ITPP2/443-1092/08/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia z dnia 29 grudnia 2008 r. (data wpływu 31 grudnia 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości wykorzystywanych w działalności rolniczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 grudnia 2008 r. złożono wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości wykorzystywanych w działalności rolniczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe).

Jest Pan rolnikiem nieprowadzącym pozarolniczej działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Przed zawarciem związku małżeńskiego nabył Pan w dniu 22 sierpnia 1973 r. działkę rolną nr 360, położoną w obrębie G., gmina S., o obszarze 4,19 ha. Nie zawierał Pan z żoną umów majątkowych rozszerzających wspólność ustawową. Zakupu ww. działki dokonał Pan z majątku dorobkowego, a zakup ten pozwolił rozpocząć działalność rolniczą, którą prowadzi Pan razem z żoną. Gospodarstwo było powiększane poprzez dokupowanie kolejnych gruntów. Obecnie jest to około 30 ha. Dodatkowo dzierżawi Pan wraz z żoną od Agencji Nieruchomości Rolnych około 8 ha ziemi rolnej (umowa dzierżawy kończy się w 2009 r.). Zaznaczył Pan, iż zakupione zostały tylko grunty rolne, które były wykorzystywane wyłącznie w celach rolniczych. Przez cały okres prowadzenia gospodarstwa nie sprzedawano żadnych gruntów, a także ich nie wydzierżawiano.

Wskazano, że majątek, który podlega sprzedaży nie został nabyty w celu odsprzedaży, lecz na potrzeby własne, czyli wykorzystania w celach rolniczych. Uprawiał Pan na nich m.in. różne zboża, ziemniaki, buraki cukrowe. Przez cały czas utrzymywał również inwentarz (kilkadziesiąt sztuk trzody chlewnej i około 10 krów), a przez wiele lat korzystał z kredytów na działalność rolniczą, udzielanych przez Bank. Powyższe działki wraz z innymi nieruchomościami zabudowanymi stanowiły gospodarstwo rolne, w skład którego wchodzi również dom.

Działki, które zostały sprzedane (nr: 360/4, 360/6, 360/7, 360/8, 360/10, 360/13, 360/12) oraz działki, które planuje Pan sprzedać (nr: 360/2, 360/3, 360/5, 360/11, 360/15, 360/16, 360/17, 360/18, 360/20, 360/21, 360/22, 360/23) pochodzą z podziału działki nr 360, zatwierdzonego decyzją Wójta Gminy z dnia 6 maja 2008 r. Podnosi Pan, że powyższe działki nigdy nie były związane z działalnością gospodarczą i zostały nabyte z majątku dorobkowego. Nieruchomość, o której mowa wyżej, została nabyta w celu założenia gospodarstwa rolnego, a zatem nie z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży, lecz w celu prowadzenia działalności rolniczej. Sprzedaży tej nie można uznać za obrót nieruchomościami. W związku z tym przy sprzedaży ww. działek nie doszło do powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Obecnie jest Pan po operacji kręgosłupa i ze względu na stan zdrowia została Panu przyznana bezterminowa renta przez Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Pana Żona również jest na rencie. Z uwagi na wiek i stan zdrowia oraz zamiar przejścia na wcześniejszą emeryturę podjął Pan działania mające na celu likwidację gospodarstwa rolnego i sprzedaż majątku, zaczynając od nieruchomości rolnych. Nie zamierza Pan również przedłużać z Agencją Nieruchomości Rolnych umowy dzierżawy 8 ha ziemi, a wielkość inwentarza ograniczył do minimum - do kilku sztuk trzody chlewnej i jednej krowy (utrzymywanych na własne potrzeby). Uzyskane ze sprzedaży środki finansowe przeznaczone zostaną na zaspokojenie potrzeb osobistych, przede wszystkim na podjęcie leczenia oraz remont domu, zakup samochodu.

