ITPP1/4441-12/13/IK

W związku ze skargą wniesioną w dniu 8 kwietnia 2013 r. (data wpływu 10 kwietnia 2013 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 17 stycznia 2013 r. znak ITPP1/443-1278/12/IK w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku dla czynności sprzedaży odpadów poubojowych i poprodukcyjnych, doręczoną w dniu w dniu 21 stycznia 2013 r. (data potwierdzenia odbioru), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów w trybie art. 54 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) w związku z § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), uwzględniając skargę w całości, zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 17 stycznia 2013 r. znak ITPP1/443-1278/12/IK, uznając stanowisko Spółki za prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał na wniosek z dnia 18 października 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku dla czynności sprzedaży odpadów poubojowych i poprodukcyjnych, indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 17 stycznia 2013 r. znak ITPP1/443-1278/12/IK.

W ww. wniosku przedstawiono stan faktyczny, z którego wynikało, iż Spółka jest producentem wędlin i konserw, a także świeżego mięsa wieprzowego oraz drobiowego. W toku produkcji wytwarzane są odpady poubojowe i poprodukcyjne, takie jak:

* szczecina,

* krew techniczna,

* odpady miękkie, np. ścięgna, gruczoły i inne wnętrzności,

* odpady twarde, np. łapki, masa kostna.

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług Spółka odpady te klasyfikuje w grupowaniu PKWiU 10.11.60.0 "Odpady zwierzęce, surowe, niejadalne", mieszczące się w grupie 10.1 Mięso i wyroby z mięsa.

Odpady te są sprzedawane przez Spółkę w celu utylizacji albo na rzecz firm dokonujących ich dalszego przetworzenia na mączkę lub karmę dla zwierząt.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Wg jakiej stawki należy opodatkować sprzedaż odpadów poubojowych i poprodukcyjnych.

Zdaniem Spółki, przedmiotowe odpady podlegają opodatkowaniu 5% stawką podatku. Spółka, uzasadniając stanowisko powołuje treść art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1, 2 pkt 6, 5a ustawy o podatku od towarów i usług oraz przytacza treść poz. 24 załącznika nr 3 oraz w poz. 17 załącznika nr 10 do tej ustawy dla towarów sklasyfikowanych pod symbolem PKWiU ex 10.1. W ocenie Spółki sprzedawane towary mieszczą się zarówno w poz. 24 załącznika nr 3 do ustawy, jak i w poz. 17 załącznika nr 10 do ustawy. Spółka zwraca uwagę jednak na objaśnienia do załącznika nr 3 do ustawy, z których wynika, że wykaz towarów i usług opodatkowanych w 2011 r. stawką 8% nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i świadczenia usług opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy załącznik. Zdaniem Spółki oznacza to, że jeżeli dany towar (lub usługa) jest wymieniony w załączniku nr 3 jako opodatkowany stawką 8%, a jednocześnie został wymieniony w załączniku nr 10, jako objęty opodatkowaniem stawką 5% - stosowanie stawki 8% jest wyłączone na rzecz opodatkowania stawką 5%.

Zdaniem Spółki, towary sklasyfikowane jako PKWiU 10.11.60.0 "Odpady zwierzęce surowe, niejadalne" będą mogły korzystać z opodatkowania według stawki 5%, jeśli nie będą zaliczane do pięciu wymienionych kategorii, stanowiących wyjątek i opodatkowanych według stawki podstawowej.

Ponadto Spółka zaznaczyła, że na słuszność twierdzenia, iż opodatkowaniu według stawki 5% podlegają towary zgrupowane pod symbolem PKWiU 10.11.60.0 wskazują planowane zmiany do ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z projektem nowelizacji z dnia 10 sierpnia 2012 r., ustawodawca zmierza do wyłączenia od 1 stycznia 2013 r. z zakresu towarów korzystających ze stawki 5% tych zakwalifikowanych do grupy PKWiU 10.11.60.0 "Odpady zwierzęce surowe, niejadalne" - za wyjątkiem jelit, pęcherzy i żołądków. W ocenie Spółki należy zatem wnioskować, że dotychczas obowiązujące prawo dopuszcza możliwość stosowania stawki 5% dla sprzedaży towarów zgrupowanych pod tym symbolem PKWiU.

W ocenie Spółki przedmiotowe odpady nie mieszczą się w katalogu wyłączeń z opodatkowania według stawki 5%, określonego w poz. 17 załącznika nr 10 do ustawy o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego sprzedaż przedmiotowych towarów, sklasyfikowanych pod symbolem 10.11.60.0 "Odpady zwierzęce surowe, niejadalne", podlega opodatkowaniu stawką w wysokości 5%, na podstawie art. 41 ust. 2a ustawy w związku z poz. 17 załącznika nr 10 do ustawy.

