ITPP2/443-421/10/RS

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 15 lipca 2010 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPP2/443-421/10/RS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2010 r. (data wpływu 7 maja 2010 r.), uzupełnionym w dniu 15 czerwca 2010 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawiania faktury VAT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 15 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawiania faktury VAT.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości oraz usług budowlanych. W dniu 8 grudnia 2006 r. w ramach świadczonych usług wynajmu lokali użytkowych stanowiących jej własność, zawarła (na czas określony do dnia 31 lipca 2009 r.) umowę najmu lokalu z przeznaczeniem na działalność biurową. Zgodnie z § 4 pkt 4.3 ww. umowy, tytułem zabezpieczenia ważności i prawidłowej realizacji umowy oraz ewentualnych odszkodowań, najemca ma wpłacić na konto wynajmującego kaucję w kwocie 29.855,00 zł, która zostanie rozliczona po zakończonym okresie najmu i protokolarnym przekazaniu obiektu. Ponadto w § 8 pkt 8.5 zawarła zapis, że po zakończeniu umowy najmu, najemca zobowiązuje się do opróżnienia i zwrotu przedmiotu najmu w stanie nie pogorszonym, za wyjątkiem naturalnego zużycia rzeczy - zgodnym z protokołem zdawczo-odbiorczym. Wszelkie uszkodzenia obiektu wynikłe z winy najemcy naprawi on na własny koszt lub udokumentowany koszt naprawy zostanie potrącona z wniesionej kaucji. Umowa najmu zakończyła się dnia 31 lipca 2009 r. Najemca opuścił wynajmowane pomieszczenia pozostawiając je z licznymi uszkodzeniami, bez dokonywania jakichkolwiek napraw. Na tę okoliczność został sporządzony protokół zdawczo-odbiorczy, w którym szczegółowo zostały ujęte uszkodzenia. Z uwagi na zaistniałą sytuację, Spółka zatrzymała wpłaconą przez najemcę kaucję do momentu dokonania napraw przez najemcę, stosując tym samym § 8 pkt 8.5 umowy. Koszt napraw znacznie przekraczał kwotę wniesionej kaucji, co zostało szczegółowo określone w kosztorysie przekazanym najemcy. W dniu 8 grudnia 2009 r. strony umowy najmu zawarły pisemną ugodę, wyrażającą wolę polubownego zakończenia sporu dotyczącego poniesionych przez Spółkę nakładów i wydatków na usunięcie braków, usterek i uszkodzeń dokonanych przez najemcę. W ugodzie najemca zobowiązuje się zwrócić wynajmującemu poniesione nakłady i wydatki do kwoty 29.855,00 zł, a zwrot przez najemcę, zostanie dokonany w drodze potrącenia z uiszczonej kaucji gwarancyjnej. W konsekwencji strony dokonują potrącenia wierzytelności najemcy o zwrot kaucji w wysokości 29.855 zł z wierzytelności wynajmującego o zwrot nakładów i wydatków na usunięcie braków, usterek i uszkodzeń. Pomimo, iż zawarta pomiędzy stronami ugoda dokonuje rozliczenia kwoty kaucji i wszelkich roszczeń, najemca żąda od Spółki wystawienia faktury na okoliczność rozliczenia kaucji, wskazując jednocześnie, że kwota kaucji zawiera w sobie podatek. Spółka uznaje, że ustalony zwrot kosztów remontu z kaucji gwarancyjnej nie stanowi odszkodowania za poczynione szkody, lecz refundację kosztów. Uznanie kaucji gwarancyjnej za odszkodowanie nie wynikało z zapadłego w tej sprawie wyroku sądu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zaliczenie kaucji gwarancyjnej pobranej od najemcy tytułem ewentualnych odszkodowań i szkód na poniesione przez wynajmującego nakłady i wydatki w usunięciu usterek i uszkodzeń w lokalu, rodzi obowiązek wystawienia faktury VAT w celu rozliczenia kaucji gwarancyjnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, otrzymana od najemcy kaucja gwarancyjna nie stanowi odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług. Wpłacona kaucja miała służyć zabezpieczeniu ewentualnych odszkodowań w razie niedopełnienia zobowiązań umowy. Taki charakter świadczenia wystąpił wskutek dokonanych przez najemcę szkód. Pobrana kaucja została zaliczona na należne odszkodowanie z tytułu poniesionych nakładów i wydatków na usunięcie szkód dokonanych w lokalu przez Spółkę. Spółka wskazała, że kaucja pełniąca rolę odszkodowania, w świetle art. 29 ust. 1 i 2 ustawy nie stanowi obrotu i tym samym nie rodzi obowiązku wystawienia faktury VAT. Podniosła, że powyższe potwierdzają organy podatkowe: Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Radomiu w interpretacji nr 1425/021/443/56/05/IW z dnia 5 października 2005 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji nr ITPP2/443-229/07/EŁ z dnia 19 lutego 2008 r. W świetle zaistniałego stanu faktycznego w sytuacji, gdy najemca nie wywiązując się z warunków umowy naprawiając poczynione szkody i zawierając ugodę, w której ustalono zasady pokrycia należnego odszkodowania z tytułu szkód, Spółka stoi na stanowisku, że dokonana zamiana charakteru zapłaconej kwoty kaucji z odszkodowania na zapłatę za remont lokalu, jest niesłuszna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1.

