ITPP1/4512-965/15/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2015 r. (data wpływu 13 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korzystania ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ustawy - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korzystania ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wspólnota zawarła umowy z dostawcami mediów, tj. umowy na dostawy gazu, wody, ciepła (ogrzewanie pomieszczeń i podgrzanie wody) oraz do połowy 2013 r. umowę wywozu nieczystości stałych. Dostawcy mediów obciążają Wspólnotę fakturami, Wspólnota ujmuje koszty usług i dostaw w swoich kosztach. Media są rozliczane następująco:

Wspólnota mieszkaniowa korzysta ze zwolnienia w zakresie podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ustawy o VAT.

W 2014 r. całkowita wartość sprzedaży wyniosła 362.207,37 zł, w tym:

* przychody z tytułu najmu części wspólnych (np. służebność), 0,00 zł

* pozostałe przychody np. odsetki, zwrot kosztów postępowań sądowych lub komorniczych 2.135,41 zł

* zaliczki na poczet utrzymania nieruchomości wspólnej 154.696,50 zł

* media 205.375,46 zł.

Obliczając limit wynikający z art. 113 ustawy o podatku towarów i usług, Wnioskodawca bierze pod uwagę przychody z najmu części wspólnych, które w tym przypadku wynoszą 0 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wspólnota w sposób prawidłowy oblicza kwotę uprawniającą do korzystania ze zwolnienia VAT przewidzianego w art. 113 ustawy o VAT, jeżeli do limitu umożliwiającego zwolnienie nie wlicza odsprzedaży mediów.

Zdaniem Wnioskodawcy, do przychodów z tytułu najmu części wspólnych stosuje się przepisy ustawy o podatku VAT, zatem wspólnota wlicza je do limitu określonego w art. 113 ustawy, przychody w tym zakresie w roku 2014 wyniosły 0 zł.

Do pozostałych przychodów (np. odsetki) nie stosuje się przepisów ustawy o podatku VAT, zatem Wspólnota nie wlicza ich do limitu określonego w art. 113 ustawy, w analizowanym przypadku wynoszą one 2.135,40 zł.

Zaliczki na utrzymanie części wspólnej nieruchomości zgodnie z interpretacją ogólną Ministra Finansów z dnia 21 czerwca 2011 r. nr PT8/033/IO1/AEW/11/PT-571 nie są przychodem opodatkowanym podatkiem VAT, zatem również nie wlicza się ich do limitu wynikającego z art. 113. W analizowanym przypadku zaliczki wynoszą 154.696,50 zł.

Natomiast zgodnie z ww. interpretacją, wpłaty dokonywane przez właścicieli lokali na utrzymanie ich lokali (dotyczy mediów) stanowią zapłatę za odsprzedawane towary zatem wspólnota dokonuje czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Jednocześnie sprzedaż ta jest zwolniona z podatku VAT "na podstawie punktu 10 ust. 1 § 1" Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień wydanego na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy o VAT. W analizowanym przypadku przychody wynoszą 205.375,46 zł.

Po przywołaniu treści art. 113 ustawy Wspólnota wskazała, że sprzedaż mediów jest sprzedażą zwolnioną. Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia transakcji związanych z nieruchomościami. W omawianym przypadku świadczeniem jest dokonywanie dostawy mediów, a nie sama nieruchomość. Wnioskodawca uważa, że odsprzedaż mediów opisana w pkt 68 nie jest transakcją związaną z nieruchomościami.

Jednakże - jak wskazano - nawet jeśli uznać, że dostawa mediów jest transakcją związaną z nieruchomością, to należy zakwalifikować tę czynność jako czynność pomocniczą. Jak wynika z orzecznictwa, świadczenie należy uznać za pomocnicze, jeżeli nie stanowi ono celu samo w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego (wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej Field Fisher Waterhouse, C-392/11). Jest oczywistym, że celem głównym wspólnoty nie jest dostarczanie mediów do lokali (np. energia elektryczna jest dostarczana bezpośrednio do lokali, jest rzeczą umowną, w jaki sposób dostarcza się wodę do lokali - bezpośrednio, czy za pośrednictwem wspólnoty) lecz zarządzanie częścią wspólną nieruchomości.

