ITPP2/443-1220b/11/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2011 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wg ustalonej proporcji - jest prawidłowe.

W dniu 31 sierpnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wg ustalonej proporcji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Gmina będąca czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w latach 2007-2010 przeprowadziła inwestycję pod nazwą "B. (...)". W wyniku inwestycji, na nieruchomości o powierzchni 4.711 m ^2, na której dotychczas funkcjonowały lokale usługowe i gastronomiczne, powstał kompleks zabudowany budynkami oznaczonymi w projekcie jako:

* A - budynek, w którym funkcjonuje zaplecze amfiteatru (przebieralnie, magazyny, itp.), ale także lokale z przeznaczeniem na działalność usługową,

* B i C - budynki, w których znajdują się lokale przeznaczone na działalność usługową.

Oprócz wyżej wskazanych budynków w ramach inwestycji powstała pozostała infrastruktura konieczna do funkcjonowania amfiteatru (scena, miejsca siedzące, sieci, przyłącza, ciągi komunikacyjne) oraz zagospodarowano tereny zielone na nieruchomości zabudowanej budynkiem amfiteatru. Gmina ponosiła w przeszłości i będzie ponosiła w przyszłości różnorakie koszty związane z bieżącym utrzymaniem obiektu. Zdecydowana większość środków na ww. inwestycję została przeznaczona na budowę budynków A, B i C oraz związanej z nimi infrastruktury technicznej, natomiast koszty zagospodarowania terenów wokół amfiteatru miały charakter poboczny. W związku z tym, iż inwestycja była i będzie wykorzystywana co do zasady w dwóch różnych celach - artystycznym i komercyjnym, zarządzanie nią powierzono dwóm różnym podmiotom. Część przeznaczona na działalność wyłącznie komercyjną jest zarządzana przez spółkę, natomiast część przeznaczona na działalność artystyczną jest zarządzana przez Dom Kultury (DK). Na podstawie aktu notarialnego z dnia 2 lipca 2008 r. oddano na okres od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 30 kwietnia 2030 r. spółce w odpłatne użytkowanie część nieruchomości o powierzchni 1.630 m ² zabudowanej budynkiem amfiteatru, z przeznaczeniem na prowadzenie działalności gastronomicznej i handlowej, jako usług towarzyszących amfiteatrowi. W skład tej części nieruchomości wchodzą lokale użytkowe w budynkach A, B i C. Z tytułu użytkowania części nieruchomości spółka płaci na rzecz Gminy wynagrodzenie wraz z należnym podatkiem od towarów i usług. Ponadto do dnia 31 sierpnia 2008 r. ta część nieruchomości obciążona była 9 umowami dzierżawy zawartymi pomiędzy Gminą, a dotychczasowymi dzierżawcami terenu, prowadzącymi na nim działalność gospodarczą. Natomiast kolejne umowy z podmiotami chcącymi prowadzić działalność gospodarczą w lokalach użytkowych położonych w kompleksie na okresy po dniu 1 lipca 2008 r. były zawierane przez spółkę. Zarządzanie częścią amfiteatru przeznaczoną na działalność artystyczną powierzono DK, który jest samorządową instytucją kultury utworzoną przez Gminę na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123 z późn. zm.). Utworzenie DK było działaniem związanym z wykonywaniem zadań własnych Gminy, w zakresie działalności kulturalnej, co wynika z art. 9 ust. 2 ww. ustawy. W dniu 30 grudnia 2009 r. Gmina zawarła z DK umowę w formie aktu notarialnego, na podstawie której oddała do używania przez DK część nieruchomości zabudowanej budynkiem amfiteatru wraz z zapleczem. Część nieruchomości oddana do używania dla DK obejmuje tę część nieruchomości zabudowanej amfiteatrem, która nie jest używana przez spółkę (a zatem jest to całość nieruchomości, z wyjątkiem budynków B i C oraz z wyjątkiem odpowiednich lokali użytkowych w budynku A, a także gruntu położonego pod nimi). Lokale przekazane na rzecz spółki (w budynkach A, B i C) zostały oddane do użytkowania w innym stanie wykończenia (stan surowy zamknięty) niż pomieszczenia w budynku przekazanym dla DK (pomieszczenia zostały wykończone "pod klucz oraz zapewniono stosowne wyposażenie tych pomieszczeń). Ten fakt znacznie wpłynął na zwiększenie udziału wartości budynku A (ze względu na wartość części oddanej w użytkowanie DK) w wartości całej inwestycji. Istotne jest również to, iż powierzchnia użytkowa budynku A w znacznym stopniu odbiega od jego powierzchni zabudowy (jest mniejsza). Wynika to z faktu, iż budynek A został zaprojektowany głównie jako zaplecze amfiteatru, co powoduje, że znajduje się w nim dość duża ilość pomieszczeń, których powierzchnia na podstawie odrębnych przepisów nie jest zaliczana do powierzchni użytkowej budynku. Porównanie budynków A, B i C pod kątem procentowego udziału powierzchni użytkowej działa na "niekorzyść" budynku A, jeśliby odnieść wynik do tożsamego porównania pod kątem procentowego udziału powierzchni zabudów. Na potrzeby niniejszego wniosku Gmina przyjmuje, że z tytułu oddania nieruchomości w użytkowanie DK nie przysługuje Jej prawo do odliczenia podatku naliczonego. Dotychczas Gmina nie odliczała podatku naliczonego od nakładów poniesionych na inwestycję oraz od wydatków związanych z bieżącym funkcjonowaniem amfiteatru.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

