ITPP2/443-179A/07/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2007 r. (data wpływu 15 listopada 2007 r.) uzupełnionym pismem złożonym w dniu 28 stycznia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności zużycia przez pracowników wyprodukowanych przez firmę wyrobów - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 listopada 2007 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności zużycia przez pracowników wyprodukowanych przez firmę wyrobów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Działalnością firmy jest produkcja wyrobów spożywczych, w szczególności mięsa i jego przetworów. Działalność tego typu podlega ścisłemu reżimowi ochrony sanitarnej i przepisom go regulującym (HACCP). W związku z potrzebą sprostania tym wymogom przedsięwzięto szereg czynności gwarantujących bezpieczeństwo zdrowotne produkowanych wyrobów.

Odnosząc się do zapisów regulaminu HACCP zabroniono pracownikom wnoszenia do firmy wszelkiego rodzaju żywności przeznaczonej do spożycia przez pracowników w trakcie przerwy śniadaniowej, w szczególności przetworów mięsnych. Jednocześnie podjęto decyzję o wydawaniu pracownikom wędlin produkowanych przez firmę, niezbędnych do spożycia przez nich śniadania. Uregulowanie to zawarto w regulaminie organizacyjnym firmy.

Z pisma uzupełniającego opis zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca odliczył podatek naliczony od zakupów służących wytworzeniu wyrobów zużytych do przygotowywania śniadań.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od czynności zużycia wyprodukowanych wyrobów zużytych przez pracowników firmy Wnioskodawcy w trakcie śniadań należy naliczać podatek od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, mamy do czynienia ze zużyciem wyrobów własnych firmy na cele związane z prowadzonym przez Wnioskodawcę zakładem, zatem działanie to nie mieści się w pojęciu dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług z następujących powodów:

* ustawodawca wyraźnie odróżnia czynności przekazania od czynności zużycia towarów (wyrobów), mówi o tym art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług,

* odrębnie traktuje zużycie na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Zdaniem Wnioskodawcy opodatkowaniu według przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług objęte jest przekazanie lub zużycie towarów (wyrobów) należących do firmy na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością. Powyższe oznacza, że zużycie wyrobów własnej produkcji w przypadku opisanym powyżej nierozerwalnie związane jest z prowadzoną działalnością i nie spełnia definicji dostawy towarów w myśl art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do dyspozycji przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W art. 7 ust. 1 ustawy postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przez dostawę towarów rozumie się również - zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy - przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

,

jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Przepisy wykonawcze regulujące powyższy obowiązek to:

* rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279)

,

* rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tekst jedn. z 2003 r. Dz. U. Nr 169, poz. 1650)

.

Pierwsze z wymienionych rozporządzeń dotyczy obowiązków pracodawcy względem pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnie uciążliwych. Natomiast drugie z zacytowanych rozporządzeń mówi o obowiązku pracodawcy dostarczania wszystkim pracownikom wody zdatnej do picia lub innych napojów. Powołane przepisy nie precyzują jakiego rodzaju mają to być napoje, zatem można uznać, że ustawodawca pozostawił to w gestii pracodawcy, pod warunkiem, iż woda i napoje będą dostępne w ilościach zaspokajających potrzeby pracownika w ciągu całej zmiany roboczej.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy do czynienia mamy z wykorzystaniem wyrobów firmy do przygotowywania na terenie zakładu śniadań dla pracowników (następuje więc ich zużycie), co podyktowane jest wymogami ochrony sanitarnej i regulaminem HACCP.

Wnioskodawca jako element stanu faktycznego wskazał, że skorzystał z prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupów służących wytworzeniu wyrobów zużytych do przygotowywania śniadań. Istnienie prawa do odliczenia tego podatku w opisanej sytuacji nie było przedmiotem zapytania, nie przedstawiono w tym zakresie własnego stanowiska, zatem jego istnienie nie podlegało ocenie. Rozpatrując złożony wniosek przyjęto, że Wnioskodawca miał takie prawo.

Wskazać należy, iż stosownie do dyspozycji przepisu art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazaniem przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem jest zarówno przekazanie, jak i zużycie towarów na cele osobiste pracowników. Skoro zatem w okolicznościach przedmiotowej sprawy mamy do czynienia z sytuacją inną niż przekazanie napojów pracownikom przez pracodawcę w ramach wypełnienia obowiązków nałożonych cytowanymi wcześniej przepisami, pracodawca wydając wyprodukowane przez siebie wędliny (przy których wytworzeniu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego), jakkolwiek było to wymuszone innymi przepisami - z uwagi na treść art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług - zobowiązany jest opodatkować podatkiem od towarów i usług wartość tych towarów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.