Dla prawidłowej oceny - zdaniem Wspólnoty - należy przeanalizować zasady obowiązujące w tym zakresie w poprzednich latach. Z powołanej interpretacji ogólnej Ministra Finansów nr PT8/033/IO1/EAW/11PT-571 wynikało, że dostarczanie mediów do lokali mieszkalnych we wspólnocie stanowi sprzedaż w świetle ustawy o VAT.

Jednocześnie uzupełniono § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług o punkt 16a. Zgodnie z jego treścią zwolnione z podatku VAT były czynności wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz swoich członków będących właścicielami lokali mieszkalnych, za które pobierane są opłaty na pokrycie kosztów utrzymania ich lokali mieszkalnych. Biorąc pod uwagę ówczesne brzmienie art. 113 ustawy o VAT nie budziło wątpliwości, że wartość odsprzedaży mediów we wspólnocie nie jest wliczana do limitu uprawniającego do zwolnienia z podatku. Wniosek taki można wysnuć z "Oceny skutków regulacji do zmiany rozporządzenia", gdzie wskazano, że "wejście w życie projektowanego rozporządzenia nie wiąże się ze zwiększeniem wydatków lub ze zmniejszeniem dochodów budżetu państwa". Gdyby analizowana sprzedaż była wliczana do limitu pozwalającego na zwolnienie, w konsekwencji usługi dodatkowe świadczone przez wspólnotę np. najem powierzchni reklamowych byłby opodatkowany i zwiększyłby dochody budżetu państwa. Z powyższego można wnioskować, że ustawodawca nie miał na celu nałożenia dodatkowych obowiązków na wspólnoty mieszkaniowe oraz zwiększenia wpływów w tym zakresie. Po zmianie przepisów od 2014 r. uchylono Rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, ale podobny w tym zakresie zapis został umieszczony w § 1 ust. 1 pkt 10 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień. W tym samym czasie zmianie uległ również art. 113 ustawy o VAT, ale jak czytamy z uzasadnienia do projektu zmian (sejmowy druk 805) zmiana ustępu pierwszego nie zmienia co do zasady charakteru zwolnienia. Natomiast zmiana ustępu drugiego polega na doprecyzowaniu czynności, których wykonanie nie jest wliczane do limitu uprawniającego do zwolnienia. Wnioskodawca pisze "doprecyzowanie", a nie "zwiększenie". W uzasadnieniu czytamy również "Zaproponowany projekt ustawy zawiera również szereg zmian upraszczających (...) oraz zmierzających do odbiurokratyzowania wielu obowiązków nałożonych obecnie na podatników". Przyjęcie założenia, że odsprzedaż mediów jest wliczana do limitu uprawniającego do stosowania limitu, zwiększy ilość obowiązków nałożonych na wspólnotę, natomiast w stopniu marginalnym, a w analizowanym przypadku w żaden sposób nie wpłynie na dochody budżetu państwa.

W związku z powyższym Wspólnota uważa, że w sposób prawidłowy ustala kwotę uprawniającą do korzystania ze zwolnienia VAT określonego w art. 113 ustawy, a w konsekwencji stosuje przepisy dla "drobnych przedsiębiorców".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast jak stanowi art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Prawa i obowiązki członków wspólnoty oraz zakres zarządu nieruchomością wspólną określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2015 r. poz. 1892).

W myśl art. 6 ww. ustawy, wspólnotę mieszkaniową tworzy ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości. Wspólnota może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Przepis ten nadaje wspólnocie mieszkaniowej przymiot jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Wspólnota mieszkaniowa jest odrębnym od członków wspólnoty podmiotem praw i obowiązków, a tym samym działając w ramach przyznanej zdolności prawnej może nabywać prawa i obowiązki do własnego majątku.