* Czy Gminie przysługiwało/przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z nakładami ponoszonymi na inwestycję, w zakresie w jakim wiążą się one ze sprzedażą opodatkowaną, t.j. dotyczą części nieruchomości użytkowanej przez spółkę.

* Czy w celu określenia tej części podatku naliczonego, co do której Gminie przysługuje prawo do odliczenia zasadne jest uznanie, iż:

* w odniesieniu do niektórych wydatków ogólnych (np. przygotowanie studium wykonalności inwestycji, czy też koszty przygotowania planów architektonicznych), t.j. takich, które co do zasady były związane z całą inwestycją, a których nie można przypisać bezpośrednio do budynków - możliwe jest proporcjonalne odliczenie podatku naliczonego w oparciu o proporcję powierzchni gruntów użytkowanych przez DK i spółkę;

* w odniesieniu do wydatków związanych z pracami budowlanymi dotyczącymi budynków A, B i C - możliwe jest proporcjonalne odliczenie podatku naliczonego w oparciu o proporcję powierzchni zabudowy poszczególnych budynków (z uwzględnieniem, iż w budynku A znajdują się również lokale użytkowane przez spółkę).

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługiwało/przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z nakładami ponoszonymi na inwestycję, w zakresie, w jakim wiążą się one ze sprzedażą opodatkowaną, t.j. dotyczą części nieruchomości użytkowanej przez spółkę.

Według Gminy, w celu określenia proporcji w jakiej przysługuje Jej prawo do odliczenia podatku w związku z wydatkami niepowiązanymi jednoznacznie z częścią nieruchomości użytkowaną przez DK i przez spółkę, wobec braku ustawowych wskazówek co do zasad postępowania, zasadne jest przyjęcie, iż możliwe jest proporcjonalne odliczenie podatku naliczonego w oparciu o proporcję:

* powierzchni gruntów użytkowanych przez DK i spółkę - w odniesieniu do niektórych wydatków ogólnych takich jak przygotowanie studium wykonalności inwestycji, czy też koszty przygotowania planów architektonicznych t.j. takich, które co do zasady były związane z całą inwestycją,

* powierzchni zabudowy poszczególnych budynków (z uwzględnieniem, iż w budynku A znajdują się również lokale użytkowane przez spółkę) - w odniesieniu do wydatków związanych z pracami budowlanymi dotyczącymi budynków A,

