ITPP2/443-1013/08/EŁ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione przez Panią we wniosku z dnia 25 listopada 2008 r. (data wpływu 25 listopada 2008 r.), uzupełnionym pismami z dnia 3 i 5 lutego 2009 r. (data wpływu 4 i 5 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy gruntów przeznaczonych pod zabudowę - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 listopada 2008 r. został złożony wniosek, uzupełnionym pismami z dnia 3 i 5 lutego 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy gruntów przeznaczonych pod zabudowę.

W przedmiotowym wniosku, oraz pismach stanowiących jego uzupełnienie, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Otrzymała Pani w spadku, na podstawie postanowienia sądu z dnia 24 listopada 2004 r., niezabudowaną nieruchomość i z tego tytułu opłaciła Pani podatek od spadku. Z wyżej wymienionej nieruchomości wyodrębniono 19 działek budowlanych o łącznej powierzchni 2,7440 ha oraz drogę wewnętrzną nieutwardzoną jako dwudziestą działkę, będącą zwykłym gruntem porośniętym trawą, o powierzchni 0,2660 ha. Przedmiotowe działki przeznaczone są pod zabudowę, na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy, zatwierdzonego Uchwałą Rady Gminy z dnia 20 grudnia 2007 r. Nie jest Pani podatnikiem podatku od towarów i usług. Grunty były oddane w dzierżawę 24 lutego 2005 r. (nie wie Pani czy grunty były użytkowane rolniczo, ponieważ do lutego 2007 r. pole było i nadal jest porośnięte wysoką trawą i chwastami). Z tego tytułu nie uzyskała Pani żadnej korzyści finansowej, również w towarze, ani też nie domagała się takiego wynagrodzenia. Dzierżawca nie proponował żadnej zapłaty, ponieważ prawdopodobnie nie uprawiał wziętego w dzierżawę gruntu. Po zawarciu umowy dzierżawy opłacała Pani podatek gruntowy. Od lutego 2007 r. ziemia leży odłogiem. Nie prowadziła Pani żadnej działalności gospodarczej ani rolniczej. Przedmiotowe działki nie są zabudowane. Teren jest nieuzbrojony (nie występowała Pani o jego uzbrojenie). W związku z zamiarem sprzedaży dwóch działek dała Pani ogłoszenie w dwóch agencjach nieruchomości, natomiast nie oferowała ich do sprzedaży w mediach. Wcześniej nie dokonywała innych transakcji sprzedaży gruntów. Poinformowała Pani, że wymienione działki w przeważającej większości zamierza przekazać w formie darowizny swojemu dziecku, którego narodzin oczekuje w marcu. Dochód ze sprzedaży jednej z działek przeznaczy na wszelkie opłaty wskazane przez Urząd Gminy (co najmniej ok. 20 tyś. zł). Z drugiej działki dochód przeznaczy na bieżące wydatki pierwszej potrzeby związane z narodzinami dziecka. Pozostałe działki, których nie podaruje dziecku, przeznaczy na swoje potrzeby sprzedając, kiedy będzie to konieczne. Być może z powodu trudnej sytuacji finansowej, kryzysu finansowego i związanego z tym nagłego spadku cen będzie zmuszona jednorazowo sprzedać więcej niż dwie działki - może nawet kilka. Nadmieniła Pani, że nie jest w stanie przewidzieć przyszłości i terminu sprzedaży kolejnej działki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku ze sprzedażą działek przeznaczonych pod zabudowę będzie Pani zobowiązana opłacić podatek od towarów i usług i wg jakiej stawki podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma obowiązku opłacania podatku należnego, nie znajduje uzasadnienia w ustawie o podatku od towarów i usług dla opłacania tego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy ruchome jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - wg zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z definicji zawartej w art. 15 ust. 2 ww. ustawy wynika, że za działalność gospodarczą uznaje się czynności z zakresu działalności produkcyjnej, handlowej, usługowej, tak więc warunkiem niezbędnym dla uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że występuje on w obrocie jako producent, handlowiec, usługodawca. Wówczas za działalność gospodarczą może być uznana nawet pojedyncza czynność, jeśli wiąże się z nią zamiar jej wykonywania w sposób częstotliwy.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa, czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Należy przy tym zaznaczyć, że chodzi o czynności noszące znamiona działalności gospodarczej i o podmiot działający w charakterze podatnika.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy wskazać należy, iż aby dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Dzierżawa jest świadczeniem wzajemnym - umożliwia korzystanie z nieruchomości i pobieranie z niej pożytków po stronie dzierżawcy, a po stronie wydzierżawiającego otrzymywanie umówionego czynszu, tak więc oddanie w ramach umowy dzierżawy osobie trzeciej nieruchomości, skutkuje uzyskaniem korzyści majątkowej.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że nie jest Pani podatnikiem podatku od towarów i usług i nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej, ani rolniczej. Otrzymała w spadku niezabudowaną nieruchomość, z której wyodrębniła 19 działek budowlanych oraz jedną działkę przeznaczoną na drogę wewnętrzną. Grunty w okresie od 24 lutego 2005 r. do lutego 2007 r. były oddane w dzierżawę. Z tego tytułu nie uzyskała Pani żadnej korzyści, czy to finansowej, czy w towarze. Od lutego 2007 r. ziemia leży odłogiem. W związku z zamiarem sprzedaży dwóch działek dała Pani ogłoszenie w dwóch agencjach nieruchomości, natomiast nie oferowała ich do sprzedaży w mediach. Wcześniej nie dokonywała Pani innych transakcji sprzedaży gruntów. Nie jest Pani w stanie przewidzieć ile działek docelowo będzie zmuszona sprzedać.

