ITPP2/443-260/07/KL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2007 r. (data wpływu 10 grudnia 2007 r.), uzupełnionym pismami z dnia 13 i 22 lutego 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży działek za czynność niepodlegającą opodatkowaniu - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 grudnia 2007 r. złożono wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży działek za czynność niepodlegającą opodatkowaniu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzi Pan gospodarstwo rolne od roku 1981, kiedy zostało Panu przekazane przez rodziców, będących właścicielami gruntu. W 2002 r. gmina sporządziła plan zagospodarowania przestrzennego, w wyniku którego Pana ziemia została przekształcona z gruntu rolnego na budowlany. Decyzją z dnia 12 lipca 2007 r. gmina dokonała podziału nieruchomości na 32 działki budowlane bez uzbrojenia. Do tego czasu był to grunt rolny o powierzchni 6.7418 ha, na którym prowadzono działalność rolniczą, tj. wysiew zboża. Obecnie nie jest uprawiany.

Przedmiotowe działki nie są zabudowane i nie będą sprzedawane wraz z zabudową. Zamierza Pan sprzedać je pojedynczo, chyba że nabędzie je jeden kupujący. Działki będą oferowane przez ogłoszenia w prasie lokalnej.

Ponadto oświadczył Pan, iż nie jest i nie był podatnikiem VAT, w przeszłości nie nabywał, jak i nie zbywał żadnych nieruchomości, nie planuje również zbycia innych niż wskazane we wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od sprzedaży ww. działek powinien być zapłacony podatek od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma takiego obowiązku, ponieważ nie jest Pan zarejestrowanym podatnikiem VAT, a ziemia stanowi Pana majątek osobisty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do treści art. 2 pkt 6 wspomnianego aktu prawnego, za towar uważane są również grunty. Przez dostawę towarów, o której mowa powyżej, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel - art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle przytoczonych przepisów stwierdzić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie zakres opodatkowania obejmuje czynności odpłatnego przeniesienia prawa do rozporządzania gruntem jak właściciel, dokonanego na terenie kraju. Warunkiem opodatkowania danej czynności, oprócz wymienionego powyżej, jest to aby czynność ta była wykonywana przez podmiot, który w związku z jej wykonywaniem był podatnikiem od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie do powyższego, ust. 2 stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja podatnika obejmuje więc również osoby fizyczne, pod warunkiem wykonywania przez nie samodzielnej działalności gospodarczej bez względu na jej cel i rezultat. Art. 15 ust. 3 i 3a ustawy o podatku od towarów i usług zawiera katalog czynności, których nie można uznać za samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą, jednak żadna z nich nie dotyczy czynności będących przedmiotem tej sprawy. Odpowiednio definicja działalności gospodarczej ma podobnie uniwersalny charakter, obejmując wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym także rolników. Tym samym wskazuje ona na ciągły i zorganizowany charakter tych czynności, cechujący się stałością i powtarzalnością. Ustawodawca polski implementował w art. 15 ust. 2 wspomnianej ustawy konstrukcję zawartą w art. 4 (3) VI Dyrektywy (77/388/EEC) Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145), obecnie art. 12 (1) zastępującej ją od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347). Zakłada ona możliwość uznania za działalność gospodarczą również czynności wykonywanych jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Podsumowując powyższe stwierdza się, iż za podatnika należy uznać również osobę, która (okazjonalnie) sporadycznie względnie jednorazowo dokonuje czynności, gdy te okazjonalnie lub jednorazowo wykonywane czynności są czynnościami wykonywanymi w związku z działalnością producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także z działalnością osób wykonujących wolne zawody.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca będący rolnikiem otrzymał od rodziców w 1981 r. gospodarstwo rolne, które prowadzi do chwili obecnej. W roku 2007 dokonano podziału tego gruntu na 32 mniejsze działki, które Wnioskodawca ma zamiar sprzedać odrębnym lub jednemu nabywcy. Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy należy stwierdzić, że będąc rolnikiem posiada Pan status podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jednakże na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług korzysta ze zwolnienia od tego podatku, obejmującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności oraz świadczenie usług rolniczych. W świetle powyższego, a w szczególności art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność osób tam wymienionych, w tym również rolników. Zatem wszelkie czynności pozostające w związku z działalnością producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także z działalnością osób wykonujących wolne zawody nie są obojętne pod względem podatkowym.

Zgodnie z art. 55#179; ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Ostatnia wzmianka oraz umieszczenie wspomnianego przepisu w części tytułu kodeksu cywilnego dotyczącej przedsiębiorstw wskazuje, że ustawodawca unormował gospodarstwo jako jednostkę produkcyjną zajmującą się stale i zawodowo wytwarzaniem pewnych określonych dóbr, tradycyjnie kwalifikowanych do rolnictwa. Podstawę takiej działalności stanowią przede wszystkim grunty o odpowiednim, lecz nieokreślonym ustawowo obszarze. Pewne jest tylko to, że nie mogą one być zbyt małe. Pomocna w tym względzie wydaje się być definicja zawarta w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969 z późn. zm.), do której odwołuje się ustawa o podatku od towarów i usług, a stawiająca wymóg posiadania gruntów o powierzchni przekraczającą 1 ha lub 1 ha przeliczeniowy. Stąd też uznać należy, że rolnik sprzedający grunty wyodrębnione z takiego gospodarstwa rolnego nie zbywa majątku osobistego, ale majątek składający się na przedsiębiorstwo rolne. Czynność taka będzie zawsze ściśle związana z prowadzoną działalnością rolniczą.

W związku z tym, iż od podatku od towarów i usług - w odniesieniu do gruntów - zwolniona jest jedynie dostawa terenów niezabudowanych innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę (art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy), transakcje zawierane przez Wnioskodawcę, dotyczące przedmiotowych działek, winny być opodatkowane 22% stawką podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.