Gmina wskazała, że podstawowa zasada dotycząca możliwości odliczenia podatku naliczonego została zawarta w art. 86 ust. 1 ustawy o towarów i usług, którego treść powołała. Po zacytowaniu ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. artykułu stwierdziła, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług. Odliczenie przysługuje zarejestrowanemu czynnemu podatnikowi wyłącznie w zakresie, w jakim nabywane towary i usługi są lub będą w przyszłości wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli takich, które generują podatek należny. Zdaniem Gminy, ustawa wyłącza możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które są wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu. W przypadku odpłatnego wydania części nieruchomości na rzecz spółki, Gminie przysługiwało i będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z inwestycją oraz utrzymaniem obiektów posadowionych na tej części nieruchomości. Przedmiotowe wydatki związane są/będą z czynnościami opodatkowanymi. Po ponownym powołaniu treści art. 86 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług, Gmina wskazała, że na potrzeby wniosku przyjęła, iż z tytułu oddania nieruchomości w użytkowanie do DK nie przysługuje jej prawo do odliczenia podatku naliczonego (kwestia ta jest tematem odrębnego wniosku o wydanie pisemnej interpretacji złożonego przez Gminę do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy). Zdaniem Jej, biorąc pod uwagę zapisy art. 86 ust. 1 ustawy, pojawia się konieczność wyodrębnienia tych nakładów na inwestycję, które dają prawo do odliczenia (związane są z działalnością opodatkowaną t.j. oddaniem części nieruchomości w użytkowanie do spółki) oraz tych, które prawa takiego nie dają (są związane są z działalnością niepodlegającą opodatkowaniu t.j. oddaniem części nieruchomości w użytkowanie do DK). Zdaniem Gminy, prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje jedynie w zakresie, w jakim podatek naliczony wykazany na fakturach będzie związany z wykonywanymi przez Gminę czynnościami opodatkowanymi. Aby w pełni zrealizować zasadę neutralności VAT konieczne jest zatem wyodrębnienie tej części podatku naliczonego, która może podlegać odliczeniu. Gmina stwierdziła, iż w stosunku do niektórych wydatków ponoszonych na inwestycję lub wydatków bieżących ma możliwość precyzyjnego wyodrębnienia ponoszonych nakładów i przypisania ich do konkretnych budynków lub lokali w budynkach A, B lub C i w ten sposób do określenia, czy wydatki te służyły/służą wykonywaniu czynności dających prawo do odliczenia, czy też nie (np. w przypadku prac budowlanych dotyczących jedynie budynku C - oddanego w całości w użytkowanie spółce, gdzie Gmina stoi na stanowisku, iż przysługiwało Jej prawo do odliczenia podatku w całości). Wątpliwości Gminy, budzą takie nakłady na inwestycję, których nie można jednoznacznie przypisać do działalności opodatkowanej i niepodlegającej opodatkowaniu. Wydatki te dzielą się zasadniczo na trzy grupy:

W tej sytuacji część kosztów dotyczących inwestycji nie może zostać jednoznacznie przypisana, jako związana z czynnościami dającymi prawo do odliczenia bądź z czynnościami niedającymi prawa do odliczenia. Z drugiej strony czynności te są związane z konkretnym zadaniem inwestycyjnym (zadaniem, które w pewnej części daje prawo do odliczenia podatku naliczonego), a nie są to ogólne koszty ponoszone w związku z funkcjonowaniem Gminy. W tej sytuacji niezbędne jest określenie właściwej proporcji, według której Gminie przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku naliczonego. Według Gminy, ustawa o podatku od towarów i usług nie daje jednoznacznej odpowiedzi co do sposobu zachowania w przedstawionych powyżej okolicznościach, a w szczególności co do zasad ustalania proporcji podatku do odliczenia. Zatem, od określonych okoliczności faktycznych zależy, w jakim zakresie podatnikowi będzie przysługiwało prawo do odliczenia. Wobec braku ustawowych wskazówek, co do zasad postępowania adresatów normy zawartej w art. 86 ust. 1 ustawy, w celu jej zrealizowania, konieczne jest podjęcie przez podatnika takich działań, które będą realizowały cel regulacji w możliwie najpełniejszy sposób. Analizując powyższe zagadnienie Gmina stoi na stanowisku, iż nie wydaje się uzasadnione, aby proporcja odliczenia była uzależniona od:

* wysokości dochodów uzyskiwanych przez Gminę od DK i spółki - biorąc bowiem pod uwagę, iż Gmina uzyskuje znacznie wyższe przychody z umowy zawartej ze spółką, prowadziłoby to do niezasadnego zwiększenia udziału w proporcji wydatków dających prawo do odliczenia;