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2.

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3.

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Na podstawie art. 29 ust. 1 powołanej ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do ust. 2 powołanego artykułu, w przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

Z zapisu art. 106 ust. 1 ustawy wynika, że podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu nieruchomości. W dniu 8 grudnia 2006 r. zawarła umowę najmu lokalu z przeznaczeniem na działalność biurową. Zgodnie z § 4 pkt 4.3 ww. umowy, tytułem zabezpieczenia ważności i prawidłowej realizacji umowy oraz ewentualnych odszkodowań, najemca ma wpłacić na konto wynajmującego kaucję w kwocie 29.855,00 zł, która zostanie rozliczona po zakończonym najmie i protokolarnym przekazaniu obiektu. Ponadto w § 8 pkt 8.5 zawarła zapis, że po zakończeniu umowy, najemca zobowiązuje się do opróżnienia i zwrotu przedmiotu najmu w stanie nie pogorszonym, za wyjątkiem naturalnego zużycia rzeczy. Wszelkie uszkodzenia obiektu wynikłe z winy najemcy naprawi on na własny koszt, który zostanie potrącony z wniesionej przez niego kaucji. Po zakończeniu umowy najmu, najemca opuścił wynajmowane pomieszczenia, pozostawiając je z licznymi uszkodzeniami, bez dokonywania jakichkolwiek napraw. Z uwagi na zaistniałą sytuację, Spółka zatrzymała kaucję do momentu dokonania napraw. Koszt napraw znacznie przekraczał kwotę wniesionej kaucji. W dniu 8 grudnia 2009 r. strony umowy zawarły pisemną ugodę, w której najemca zobowiązał się zwrócić wynajmującemu poniesione nakłady i wydatki do kwoty 29.855,00 zł, a ich zwrot przez najemcę, zostanie dokonany w drodze potrącenia z uiszczonej kaucji gwarancyjnej. Uznanie kaucji gwarancyjnej za odszkodowanie nie wynikało z wyroku sądu.

Należy zauważyć, że zabezpieczenie wykonania umowy, poprzez ustanowienie kaucji ma charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że jest ona ustanowiona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję nie wywiązała się z niej. Wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji. Co do zasady kaucja nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków umowy, zatem kwota ta nie jest w takim przypadku traktowana jako otrzymanie części należności. Wobec powyższego nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, przedpłatę lub ratę. Z tych względów pobrana kaucja będąca zabezpieczeniem wykonania umowy, która jest zwracana klientowi, nie jest obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług i nie podlega opodatkowaniu.

Natomiast w sytuacji, gdy wpłacona kaucja, zgodnie z postanowieniami umowy, zostaje zaliczona na poczet przyszłej należności za dostawę towarów lub świadczenie usługi, bądź na poczet już wykonanej czynności przestaje spełniać swoją funkcję i stanowi odpowiednio zaliczkę na poczet przyszłej sprzedaży lub zapłatę za dokonaną sprzedaż. Tym samym kaucja jako kwota należna po pomniejszeniu o kwotę podatku należnego, stanowi obrót, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji rodzi obowiązek podatkowy w terminach przewidzianych w ustawie.

Reasumując należy stwierdzić, że z chwilą przeznaczenia kaucji gwarancyjnej na pokrycie kosztów poniesionych przez Spółkę związanych z usunięciem braków, usterek i uszkodzeń w wynajmowanym lokalu stała się ona zapłatą za świadczenie usług, które - zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy - podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wobec powyższego czynność ta powinna zostać udokumentowana fakturą VAT.

Należy wskazać, że powołane przez Spółkę interpretacje: nr 1425/021/443/56/05/IW z dnia 5 października 2005 r. wydaną przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Radomiu oraz nr ITPP2/443-229/07/EŁ z dnia 19 lutego 2008 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy są rozstrzygnięciami w podobnych sprawach, traktując przedmiotową kwestie w identyczny sposób, jak niniejsza interpretacja.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl