ITPP2/443-206a/09/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2009 r. (data wpływu 16 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług utylizacji towaru oraz związanej z tym opłaty za przestój statku ("demurrage") - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 marca 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług utylizacji towaru oraz charakteru opłaty za przestój statku ("demurrage").

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności świadczy m.in. usługi transportowe na rzecz podmiotów krajowych i zagranicznych. Ładunki przewożone są do portów leżących poza granicami Polski, zarówno do portów leżących na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej, jak również poza obszarem Wspólnoty.

Na podstawie umowy zawartej z polskim kontrahentem Spółka wykonała transport statkiem ładunku z portu w G., gdzie ładunek został załadowany, do portu wyładunku w R. Po dostarczeniu towaru do portu przeznaczenia okazało się, iż odbiorca nie ma możliwości odbioru całości tego towaru ze względu na brak odpowiedniej powierzchni magazynowej, w związku z czym konieczna okazała się utylizacja części przewożonego ładunku. Na zlecenie Wnioskodawcy czynności te wykonała holenderska firma, świadcząca dla Spółki usługi agencji portowej, wystawiając następnie fakturę VAT. W związku z koniecznością przeprowadzenia dodatkowej usługi utylizacji części towaru, całkowity czas wyładunku w porcie w R. przekroczył umówiony okres wolny od kosztów, wobec czego nastąpiło naliczanie opłat za przetrzymanie, czyli tzw. "demurrage".

Kosztami utylizacji oraz "demurrageu" został obciążony kontrahent Spółki, któremu została wystawiona faktura VAT, na której wskazano jednolitą stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 22%, zgodnie z zasadą jednolitego traktowania dla potrzeb podatkowych usługi kompleksowej - w tym wypadku usługi transportu towarów. Kontrahent zakwestionował poprawność wystawionej faktury VAT ze stawką 22% - jednolitą dla wszystkich usług, żądając wystawienia faktury bez wskazania podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, stosując wskazaną stawkę podatku od towarów i usług - 22%, Spółka kierowała się treścią art. 28 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl którego wewnątrzwspólnotowa usługa transportu towarów opodatkowana jest w miejscu, gdzie transport towarów się rozpoczyna, z zastrzeżeniem sytuacji, gdy nabywca podał numer identyfikacji podatkowej przyznany na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia transportu. Wówczas miejscem świadczenia usługi jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy ten numer.

Wobec podania przez usługobiorcę polskiego NIP Wnioskodawca uznał, iż miejscem świadczenia wyżej opisanych usług jest terytorium RP, zatem wynagrodzenie za całość świadczenia, obejmujące zarówno wynagrodzenie za usługę podstawową, jaką był transport, jak również za pozostającą z nią w ścisłym związku usługę utylizacji i "demurrage" uznać należy za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 22%.

Taka interpretacja - zdaniem Wnioskodawcy - jest co do zasady zgodna z powszechną "wykładnią" dokonywaną przez organy skarbowe, powołujące się m.in. na wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości: sygn. Akt C-349/96, sygn. Akt C-41/04 oraz sygn. Akt C-231/94.

Przyjmując do wiadomości sugestie klienta Wnioskodawca powziął wątpliwość względem faktycznego związku pomiędzy świadczoną usługą transportu, a usługami w postaci utylizacji części towaru oraz "demurrageu". Analiza stosownych przepisów prawa doprowadziła Spółkę do wniosków odmiennych od początkowo przyjętych.

Zdaniem Spółki usługa utylizacji nie może zostać potraktowana jako element składowy usługi transportu i wobec tego zostać opodatkowana stawką podatku w wysokości 22%. Kompleksowość usługi należy - w ocenie Wnioskodawcy - rozumieć jako pewną całość, w której jedno świadczenie ma charakter dominujący, zaś pozostałe stanowią usługi pomocnicze, tj. takie, bez których usługa zasadnicza nie zostałaby wykonana lub zostałaby wykonana z punktu widzenia jej nabywcy gorzej, albo też jej wartość byłaby mniejsza. Wnioskodawca wskazał, że w niniejszym stanie faktycznym usługa likwidacji części ładunku nie była zamierzona przez strony, lecz miała charakter "wpadkowy" a nadto nie może być w żadnym razie potraktowana jako usługa pomocnicza, a to oznacza, iż stanowiła odrębną usługę, którą ocenić trzeba indywidualnie.

W myśl przepisu art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d) ustawy, w przypadku świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym (towar transportowany przez Spółkę) miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługi są faktycznie świadczone, z zastrzeżeniem art. 28. W niniejszym wypadku utylizacja miała rzeczywiście miejsce na terytorium Holandii. Uwzględniając postanowienia art. 28 ust. 7 - w ocenie Spółki - można byłoby uznać obowiązek zastosowania stawki krajowej przy wystawianiu refaktury za utylizację, skoro nabywca podał polski numer NIP, jednak zważyć należy, że towar, na którym wykonywana była usługa uległ w wyniku jej wykonania unicestwieniu, więc nie mógł zostać wywieziony z terytorium państwa członkowskiego, na którym się znajdował. W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, usługa utylizacji powinna podlegać opodatkowaniu w miejscu jej rzeczywistego świadczenia, tj. w Holandii, a Wnioskodawca powinien wystawić swojemu kontrahentowi tzw. "fakturę (refakturę) NP", tj. nie zawierającą podatku od towarów i uslug.

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty za przestój statku ("demurrage") mają charakter odszkodowawczy, nie stanowią więc wynagrodzenia za usługę świadczoną przez Spółkę. Do opłaty tej nie powinno się zatem doliczać kwoty podatku od towarów i usług, zaś dokumentowanie takiej opłaty powinno następować za pomocą noty obciążeniowej.

Potwierdzeniem tego, w ocenie Wnioskodawcy, jest przepis art. 115 ustawy z dnia 18 września 2001 r. - Kodeks morski (Dz. U. Nr 138, poz. 1545 z późn. zm.) stanowiący, iż strony mogą w umowie czarterowej przewidzieć, że statek pozostanie w porcie ponad okres ładowania (przestój statku). Wówczas wynagrodzenie należne przewoźnikowi za przestój (przestojowe) określa umowa. Jeżeli w umowie nie przewidziano przestoju, a statek po upływie okresu ładowania zostaje przetrzymany w porcie z przyczyn zachodzących po stronie frachtującego lub załadowcy, przewoźnik ma prawo do wynagrodzenia szkody wyrządzonej przetrzymaniem statku (§ 4). Do odszkodowania przewidzianego w § 4 przewoźnik ma prawo również wtedy, gdy statek z przyczyn zachodzących po stronie frachtującego lub załadowcy zostaje przetrzymany w porcie ponad okres przestoju.

Zdaniem Wnioskodawcy znajduje tu zastosowanie sytuacja analogiczna jak w przypadku wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy, które nie jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zgodnie bowiem z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług rozumie się natomiast każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

Wypłata odszkodowania nie stanowi, w ocenie Wnioskodawcy, ani dostawy towarów, ani świadczenia usług.

W żadnym z katalogów zawartych w ustawie odszkodowania nie zostały ujęte jako podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Spółki, bezumownego korzystania z rzeczy nie można dokumentować fakturą VAT. Faktury wystawiają bowiem tylko podatnicy VAT w celu potwierdzenia czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do dyspozycji przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W przepisie art. 8 ust. 1 ustawy zdefiniowano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Koniecznym warunkiem uznania czynności za podlegającą opodatkowaniu na podstawie powołanej ustawy jest, aby miejsce jej świadczenia przypadało na terytorium kraju, a więc terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zasady ustalania dla potrzeb podatku od towarów i usług miejsca świadczenia przy świadczeniu usług określone zostały w art. 27 i 28 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Odrębne zasady ustalania miejsca świadczenia przewidziane zostały w stosunku do wewnątrzwspólnotowej usługi transportu towarów, zdefiniowanej w art. 28 ust. 1 ustawy. W myśl postanowień powołanego wyżej przepisu, w przypadku transportu towarów, którego rozpoczęcie i zakończenie ma miejsce odpowiednio na terytorium dwóch różnych państw członkowskich, zwanego dalej "wewnątrzwspólnotową usługą transportu towarów", miejscem świadczenia usługi jest miejsce, gdzie transport towarów się rozpoczyna, z zastrzeżeniem ust. 3.

Natomiast zgodnie z treścią ust. 3 powołanego artykułu, w przypadku gdy nabywca usługi, o której mowa w ust. 1 i 2, podał dla tej czynności świadczącemu wewnątrzwspólnotową usługę transportu towarów numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia transportu, miejscem świadczenia usługi jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy ten numer.

Jak stanowi art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d) ww. ustawy, w przypadku świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym - miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługi są faktycznie świadczone, z zastrzeżeniem art. 28.

Na podstawie art. 29 cyt. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia od nabywcy. Obrót zmniejsza się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jak stanowi art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności faktycznych sprawy wynika, że na podstawie umowy zawartej z polskim kontrahentem Spółka wykonała usługę transportu statkiem ładunku z portu załadunku do portu wyładunku w R. Po dostarczeniu towaru do portu przeznaczenia okazało się, iż odbiorca nie ma możliwości odbioru całości towaru ze względu na brak odpowiedniej powierzchni magazynowej, w związku z czym konieczna była utylizacja części przewożonego ładunku. Na zlecenie Wnioskodawcy czynności te wykonała holenderska firma, świadcząca dla Spółki usługi agencji portowej, co zostało udokumentowane fakturą VAT. W związku z koniecznością przeprowadzenia dodatkowej usługi utylizacji części towaru, całkowity czas wyładunku w porcie w R. przekroczył umówiony okres wolny od kosztów, wobec czego nastąpiło naliczanie opłat za przetrzymanie, czyli tzw. "demurrage". Kosztami utylizacji oraz "demurrageu" Spółka obciążyła polskiego kontrahenta.

