ITPP1/4512-193/15/MN - Brak opodatkowania czynności użyczenia pracownikom samochodów osobowych na cele prywatne.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2015 r. (data wpływu 19 lutego 2015 r.), uzupełnionym w dniu 6 maja 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności użyczenia pracownikom samochodów osobowych na cele prywatne - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 lutego 2015 r. złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 6 maja 2015 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności użyczenia pracownikom samochodów osobowych na cele prywatne.

W złożonym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadząca działalność pod firmą: M., zwana dalej w skrócie Wnioskodawcą, płatnikiem, Spółką lub stroną, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu lokali użytkowych. Strona jest podatnikiem VAT czynnym oraz w zakresie podatku od towarów i usług jest zobowiązana do składania deklaracji miesięcznych. Strona prowadząc działalność gospodarczą zatrudnia pracowników na umowę o pracę, w tym też prezesa zarządu. W dniu 2 stycznia 2015 r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników wyraziło zgodę na zawarcie umowy użyczenia samochodu osobowego, w ramach której prezes zarządu Spółki Anna P., zwana dalej pracownikiem lub prezesem zarządu, ma prawo użytkowania do celów prywatnych osobowego samochodu marki M., którego to właścicielem jest Spółka, o pojemności silnika 2987 cm3, który to samochód osobowy jest też wykorzystywany przez ww. do celów służbowych. W imieniu Spółki niniejszą umowę popisał pełnomocnik Wspólników. Strony w umowie użyczenia ustaliły, że od dnia 3 stycznia 2015 r. w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, Pani Anna P. będzie zobowiązana do nabywania paliwa z własnych środków finansowych. Po podpisaniu z pracownicą umowy, na postawie której ww. pracownica ma prawo użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych zarząd Spółki wydając stosowne zarządzenie, mając za podstawę art. 12 ust. 2a pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 3161 z późn. zm.), dalej w skrócie ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych lub u.p.d.o.f., ustalił, iż jego zdaniem Pani Anna P. jako pracownik płatnika uzyskuje miesięcznie nieodpłatne świadczenie z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych, zwane dalej w skrócie nieodpłatnym świadczeniem pracowniczym, w kwocie miesięcznej nie wyższej niż 400 zł (czterysta złotych), od wartości którego to świadczenia od miesiąca stycznia 2015 r. będą przez Spółkę naliczane oraz deklarowane składki na ubezpieczenia społeczne, w tym składki na ubezpieczenie rentowe oraz emerytalne. W wydanym zarządzeniu z dnia 3 stycznia 2015 r. zarząd Spółki wskazał jednoczenie, iż w przypadku gdy osobowy samochód służbowy z powodów losowych np. choroba, urlop itp, nie będzie wykorzystywany przez pracownicę do celów prywatnych, wartość nieodpłatnego świadczenia pracowniczego, od którego będą naliczane w danym miesiącu składki na ubezpieczenia społeczne będzie ustalana przez płatnika na zasadach określonych w art. 12 ust. 2b i ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadto zarząd Spółki w dniu 3 stycznia 2015 r. ustalił, że pracownicy Wnioskodawcy, Pan Andrzej P. oraz Pan Mariusz M., zwani dalej pracownikami, zatrudnieni w Spółce na umowę o pracę, od dnia 3 stycznia 2015 r. będą mieli prawo użytkowania do celów prywatnych poniżej opisanych służbowych samochodów osobowych, których właścicielem jest Spółka, a mianowicie:

* Pan Andrzej P. - samochód osobowy marki A. o pojemności silnika 2500 cm3,

* Pan Mariusz M. - samochód osobowy marki A. o pojemności silnika 2000 cm3.

W umowie użyczenia zawartej z ww. pracownikami Spółka wskazała, że od dnia 3 stycznia 2015 r. w przypadku wykorzystywania przez ww. pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych, Pan Andrzej P. oraz Pan Mariusz M. będą zobowiązani do nabywania paliwa z własnych środków finansowych. Po podpisaniu z pracownikami umowy, na postawie której ww. pracownicy mają prawo użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych, zarząd Spółki wydając stosowne zarządzenie, mając za podstawę art. 12 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustalił, iż jego zdaniem Pan Andrzej P. jako pracownik płatnika i Pan Mariusz M. jako pracownik płatnika, uzyskują miesięcznie nieodpłatne świadczenie z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych, zwane dalej w skrócie nieodpłatnym świadczeniem, w kwocie miesięcznej nie wyższej niż 400 zł (czterysta złotych), od wartości którego to świadczenia od miesiąca stycznia 2015 r. będą przez Spółkę naliczane oraz deklarowane składki na ubezpieczenia społeczne, w tym składki na ubezpieczenie rentowe oraz emerytalne. W wydanym w dniu 3 stycznia 2015 r. zarządzeniu zarząd Spółki wskazał jednoczenie, iż w przypadku gdy osobowy samochód służbowy z powodów losowych np. choroba, urlop itp. nie będzie wykorzystywany przez pracownika do celów prywatnych, wartość nieodpłatnego świadczenia od którego będą naliczane w danym miesiącu składki na ubezpieczenia społeczne będzie ustalana przez płatnika na zasadach określonych w art. 12 ust. 2b i ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawcy z tytułu nabycia opisanych samochodów osobowych nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego za dany miesiąc rozliczeniowy z tytułu:

* nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów, lub,

* nabycia, importu lub wytworzenia części składowych do tych samochodów osobowych, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, lub,

* używania tych samochodów osobowych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Spółka nie odliczała od podatku należnego podatku naliczonego związanego z nabyciem poniżej opisanych samochodów osobowych, nabyła ww. pojazdy od osób fizycznych niebędących podatnikami VAT czynnymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na Spółce z uwagi na fakt użyczenia pracownikom zatrudnionym na umowę o pracę służbowych samochodów osobowych do celów prywatnych od miesiąca stycznia 2015 r. spoczywa obowiązek naliczenia oraz zaewidencjonowania w ewidencjach prowadzonych przez stronę dla celów podatku od towarów i usług, podatku należnego od podstawy jego naliczenia nie niższej niż wartość uzyskanego przez danego pracownika w miesiącu kalendarzowym nieodpłatnego świadczenia pracowniczego w wysokości nie wyższej niż określona w art. 12 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym o osób fizycznych, od którego to świadczenia pracowniczego Wnioskodawca nalicza oraz deklaruje należne składki na ubezpieczenia społeczne.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt użyczenia przez stronę pracownikom zatrudnionym na umowę o pracę służbowych samochodów osobowych do celów prywatnych od miesiąca stycznia 2015 r. nie spoczywa obowiązek naliczenia oraz zaewidencjonowania w ewidencjach prowadzonych przez stronę dla celów podatku od towarów i usług, podatku należnego od podstawy jego naliczenia nie niższej niż wartość uzyskanego w danym miesiącu kalendarzowym przez danego pracownika nieodpłatnego świadczenia pracowniczego w wysokości nie wyższej niż określona w art. 12 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podlega między innymi odpłatna sprzedaż usług. Stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 p.t.u. za odpłatne świadczenie usług uznaje się też nieodpłatne użycie towarów, w tym pojazdów, przez podatnika na cele inne niż prowadzona działalność gospodarcza. Wskazać należy, iż realizacja celu osobistego polega na zaspokajaniu własnej (prywatnej) potrzeby osoby, która ten cel realizuje, a potrzeby osobiste pracownika, to takie potrzeby, do których zaspokojenia pracodawca nie jest zobowiązany przepisami prawa, więc przekraczające zakres obowiązków pracodawcy. W przedmiotowej jednak sprawie, Spółka nie realizacje celu osobistego pracownika, gdyż nie jest zrywany związek z prowadzeniem przez stronę przedsiębiorstwa. Użytkowanie osobowego samochodu służbowego przez pracownika, który jest własnością Wnioskodawcy nie jest bowiem świadczeniem zaspokajającym wyłącznie osobiste potrzeby pracownika, gdyż jest to forma uzyskiwanego przez pracownika wynagrodzenia za pracę, a Spółka jest zobowiązania od nieodpłatnego świadczenia pracowniczego do naliczania oraz opłacania należnych składek na ubezpieczenia społeczne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się - w świetle dyspozycji art. 7 ust. 1 ww. ustawy - przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do zapisu art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Z treści powołanego art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy wynika, że w przypadku nieodpłatnego użycia pojazdu samochodowego do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w sytuacji gdy nie przysługiwało mu, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, czynności tej nie można zrównać z odpłatnym świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych regulacji prowadzi do stwierdzenia, że czynność nieodpłatnego przekazania pracownikom do używania, m.in. do celów prywatnych, samochodów osobowych, przy nabyciu których nie przysługiwało Spółce prawo do odliczenia w całości lub w części, nie jest traktowana - na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług - jako nieodpłatne świadczenie usług opodatkowane ww. podatkiem. Zatem Spółka - jak słusznie wskazała w stanowisku - nie jest zobowiązana do opodatkowania ww. czynności i tym samym do naliczenia z tego tytułu podatku należnego oraz zaewidencjonowania tego podatku w ewidencjach prowadzonych dla potrzeb podatku od towarów i usług. Jednakże nie można zgodzić się ze Spółką, że powyższa czynność nie podlega opodatkowaniu z uwagi na fakt, że " (...) Spółka nie realizuje celu osobistego pracownika, gdyż nie jest zrywany związek z prowadzeniem przez stronę przedsiębiorstwa. Użytkowanie osobowego samochodu służbowego przez pracownika, który jest własnością Wnioskodawcy, nie jest bowiem świadczeniem zaspokajającym wyłącznie osobiste potrzeby pracownika, gdyż jest to forma uzyskiwanego przez pracownika wynagrodzenia za pracę (...)". Należy bowiem zauważyć, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług dla uznania czynności użyczenia przez Spółkę samochodu za odpłatane świadczenie usług ma znaczenie, w jakim celu czynność ta została dokonana (w przedmiotowej sytuacji, na potrzeby prywatne pracownika). W tych okolicznościach nie można zgodzić się, że nastąpiło ono do celów działalności gospodarczej Spółki, pomimo, że został w podatku dochodowym od osób fizycznych zwiększony przychód podlegający podatkowaniu.

W konsekwencji oceniając stanowisko Spółki całościowo należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.