ITPP2/443-470/13/AP

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 23 lipca 2013 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPP2/443-470/13/AP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2013 r. (data wpływu 20 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu rat dotyczących leasingu samochodu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu rat dotyczących leasingu samochodu.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pan podatnikiem podatku od towarów i usług wykonującym wyłącznie czynności opodatkowane. Prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie wynajmowania rusztowań budowlanych. W dniu 25 marca 2010 r. zawarł na 36 miesięcy umowę leasingu operacyjnego. Przedmiotem leasingu jest samochód ciężarowy Toyota Avensis rok prod. 2009. Ze świadectwa homologacji wynika, że dopuszczalna ładowność samochodu wynosi 501 kg, a bagażnik jest oddzielony od części osobowej trwale zainstalowaną przegrodą (tzw. kratką). Liczba miejsc siedzących w samochodzie wynosi 4. Powyższe dane techniczne pozwalały w 2010 r. na odliczanie I00% podatku naliczonego zawartego w ratach leasingu, jak i zawartego w cenie kupowanego do tego samochodu paliwa. Było to możliwe dzięki dość specyficznym okolicznościom, ponieważ nie wynikało bezpośrednio z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług obowiązujących dzisiaj, lecz z rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.) wydanego na podstawie przepisów "starej" ustawy o VAT z 1993 r.

owyższe spowodowane było tym, że przy odliczaniu podatku naliczonego w tym zakresie konieczne było uwzględnienie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07, a przede wszystkim ustalenie, czy nie została w konkretnym przypadku naruszona zasada stałości wyrażona w art. 17 ust. 6 pkt 2 Szóstej Dyrektywy. Przepisy ustawy o VAT w zakresie odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia/leasingu pojazdów samochodowych, obowiązujące po dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, w niektórych stanach faktycznych poprawiały sytuację danego podatnika w stosunku do regulacji zawartych w "starej" ustawie o VAT z 1993 r. W konsekwencji, ustalając prawo podatnika do pomniejszenia podatku należnego z tytułu rat leasingowych na tle przepisów ustawy o VAT obowiązujących do końca 2010 r., należało porównać treść przepisu ustawy z 2004 r. z przepisami ustawy z 1993 r.

godnie z § 10 ust. 1 rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.), obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r., usługobiorcom użytkującym na podstawie umowy leasingu samochody osobowe lub inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy. Natomiast w § I0 ust. 3 tego rozporządzenia postanowiono, że podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Z powyższego wynika, że jeżeli zawarł Pan umowę leasingu w 2010 r., to wystarczającym dla uzyskania prawa do pełnego odliczenia VAT było posiadanie homologacji samochodu ciężarowego oraz dopuszczalna ładowność tego pojazdu przekraczająca 500 kg. Takie warunki zostały spełnione w Pana przypadku, co dawało w 2010 r. prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu rat leasingowych w pełnej wysokości wynikającej z faktur. Tym samym odliczenie podatku naliczonego następowało de facto w oparciu o przepisy rozporządzenia wykonawczego wydanego na podstawie przepisów "starej" ustawy o VAT z 1993 r.

Z dniem 1 stycznia 2011 r. art. 86 ust. 7 ustawy o VAT został uchylony, a regulacje odnoszące się do odliczania podatku naliczonego w związku z nabyciem/leasingiem samochodów zostały zawarte w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 z późn. zm.). Przepisy te obowiązują również obecnie i stanowią realizację przez polskiego ustawodawcę decyzji Rady z dnia 27 września 2010 r., która upoważniła Polskę do wprowadzenia specjalnego środka, będącego odstępstwem od zasad odliczania podatku od wartości dodanej przewidzianych w dyrektywie.

Ustawodawca w art. 3 ust. 6 ww. ustawy postanowił, że w przypadku usługobiorców użytkujących na podstawie umowy leasingu samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Jednocześnie wskazał w art. 3 ust. 2 tej ustawy kategorie samochodów, co do których powyższe ograniczenie w odliczeniu podatku nie ma zastosowania, mimo tego, że samochody te nie mają dopuszczalnej masy całkowitej przekraczającej 3,5 tony. Jednak aby w tej sytuacji było możliwe odliczenie w pełnej wysokości, muszą zostać spełnione dodatkowe warunki. Spełnienie wymagań przewidzianych treścią art. 3 ust. 2 pkt 1-4 ustawy nowelizującej, stwierdza się bowiem na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Podatnik mógł zachować prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego przysługującego mu w 2010 r., mimo niespełnienia warunków wynikających z przepisów obowiązujących od 1 stycznia 2011 r. W tym celu powinien był dokonać do dnia 31 stycznia 2011 r. rejestracji umowy leasingu zawartej przed dniem 1 stycznia 2011 r. (bez uwzględniania zmian tej umowy po tej dacie), we właściwym urzędzie skarbowym (art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r.).