Analizując zaistniały stan faktyczny sprawy, w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, iż Wnioskodawca wykonał wewnątrzwspólnotową usługę transportu towarów na trasie Polska-Holandia, przy czym transport rozpoczął się w Polsce a nabywca usługi podał dla tej czynności świadczącemu usługę polski NIP. Z tego względu miejscem jej świadczenia i opodatkowania jest terytorium kraju, a usługa winna zostać opodatkowana 22% stawką podatku od towarów i usług.

Jakkolwiek zgodzić się należy z Wnioskodawcą, iż usługa utylizacji nie może być potraktowana jako element składowy usługi transportu, stąd winna być ona oceniana indywidualnie, jednak - wbrew stanowisku Spółki - nie jest ona usługą na ruchomym majątku rzeczowym. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje zwrotu "usługa na ruchomym majątku rzeczowym", w związku z tym należy go interpretować w oparciu o wykładnię językową, jako wszelkie usługi wykonywane przez podatnika, w wyniku których następuje wytworzenie nowego produktu z powierzonych materiałów, jego przerobienie lub ulepszenie, w celu nadania jemu nowej postaci, przy jednoczesnym zachowaniu walorów - charakteru ruchomego majątku rzeczowego. Wobec powyższego należy stwierdzić, iż usługi utylizacji towaru, z uwagi na fakt, iż prowadzą one do jego zniszczenia, nie stanowią usług na ruchomym majątku.

Mając na uwadze powyższe należy zauważyć, że ustawodawca wśród wyjątków od ogólnej zasady dotyczącej miejsca świadczenia usług wymienionych w art. 27 ust. 2 - 6 oraz w art. 28 powołanej ustawy, nie wskazał usług utylizacji towarów. W związku z powyższym miejscem ich świadczenia i opodatkowania - zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy - jest państwo, w którym świadczący posiada siedzibę.

Przepisy podatkowe nie zawierają również definicji odszkodowania, zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonego przepisu, na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu, bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Co do zasady obowiązek pokrycia szkody powstaje z uwagi na dokonanie czynności zabronionej (ex delicto) lub w wyniku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania postanowień umowy (ex contracto). Podkreślając, że decydujące znaczenie dla oceny skutków prawnych umów w stosunkach pomiędzy stronami ma ich treść, a nie nazwa, stwierdzić należy, iż w ocenie tut. organu, w opisanym stanie faktycznym otrzymane kwoty pieniężne z tytułu "demurrage" nie posiadają cech odszkodowania za poniesioną szkodę, gdyż nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż opłata za przestój statku ("demurrage") nie ma charakteru odszkodowawczego, lecz należy ją traktować jako - co prawda - niezamierzony, ale zaistniały element usługi utylizacji. Kwota należna z tytułu "demurrage" winna zatem zwiększyć podstawę opodatkowania usługi utylizacji, a usługa ta w całości, jako usługa o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, ze względu na jej odpłatny charakter podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, otrzymywanych kwot nie można uznać za odszkodowanie w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego, lecz należy je potraktować jako formę wynagrodzenia za świadczenie usług, podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści przepisu art. 30 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Oznacza to, że koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez świadczącego usługę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę, poprzez wystawianie tzw. "refaktur". Należy przyjąć, iż refakturowanie polega na zafakturowaniu przez jeden podmiot innemu podmiotowi, odsprzedaży usług bez doliczania marży, a celem jest przeniesienie kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzysta. "Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT, tyle że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. W rezultacie ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku.

Refakturowanie dla potrzeb podatku od towarów i usług nie jest zwrotem kosztów lecz świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 cyt. ustawy. Zatem dokonujący refakturowania (firma polska), dla celów podatku od towarów i usług, jest podmiotem świadczącym usługę.

W analizowanym stanie faktycznym Wnioskodawca refakturuje usługę utylizacji towaru oraz koszty poniesione w związku z dłuższym przestojem statku w porcie, na inną firmę polską. W tej sytuacji Spółka jest wykonującym tę usługę, przy czym miejscem jej świadczenia i opodatkowania jest terytorium kraju.

Dla wypełnienia dyspozycji art. 106 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca powinien świadczoną przez siebie usługę udokumentować fakturą VAT.

Końcowo wskazać należy, iż kwestia dotycząca drugiego stanu faktycznego, rozstrzygnięta została w interpretacji nr ITPP2/443-206b/09/AK.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.