Na poparcie swojego stanowiska Spółka powołała sygnaturę interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi wydanej 31 października 2011 r. (znak IPTPP2/443-417/11 -2/AW).

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów w wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 17 stycznia 2013 r. znak ITPP1/443-1278/12/IK uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

W treści wezwania do usunięcia naruszenia prawa z dnia 5 lutego 2013 r., (data wpływu) Spółka wniosła o zmianę interpretacji indywidualnej i stwierdzenie, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2012 r. jest prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów w odpowiedzi z dnia 6 marca 2013 r. znak ITPP1/443W-6/13/AP na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji.

Niezgadzając się z ww. rozstrzygnięciem w dniu 8 kwietnia 2013 r. (data nadania) za pośrednictwem tutejszego organu Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O. na wydaną indywidualną interpretację, w której wnosi o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W złożonej skardze Skarżąca zarzuca zaskarżonej interpretacji naruszenie:

* przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 41 ust. 1 i 2a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) w zw. z pozycją 17 załącznika nr 10 do ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r., poprzez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż odpady poubojowe i poprodukcyjne sklasyfikowane do pozycji PKWiU 10.11.60.0 "Odpady zwierzęce surowe, niejadalne" mieszczącej się w grupie 10.1 "Mięso i wyroby z mięsa, zakonserwowane" według rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm., dalej: "Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług z 2008 r.") podlegały opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT 23%, gdy tymczasem z regulacji tych wynikało, że stawka podatku VAT dla tych towarów wynosiła 5%;

- art. 2, art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.; dalej: "Konstytucja RP") oraz art. 87 Konstytucji RP w zw. z art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (wersja skonsolidowana: Dz. Urz. UE seria C z 2012 r. 326/47; dalej: "Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej") poprzez niewłaściwe zastosowanie, polegające na nieuzasadnionym odwołaniu się do wykładni prowspólnotowej przepisu art. 41 ust. 2a ustawy o VAT w zw. z pozycją 17 załącznika nr 10 do ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r., co doprowadziło do rezultatów sprzecznych z wykładnią językową tego przepisu i w konsekwencji wywiedzenie braku zastosowania stawki obniżonej 5% wprost na podstawie regulacji art. 98 oraz załącznika nr III do Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. 347; dalej: "Dyrektywa VAT");

* przepisów postępowania, w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 120 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: z 2012 r., Dz. U. poz. 749, z późn. zm.; dalej: "Ordynacja podatkowa"), poprzez wydanie interpretacji indywidualnej z naruszeniem zasady działania organów podatkowych na podstawie przepisów prawa,

- art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej, poprzez wydanie interpretacji indywidualnej z naruszeniem zasady zaufania do organów podatkowych.

W uzasadnieniu skargi, po przedstawieniu dotychczasowego przebiegu postępowania, stanowiska Skarżącej zawartego w złożonym wniosku, fragmentu stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy zawartego w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, Skarżąca zarzuciła tut. organowi, iż interpretacja art. 41 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług w zw. z poz. 17 załącznika nr 10 do ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. pozostaje w sprzeczności z wykładnią językową ww. przepisu.

Powyższe Skarżąca wywodzi z definicji terminu "PKWiU ex", zgodnie z którą w przypadku powołania oznaczenia "ex" uznaje się, iż odwołanie obejmuje nie całe grupowanie statystyczne, lecz zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. W ocenie Skarżącej wynika, z tego, że obniżoną stawkę 5% należy stosować nie do całego grupowania 10.1 "Mięso i wyroby z mięsa, zakonserwowane", lecz do towarów objętych tą grupą statystyczną 10.1 "Mięso i wyroby z mięsa, zakonserwowane" z wyłączeniem 1) tłuszczów technicznych, 2) produktów ubocznych garbarń, 3) skór i skórek, niejadalnych, 4) piór, puchu, pierza i skórek ptaków, 5) wełny szarpanej.

Na poparcie ww. argumentu Skarżąca wskazuje, że zgodnie z informacją zawartą w Zasadach Metodycznych PKWiU, przy klasyfikowaniu danego produktu wg PKWiU 2008, powinno się określać klasyfikacje możliwie jak najbardziej szczegółowo, tj. za pomocą grupowań końcowych. Dopiero, gdy uzyskane w taki sposób zaklasyfikowanie jest zbyt szczegółowe dla konkretnych potrzeb, można wówczas ustalić mniej szczegółowe, posługując się grupowaniem macierzystym odpowiedniego szczebla. Zdaniem Skarżącej dokonana klasyfikacja odpadów poubojowych i poprodukcyjnych w grupowaniu PKWiU 10.11.60.0 "Odpady zwierzęce, surowe, niejadalne" jest "pozycją" w ramach "grupy" 10.1 "Mięso i wyroby z mięsa, zakonserwowane". Tym samym, wyroby nią objęte mieszczą się w grupie 10.1.