Umowy leasingowej Pan jednak nie zarejestrował w urzędzie skarbowym i nie korzystał z pełnego odliczenia podatku od rat leasingowych. Ponadto próbował przeprowadzić dodatkowe badanie techniczne przez okręgową stację kontroli pojazdów, które potwierdzi, że leasingowane auto spełnia wymagania przewidziane treścią art. 3 ust. 2 pkt 1-4 ww. ustawy nowelizującej. Niestety dla takiego samochodu stacja diagnostyczna nie mogła wystawić zaświadczenia o spełnieniu wymagań zawartych w tych przepisach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

* Czy tylko przez to, że nie zarejestrował Pan umowy leasingowej w terminie do 31 stycznia 2011 r. w urzędzie skarbowym, nie ma prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego zawartego w cenie raty leasingowej dot. samochodu, o którym mowa wyżej.

* Czy do zarejestrowania tej umowy leasingowej w urzędzie skarbowym nie było wymagane, aby uzyskać zaświadczenia z przeglądu technicznego, iż samochód ten spełnia parametry techniczne VAT-1 lub 2-4, które pozwalają na pełne odliczenie podatku naliczonego zawartego cenie raty leasingowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, gdyby w urzędzie skarbowym zarejestrował umowę leasingu zawartą w 2010 r., której przedmiotem jest samochód opisany w stanie faktycznym, w terminie do 31 stycznia 2011 r., miałby prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego zawartego w cenie raty leasingowej dot. tego samochodu.

Stwierdził Pan, że do zarejestrowania tej umowy leasingu w urzędzie skarbowym nie było wymagane, aby uzyskać zaświadczenie z przeglądu technicznego, iż samochód ten spełnia parametry techniczne VAT-1 lub 2-4, które pozwalają, na pełne odliczanie podatku naliczonego zawartego cenie raty leasingowej. Wskazał, że termin zarejestrowania ww. umowy miał charakter terminu prawa materialnego, dlatego nie może zostać przywrócony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl ust. 2 pkt 1 lit. a ww. artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z użytkowaniem samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, regulowały przepisy art. 86 ust. 3, 4, 5 i 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., powyższe przepisy miały następujące brzmienie.

W myśl art. 86 ust. 7 ustawy, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody, o których mowa w ust. 3 i 5, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodu, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu, nie może jednak przekroczyć kwoty 5.000 zł.

Zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru:

DŁ= 357kg + n x 68 kg, gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

* kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 4 ustawy, przepis ust. 3 nie dotyczy:

1.

przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umowy leasingu tych samochodów (pojazdów) stanowi przedmiot działalności podatnika;

2.

pojazdów specjalnych - jeżeli z wyciągu ze świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, wynika, że jest to pojazd specjalny;

3.

pojazdów samochodowych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z wyciągu ze świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, wynika takie przeznaczenie.

Na podstawie ust. 5 ww. artykułu, dopuszczalna ładowność oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Od dnia 22 sierpnia 2005 r. przepisy te otrzymały następujące brzmienie:

* art. 86 ust. 7 ustawy - "W przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 86 ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł."

* art. 86 ust. 3 ustawy - "W przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze nie więcej jednak niż 6.000 zł, z wyłączeniem pewnych kategorii pojazdów określonych przez ust. 4 tego artykułu."

* art. 86 ust. 4 ustawy - "Przepis ust. 3 nie dotyczy:

1.

pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;

2.

pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;

3.

pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;

4.

pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;

5.

pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;

6.

pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;

7.

przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

a.

odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub

b.

oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy."

* art. 86 ust. 5 ustawy - "Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań."

Od dnia 1 stycznia 2011 r. zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem lub użytkowaniem na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, regulują zapisy art. 3 oraz art. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 z późn. zm.).