Wskazano, że z uwagi na niemożność znalezienia nabywcy na całą działkę nr 360, postanowił Pan dokonać jej podziału geodezyjnego, a następnie, z uwagi na brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wystąpił do Urzędu Gminy o określenie możliwości zabudowy. Pozwoliło to na szybsze znalezienie potencjalnych nabywców nieruchomości. Działki zostały sprzedane, jako działki niezabudowane. W celu szybszej sprzedaży podjął Pan również działania zmierzające do wybudowania sieci wodociągowej, która usytuowana będzie tylko przy głównej drodze oraz umieścił Pan na terenie działki tablicę informującą o możliwości nabycia gruntu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż kilkunastu działek rolnych przekwalifikowanych na działki budowlane, z przeznaczeniem pod budownictwo mieszkaniowe, na rzecz osób fizycznych lub prawnych, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie każda czynność, stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Musi być ona objęta zarówno zakresem przedmiotowym, jak również zakresem podmiotowym ww. ustawy. Działalność gospodarcza została zdefiniowana w art. 15 ust. 2 powołanej ustawy. Mając na względzie treść powołanych przepisów Wnioskodawca wskazał, że ustawodawca wyraźnie powiązał pojęcie podatnika z pojęciem działalności gospodarczej, uzależniając przyznanie statusu podatnika od prowadzenia przez podmiot działalności gospodarczej. Działalność gospodarcza związana jest z profesjonalnym obrotem i w związku z tym powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością wykonywania (wyrok ETS w sprawie C-230/94 między Renatę Enkler, a Finanzamt Hamburg). Oznacza to, że celem ustawodawcy było obciążenie podatkiem od towarów i usług, z uwagi na jego charakter, podmiotów profesjonalnych. Podatek ten jest bowiem szczególną formą podatku obrotowego, pobieranego w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego w sposób zorganizowany i ciągły. W konsekwencji wykonywanie czynności podlegającej opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wówczas, gdy została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Oznacza to, że kryterium działalności gospodarczej wyklucza z grona podatników osoby fizyczne, które takiej działalności nie prowadzą, nawet jeśli dokonują czynności podlegające opodatkowaniu.

Wskazano, że działki, o których mowa we wniosku stanowią majątek prywatny, a ich sprzedaż jest realizacją prawa do swobodnego rozporządzenia własnym majątkiem. W związku z powyższym nie można uznać zbycia takiego gruntu za częstotliwą dostawę nieruchomości, a tym samym nie mieści się ono w definicji działalności gospodarczej określonej w art. 15 ust. 2 ww. ustawy. Taka sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na potwierdzenie swojego stanowiska powołał Pan wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych: z dnia 6 września 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 1254/05; z dnia 2 października 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1217/07; z dnia 6 września 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 1254/05; z dnia 21 lutego 2007 r., sygn. akt III Sa/Wa 4176/06.

Podkreślił Pan, iż tylko w przypadku, gdy czynności dostawy gruntów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę, będą wykonywane w okolicznościach wskazujących na zamiar prowadzenia działalności gospodarczej w ramach obrotu gruntami (w przypadku, gdy nastąpi sprzedaż działki w tym celu nabytej), wówczas strona stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług z chwilą dokonania transakcji. Zamiar częstotliwego dokonywania czynności ujawniony być musi w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Z chwilą uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, która została wydana z uwagi na brak planu zagospodarowania przestrzennego, zaprzestał Pan wykorzystywać grunt w działalności rolniczej, wobec czego stał się osobistym majątkiem.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma znaczenia fakt dokonania kilku transakcji na rzecz różnych dostawców, istotne jest, iż dokonując wyprzedaży swojego majątku nie działał w ramach działalności handlowej. Podobne stanowisko wyraził NSA w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w którym stwierdził, iż "sprzedaż majątku odrębnego, zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług". Powołane wyżej orzeczenie zostało podjęte w składzie siedmiu sędziów z uwagi na budzące wątpliwość zagadnienie prawne, a w związku z tym wyrok ten ma tzw. ogólną moc wiążącą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z powołanych przepisów wynika, że od chwili wejścia ich w życie tj. od dnia 1 maja 2004 r., zasadą jest opodatkowanie podatkiem od towarów i usług czynności dostawy gruntów.