Jednostka, która powstała w oparciu o przepis art. 6 ww. ustawy o własności lokali, posiada określoną strukturę, w której skład wchodzą właściciele lokali, którzy są zobowiązani do określonych zachowań oraz czynności wynikających z tej ustawy.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 powołanej ustawy, właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Z ww. przepisu wynika, że istnieją dwa rodzaje obowiązków członków wspólnoty mieszkaniowej:

* związane z nieruchomością wspólną,

* związane z odrębną własnością lokalu.

Jak stanowi art. 14 ustawy o własności lokali, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali właściciele zobowiązani są do uczestnictwa w kosztach zarządu związanych z nieruchomością wspólną - na ich pokrycie uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat oraz do ponoszenia wydatków związanych z utrzymaniem własnych lokali (m.in. za wodę, ciepło, gaz, energię elektryczną, odprowadzanie ścieków).

W przypadku nabycia towarów i usług w ramach zarządu nieruchomością wspólną, Wspólnota będąc jednostką odrębną od właścicieli lokali nabywając towary i usługi dla celów nieruchomości wspólnej nie wykonuje żadnych czynności na rzecz właścicieli, ponieważ w takim wypadku działa w imieniu własnym i na własny rachunek. Działa wtedy jako podmiot stosunków zobowiązaniowych wynikających z zarządu nieruchomością wspólną, którego działanie jest jedynie finansowane przez właścicieli wyodrębnionych lokali mieszkalnych mających udziały w nieruchomości wspólnej - m.in. w formie zaliczek, o których mowa w art. 15 ustawy o własności lokali.

W związku z tym odbiorcą nabywanych towarów i usług jest - jako odrębny od jej członków podmiot prawa - wspólnota mieszkaniowa. Ponieważ występuje ona jako ostateczny konsument nie świadczy więc w tym zakresie żadnych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług na rzecz właścicieli odrębnych lokali.

Tak więc uiszczanie należności przez członków wspólnoty tytułem pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną nie jest objęte przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT z tego tytułu.

Natomiast w przypadku gdy wydatki ponoszone są przez właściciela wyłącznie w związku z odrębną własnością lokalu, Wspólnota występuje w odmiennej roli. W takiej sytuacji nabywa bowiem towary i usługi w swoim imieniu, jednakże na rzecz właścicieli poszczególnych lokali, którzy na poczet tych zakupów dokonują stosownych wpłat. Wspólnota zakupując towary i usługi, które przyporządkowuje następnie do poszczególnych lokali, dokonuje ich odsprzedaży właścicielom lokali.

W sytuacji takiej środki, które są uiszczane przez właścicieli poszczególnych lokali na ich utrzymanie, stanowią zapłatę za odsprzedawane im przez Wspólnotę towary i usługi. W związku z tym w odniesieniu do rozliczania wydatków związanych z utrzymaniem poszczególnych lokali (ponoszonych m.in. z tytułu zakupu przez Wspólnotę towarów i usług do tych lokali) zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić inne niż określone w art. 43-81 zwolnienia od podatku, a także określić szczegółowe warunki stosowania tych zwolnień, uwzględniając:

I tak, na podstawie § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2013 r. poz. 1722), zwalnia się od podatku czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe, za które pobierane są opłaty, wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz właścicieli tych lokali, tworzących w określonej nieruchomości tę wspólnotę.

Podkreślić należy, że zastosowanie zwolnienia jest uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy), które w przedmiotowej sprawie zostały spełnione.

Stosownie do powyższego należy zauważyć, że zwolnieniem określonym cyt. wyżej przepisami rozporządzenia objęto tylko towary i usługi związane z lokalami mieszkalnymi wykorzystywanymi wyłącznie na cele mieszkaniowe. Użyty przez ustawodawcę ww. przepisie zwrot "wyłącznie" wskazuje, iż warunkiem koniecznym do zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest wykorzystywanie lokali na cele mieszkaniowe.

Skoro zatem właściciel lokalu mieszkalnego wykorzystuje ten lokal w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, takie czynności korzystają ze zwolnienia na podstawie ww. przepisów.