* wartości budynków A, B i C - jak wskazano w stanie faktycznym budynki te oddano do użytkowania w różnym stopniu wykończenia co powoduje, że wartość nakładów na budynek A nie jest porównywalna z nakładami na budynki B i C. Ocena wydatków wspólnych przez pryzmat wartości poszczególnych budynków prowadziłaby do nieuprawnionego zawyżenia wydatków niedających prawa do odliczenia;

* powierzchni gruntów oddanych w użytkowanie do DK i do spółki - należy zauważyć, iż spółka użytkuje jedynie 1.630 m ² z 4.711 m ² nieruchomości, na której położony jest amfiteatr. Ponadto, jak podkreślono wcześniej, zdecydowana większość środków przeznaczona na inwestycję została przeznaczona na budowę budynków A, B i C oraz związanej z nimi infrastruktury technicznej, natomiast koszty zagospodarowania terenów wokół amfiteatru miały raczej charakter poboczny. Oparcie proporcji odliczenia o proporcję powierzchni nieruchomości oddanej w użytkowanie prowadziłaby do nieuprawnionego zawyżenia wydatków związanych z częścią inwestycji oddaną w używanie do DK (a zatem niedających prawa do odliczenia). Wynika to z faktu, iż DK gospodaruje m.in. terenami wokół amfiteatru oraz miejscem dla widowni przed sceną, które znacznie zawyżają udział powierzchni zarządzanej przez DK, ale z tą powierzchnią nie była związana istotna część nakładów;

Zdaniem Gminy, biorąc pod uwagę specyfikę inwestycji, w celu jak najbardziej efektywnego odzwierciedlenia relacji podatku naliczonego (ponoszonych kosztów) z działalnością opodatkowaną, w odniesieniu do niektórych wydatków ogólnych, takich jak np. przygotowanie studium wykonalności inwestycji, czy też koszty przygotowania planów architektonicznych, które co do zasady były związane z całą inwestycją (również z terenem przed sceną, czy terenami zielonymi), proporcja odliczenia powinna opierać się na proporcji powierzchni gruntów.

Ponadto Gmina stoi na stanowisku, iż nie wydaje się uzasadnione, aby proporcja odliczenia była oparta na powierzchni użytkowej budynku A, B, i C. Powierzchnia użytkowa budynku A w znacznym stopniu odbiega od powierzchni zabudowy (jest mniejsza). Wynika to z faktu, iż budynek A został zaprojektowany głównie jako zaplecze amfiteatru, co powoduje że znajduje się w nim dość duża ilość pomieszczeń, których powierzchnia na podstawie odrębnych przepisów nie jest zaliczana do powierzchni użytkowej budynku. Przyjęcie proporcji odliczenia w oparciu o powierzchnię użytkową budynków prowadziłoby do nieuprawnionego zawyżenia wydatków dających prawo do odliczenia. Zdaniem Gminy, w odniesieniu do nakładów, o których mowa w pkt a) i b) oraz do niektórych wydatków, o których mowa w pkt c) (związanych stricte z pracami budowlanymi np. wynagrodzenie inspektora nadzoru) proporcja odliczenia powinna opierać się o proporcję powierzchni zabudowy poszczególnych budynków (z uwzględnieniem, iż w budynku A znajdują się również lokale użytkowane przez spółkę). Według Gminy proporcja ta w najbardziej obiektywny sposób prowadzi do realizacji zasady związku wydatków z czynnościami opodatkowanymi (np. nakład kosztów związany z wykonaniem fundamentów, czy też z położeniem dachu na budynku A uzależniony jest od jego powierzchni zabudowy, a nie powierzchni użytkowej). Ponadto przyjęcie tego założenia stanowi konsensus pomiędzy określaniem proporcji na podstawie powierzchni użytkowej (działającej na niekorzyść budynku A) oraz określaniu tej proporcji na podstawie wartości budynków (działającej na niekorzyść budynków B i C). Według Gminy podejście takie pozwala najefektywniej zrealizować dyspozycje odpowiednich przepisów (w szczególności art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług) dotyczące określenia podatku podlegającego odliczeniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do ust. 2 pkt 1 lit. a) powołanego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Wyrazem ścisłej zależności między uprawnionym odliczeniem podatku naliczonego, a wykonywaniem czynności opodatkowanych są regulacje zawarte w art. 90 ustawy, które w sposób technicznoprawny uzupełniają generalną zasadę wyrażoną w wyżej cyt. art. 86 ust. 1 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (ust. 2 tego artykułu).

