ITPP2-443-305/08/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2008 r. (data wpływu 31 marca 2008 r.), uzupełnionym pismami z dnia 3 czerwca 2008 r. (data wpływu 4 czerwca 2008 r.) oraz z dnia 6 czerwca 2008 r. (data wpływu 9 czerwca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki właściwej dla usług organizacji kolonii i obozowisk dla dzieci i młodzieży w kraju - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 marca 2008 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismami z dnia 3 czerwca 2008 r. oraz z dnia 6 czerwca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki właściwej dla usług organizacji kolonii i obozowisk dla dzieci i młodzieży w kraju.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zajmuje się organizowaniem wypoczynku dla dzieci i młodzieży w kraju (kolonie i obozy), obejmujące kompleksowo: transport, zakwaterowanie w wynajętym ośrodku, wyżywienie, realizację programu wypoczynku (imprezy sportowe, wieczorki, ogniska, konkursy, wycieczki) przy czym organizator odpowiedzialny jest za sprawy bytowe i wychowawcze dzieci, zatrudnienie odpowiedniego personelu (kadra pedagogiczna, medyczna, ratownicy, pielęgniarki), zgłoszenie w kuratorium oświaty. Do tej pory, zdaniem Wnioskodawcy, usługi te były klasyfikowane pod numerem PKWiU 55.23.11-00.00 - "Usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci" i przyporządkowane do poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535), a w związku z tym opodatkowane stawką podatku VAT w wysokości 7%.

W piśmie uzupełniającym Wnioskodawca wskazał, że dokonuje nabyć części usług składających się na świadczoną przez niego usługę od innych podmiotów, będących podatnikami podatku od towarów i usług. Do usług nabywanych należy zakwaterowanie i wyżywienie w ośrodkach kolonijnych oraz wynajem transportu (pociąg lub autokar). Nabycia ww. usług dokumentowane są fakturami VAT.

Wnioskodawca zaznaczył również, że nie dysponuje klasyfikacją statystyczną dla przedmiotowej usługi, ale Jego zdaniem, powinny się one mieścić pod numerem PKWiU 55.23.11-00.00 - "Usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci". Wnioskodawca, na poparcie swojego stanowiska, powołał interpretacje organów podatkowych w przedmiotowym zakresie tj. pisma: Urzędu Skarbowego w Olsztynie z dnia 15 czerwca 2005 r. o sygn. US - IV/II/443-35/05, II Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z dnia 19 lutego 2007 r. o sygn. II US II 443/4/2007, I Urzędu Skarbowego w Gdyni z dnia 10 października 2005 r. o sygn. XII-2/443-112/TZ-38/05/SL.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaka stawka podatku VAT obowiązuje do organizacji kolonii i obozów w związku z nowelizacją art. 8 ustawy o podatku od towaru i usług od dnia 1 maja 2008 r. Czy ma to być w dalszym ciągu 7% stawka VAT czy może faktura VAT marża ze stawką 22%.

Zdaniem Wnioskodawcy, organizowana przez niego usługa (wypoczynek dla dzieci i młodzieży) powinna być opodatkowana stawką VAT w wysokości 7%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z nowym brzmieniem art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008 r., usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Przepisy art. 119 ustawy, wprowadzają szczególny sposób opodatkowania usług turystycznych, polegający na opodatkowaniu marży, stanowiącej wynagrodzenie podatników świadczących usługi turystyki. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, podstawą opodatkowania w przypadku wykonywania usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę rozumie się różnicę między kwotą należną, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, przy czym przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Natomiast w myśl ust. 3 ww. artykułu rozliczenie metodą marży stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku, gdy podatnik:

* ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju,

* działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,

* przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Od 1 stycznia 2008 r. obowiązuje dodany, w miejsce ust. 3 pkt 4, ust. 3a art. 119 ustawy. Zgodnie z jego treścią podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji. W efekcie, łączne spełnienie wszystkich przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29 (art. 119 ust. 5 ustawy). W tych przypadkach - jak wynika z ust. 6 ww. artykułu - podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że zostały spełnione łącznie, wszystkie wskazane w art. 119 ust. 3 cyt. ustawy warunki, w związku z tym zostaje nałożony na Pana obowiązek prowadzenie szczególnej ewidencji, a tym samym zobowiązany jest Pan do zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marży.

Zauważyć należy, że podstawowym kryterium zasadności zastosowania specjalnych zasad opodatkowania marży, jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę turystyki.

Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą realizowaną przez podatnika, obejmującą swym zakresem różne usługi składowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, przy czym muszą one być nabywane od innych podatników.

Zatem, mając na uwadze powołane regulacje w zakresie podatku od towarów i usług oraz przedstawiony stan faktyczny, należy przyjąć, iż zakup przez Wnioskodawcę dla potrzeb świadczonych usług organizacji wypoczynku dzieci i młodzieży, usług obcych dla tj. zakwaterowania, wyżywienia, transportu, a w konsekwencji świadczenie złożone z usług własnych i nabytych, należy uznać za świadczenie usług turystyki.

Skoro przedstawiony stan faktyczny potwierdza spełnienie wszystkich przesłanek zawartych w art. 119 ust. 3 i 3a ustawy, obligatoryjne jest opodatkowanie przedmiotowych usług turystyki według szczególnej procedury przewidzianej w art. 119 cyt. ustawy, Wnioskodawcy nie przysługuje wówczas uprawnienie wyboru opodatkowania usług turystyki na zasadach ogólnych. W przypadku opodatkowania marżą stosuje się stawkę podatku 22% do całej usługi turystyki, bowiem w ustawie o podatku od towarów i usług nie wymieniono usług turystyki jako usług, dla których obniża się stawkę podatku, lub też usług, które zwalnia się od podatku od towarów i usług.

Natomiast odwołanie się przez Wnioskodawcę do klasyfikacji statystycznej na potrzeby ustalenia stawki właściwej dla usług będących przedmiotem zapytania, nie jest zasadne, gdyż w świetle wyżej cyt. art. 8 ust. 3 ustawy, usługi turystyki, od dnia 1 stycznia 2008 r., nie są identyfikowane dla potrzeb podatkowych za pomocą klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Reasumując, w stosunku do usług organizowania wypoczynku dla dzieci i młodzieży w formie kolonii oraz obozów, na które składają się również usługi albo towary nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, zastosowanie będzie miał art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że usługi te, jako usługi turystyki, będą obligatoryjnie podlegały szczególnej procedurze opodatkowania marży i objęte są w całości stawką podatku od towarów i usług w wysokości 22%.Tym samym stosownie do treści § 9 ust. 8 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia z 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 z późn. zm.), sprzedaż przedmiotowych usług winna być dokumentowana fakturą VAT marża.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.