Pojęcia "podatnik" i "działalność" gospodarcza na potrzeby podatku od towarów i usług zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 tej ustawy. Podatnikami, zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Natomiast działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W efekcie, aby stać się podatnikiem podatku od towarów i usług wystarczy wykonać czynność, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, w sposób jednorazowy, jednak w okolicznościach wskazujących na zamiar jej wykonywania w sposób częstotliwy. Nie jest przy tym istotna sama częstotliwość wykonywania tych czynności, ale istnienie okoliczności wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy.

Należy wskazać, że rolnicy wykonujący działalność gospodarczą w rozumieniu regulacji prawnych zawartych w ustawie o podatku od towarów i usług są podatnikami tego podatku, z tym, że dokonując dobrowolnej rejestracji uzyskują status czynnego podatnika, a w przypadku braku rejestracji - są podatnikami zwolnionymi - rolnikami ryczałtowymi. Zgodnie z art. 2 pkt 15 ustawy, działalność rolnicza obejmuje produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarnianą i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodkowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin: "in vitro", fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego i drzew tropikalnych (PKWiU 02.01.13) oraz bambusa (PKWiU 02.01.42-00.11), a także świadczenie usług rolniczych.

Grunt rolny wykorzystywany przez rolnika do prowadzenia działalności rolniczej nie stanowi zatem jego majątku osobistego. Wobec powyższego, w świetle definicji zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy, rolnicy traktowani są na tych samych zasadach co handlowcy, producenci, czy usługodawcy. W konsekwencji należy uznać, że działalność prowadzona przez rolników mieści się w pojęciu działalności gospodarczej. Nie można zgodzić się z twierdzeniem, że zbywane działki wchodzące w skład gospodarstwa rolnego to sprzedaż majątku prywatnego. Grunty te, jako wykorzystywane w działalności rolniczej (działalności uznanej za działalność gospodarczą na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług) należy uznać za związane z tą działalnością. Podkreślić należy, iż majątkiem osobistym - w ocenie tutejszego organu - są tylko te grunty, które podatnik posiada i wykorzystuje na potrzeby osobiste, a nie te, które użytkuje w ramach działalności gospodarczej - działalności rolniczej. W efekcie sprzedaż gruntów wykorzystywanych do działalności rolniczej należy traktować jak sprzedaż części warsztatu produkcyjnego.

Również w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) zdefiniowano pojęcie gospodarstwa rolnego. W ustawie tej zdefiniowano również pojęcie przedsiębiorstwa. Zgodnie z art. 55 ¹ powołanej ustawy, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Stanowi zatem zorganizowany kompleks majątkowy przeznaczony do prowadzenia działalności produkcyjnej, handlowej lub usługowej. Natomiast w myśl art. 55 ³ ustawy - Kodeks cywilny, za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Biorąc pod uwagę powyższe należy przyjąć, że gospodarstwo rolne spełnia określone w Kodeksie cywilnym wymogi właściwe dla przedsiębiorstwa. Celem przedsiębiorstwa, którym jest gospodarstwo rolne, zawsze jest produkcja rolnicza, bez względu na to w jaki sposób zostaną wykorzystane pożytki z tej działalności.

Biorąc pod uwagę przytoczone regulacje prawne oraz fakt, że działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obejmuje wszelką działalność, w tym wykonywaną przez rolników, należy przyjąć, iż gospodarstwo rolne (pomimo jego odrębnego zdefiniowania w ustawie o podatku od towarów i usług), stanowi analogiczną do przedsiębiorstwa jednostkę organizacyjną, w ramach której prowadzona jest działalność gospodarcza. W efekcie rolnik ryczałtowy sprzedający działki wykorzystywane w działalności rolniczej nie zbywa majątku osobistego, ale jeden ze składników gospodarstwa rolnego. Cytowana definicja gospodarstwa rolnego zawarta w art. 55 ³ Kodeksu cywilnego, podobnie jak definicja przedsiębiorstwa z art. 55 ¹ tej ustawy, akcentuje aspekt przedmiotowy w odróżnieniu od definicji gospodarstwa rolnego zawartej w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969 z późn. zm.) akcentującej aspekt gruntowy, typowo własnościowy.