Z zapisu art. 96 ust. 1 ww. ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Natomiast na podstawie art. 96 ust. 3 ustawy, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. - zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast, na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. - do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

Dokonane przez ustawodawcę od 1 stycznia 2014 r. zmiany w art. 113 mają na celu w sposób bardziej precyzyjny i odpowiadający prawu unijnemu regulować stosowanie zwolnienia od podatku VAT dla drobnych przedsiębiorców, których obrót w skali roku nie przekracza 150.000 zł.

Zgodnie z art. 288 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, s. 1 z późn. zm.) kwota obrotu stanowiąca punkt odniesienia dla zastosowania procedury przewidzianej w niniejszej sekcji obejmuje następujące kwoty, z wyłączeniem VAT:

Zatem dokonane od dnia 1 stycznia 2014 r. zmiany w ustawie o VAT w sposób ściślejszy odwzorowują przepisy Dyrektywy 2006/112/WE, która w art. 288 pkt 4 również stanowi, że kwota obrotu obejmuje wartość transakcji związanych z nieruchomościami.

Analizując treść art. 113 ust. 2 ustawy wskazać należy, że "Słownik języka polskiego PWN" pod redakcją prof. Stanisława Dubisza, Warszawa 2008, definiuje słowo "transakcja" jako operację handlową dotyczącą kupna lub sprzedaży towarów lub usług albo umowę handlową na kupno lub sprzedaż towarów lub usług i samo zawarcie takiej umowy.

Ponadto należy zauważyć, że pojęcie nieruchomości nie zostało zdefiniowane w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług. Definicję nieruchomości zawiera art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), zgodnie z którym nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Nie ulega wątpliwości, że lokale mieszkalne, jako części budynków stanowią nieruchomości w świetle powołanego wyżej przepisu. Zatem wpłaty uzyskiwane od właścicieli lokali mieszkalnych z tytułu pokrycia kosztów związanych z ich indywidualnymi potrzebami i ze zużyciem przez nich mediów dotyczą transakcji związanych z nieruchomością.

Mając powyższe na uwadze, nie sposób się zgodzić ze zawartym we wniosku stanowiskiem Wspólnoty, zgodnie z którym odsprzedaż mediów nie jest transakcją związaną z nieruchomościami. Specyfiką działalności Wspólnoty jest zarządzanie nieruchomością wspólną, zatem dostawa mediów do poszczególnych lokali mieszkalnych jest bez wątpienia czynnością związaną z nieruchomościami. W konsekwencji, obrót uzyskiwany z tytułu dostawy mediów do lokali mieszkalnych należy uznać za transakcję związaną z nieruchomościami, gdyż wynika to z istoty prowadzonej działalności Wspólnoty.

Ponadto podkreślić także należy, że ustawodawca zarówno w ustawie o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej nie zdefiniował pojęcia charakter "pomocniczy". W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa - http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa "pomocniczy" są pojęcia: "pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający".

Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem "incidental transactions" w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako "transakcje incydentalne/uboczne". Termin "incydentalny" wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym "mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko", natomiast termin "uboczny" oznacza "dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy". Transakcje o charakterze "incydentalnym" oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie "incydentalności" odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej omawianej VI Dyrektywy użyto określenia "accessoire", a w wersji niemieckiej "Hilfsumsaetze", co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania "transakcje sporadyczne" i określa omawiane czynności jako "transakcje pomocnicze".

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze.

Należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie czynności Wspólnoty związane z dostawą mediów do lokali mieszkalnych, które są zwolnione od podatku są przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a więc nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

W świetle powyższego, odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, stwierdzić należy, że obrót z tytułu dostawy mediów do lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe, jako transakcje związane z nieruchomościami, które nie mają charakteru czynności pomocniczych, od 1 stycznia 2014 r. wliczany jest do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że jeśli łączna wartość sprzedaży z tytułu dostawy mediów do lokali mieszkalnych (centralnego ogrzewania, wody, gazu bezprzewodowego i odprowadzanie ścieków) przekroczy w ciągu roku podatkowego kwotę 150.000 zł, to Wnioskodawca utraci prawo do zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając jednak na uwadze zapis art. 96 ust. 3 ustawy, Wspólnota może - a nie musi - zarejestrować się jako podatnik VAT czynny.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.