Odnosząc przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe do treści wyżej przytoczonych przepisów wskazać należy, iż z wniosku nie wynika, aby nieruchomość wykorzystywana była do realizacji osobistych celów Wnioskodawcy. Jak wskazano wyżej, z treści wniosku wynika natomiast, że w okresie od lutego 2005 r. do lutego 2007 r. przedmiotowa nieruchomość oddana była do użytkowania osobie trzeciej. Jak wskazał Wnioskodawca, oddanie to stanowiło dzierżawę.

W efekcie sprzedając taką nieruchomość, nie zbywa Pani majątku osobistego, który otrzymała w spadku, ale majątek wykorzystywany do wykonywania czynności objętych regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług (dzierżawa).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej mniemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7. Zawarcie umowy dzierżawy skutkuje tym, że wydzierżawiający wykonuje czynność podlegającą opodatkowaniu, a tym samym staje się podatnikiem podatku od towarów i usług, gdyż z wyżej cytowanego art. 15 ust. 1 ustawy wynika, iż podatnikami są osoby wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Dlatego też sprzedaży tych działek nie można zakwalifikować jako sprzedaży majątku osobistego, ale należy traktować jako sprzedaż majątku wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 powołanej ustawy, a dokonujący tych czynności podmiot uzyskuje status podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Elementem wskazującym na prowadzenie działalności gospodarczej w przypadku sprzedaży gruntów są czynności przygotowawcze, jakich dokonuje sprzedawca przed ich zbyciem. Z chwilą złożenia wniosku o podział nieruchomości przejawiła Pani zamiar prowadzenia działalności polegającej na sprzedaży działek uzyskanych w wyniku podziału. Na uwagę zasługuje fakt, iż z dokonanego podziału wyodrębniono łącznie 20 działek. Ponadto - jak wskazano we wniosku - o chęci sprzedaży dała Pani ogłoszenie w dwóch agencjach nieruchomości. Zdaniem tut. organu, czynności te wskazują na podjęcie świadomych działań zmierzających do sprzedaży wydzielonych działek budowlanych w sposób zorganizowany i częstotliwy, w celu osiągnięcia korzyści finansowych. W przeciwnym razie dzielenie gruntu byłoby niecelowe i ekonomicznie nieuzasadnione. Zaznaczyć należy, iż co do zasady Wnioskodawca nie podał ile jeszcze działek - oprócz dwóch wymienionych we wniosku - będzie podlegało sprzedaży. Sprzedaż dwóch działek z zamiarem dokonywania w przyszłości kolejnych transakcji tego typu (uzależnionych od potrzeb finansowych) wskazuje na to, że Wnioskodawca będzie dokonywać dostaw działek w sposób częstotliwy. Tak więc zostały spełnione przesłanki by uznać Pani działania jako prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy, dostawa działek budowlanych, podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku. Dostawa działki, która zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, przeznaczona jest pod zabudowę nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ zwolnieniem tym objęta jest tylko dostawa terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego w oparciu o przytoczone wyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż zarówno planowana obecnie sprzedaż dwóch działek, jak i ewentualna sprzedaż kolejnych, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wg stawki 22%, gdyż zwolniona od podatku jest jedynie dostawa terenów niezabudowanych innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę (art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy).

Przy sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług ze względu na wykonywanie działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy dokonujący dostawy gruntów nie mogą korzystać ze zwolnienia od tego podatku niezależnie od wielkości obrotów. Stosownie do zapisu art. 96 ust. 1 tej ustawy, obowiązani są przed dniem wykonania pierwszej dostawy gruntów, złożyć naczelnikowi urzędu skarbowemu zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.