W ocenie Skarżącej, odpady poubojowe i poprodukcyjne nie stanowią żadnego z wyrobów wyłączonych wskazanych w poz. 17 załącznika nr 10 do ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r. tj. nie są tłuszczem technicznym, produktem ubocznym garbarń, skórą czy skórką, niejadalną, piórem, puchem, pierzem, skórą ptaków czy wełną szarpaną, zatem zgodnie z literalną wykładnią przepisu art. 41 ust. 2a w zw. z poz. 17 załącznika nr 10 do ustawy o VAT jako wyroby sklasyfikowane w grupie 10.1 z wyłączeniem wyrobów wyliczonych przez ustawodawcę w tej pozycji załącznika, które nie zostały objęte wyłączeniem, podlegają opodatkowaniu stawką 5%.

Na potwierdzenie powyższego Skarżąca cyt. treść interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 31 października 2011 r. (nr IPTPP2/443-417/11-2/AW) oraz z dnia 13 stycznia 2012 r. (nr IPTPP2/443-598/11-7/JS).

W ocenie Skarżącej o opodatkowaniu przedmiotowych wyrobów 5% stawką VAT wskazuje również treść przepisów, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r., z których wynika, że od 1 kwietnia 2013, dopiero można uznać, że odpady poubojowe i poprodukcyjne sprzedawane przez Spółkę są wyłączone z preferencyjnego opodatkowania VAT.

Skarżąca powołuje się na treść uzasadnień do ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. Nr 35), z których wynika, że zmiany w załączniku nr 10 do ustawy o VAT nie są jedynie doprecyzowaniem obowiązujących przepisów, lecz zmierzają do pełniejszego odwzorowania postanowień Dyrektywy VAT w zakresie możliwości stosowania stawek obniżonych do dostawy tych towarów. Zdaniem Skarżącej z powyższego wynika, iż zmiana załącznika nr 10 do ustawy o VAT spowodowała dostosowanie przepisów ustawy o VAT do Dyrektywy VAT, poprzez podwyższenie stawki podatku 5% na odpady zwierzęce surowe, niejadalne, co oznacza, iż zgodnie z przepisami obowiązującymi w dniu wydania skarżonej interpretacji stawka podatku VAT dla ww. wyrobów wynosiła 5%, a nie jak przyjął organ - 23%.

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 2 i 217 Konstytucji RP oraz 87 K. w związku z art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Skarżąca stwierdziła, że nie kwestionuje tego, że w świetle przepisów wspólnotowych nie można zastosować obniżonej stawki podatku VAT do opodatkowania odpadów poubojowych i poprodukcyjnych, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi czy zwierzęta, jednakże polski ustawodawca, poprzez pominięcie w wyliczeniu wyrobów wyłączonych spod opodatkowania stawką obniżoną odpadów zwierzęcych surowych, niejadalnych sklasyfikowanych w grupowaniu PKWiU 10.11.60.0 nieprawidłowo implementował przedmiotowe przepisy. W ocenie Skarżącej, skoro zatem polskie przepisy w dniu wydania skarżonej interpretacji były jasne i korzystniejsze od przepisów wspólnotowych, Spółka miała prawo i obowiązek stosować przepisy krajowe.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Skarżącej transpozycja Dyrektywy do prawa krajowego powinna być dokonana w sposób zgodny z przepisami Konstytucji RP, a w wypadku spraw podatkowych - w szczególności z art. 217 Konstytucji RP. Nie może bowiem być stosowana taka wykładnia prawa krajowego, która będzie prowadziła do nakładania na podatnika obowiązków niewyrażonych wprost w prawie krajowym. Nie można dokonywać prowspólnotowej wykładni krajowych przepisów podatkowych, która - prowadząc do wykładni contra legem tych przepisów - godziłaby jednocześnie w wyrażoną w art. 217 Konstytucji RP zasadę wyłączności ustawowej w sprawach podatkowych, wymagającą jasnego i zrozumiałego dla adresatów określenia tego zakresu w przepisie podatkowym rangi ustawowej.

W efekcie, w ocenie Skarżącej, organ podatkowy, dokonując wykładni 41 ust. 2a ustawy o VAT w zw. z pozycją 17 załącznika nr 10 do ustawy o VAT, arbitralnie rozstrzygnął o braku zastosowania obniżonej stawki VAT. Takie podejście w rażący sposób narusza przepisy Konstytucji RP, a w szczególności art. 217 stanowiący expressis verbis o wyłączności ustawowej w sprawach podatkowych. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, iż nakładanie podatków, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych powinno być w sposób jasny i zrozumiały określone w akcie prawnym o randze ustawy. Niespełnienie natomiast powyższego warunku nie uprawnia zastosowania wykładni celowościowej lub prowspólnotowej. Dokonywanie tego rodzaju zabiegów jest sprzeczne nie tylko z treścią art. 217 K., ale również z art. 2 Konstytucji RP, konstytuującym zasadę demokratycznego państwa prawa oraz art. 87 Konstytucji RP.