W momencie nabycia towarów lub usług podatnik powinien dokonać kwalifikacji wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi zakupy te są związane. Najistotniejszym bowiem warunkiem, umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego, jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. W przypadku zakupów, których nie można jednoznacznie przypisać tylko do określonego rodzaju działalności (np. opodatkowanej lub niepodlegającej opodatkowaniu), podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w cenie ich zakupu w pełnym zakresie, lecz w takiej części, w jakiej zakupy te wiążą się z czynnościami opodatkowanymi.

W sytuacji, gdy dokonywane zakupy będą służyły wykonywaniu czynności podlegających opodatkowaniu (mogą to być zarówno czynności opodatkowane, jak i zwolnione) oraz do czynności niepodlegających podatkowi, mając na uwadze regulacje zawarte w powołanych wyżej art. 86 ust. 1 i art. 90 ust. 1 i 2 ustawy, w celu prawidłowej realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego, podatnik powinien przyporządkować w odpowiednich częściach podatek naliczony, wynikający z faktur zakupu, poszczególnym kategoriom działalności opodatkowanej, w oparciu o miarodajny i uzasadniony klucz podziału. Wyboru tego klucza powinien dokonać sam podatnik uwzględniając, np. specyfikę i indywidualne cechy działalności. Warunkiem wyboru właściwej metody jest odzwierciedlenie rzeczywistych wartości dotyczących danej części działalności jednostki.

Dodać należy, że czynności niepodlegające opodatkowaniu nie są w ogóle objęte regulacją ustawy o podatku od towarów i usług. W rezultacie odliczanie podatku naliczonego związanego z tymi czynnościami stanowiłoby nieuprawnione rozszerzenie zakresu stosowania ustawy na sferę, której ta ustawa w ogóle nie dotyczy.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść złożonego wniosku przy uwzględnieniu faktu, że w interpretacji indywidualnej numer ITPP2/443-1220a/11/RS rozstrzygnięto, iż odpłatne przekazanie w użytkowanie części nieruchomości podlega opodatkowaniu należy stwierdzić, że w odniesieniu do zakupów, które Gmina - jak wskazała we wniosku - jest w stanie przyporządkować wyłącznie do czynności opodatkowanych, przysługiwało Jej prawo do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości, o ile nie zaszły ograniczenia wynikające z art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast w odniesieniu do faktur VAT, dokumentujących nakłady inwestycyjne, które związane są zarówno z ww. czynnościami opodatkowanymi oraz czynnościami niepodlegającymi podatkowi od towarów i usług, Gmina powinna odliczyć tę część podatku, która związana jest z czynnościami opodatkowanymi. W tym celu powinna posłużyć się miarodajnym i wiarygodnym kluczem odzwierciedlającym rzeczywiste wartości dotyczące prowadzonej działalności, przy uwzględnieniu jej specyfiki. O ile wskazane we wniosku metody spełniają powyższe warunki, Gmina może je zastosować.

Powyższe stwierdzenie dotyczy również towarów i usługi dotyczących bieżącej eksploatacji przedmiotowych nieruchomości w części, w jakiej Gmina wykorzystuje je zarówno do czynności opodatkowanych i niepodlegających opodatkowaniu.

W pozostałym zakresie, t.j. nabyć związanych wyłącznie z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu, Gminie nie przysługuje prawo do odcienia.

Podkreślić jednak należy, iż określenie wysokości odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup towarów i usług związanych z przeprowadzonymi inwestycjami oraz bieżącą eksploatacją należy do podatnika, natomiast ocena prawidłowości przyjętych rozwiązań może nastąpić jedynie w drodze przeprowadzonego postępowania podatkowego, przez właściwy organ pierwszej instancji. W ramach takiego postępowania zarówno podatnik, jak i organ podatkowy mogą stosować określone środki dowodowe, w tym opinie biegłych.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.