ITPP2/443-1007/11/AF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2011 r. (data wpływu 15 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usługi wynajmu nieruchomości na cele mieszkaniowe - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 lipca 2011 r. złożono wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usługi wynajmu nieruchomości na cele mieszkaniowe.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółdzielnia w nieruchomościach zabudowanych budynkiem wielorodzinnym posiada:

Ww. pomieszczenia są wynajmowane osobom posiadającym tytuł prawny do lokalu w zasobach Spółdzielni:

* pkt 1-2 z przeznaczeniem na pomieszczenia dodatkowe używane na potrzeby gospodarstwa domowego;

* pkt 3 z przeznaczeniem na potrzeby gospodarstwa domowego.

W pomieszczeniach opisanych w pkt 1-2 nie ma możliwości zamieszkania. Często osoby wynajmujące traktują je jak "drugą piwnicę" (pierwsza piwnica objęta jest tytułem prawnym do lokalu mieszkalnego) i przechowują w nich rowery, przetwory, wózki, narzędzia, itp. Pomieszczenia opisane w pkt 3 stanowią integralną część lokali mieszkalnych, z którymi są połączone (chociaż nie są objęte tytułem prawnym do lokalu mieszkalnego) i z całą pewnością najmowane są na cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy najem pomieszczeń opisanych w pkt 1-3 winien być zwolniony od podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, powołującego treść art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, jedynie najem pomieszczeń opisanych w pkt 3 można zakwalifikować jako najem na cele mieszkaniowe, bowiem wynajmowana zabudowa korytarza stanowi integralną część lokalu mieszkalnego, do którego najmująca osoba posiada tytuł prawny.

Z definicji lokalu mieszkalnego, zawartego w art. 2 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali wynika, że zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, oprócz lokali mieszkalnych mogą służyć przynależne, dodatkowe pomieszczenia, nawet jeśli do mieszkań bezpośrednio nie przylegają. Spółdzielnia stoi na stanowisku, że ustawodawca miał tu na myśli pomieszczenia dodatkowe objęte tym samym tytułem prawnym co lokal mieszkalny lub najmowane na mocy tej samej umowy co lokal mieszkalny. Do wszystkich lokali mieszkalnych, znajdujących się w zasobach Spółdzielni przynależą takie dodatkowe pomieszczenia: piwnice lub komórki. Do opłat związanych z eksploatacją tych pomieszczeń, jak również do opłaty za ich najem (łącznie z mieszkaniem) Spółdzielnia nie dolicza podatku od towarów i usług.

Zdaniem Spółdzielni, pomieszczenia samodzielne opisane w pkt 1 w żadnym razie nie można nazwać pomieszczeniami przynależnymi. Są to bowiem lokale, które zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o własności lokali, mogą stanowić odrębne nieruchomości. W związku z powyższym Spółdzielnia uważa, że najem tych lokali winien być objęty stawką podstawową podatku od towarów i usług.

W opinii Spółdzielni pomieszczenia dodatkowe opisane w pkt 2, które nie przynależą do lokali mieszkalnych: nie są objęte tytułami prawnymi do lokali mieszkalnych i nie są wynajmowane łącznie z lokalami mieszkalnymi. Są to pomieszczenia dodatkowe nie związane z żadnym lokalem mieszkalnym. W związku z powyższym Spółdzielnia stoi na stanowisku, że dla najmowania tych pomieszczeń nie ma możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

I tak, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta świadczenie usług wynajmu wyłącznie nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkalne. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niniejszej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, dlatego też należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi".

Zgodnie z § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.), lokalem użytkowym jest jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, nie będące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Natomiast zgodnie z § 3 pkt 13 ww. rozporządzenia, pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych. Zaś pomieszczeniem technicznym jest pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku (§ 3 pkt 12 cyt. rozporządzenia).

Ponadto, zgodnie z objaśnieniami zawartymi w załączniku do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), część mieszkaniowa budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie).

Z powyższego wynika, iż dodatkowe pomieszczenia, np zabudowane części korytarzy, wnęki znajdujące się pod schodami, pomieszczenia wózkowni, które co do zasady mogą przynależeć do lokalu mieszkalnego, nie powinny być traktowane jako lokal użytkowy, gdyż stanowią pomieszczenia gospodarcze lokalu mieszkalnego służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, przeznaczone do przechowywania materiałów, przedmiotów, opału lub produktów żywnościowych użytkowników lokalu.

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy oraz zaistniały stan faktyczny należy stwierdzić, iż usługa polegająca na udostępnianiu na podstawie umowy najmu dodatkowych pomieszczeń opisanych w pkt 1, o ile - jak wynika z treści wniosku - są one samodzielnymi lokalami niemieszkalnymi, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stawką w wysokości 23%. Natomiast najem pozostałych pomieszczeń znajdujących się w częściach wspólnych budynków mieszkalnych z przeznaczeniem na cele związane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych, mieści się w katalogu czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem jest zwolniony od podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.