i uprawnień podatkowych obowiązujących w danym momencie. Podniosło, iż oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste następuje w momencie podpisania umowy w formie aktu notarialnego, a następnie na jego podstawie wpisanie tego prawa do ksiąg wieczystych, tak jak prawa własności na nieruchomości (art. 27 ustawy o gospodarce nieruchomościami, art. 234 i 237 k.c.), dokładnie z tą chwilą użytkownik wieczysty uzyskuje żądanie do wydania gruntu, a wydający w użytkowanie uzyskuje żądanie do zapłaty określonej ceny. Stwierdziło, że ze względu na swoją specyfikę z użytkowaniem wieczystym związane są pierwsza opłata i opłaty roczne wnoszone przez użytkownika na rzecz właściciela gruntu przez cały okres trwania tego użytkowania (art. 71 ustawy o gospodarce nieruchomościami, art. 238 k.c.). Zdaniem Miasta, ustawodawca wziął to pod uwagę i od dnia 1 grudnia 2008 r. określił obowiązek podatkowy od czynności polegającej na oddaniu gruntu w użytkowanie wieczyste w art. 19 ust. 16b ustawy o podatku od towarów i usług. Powołując ponownie uchwałę z dnia 8 stycznia 2007 r., stwierdziło, iż sposób dokonania zapłaty za ustanowienie użytkowania wieczystego (zbliżony do ratalnego, poprzez wnoszenie opłat rocznych) nie będzie miał znaczenia, dlatego zmiana stawki podatku nie ma wpływu na płatności z tytułu zakupu na raty, dokonane przed zmianą stawki, główna czynność przeniesienia prawa własności przy umowie sprzedaży towaru, została wykonana pod rządami "starej stawki" i tę stawkę należy stosować w stosunku do ceny ostatecznej, rozbitej tylko na raty. Miasto stwierdziło, iż sprzedaż na raty, tak jak oddanie w użytkowanie wieczyste, nie mają charakteru czynności ciągłych. Z cytowanego na wstępie fragmentu uchwały NSA bezspornie wynika, że ponieważ ustanowienie użytkowania wieczystego zostało wykonane w momencie sporządzenia aktu notarialnego i wpisu do księgi wieczystej to opłaty związane z korzystaniem z tego prawa, ustanowionego w okresie pomiędzy 1 maja 2004 r. a 31 grudnia 2010 r. są opodatkowane stawką obowiązująca w tym okresie tj. 22%. Jest to zgodne z obowiązującym art. 41 ust. 14a ustawy. Podniosło, iż odmienna interpretacja naraża się na zarzut niezgodności z zasadą praworządności, bowiem państwo prawa powinno realizować zasadę "lex retro non agit", gdyż tylko takie podejście daje obywatelom poczucie bezpieczeństwa i możliwość planowania własnych działań.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.