ITPP2/443-329/11/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2011 r. (data wpływu 7 marca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 24 maja 2011 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki - jest prawidłowe.

W dniu 7 marca 2011 r. złożono wniosek, uzupełniony w dniu 24 maja 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 17 lipca 2009 r. Starosta reprezentujący Skarb Państwa, aktem notarialnym zawarł warunkową umowę sprzedaży, a w dniu 13 sierpnia 2009 r. umowę przeniesienia własności działki (Agencja Nieruchomości Rolnych nie skorzystała z prawa pierwokupu). Przedmiotem sprzedaży był grunt niezabudowany stanowiący własność Skarbu Państwa - działka nr 33/5 o pow.0,67 ha. Nabywcy zostali ustaleni w drodze przetargu. Cena nabycia wyniosła 37.500,00 zł, do której Starostwo Powiatowe doliczyło 22% podatek w kwocie 8.250,00 zł W ewidencji gruntów ww. działka oznaczona była jako: grunty orne RIVb-0,07 ha, sady S-RIVb-0,28 ha, grunty zadrzewione Lz-RIVb-0,32 ha. Dla gruntu, na którym znajduje się powyższa działka, nie było miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie było wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy, na dzień 17 lipca 2009 r. działka przeznaczona była pod zabudowę rozproszoną. Pod pojęciem zabudowy rozproszonej należy rozumieć znaczne odległości między zagrodami (czyli zespołem budynków mieszkalnych i gospodarskich wraz z podwórzem i otoczeniem), osiedlanie rolników w pobliżu swoich pól uprawnych. Rozproszenie jest spowodowane warunkami naturalnymi lub parcelacją gruntów. W związku z takim zapisem w studium (przeznaczeniem działki), został naliczony podatek wg 22% stawki w kwocie 8.250,00 zł.

W dniu 2 lutego 2011 r. nabywca złożył wniosek o zwrot nienależnie pobranego podatku od sprzedaży przedmiotowej działki wraz z należnymi odsetkami, motywując tym, że nieruchomość nie ma aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego, nie ma określonych warunków zabudowy, natomiast wg zapisu w studium nieruchomość stanowi teren zabudowy rozproszonej i spełnia wymogi uprawniające do zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy słusznie został naliczony i pobrany podatek wg 22% stawki od sprzedaży ww. działki, przy braku planu zagospodarowania przestrzennego i takim zapisie w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości gruntowej niezabudowanej, która zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy obowiązującym na dzień 17 lipca 2009 r. dla działki 33/5 została określona jako działka przeznaczona pod zabudowę rozproszoną (plan nie obowiązuje), podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ czynność ta nie została objęta zwolnieniem od podatku określonym w art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W związku z faktem, iż sprzedaż działki, o której mowa we wniosku miała miejsce w 2009 r., rozstrzygnięcia dokonano w oparciu o przepisy obowiązujące w 2009 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towarów zdefiniowane jest w art. 2 pkt 6 cytowanej ustawy i rozumie się przez nie rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z przytoczonych przepisów wynika, że grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów i jako taka podlega opodatkowaniu.

Stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 cytowanej ustawy - wynosi 22%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powołanych regulacji wynika, że opodatkowaniu podlegają dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, jednak w przepisach podatkowych brak jest definicji gruntu przeznaczonego pod zabudowę. Wobec powyższego, w celu określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę, należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

Według art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 tej ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Powyższe przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazują, że o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, istniejącą na dzień zawarcia transakcji. Taką dokumentację stanowi studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, tym bardziej, że przy sporządzaniu planów miejscowych, organy gminy muszą kierować się ustaleniami zawartymi w studium.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu, w ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także:

W myśl art. 21 ust. 1 ww. ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Należy zwrócić uwagę, iż wykładnia przepisów Prawa geodezyjnego i kartograficznego wskazuje, że ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Wobec powyższego, pomimo, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków są podstawą m.in. planowania przestrzennego, nie mogą być wyznacznikiem decydującym o przeznaczeniu gruntu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że aktem notarialnym z dnia 17 lipca 2009 r. Starosta zawarł warunkową umowę sprzedaży, a w dniu 13 sierpnia 2009 r. umowę przeniesienia własności niezabudowanej działki gruntu nr 33/5 o pow. 0,67 ha, stanowiącej własność Skarbu Państwa. W ewidencji gruntów ww. działka oznaczona była jako: grunty orne RIVb-0,07 ha, sady S-RIVb-0,28 ha, grunty zadrzewione Lz-RIVb-0,32 ha. Dla terenu, na którym znajduje się powyższa działka, nie było miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie było również wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy, na dzień 17 lipca 2009 r. działka przeznaczona była pod zabudowę rozproszoną (która charakteryzuje się znacznymi odległościami między zagrodami, związanymi z czynnikami naturalnymi lub parcelacją gruntów). W związku z takim zapisem w studium (przeznaczeniem działki), został naliczony podatek wg stawki 22%.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że o ile przedmiotem sprzedaży był grunt przeznaczony pod zabudowę, na co mogą wskazywać zapisy zawarte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy, czynność ta nie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku, gdyż zwolnieniem objęte są grunty niezabudowane inne niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę (zatem grunty nieprzeznaczone pod zabudowę), wobec czego podlegała opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 22%. W przeciwnym przypadku - jeśli grunt będący przedmiotem sprzedaży był gruntem nieprzeznaczonym pod zabudowę, czynność podlegała zwolnieniu od podatku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.