W przedstawionym opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego mamy do czynienia z dostawą działek, które wchodziły w skład gospodarstwa rolnego. Należy wskazać, że od samego początku, a więc od momentu nabycia działki nr 360 w 1972 r., do dnia przeznaczenia jej do sprzedaży, a następnie geodezyjnego podziału na mniejsze nieruchomości, Wnioskodawcy nie przyświecał cel związany z wykorzystaniem działek na potrzeby własne (osobiste). Przedmiotowy grunt (działka) - jak wskazał Wnioskodawca - zakupiona został w celu podjęcia prowadzenia działalności rolniczej (produkcji rolnej). Zatem okoliczności sprawy nie wskazują, ażeby opisane grunty służyły do zaspokajania potrzeb osobistych. Powyższe cechy są okolicznościami wskazującymi na prowadzenie przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Z tego też powodu nie jest konieczne dowodzenie, że Wnioskodawca jest profesjonalnie działającym handlowcem, zajmującym się zorganizowanym obrotem gruntami zakupionymi w tym celu, gdyż jak wskazano powyżej, dokonując sprzedaży majątku wchodzącego w skład przedsiębiorstwa (gospodarstwa rolnego), wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Niemniej wskazać należy, iż Wnioskodawca podjął szereg zorganizowanych czynności zmierzających do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Dokonał geodezyjnego podziału gruntu na mniejsze działki, wystąpił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy oraz w celu uatrakcyjnienia działek podjął działania zmierzające do wybudowania sieci wodociągowej, a na jednej z działek umieścił tablicę z ofertą sprzedaży.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 50.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Zwolnienia tego - zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) - nie stosuje się do podatników dokonujących dostawy terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę.

W treści wniosku wskazano, że dla przedmiotowych działek nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w związku z czym Wnioskodawca wystąpił do właściwego organu o określenie możliwości ich zabudowy. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Z uregulowań zawartych w art. 9 ust. 1-5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. wynika, że w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Z powyższych regulacji wynika, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu lub w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Jak wynika z treści postawionego pytania, grunty te zostały przekwalifikowane na działki budowlane, z przeznaczeniem pod budownictwo mieszkaniowe. Ponadto wskazał Pan, iż podjął czynności zmierzające do wybudowania sieci wodociągowej, która ma umożliwić szybszą sprzedaż pozostałych działek.

Mając na uwadze powyższe oraz treść powołanych przepisów stwierdzić należy, iż sprzedaż wydzielonych działek, o których mowa w złożonym wniosku, podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, a ich dostawa powinna być opodatkowana stawką 22%.

Ustosunkowując się z kolei do powołanego orzeczenia ETS stwierdzić należy, iż dotyczy ono stanu faktycznego odmiennego od przedstawionego w złożonym wniosku i orzeczenie to nie rozstrzyga w przedmiocie opodatkowania dostawy działek budowlanych. Przedmiotem rozstrzygnięcia orzeczenia z dnia 26 września 1996 r. (C-230/94) w sprawie pomiędzy Renate Enkler, a Finanzamt była kwestia zakwalifikowania jako "działalności gospodarczej", w rozumieniu art. 4 (2) VI Dyrektywy, wynajmu majątku rzeczowego w postaci np. przyczepy kempingowej i w tym kontekście ETS stwierdził, iż działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością bowiem jest związana z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Natomiast w przedmiotowej sprawie sprzedaż działek nosi znamiona działalności gospodarczej z uwagi na ich wykorzystywanie w działalności rolniczej, podział gruntu i ilość działek przeznaczonych do sprzedaży.

Ustosunkowując się do powołanego przez Pana wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, stwierdzić należy - uznając rolę i znaczenie orzecznictwa sądowego w zakresie wskazywania kierunków wykładni przepisów materialnego prawa podatkowego - iż każdorazowo orzeczenie sądu jest rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie i tylko do niej się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa, którymi na terytorium RP są - zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483) - Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, a orzeczenia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany materiał dowodowy, dlatego trudno jest określić w jakim stopniu przedstawiona sprawa będąca przedmiotem rozstrzygnięcia sądu oraz sytuacja Strony przedstawiona we wniosku jest tożsama. Aby można było utożsamić dany wyrok musiałby on zapaść w sprawie o identycznym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania niniejszej interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70 - 561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.