ITPP2/443-40/14/AJ - Możliwość zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży przez gminę niezabudowanych działek gruntu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2014 r. (data wpływu 16 stycznia 2014 r.), uzupełnionym dnia 6 marca 2014 r. (data wpływu), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości gruntowych - jest prawidłowe.

W dniu 16 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 6 marca 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości gruntowych.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące stan faktyczny.

W dniu 8 lutego 2013 r. Gmina sprzedała niezabudowaną działkę gruntu o nr ewidencyjnym 40 i pow. 0,1500 ha wraz z drogą tj. działką gruntu nr 206 o pow. 0,0100 ha. Przy sprzedaży powyższych działek gruntu został naliczony podatek od towarów i usług wg 23% stawki. Gmina nie posiadała i nie posiada aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy ww. gruntu. W wypisie z ewidencji gruntów działka nr 40 figurowała jako użytek "K" (użytki kopalne), a działka nr 206 figurowała jako "dr" (droga).

Wybrane ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, uchwalonego uchwałą Rady Gminy z dnia 30 października 2000 r. dla terenu działek 40 i 206:

* teren zlokalizowany w strefie polityki przestrzennej "SI" - obejmującej tereny potencjalnego rozwoju w oparciu o funkcję turystyczną, położone w ciągu kilku jezior,

* działki gruntu położone w strefie rozwoju funkcji "T5" - obszar predysponowany do rozwoju funkcji rolniczej.

Zapis: "Teren zlokalizowany w strefie polityki przestrzennej "SI" - obejmującą tereny potencjalnego rozwoju w parciu o funkcję turystyczną, położone w ciągu kilku jezior - nie świadczy o tym, że są to tereny przeznaczone pod zabudowę. Mogą być one wykorzystywane na cele budowlane pod warunkiem sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub wydania decyzji o warunkach zabudowy oraz braku naruszenia przepisów szczególnych mających wpływ na możliwość zabudowy. Gmina weszła w posiadanie działki nr 206 na podstawie decyzji Wojewody z dnia 8 marca 1991 r. Nabycie nastąpiło z mocy prawa, nieodpłatnie. Transakcja ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z czym Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Działka gruntu nr 206 nie była przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej czynności o podobnym charakterze. Działka gruntu nr 206 na dzień sprzedaży nie stanowiła obiektu liniowego w rozumieniu art. 3 pkt 3a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.). Przedmiotowa droga na dzień sprzedaży była nieutwardzona i nie prowadzono na niej prac budowlanych. Nie była nierozerwalnie związana z realizowanym zamierzeniem budowlanym (budowa, przebudowa drogi). Działka gruntu nr 206 stanowiła wewnętrzną drogę dojazdową do działki gruntu nr 40. Nie wydano pozwolenia na budowę ani też decyzji o warunkach zabudowy działki gruntu nr 206.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

* Czy sprzedaż powyższych działek gruntu należało potraktować dla celów podatku od towarów i usług jako dostawę niezabudowanego terenu niebędącego terenem budowlanym i przeznaczonym pod zabudowę, zwolnioną od podatku.

* W związku z powyższym, czy Gmina błędnie naliczyła podatek od towarów i usług przy sprzedaży przedmiotowych działek gruntu.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż należało potraktować zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, jako dostawę terenu niezabudowanego nie stanowiącego terenu budowlanego i nieprzeznaczonego pod zabudowę, zwolnioną od podatku. Gmina wskazała, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego ustanawiającym przepisy gminne, nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego. Jest to wyłącznie akt planistyczny, określający politykę przestrzenną, stanowiący podstawę wszelkich późniejszych działań podejmowanych na terenie gminy w zakresie planowania przestrzennego.

W związku z powyższym przedmiotem dostawy, zdaniem Gminy, był w przypadku działki nr 40 teren niezabudowany, oznaczony w ewidencji gruntów jako użytek - "K" użytki kopalne (niebędący - wg stanu prawnego na dzień sprzedaży - terenem budowlanym ani przeznaczonym pod zabudowę), którego dostawa powinna korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Odnośnie działki nr 206 figurującej w wypisie z rejestru gruntów jako droga Gmina stwierdziła, że nie była ona również działką budowlaną. Stanowiła wewnętrzną drogę dojazdową do działki nr 40. Nie zostały poniesione na nią żadne nakłady, była nieutwardzona. Ponadto wskazała, że działka ta była terenem niezabudowanym innym niż tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Z uwagi na fakt, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej dotyczy stanu faktycznego zaistniałego w dniu dokonania dostawy, tj. 8 lutego 2013 r., oceny prawnej tego stanowiska dokonuje się na podstawie przepisów obowiązujących w tym okresie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami - w świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy określa, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stawka podatku - zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl postanowień art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

I tak - w świetle zapisów art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy - zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Zatem z przytoczonego przepisu jednoznacznie wynika, że kluczowym elementem pozwalającym stwierdzić, czy dostawa nieruchomości niezabudowanych może skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT jest określenie przeznaczenia gruntu.

W przepisach podatkowych brak jest definicji gruntu przeznaczonego pod zabudowę. Wobec powyższego, w celu określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę, należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Natomiast ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1 Prawo geodezyjne i kartograficzne, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów, ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Jak wskazuje art. 21 ust. 1 ww. ustawy, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe oznacza, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu decydują akty i dokumenty wydane na podstawie regulacji zawartych w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W przypadku braku ww. dokumentacji - przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

Zgodnie z § 68 ust. 3 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454), grunty zabudowane i zurbanizowane dzielą się na:

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji budowli, dlatego też należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ww. ustawy, pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Przez obiekt liniowy - zgodnie z art. 3 pkt 3a ww. ustawy - należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia trakcyjna i elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 8 lutego 2013 r. Gmina sprzedała dwie działki gruntu. Powyższą dostawę opodatkowała stawką podstawową podatku od towarów i usług, tj. 23%. Dla sprzedawanych nieruchomości gruntowych nie było uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Z zapisów studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, wynikało, że sprzedany teren znajduje się w strefie polityki przestrzennej "SI" - obejmującej tereny potencjalnego rozwoju w oparciu o turystyczną. Natomiast z zapisów w ewidencji gruntów jedna z działek figurowała jako użytek kopalny (K), a druga jako droga. Droga, o której mowa we wniosku, nie stanowi obiektu liniowego w rozumieniu przepisów ustawy - Prawo budowlane. Na dzień sprzedaży przedmiotowa droga była nieutwardzona.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów pozwala na stwierdzenie, że jeżeli w chwili sprzedaży przedmiotowe grunty nie były zabudowane, a z ewidencji gruntów i budynków wynikało, że nie stanowiły terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę, ponadto w stosunku do tych gruntów nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, to ich dostawa podlegała zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-561 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.