Na potwierdzenie zasadności powyższej argumentacji, Skarżąca powołała treści orzecznictwa sądowo-administracyjnego, w tym m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2008 r. (sygn. akt I FSK 600/07), z dnia 25 czerwca 2008 r. (sygn. akt I FSK 743/07), z dnia 23 marca 2009 r. (sygn. akt I FPS 6/08), jak również orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyroki w sprawie Tullio Ratti (C-148/78), w sprawie M. H. Marshall (C-152/84) oraz Paola Faccini Dori (C-91/92), w sprawie Luciano Arcaro (C-168/95).

Kwestionując stanowisko przedstawione w zaskarżonej interpretacji Skarżąca wskazuje, że dokonanie przez Dyrektora wykładni prowspólnotowej tego przepisu prowadzi do rezultatu sprzecznego z wykładnią językową ww. przepisu. W ocenie Skarżącej prowadzi to do naruszenia art. 217 Konstytucji RP, zgodnie z którym nie można zastosować takiej wykładani prawa krajowego, która będzie prowadziła do nakładania na podatnika obowiązków niewyrażonych wprost w prawie krajowym, które to w przedmiotowej sprawie sprowadzają się do uznania, że określony towar podlega opodatkowaniu stawką wyższą, niż wynika to z przepisów krajowych. Nie ma bowiem wątpliwości, że uznanie, że określony towar powinien na podstawie przepisów wspólnotowych podlegać opodatkowaniu według stawki wyższej niż wynika to z regulacji krajowych jest dla podatnika niekorzystne.

Ponadto Skarżąca zarzuca tut. organowi dokonanie błędnej wykładni art. 98 Dyrektywy, poprzez stwierdzenie, że odpady zwierzęce, surowe, niejadalne, nie nadające się do spożycia przez ludzi, to nie powinny być opodatkowane obniżoną stawką VAT. Pominął jednak pkt 1 załącznika III do Dyrektywy VAT, z którego wynika, że obniżoną stawkę można zastosować również w sytuacji, gdy środek spożywczy jest przeznaczony do spożycia przez zwierzęta. Skarżąca przypomina, że sprzedawane odpady są sprzedawane w celu utylizacji albo na rzecz firm dokonujących ich dalszego przetworzenia na mączkę lub karmę dla zwierząt. Pomimo tego. Dyrektor nie ocenił, czy w świetle brzmienia art. 98 Dyrektywy VAT w zw. z pkt 1 załącznika III do Dyrektywy VAT, ww. odpady mogą być uznane za środki spożywcze przeznaczone do spożycia przez zwierzęta, opierając swoje stanowisko w zakresie braku możliwości stosowania obniżonej stawki wyłącznie na tym, że nie nadają się one do spożycia przez ludzi.

Zarzucając naruszenie art. 120 oraz art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej, Skarżąca wskazuje, że zaskarżona interpretacja jest wadliwa i została wydana w toku postępowania, w którym naruszono przepisy Ordynacji podatkowej, regulujące zasady postępowania. Organ podatkowy, zdaniem Skarżącej błędnie zinterpretował przepisy ustawy o VAT oraz całkowicie niepotrzebnie odwołał się do przepisów prawa wspólnotowego, dokonując interpretacji indywidualnej sprzecznej z obowiązującymi w Polsce do 31 marca 2013 r. regulacjami ustawy o VAT.

Skarżąca zaznacza ponadto, iż odmienne stanowisko organu podatkowego nie znajduje żadnego potwierdzenia, ani w przepisach, ani w doktrynie, tym samym organ naruszył zasadę praworządności działania organów wyrażoną w art. 120 Ordynacji podatkowej.

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 121 § 1 Skarżąca wskazuje, że niedopuszczalna jest sytuacja, w której organ podatkowy, kierując się interesem fiskalnym pomija argumenty przemawiające na korzyść podatnika, koncentrując się wyłącznie na argumentach mających na celu wykazanie wadliwości przedstawionego przez Skarżącą stanowiska. Wydając zaskarżoną interpretację z naruszeniem obowiązujących przepisów prawa, w ocenie Skarżącej, organ naruszył zasadę zaufania do organów podatkowych.

Stosownie do treści art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, po rozpatrzeniu przedmiotowej skargi wniesionej w dniu 8 kwietnia 2013 r. uwzględnia skargę w całości i stwierdza, że stanowisko Skarżącej przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczące podatku od towarów i usług określenia stawki podatku dla czynności sprzedaży odpadów poubojowych i poprodukcyjnych - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi

organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.