Na podstawie art. 3 ust. 6 powyższej ustawy, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

W myśl postanowień ust. 1 cyt. artykułu, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2013 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei ust. 2 tego artykułu stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

1.

pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;

2.

pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;

3.

pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;

4.

pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;

5.

pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;

6.

pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;

7.

przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

a.

odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub

b.

oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań (ust. 3 ww. artykułu).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, przepisu art. 3 ust. 6 oraz art. 5 nie stosuje się do pojazdów samochodowych będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, w stosunku do których przysługiwało podatnikowi, na dzień poprzedzający dzień wejścia w życie niniejszej ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z takiej umowy i do których nie miał zastosowania art. 86 ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1. W myśl ust. 2 cyt. artykułu, przepis ust. 1 ma zastosowanie:

1.

w odniesieniu do umowy zawartej przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, bez uwzględniania zmian tej umowy po wejściu w życie niniejszej ustawy, oraz

2.

pod warunkiem że umowa została zarejestrowana we właściwym urzędzie skarbowym do dnia 31 stycznia 2011 r.

Z powołanego wyżej art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym wynika, że ustawodawca umożliwił podatnikom użytkującym samochody na podstawie umowy leasingu, które zgodnie z obowiązującymi do dnia 31 grudnia 2010 r. regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług spełniały warunki uprawniające do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego - na zasadzie kontynuacji praw nabytych - na dokonywanie odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od rat wynikających z zawartej umowy, przy spełnieniu warunków, o których mowa w ust. 2 tego artykułu.

Zgodnie z art. 162 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), w razie uchybienia terminu należy przywrócić termin na wniosek zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy.

Na podstawie § 2 ww. artykułu, podanie o przywrócenie terminu należy wnieść w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi. Jednocześnie z wniesieniem podania należy dopełnić czynności, dla której był określony termin.

Przywrócenie terminu do złożenia podania przewidzianego w § 2 jest niedopuszczalne (§ 3).

Stosownie do § 4 powyższego artykułu, przepisy § 1-3 stosuje się do terminów procesowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że jest Pan podatnikiem podatku od towarów i usług wykonującym wyłącznie czynności opodatkowane. Prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie wynajmowania rusztowań budowlanych. W dniu 25 marca 2010 r. zawarł na 36 miesięcy umowę leasingu operacyjnego. Przedmiotem leasingu jest samochód ciężarowy Toyota Avensis rok prod. 2009. Ze świadectwa homologacji wynika, że dopuszczalna ładowność samochodu wynosi 501 kg, a bagażnik jest oddzielony od części osobowej trwale zainstalowaną przegrodą (tzw. kratką). Liczba miejsc siedzących w samochodzie wynosi 4. Powyższe dane techniczne pozwalały w 2010 r. na odliczanie I00% podatku naliczonego zawartego w ratach leasingu, jak i zawartego w cenie kupowanego do tego samochodu paliwa. W związku ze zmianą regulacji, nie zarejestrował Pan w wymaganym terminie w urzędzie skarbowym umowy leasingowej i nie korzystał z pełnego odliczenia podatku od rat leasingowych. Próbował przeprowadzić dodatkowe badanie techniczne przez okręgową stację kontroli pojazdów, które potwierdzi, że leasingowane auto spełnia wymagania przewidziane treścią art. 3 ust. 2 pkt 1-4 ustawy nowelizującej, jednak dla tego samochodu stacja diagnostyczna nie mogła wystawić zaświadczenia o spełnieniu wymagań zawartych w tych przepisach.

Mając na względzie przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że mimo, że - jak Pan wskazał - leasingowany samochód spełniał w 2010 r. określone przepisami wymagania (z wyciągu ze świadectwa homologacji wynikało, że jest to samochód ciężarowy, a jego dopuszczalna ładowność wynosi 501 kg), od dnia 1 stycznia 2011 r. nie przysługiwało Panu prawo do odliczania pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących rat leasingowych (czynszu) opisanego samochodu, gdyż nie spełnił Pan warunku, o którym mowa w art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, tzn. umowa leasingu nie została zarejestrowana we właściwym urzędzie skarbowym do dnia 31 stycznia 2011 r.

Jednocześnie należy wskazać, że przepisy ww. ustawy dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego w przypadku użytkowania samochodu na podstawie umowy leasingu nie zawierają wymogu, aby w celu dokonania rejestracji umowy leasingu w urzędzie skarbowym konieczne było uzyskanie zaświadczenia wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów, o spełnieniu przez pojazd wymagań określonych w art. 3 ust. 2 pkt 1-4 tej ustawy.

Ponadto należy wskazać, że przywrócenie terminu do dokonania rejestracji umowy leasingu w urzędzie skarbowym nie jest możliwe, gdyż przepisy Ordynacji podatkowej określające zasady przywrócenia terminu dotyczą wyłącznie przepisów prawa procesowego.

Należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii prawa do odliczenia przez Pana w 2010 r. pełnej kwoty podatku naliczonego dotyczącego rat leasingu opisanego samochodu, a prawo to przyjęto jako element stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl